Payapa ang aking naging tulog. Pakiramdam ko ay nakalutang ako sa alapaap. Ngunit ang tila ang naglalakbay kong diwa ay nagising dahil sa malakas na busina ng sasakyan. Napamulat ako ng mata. Awtomatiko kong iginala ang aking paningin. Nang bumaling ako sa aking tabi ay wala na naroon si Oryrius. Nang lumingon ako sa bintana ay kitang-kita ko ang liwanag na tumatagos sa bintana. Mukhang tinanghali na ako ng gising. Bumangon ako sa pagkakahiga, nang mapunta ang ang tingin ko sa aking katawan ay suot ko na ang damit ko kagabi. Hindi ko naiwasan ang panunuyo ang aking lalamunan nang maalala ko ang nangyari kagabi. Hays. Ba’t kasi nagpahalik ako? "Lora?" Kasabay ng pagtawag ay ang pagbukas ng pinto ng silid. Nagtama ang aming mga mata. Ngunit mabilis din akong nag-iwas ng tingin nang maramdaman ko ang pag-iinit ng aking pisngi. "Nandiyan na ang sundo natin." Tuluyan itong pumasok sa loob ng silid. Nakakurap-kurap na lamang ako. Nakakahiya 'yong nangyari kagabi. Sobrang nakakah

Tagos sa puso ang binitawang salita ni Oryrius Delacorte pero pilit kong tinigasan ang puso ko. Ano bang malay ko kung umaakting ang lintek? Umiiling akong humakbang at iniwan siya. Narinig ko pa ang ilang ulit na pagtawag niya sa pangalan ko ngunit hindi ko iyon pinansin. Kaagad akong nagtungo sa walk in wardrobe at nagbihis. Nagsuot ako ng pantalon at puting T-shirt na pinatungan ko ng itim na hoodie jacket. "Please don't leave, Lora." Pagmamakaawa niya. Humarang din siya sa pintuan ng silid upang hindi ako makadaan. "Let me breathe, Rius. Bigyan mo ako ng space at time para mag-isip!" Mariin kong turan. "Bibigyan naman kita ng space at time pero hindi mo naman kailangan umalis ng mansion." "Pwede ba? Hayaan mo na lang ako. Hayaan mo akong umalis!" Itinulak ko siya upang makalabas ako ng kwarto. Muntikan pa siyang mabuwal ngunit hindi ko siya pinansin. Nagpatuloy lang ako sa paghakbang paalis. "It's almost midnight, Lora. It's already dangerous outside." Naramdaman ko ang p

Lumipas ang mga araw ngunit tila walang nangyari. Wala akong nakita na kahit anong kahina-hinalang bagay kay Oryrius. Malaya ko ring napupuntahan ang west wing at lahat ng bahagi ng mansion. Kahit ang mga personal niyang gamit ay binigyan niya ako ng kalayaang pakialaman iyon. Pero wala pa ring nangyari. Hindi na umusad ang imbestigasyon ko. Para akong mababaliw. Hindi nga kaya nagkamali ako ng husga? Baka nga inosente siya. Baka nga wala siyang kinalaman sa pagkamatay ng mga asawa niya. Baka nga hindi siya kriminal. Baka nga nagkataon lamang ang lahat. O baka nga totoo ang sabi-sabing isinumpa siya at lahat nang napapangasawa niya ay namamatay. Hindi ko naiwasang mapalunok. Totoo nga ba ang sumpa? Kung totoo ang sumpa, ako na bang susunod na mamamatay? Pakiramdam ko ay tumaas ang mga balahibo ko sa katawan. Nakahanda na ba akong mawala sa mundo? Umiling ako. Hindi! Hindi pa pwede. Hindi ko pa nga nahahanap ang ate ko. "Mate." Awtomatikong nakuha ng atensyon ko ang mahina

Hindi pwedeng hindi masagot ang katanungan ko.Kinabukasan, nang makaalis si Oryrius patungo sa trabaho ay wala akong sinayang na sandali. Agad kong tinungo ang kwarto ng second wife niya. At dahil nakapaghalungkat na ako noon sa gamit ng babae ay agad kong tinungo ang sadya ko. Walang iba kundi ang sketch pad nito sa loob ng drawer. Laking pasalamat ko lang dahil naroon pa iyon.“Hihiramin ko muna ‘to saglit ha?” Parang timang na kausap ko sa litrato ng babae na nakasabit sa dingding.Maamo ang mukha nito. Hugis almond ang mga mata nitong malamlam. Neat bun ang pagkakapusod ng buhok nito. Light lang ang make up nito. Bagay na bagay rin ang nude lipstick nito sa kanyang mukha.Mukha siyang mabait.Sayang at hindi ko siya nakilala.At hindi ko mawari ngunit para bang nakita ko na ito.Parang pamilyar siya sa akin .“Pasensya ka na, ha. Alam ko naman na importante sa’yo ‘to bilang artist pero kailangan ko lang talaga.”Tumitig ako sa larawan kahit alam ko naman na hindi iyon sasagot.“

Walang nang atrasan ‘to.Nandito na rin naman ako kaya bakit pa ako aatras?Humakbang ako palapit sa dulo ng Hardin. Mula sa kinaroonan ko ay ilang hakbang na lamang ang layo ko sa masukal sa gubat.Iginala ko ang aking paningin. Halos wala akong maaninag dahil sa yabong ng mga puno. Mas maganda sana kung sa umaga sana ako narito. Bawal daw ang pumarito dahil trespassing. Pero sino namang magbabawal? Mukha namang walang nakatira rito. Mukhang wala ring CCTV sa paligid.Walang makakakita kaya sinong magbabawal?Iginala ko ang paningin ko. Ni wala nga akong makita na signage na ‘no trespassing’. Kahit nga bakod wala. Para namang hindi totoo ang sinabi ni Oryrius.Hays. Ayaw lang yata niya na pumunta ako rito eh.Naiiling akong iginala ang paningin ko. Ngunit hindi ko napigil ang paggapang ng kilabot sa katawan ko nang may makita akong dalawang kulay pulang bilog sa kakahuyan. Hula ko ay mata iyon ng hayop.Awtomatikong naapatras ang mga paa ko.Tila biglang bumalik sa alaala ko ang