It's been three days magmula nang dalhin nila ako sa hospital, hindi naman kasi ganoon kalala ang tinamo ko. Isa pa, si Zeke lang ang nagpumilit na mag-stay muna ako rito.I was just traumatized.Natigil ako sa pag-i-impake ng mga gamit nang biglaang tumunog ang telepono kaya't kaagad ko itong kinuha mula sa lamesa. Nang makitang tumatawag si Zeke ay kaagad ko itong sinagot. Siya lang rin naman ang nakaaalam ng number ko.“Hello?” bungad ko, mula sa kabilang linya ay naririnig ko ang pag-hinga niya. “Are you ready? I'm on my way there.” Napatango ako. Estrikto pa rin siya magsalita, iyon lang siguro ang hindi nagbago sa kaniya.“Ang akala ko ba marami kang gagawin? Pwede mo naman akong ipasundo na lang sa mga tauhan mo, Zeke.” I sighed heavily.Hindi ko maiisip na siya ‘yung susundo sa akin ngayong araw, ayoko ring maistorbo siya sa mga schedule niya ngayong araw.“Wha

Napabuntong-hininga ako. Tama nga ang naiisip ko sa mga tinginan niya kanina sa akin. Mga tingin na mas gugustuhin mo na lang magpakain sa lupa kaysa makitang tinititigan ka ng masama. Kababata ko si Damian, mula bata hanggang sa pagtanda ay magkasama kami. Siguro ‘yung sinabi niya kanina ay biro lang, hindi ko nga inaasahan na seseryosohin ‘yon ni Zeke. Nakataas ang kilay niya nang muli kong ibalik ang atensyon sa kaniya. Hinihintay niya ‘yung sagot ko. “Hindi, Zeke. We're close friends.” Itinuloy ko ang pagpupunas sa kaniyang noo. Nararamdaman kong nahihimasmasan na siya. Damian is not my cousin. Inalagaan lang siya ni Manang Rosie noon. Anak siya ng kaibigan ni Manang Rosie.  “I'm jealous of him.”  Nanlaki ang mga mata ko. Sa isang iglap, hindi ko inaasahan na magtatama ang titig naming dalawa. Blangko ang ibinibigay niya sa aking reaksyon kahit pa sinabi na niyang nagseselos siya. Hindi ako makapag

“Zeke, hindi mo naman kailangang gawin ang mga ito. Sobra naman na itong ginagawa mo.”  Marahang napangunot ang noo ko. Awtomatiko akong napalunok nang masalo ko ang seryosong titig niya. Hindi pa rin ako masanay sa mga ganoong titig niya, kung bakit lagi naman niya akong tinititigan ng ganoon ngunit hanggang ngayon ay hindi ko pa rin maatim. “I want the best for you.”  Muli niyang ibinalik ang kaniyang titig sa dinaraanan namin. Marahan na lang akong napatango. “If it's because of the flower shop that I bought for you, don't worry walang kapalit ‘yon.” Napatingin ako sa kaniya nang bigla siyang magsalita  Kapalit? Is that what he thinking na baka akalain ko na may kapalit ang mga iyon?  “Hindi naman sa gano'n, Zeke. Sobra-sobra na kasi ang mga ginagawa mo sa amin, minsan napaiisip na lang ako kung deserve ko pa ba ito.” I gulped. Bumalik ang titig ko sa dinaraanan namin. “You deserve all the things

I found myself lying in a bed, nanlalabo ang paningin kong kinuskos ang mata. I gulped in nervousness. Nasaan ako? Mariin akong napapikit nang tumama ang maliwanag na sinag ng ilaw sa paningin ko. Marahan akong napaupo, hindi ko maikubli ang pag-ikot ng paningin ko. I felt strange! “H-hospital...” Ito ang unang salita na lumabas sa bibig ko nang makita ang mga kagamitan rito sa loob ng kwarto. May mga aparato. I sighed. “Anong nangyayari?” Bumilis ang tibok ng puso ko matapos kilatisin ang kwarto. Nanunuyot ang lalamunan, hindi ako makapag ng maayos. “S-si Zeke, nasaan?” Ani ko sa isipan. Tila naglakbay sa kalawakan ang isipan ko na kahit anong gawin ay hindi ko maibalik. Hindi ko alam kung bakit ako naririto. Ang alam ko lang ay may kausap kaming mga designers. Naibalik ako sa wisyo ng maramdaman ang unti-unting pagbukas ng pintuan, iniluwa nito ang isang doktor na ngayo'y lumapit sa akin. “Kumusta ang pakiramdam mo, hija?” He smiled. Napakunot ako ng noo sa pagtataka.

“Does it hurt, wife?” I wiped my tears, hindi pa rin makapasok sa isipan ko ang mga nangyari kanina. Wala pa rin ako sa sariling wisyong nakatitig sa kawalan. Nagpa-iling-iling ako. Hindi ko siya kayang titigan sa mukha. I felt anger towards him. Ayoko namang gumawa ng eksena dito sa loob ng kaniyang opisina. Ngayon lang din ako nakapunta sa Empire na ito. Ito pala ang pinagkaka-busy-han niya kaya lagi siyang nawawala. What is this for, anyway? I mean–bakit nadadamay ako sa lahat nito? Bakit gusto niya akong magbago? I sighed, letting myself look into him. Diretsahan ko siyang tinitigan sa kaniyang mga mata. “Why did you do that, Zeke? Muntik mo na akong patayin!” I said, pilit kong kinokontrol ang gigil sa tono ng pananalita ko. Lumapit siya sa kinauupuan ko. “I'm sorry. I did that for you to not see the blood. It's my fault. Isa pa, ayaw kitang ma-stress kaya ginawa ko iyon. I'm sorry again.” He kissed my forehead. “You could've just tell me, Zeke. Natakot ako–” Humikbi ako, ”Na