THIRD PERSON POVMay isang lalaking naka-jacket na itim ang laging nakasunod kay Mireya. Kumukuha ito ng tiyempo kung paano ba niya makukuha ang bata. "Mukhang naka-tunog sila sa akin na sinusundan ko sila." Sabi ng lalaki sa kausap niya sa telepono."Galingan mo ang pagsunod sa kanila ng hindi ka nahuhuli. Dahil kapag ikaw nahuli malilintikan tayo! Kunin mo na kaagad ang bata!" Galit na sigaw ng babae."Okay, hayaan mo na ako sa diskarte ko." Sabi pa nito sa kausap niya."Diskarte mo! Siguraduhin mo lang na gagawin mo ang trabaho mo. Bantayan mo rin si Liya. Mukhang napapaamo na niya si Carlos gamit ang anak niya. Kumuha ka ng magandang tyempo para ilayo sa kanila ang anak nila. Hindi sila pwedeng maging masaya." Sabi pa nito."Okay boss," sagot ng lalaki bago niya ibinaba ang tawag.Ilang araw na niyang binabantayan ang mga bata. Noong una ay isang bata lang ang binabantayan niya pero may dumagdag pa na isa at hindi niya alam kung sino ang bata na 'yun. Habang sinusundan ng lalaki

LIYANNA'S POV"Throwback thursday ba ngayon?" Pabiro na sabi ko sa kanya. Ayaw ko na maging madrama kaming dalawa.Nakita ko na nahihiya siya. Bumabalik ang younger version ni Carlos. Wala pa rin pa lang nagbago sa kanya. Nagmature lang siya pero siya pa rin si Carlos."Let's forget the past. Paano tayo magiging masaya kung ganyan ka lagi? And 'wag mo ng isipin na ipakulong ang sarili mo. Hindi ka ba naaawa sa anak mo? Iiyak siya kapag nalaman niyang nasa kulungan ka." Saad ko sa kanya."Pero babe—""Nagugutom ako, kumain na lang tayo. Puwede na ba tayong mag lunch date ngayon?" Putol ko sa sasabihin niya. Gusto kong ilihis ang usapan dahil alam ko na babalik na naman siya sa nakaraan.Oo hindi madaling kalimutan pero nais ko na subukan naming maging masaya at bumuo ng mga bagong memories. Kasama si Mireya at bilang isang pamilya."Okay," tipid na sagot niya sa akin."Malungkot ka pa rin ba? Sige 'wag na lang tayong kumain sa restaurant, umuwi na lang tayo." Naiinis na sabi ko sa kanya

LIYANNA’S POVHalos hindi ko maigalaw ang katawan ko nang magising ako. Pakiramdam ko ay nabugbog ako ng sobra. Sobrang sakit ng likod ko at balakang ko. I feel sore in my private part. Namamaga yata ang akin. Wala na si Carlos sa tabi ko. Nakaramdam ako ng lungkot. Gusto ko kasi sana na nasa tabi ko siya paggising ko. Gusto ko siya ang una kong makita pagdilat pa lang nang mga mata ko. Pumasok na siguro siya sa trabaho at iniwan na lang ako ng ganito. Pagkatapos niyang makaanim na rounds na katumbas ng paghihiwalay namin ay nakuha pa niyang pumasok sa trabaho. Ano oras na kaya? Tanong ko sa sarili ko. Hindi rin kasi pumasok si Mireya dito sa silid ko. Dumako ang mga mata ko sa orasan na nakapatong sa side table ko. Alas diyes na pala ng umaga. Napabuntong hininga ako kasi paano ba ako babangon? Sobrang bigat ng pakiramdam ko lalo na ang nasa gitnang bahagi ko. Sa tingin ko ay hindi ko kayang iangat ang likod ko.Ikaw ba naman ang hindi tigilan. Kaya talagang magiging lantang gulay ka

LIYANNA’S POVSobrang gaan ng pakiramdam ko paggising ko. Unang bumungad sa akin ang gwapong mukha ni Carlos. Nakayakap siya sa akin habang tulog na tulog. Hinalikan ko siya sa pisngi at akmang babangon na ako pero lalo niya akong niyakap ng mahigpit.“Vava, babangon na ako. Silipin ko muna ang mga bata sa kabilang kwarto.” Sabi ko sa kanya.“Mamaya na, babe. Gusto pa kitang kayakap.” Inaantok na sagot niya sa akin.“Okay, pero five minutes lang ha.” Sabi ko sa kanya.“Hindi ba puwedeng whole day?”“Minutes lang po, saka may trabaho ka pa diba. Kailangan natin ng pera, marami na ang anak natin.” Pabiro na sabi ko sa kanya.“Gawa tayo ng lalaki, babe. Kung sakaling babae pa rin ay hindi ako titigil hangga’t wala tayong na lalaking anak.” aniya sa akin.“Puwede naman kung ikaw lang naman ang magbubuntis at manganganak.” Sagot ko sa kanya.“Babe,” tawag niya sa akin.“Hmmm.. Why?”“Gusto ko,” mahinang bulong niya sa tainga ko.“Anong gusto mo?”“Ikaw, gustong-gusto kita.” Sagot niya sa ak

LIYANNA’S POV“Baby, are you ready to go home?” Tanong ni Carlos sa anak niya habang naglalakad kami papunta sa private jet niya."Of course, daddy. Miss ko na po si Ate Prexie." Masayang sagot ni Mireya.Tahimik lang akong nakasunod sa kanila. Masakit kasi ang katawan ko at inaantok pa ako. Umakyat na kami at kagaya pa rin ng dati ay masaya pa rin silang nag-uusap. Balak kong umidlip sa biyahe, pakiramdam ko kasi ay ang bigat ng pakiramdam ko at hindi ko na nakayanan pa ang antok ko hanggang sa tuluyan na akong nakatulog. Napuyat na naman kasi ako kagabi.Napabalikwas ako ng bangon paggising ko dahil nandito na ako sa silid ko. Hindi ako makapaniwala na sobrang lalim ng tulog ko para hindi ko namalayan na nakauwi na kami. Kaagad akong bumangon at hinanap ang mga bata.Pagbaba ko ay natanaw ko si Prexie na umiiyak. Habang si Mireya ay pinapatahan siya. Mabilis ang bawat hakbang ko hanggang sa makarating ako sa kinaroroonan nila."Why are you crying, Prexie?" Nag-aalala na tanong ko sa