“Nga pala. Nag-u-usap kami nina Tom kanina, ano raw ba ang term of endearment natin?” tanong ko kay Enrique.“Huh?”“Term of endearment. Nicknames. Alam mo ‘yon? Suggestion ni Tom para raw maging mas kapanipaniwala ‘tong acting natin, ano game?”Tumango lamang si E bilang pagsang-ayon. “Fine.”I thought of something. “Aaahhhmmm, how about Sugar?”Tila siya nasamid sa sohesyon ko.Over acting naman. “No. That’s too sweet!” mariing tutol niya.“Ano ka ba! Dapat naman talagang sweet, term of endearment nga, eh. Oh sige ito na lang, Honey?”Napailing siya.“Hindi, hindi ko gusto ‘yon. ‘Yon ang tawagan ng parents ko kapag nagkikipagsabayan sila sa mga sikat na love teams ngayon. Ayaw ko, na-i-imagine ko ang mga magulang ko na naglalandian sa harap ko.”“Ito naman, ano naman ang masama sa pagpapaka-sweet ng parents mo? Grabe ka.”“Lorryce, they’re too sweet. Wala naman akong problema kung langgamin sila sa sobrang sweetness pero sana naman hindi PDA. Parang teenagers.”“Kinikilabutan pa ri

Para lang kaming mga bata ni Enrique habang nag-e-enjoy sa mga circus shows dito sa rolling carnival kung san kami dinala ng nasakyan naming taxi. Sumuong rin kami sa iba’t-ibang mga rides mula carousel, bumpcars, horror train at kung ano-ano pa.“Alright. Halika, ferriswheel tayo.”Hindi niya ako binigyan ng pagkakataong tumanggi sa pag-aya niya sa ferriswheel.Sa abot ng makakaya ko, ipinaliwanag ko sa kanya na natatakot ako sa matataas na lugar. Hindi man ako iyong tipo ng tao na hihimatayin kapag nasa mataas na lugar, may pakiramdam ako na mahuhulog ako. Hindi ko ma-iwasang isipin ang posibilidad na mahulog ako. Isa pa, natatakot ako na baka tumirik ang ferris wheel at hindi na kami makababa!Iyon nga lang, inatake ng pagiging sira ulo ang kasama ko. Halos ma-ubos ang braincells ko kakapaliwanag sa kanya pero hindi niya ako pinakinggan. Paulit-ulit niya akong sinabihan ng ‘relax,’ ‘kalma,’ ‘everything’s going to be fine.’“Ano ka ba, Lorryce? Halika na. Ferris wheel lang iyan, ika

LorryceMabilis na lumipas ang mga araw at hindi ko namamalayang halos nangalahati na ang semester. Natutuwa lang ako kasi unti-unti ko nang naiintindihan kung bakit mahal na mahal ng mga magulang ko at ng mga kuya ko ang SPU. It is a really great place to be.Nag-e-enjoy ako sa lahat ng class na pinapasukan ko kasi ang gagaling ng mga teachers namin. Istrikto sila pagdating sa disiplina pero maruong silang makisimpatya at makipagsabayan sa mga estudyante. Siguro isa pang dahilan kung bakit ako nag-e-enjoy ay dahil gusto ko talaga ang ginagawa ko.The people in SPU are really cool. Aaminin kong, may mga iilan na alam kong hindi ko talaga makakasundo pero ano ba naman sila kumpara sa napakaraming Peterfolks na mas nagbibigay kulay sa buhay ko. Mayayaman ang karamihan ng mga nag-aaral dito pero hindi sila ‘yong mga tipong super taas na hindi mo ma-reach. Humility, respect, kindness and excellence ang core values ng SPU na ipinamamalas ng mga estudyante rito.Ilang buwang pa lamang ako r

EnriqueNgayong break time ko, dito muna ako tumambay sa gym. Naisipan kong mag-shooting para kahit papaano, ma-relax naman ako. Hanggang ngayon kasi tensyonado pa rin ako. Nakita ko si Lorryce kanina pero iniwasan ko siya.Halos matawa ako sa sarili ko kasi para akong gago sa mga pinaggagagawa ko. Umiwas ako sa babaeng mahal ko.Naloko na! Torpe na yata talaga ako. Natigil lang ako noong nahagip ng mga mata ko si Mildred na pumasok sa gym at umupo sa bleachers katabi ng mga gamit ko.“Hi Enrique,” she greeted.Bahagya ko lang siyang nilingon.“Ui, ikaw pala. Anong ginagawa mo rito?” halos walang gana kong sabi.“Wow, lagyan mo naman ng kaunting excitement ‘yang tono mo. Para namang hindi ka masayang makita ako. No Lorryce today?”Umakto na lang ako na parang wala akong narinig.This is awkward.“So, what brings you here?” I casually asked again.“Love.”“Mildred,” I exhaustedly said. Ayan nanaman siya.“Okay, okay fine. Sorry. Break na pala tayo— oooppsss, hindi nga pala naging tayo

“So—Sorry,” nauutal kong paumanhin.Suddenly, his expression softened. Napayuko siya saglit at kinalma ang sarili.“Sorry din, napagtaasan kita ng boses.”He tried to be cool about this but I can still feel his nerves. Naguilty naman ako bigla. I tried to explain.“No, Enrique. Kaya ko lang naman siya naalala kasi—”“Lorryce,” he called my name exhaustedly to cut me off.“Sandali kasi patapusin mo muna ako,” agad-agad kong sabi.Wala na siyang nagawa kun’di makinig.“Masakit iyong naging ending namin ni Zane. Sinaktan niya ako ng maraming beses sa loob ng matagal na panahon. Pero kung papipiliin ako ngayon, ayaw kong burahin ang mga alaala namin kasi ‘yong ending lang naman ang masakit, eh. ‘Yong simula at saka ‘yong in between punong-puno ng mga magagandang alaala and those memories are worth keeping. Kaya ayaw ko siyang kalimutan. ‘Di bale nang may malungkot na alaala, basta manatili iyong mga masasaya.”Tinignan ko si Enrique. Nakatingin siya sa malayo. Kahit madilim nakikita ko an