LABIS pa rin akong nababahala at nag-aalala para kay Crandall. Paroo’t parito ako nang lakad sa gilid ng dining table habang siya naman ay nakahiga pa rin sa sahig at hanggang ngayon ay wala pa ring malay. Oh, hindi ko talaga sinasadya ang ginawa ko sa kaniya! I was so scared earlier and hindi ko alam na ngayon siya uuwi rito. My God! What should I say to him when he wakes up? Or maybe... is he still alive? Because of that thought... I halted my movement and gave him another glance. Kagat ang pang-ilalim na labi ay dahan-dahan akong lumapit sa kaniya. Jesus! Buhay pa kaya siya? O baka... hindi kaya napuruhan ko siya at napatay?Mas lalo akong nakadama ng takot at pag-aalala dahil sa pag-iisip na baka nga napatay ko na si Crandall. Nang makaluhod ako sa tabi niya, saglit kong sinilip ang kaniyang mukha saka dahan-dahang inilapit sa kaniya ang kaliwang kamay ko upang itapat iyon sa kaniyang ilong. Gusto ko lang malaman kung humihinga pa ba siya!Kasabay nang malakas na pagtahip ng d

NAKAUPO si Crandall sa tapat ng kaniyang working table at nakatuon ang buong atensyon sa monitor ng kaniyang laptop. Araw ng Linggo ngayon kaya binuksan niya iyon para tingnan ang mga email at messages na ipinapadala sa kaniya ng kaniyang kaibigan na namamahala ng kaniyang mga negosyo sa syudad o ang mga messages na galing sa kaniyang secretary. Once a week lamang kung buksan o gamitin niya iyon dahil iyon naman ang schedule na ibinigay niya sa kaniyang kaibigan at secretary. Kapag araw ng Lunes hanggang Sabado, wala naman siyang ginagawa kun’di ang magpalipas ng oras o gugulin ang kaniyang buong araw sa gubat para magliwaliw. Kung ang ibang tao ay sa mga mall o pasyalan nagpupunta kapag walang trabaho, siya naman ay naiiba. Lagi siyang nasa kakahuyan. Malaki na talaga ang kaniyang ipinagbago simula nang mabigo siya sa babaeng pinakamamahal niya. Kung noon ay napakahalaga sa kaniya ang bawat segundo sa trabaho niya, pero ngayon... mas marami pa ang kaniyang pahinga kaysa sa trabahong

HINDI ko alam kung gaano ang itinagal ng paghihinang ng mga labi namin ni Crandall bago ko naramdaman na unti-unti niya na akong pinakawalan. Pero hindi agad ako nagmulat ng aking mga mata. Nanatili akong nakapikit ng ilang segundo. “Portia!”When his voice called out my name, I opened my eyes slowly and saw him staring at me.Oh, God! My heart is pounding even more now as I stare into his ocean-blue eyes. My lips parted, but no words came out of my mouth. Pakiramdam ko bigla ko atang nalunok ang dila ko at hindi ko nagawang makapagsalita. I couldn’t take my eyes off of him and I couldn’t even blink for a second.“What did you do to me?”Napatitig din ako sa mga labi niya at bahagyang nagsalubong ang mga kilay ko nang marinig ko ang tanong niya. What did I do to him? Wala naman. Ah, maybe itong pagkatumba namin ang ibig niyang sabihin. Tipid akong ngumiti sa kaniya pagkuwa’y kumilos para sana umalis na talaga sa ibabaw niya dahil kung titingnan, medyo awkward ang posisyon namin ngay

ISANG marahas na buntong-hininga ang pinakawalan ko sa ere pagkuwa’y magkasalubong ang mga kilay na nilingon ko si Crandall. “Hey, please stop staring at me like that,” sabi ko sa kaniya na kunwari ay naiinis na. Paano naman kasi, simula pa kanina nang nasa kuwarto pa kami ay hindi na niya ako tinantanan sa kakaibang mga titig niya. Naiilang na ako sa totoo lang. Hindi kasi ako sanay na may nakatitig sa akin lalo na nang matagal. I mean, nakatalikod naman ako sa kaniya ngayon dahil nasa tapat ako ng kalan at nagluluto ng almusal namin habang siya naman ay nakaupo lang sa kabisera. Pero kanina ko pa nararamdaman na nakatitig siya sa likuran ko. At nang lingunin ko nga siya, nahuli ko siyang nakatitig sa akin.Ngumiti naman siya nang malapad.Oh, isa pa ’yang pagngit-ngiti niya sa akin ng napakapogi. Jusko! Kaunti na lang talaga ay matutunaw na ako. I once thought he didn’t know how to smile because his countenance was so serious and his eyebrows were always knit together. Pero ngayon,

“SANA ay nagpasabi kayo na dadating kayo rito sa rancho ngayong hapon, hijo!” “Ayos lang po, Nana Estella. Biglaan lang din po ang pagpunta namin dito,” sabi naman ni Crandall.Magkatabi kaming nakaupo sa papag na gawa sa kawayan na nasa loob ng kubo. Kaharap naman namin ang matandang babae na sinasabi ni Crandall na dating caretaker daw ng mansion na ngayon ay nangangalaga sa rancho nila. “By the way, Nana Estella, si Portia po. She’s my girlfriend.”Muling sumilay ang malapad at matamis na ngiti sa mga labi ko nang ipakilala ako ni Crandall sa matandang babae. “Hello po, Nana Estella. Magandang hapon po!” bati ko rito.“Magandang hapon din sa ’yo, señorita! Ikinagagalak kong makilala ka.” “Nako, Portia na lang po ang itawag ninyo sa akin. Ayos lang po,” sabi ko. Ngumiti naman ito at saglit na ipinagpalipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Crandall. “Natutuwa ako Crandall hijo na may bago ka ng kasintahan ngayon,” wika nito mayamaya. When I looked at Crandall, I saw a sweet