“Saan ba tayo pupunta?" Hindi pa rin ako mapakali, nilakasan ko ang loob para tanungin si Zeke na ngayo'y nakatuon ang pansin sa pagmamaneho, saglit niya akong tinitigan. “You're stressed and you are missing something." bahagyang tumaas ‘yung isa sa mga kilay ko, totoo naman na nai-stress na ako sa mga pinagggagawa namin pero alam ko namang parehas lang ang nararamdaman namin, wala akong karapatang magreklamo. Pamilyar ‘yung mga dinaraanan namin, nanlalaki ang mga mata ko nang makitang muli ‘yung mga dati kong dinaraanan. “Here, alam kong nami-miss mo na ang mga kapatid mo, Bri." Napangiti ako sa kaniya, ma-awtoridad na kumilos ang katawan ko para yakapin siya, natutuwa ako sa kaniya dahil sa kabila ng mga kasungitan niya dati'y mayroon pala siyang tinatagong kabaitan. “Go see them, hindi tayo pwedeng magtagal dito." Nakita kong bahagya siyang ngumiti sa akin, “Hindi ka ba sasama sa akin sa loob? Kilala ka naman na ‘di ba?"  “Kila

“How's your relationship with my dearest son?” Bahagya akong napahinto sa kinakain kong pasta. Mariin akong napalunok, napako ang paningin ko sa mapang-husga niyang mga mata. “Maayos naman po. In fact, we're planning to marry each other." Napangiti ako.  Nakita ko namang ngumiti si Zeke sa akin nang magtama ang paningin naminh dalawa. “Well, I hope that plan goes well.” Marahan akong napatango. Elizabeth ang pangalan nang babaeng nasa harapan ko ngayon. Halatang mataas ang estado sa buhay at maganda ang pinag-aralan. Ngayon pa lang ay kinakabahan na ako. Mukha siyang masungit. Hindi pa naman ako magaling mangilatis ng isang tao. “Oh, there she is!” Napatingin ako kung saan siya nakatingin.  Iniluwa nang pintuan ang isang magandang babae, katulad ko'y isang magarang bestida din ang suot-suot niya. Isang mestisang babae ang lumapit kay Mrs. Elizabeth. Sa batian at yakapan nila'y halatang magka-cl

“Ganito naman talaga ako.” Mabilis siyang humarap sa akin. Hawak-hawak ang kopita, kaagad niyang ininom ang lahat nang laman no'n. Tumaas ang kaniyang kilay nang muli niya akong titigan. “You shouldn't be caring about my attitude, masanay ka na. We should talk about your siblings and your decisions instead.” Pinilit ko pa ring lumunok kahit pa nahihirapan. “Now, ano na ang desisyon mo?” Nakapako pa rin ang titig ko sa kaniya kasabay no'n ang malalim na paghugot ko nang hininga. Matapang ko siyang tinitigan sa kaniyang mga mata. Siguro tama siya. Ayokong mapalayo sa kanila pero kung hindi ako papayag sa inaalok ni Zeke ay baka ako pa ang maging dahilan para hindi nila maabot ang kanilang mga pangarap. Ayokong maging kontrabida. Siguro kailangan din nilang mas masanay na mapalayo sa akin para mas makapag-isip ako. Hindi ko kasi alam ang sasabihin sa kanila kapag nalaman nilang hindi ko kaibigan si Zeke, kapag nala

“Brielle Isabella..." Nabigla ako nang mayroong mainit na hangin na dumampi sa aking leeg. Mahigpit itong yumakap sa beywang ko habang ang ulo nito't nakapatong sa balikat ko. Mula sa paghinga niya'y naaamoy ko ang matapang na amoy ng alak sa kaniya hininga. Hindi ako makagalaw sa higpit nang pagpalupot ng kaniyang mga braso sa beywang ko. Hindi ko alam. Bakit ko siya hinahayaan? Bakit hindi manlang ako makapagreklamo? “How are you, Brielle?” His husky tone made it sexier even more. “O-okay naman ako.” Utal ko sa kaniya.  Mula sa kinatatayuan ko'y malaya kong nakikita ang hasyenda mula sa hindi kalayuan. “Is my wife okay with these shits?” He said. Para siyang batang nagtatanong sa akin.  “Hindi, Zeke. Lasing ka na, matulog ka na.” Ma-awtoridad kong sabi, pilit kong tinanggal ‘yung mahigpit na pagkakayapos niya sa akin. “What if I won't?” Seryoso ang pagkakatitig niya sa akin nang magta

Kanina pa kami naririto sa opisina niya. Wala pa ngang limang minuto nang mag-usap kaming dalawa kanina. Nakasimangot na naman siya. Seryoso na naman ang ibinibigay niyang ekspresyon. Hindi na ako magtataka dahil ganito naman lagi ang ginagawa niya kapag walang nakakakita. Wala naman siyang sinabing pag-uusapan namin, hindi na rin ako nagtanong. “Anyway, ngayon ang flight nang mga kapatid mo." Nagtama ang paninhin namin nang mapatingin ako sa kaniya. Sa puntong ito, nagpakawala ako nang isang malalim na paghinga. Mukhang hindi pa ako handang mas mapalayo sa kanila. Ayoko rin naman maging hadlang para matupad nila ang kanilang mga pangarap. Pero, gusto ko silang makita bago sila mapalayo nang tuluyan sa akin. Magsasalita na sana ako nang bigla siyang magsalita muli. “Don't worry, they're on their way here.” Seryoso ang tinig niya. Nakatuon pa rin ang pansin niya sa isinusulat. Hindi na ako muling kumibo pa, mahigit isang