Tulog pa ang kaluluwa ni Marion nang gisingin ito ni Olivia. Pupungas-pungas pa siya at nagsisimulang mag-inat nang mapansin ang dalawang babaeng stylist na nakatayo sa kaniyang paanan. Kaagad niyang hinanap ang pamilyar na mukha na inaakala niyang makikita niya paggising ngunit wala na ito. Pero ang ipinagtataka niya, paano siya napunta sa foam na nakalatag lang sa sahig samantalang natulog siya sa double deck. “Miss Marion, I’m sorry po pero kailangan na nating magsimula sa pag-aayos sa inyo. Nagdala na rin ako ng hot cappucino para magising ang diwa niyo,” untag ni Olivia. May hawak nga itong mainit na kape na nakalagay sa paper cup. “Anong oras na ba?” Wala pa siya sa tamang huwisyo kaya iginala na muna niya ang kaniyang paningin. Napansin niyang nakasabit pa ang kumot niya sa kamq kaya halatang nahulog siya sa kamang iyon habang natutulog. Gusto sana niyang itanong kung nasaan si Seojun pero naunahan siya ng hiya. Nakabulagta pa siya sa kama bago dumating ang mga ito

Sa wakas… Dumating din ang ‘catch’ na hinihintay ni Marion. Base sa pagkakakilala niya sa ugali ng kaniyang ama, hindi nito basta ibibigay ang kompaniya at pera nito nang ganoon kadali. Kung hindi niya maipapakita ang gusto nitong resulta, siguradong ang offer lang nito na one hundred billion pesos ang matitikman niya mula rito. “Pwede bang… Iwan niyo muna kaming dalawa ng asawa ko?” Ngumiti siya nang hindi inaalis ang tingin kay Seojun. “B-bakit?” Naging malikot ang mga mata nito, tila naghahanap ng mali sa sarili nito. Nang masiguro niyang wala na silang kasama, ini-lock niya ang pintuan sa loob. Napaupo nang tuwid si Seojun na para bang naghihintay ito ng iuutos niya. Napailing na lang siya dahil sa pagiging inosente ng kaniyang asawa kahit ito ang may anak. Umupo siya sa dati niyang puwesto at iniharap ang swivel chair nang direkta sa lalaki. “Seojun… Hindi ko alam kung nasabi na nila sa iyo pero… Tatlong araw na lang ang natitira sa tourist visa

Alas-dos y’ medya na ng hapon nang makababa sa Jeju International Airport ang sinakyang private plane nila Marion. Hindi naman sila masyadong nainip sa paghihintay dahil naayos na ni Andrew ang lahat ng accomodations na gagamitin nila. Iniwan niya ang binata sa Seoul dahil kailangan nitong humanap ng paraan upang matupad ang gusto niya. Kung may company na may kapareha niya ng gusto, doon na lang niya ilalagay ang investment na ibinigay ng Daddy niya. Pero sa ngayon, kailangan niyang magbakasyon para naman maramdaman niyang nakatira talaga siya sa ibang bansa. Sinundo sila ng limousine na nai-provide ng hotel na tutuluyan nila. Pagkatapos noon, bumaba sila sa entrance ng Lutte Jeju Hotel, ang isa sa pinakamamahaling hotel sa buong isla. Ibinaba na ng driver ang mga suitcase. Tutulong sana si Seojun ngunit hindi ito hinayaan ng hotel staff na umalalay sa kanila. Ang mga ito ang naglagay ng tatlong malalaking suitcase, dalawang bagpack, at isang duffel bag. Hawak ni Marion sa dala

Halos isang oras ang naging byahe nila mula Lutte Hotel papuntang Maze Land. May dalawang klase ng maze doon na gawa sa mga bushes. May pabilog at may kung saan-saang direksyon na daan. Pero nang makita nila ang maze mula sa ibabaw, doon nila na-appreciate nang husto ang lugar. Kagaya ng ini-expect ni Marion, natuwa si Eclaire sa pagkuha ng litrato habang naroon. Sinubukan din nilang dumaan sa maze pero kalahating oras na silang naroon pero hindi pa rin nila nakikita ang dulo. “Umuwi na lang kaya tayo,” aya ni Seojun. “Paano tayo makakauwi kung hindi pa natin nahahanap ‘yong exit?” tanong niya. Nasa gitna si Marion. Nasa kanan niya si Eclaire at nasa galiwang kaliwa si Seojun. Ilang beses na silang nagkahiwa-hiwalay kaya naman nakakapit na ang mga ito sa kaniya. Mahirap naman kung umuwi siya ng Seoul nang wala ang mag-ama niya pero natatawa pa rin siya sa pagiging nerbyoso at nerbyosa ng mga ito. “Dito tayo sa kanan. Siguro naman… Makakalabas na po tayo ri

Halos maibuga ni Marion ang piraso ng steak na sinubo niya. Hindi niya kasi inaasahan na biglang bubuksan ng dalagita ang usaping iyon. Kung tutuusin, hindi na dapat siya magulat kung sakali mang sinabi ni Seojun sa anak ang ‘kontrata’ nila. Pero nang mabanggit ang sensitibong topic na iyon, doon niya na-realize na hindi siya prepared na magpaliwanag. “Ano… Kasi…” Halos alugin niya ang kaniyang utak para mag-isip ng isasagot sa tanong nito. “Kailangan muna naming magkakilala ng Daddy mo kahit paano para naman emotionally at mentally prepared kami kapag nagkaroon na kami ng… baby.” Muntik nang mapunta sa damit ni Seojun ang wine nito sa baso dahil sa tanong na iyon. Bahagya pa itong tumikhim na tila tinatanggal ang bara sa lalamunan. “Anak, darating din tayo roon, okay? Hindi iyon ganoon kadali.” “Ganoon po ba? Akala ko po kasi… Pumunta tayo rito para doon…” Nagpatay-malisya lang si Eclaire bago sumubo ng dessert na pinili nito. Medyo nakabawi na siya kaya