LIYANNA’S POV“Kaya mo ba silang pagbayarin? Kapag ba sinabi ko sa 'yo ang lahat, ay tutulungan mo ako? Kahit na ang sarili mong pamilya ang may gawa ng lahat ng paghihirap ko? Sa tingin mo sino ang dahilan ng lahat ng ito? Kaya mo ba? Kaya mo bang protektahan ang anak mo? Kaya mo bang kalabanin ang sarili mong pamilya?” Tanong ko sa kanya habang walang tigil sa pagpatak ang mga luha ko.“Kaya ko, kaya kong patunayan sa ‘yo na mahal kita. Ipaglalaban kita at kaya ko silang kalabanin, mabuo lang ang pamilya natin. Kaya sabihin mo sa akin. Sino ang mga nanakit sa ‘yo?” Umiiyak na tanong niya sa akin.Umiyak ako ng umiyak. Hindi ko alam kung kaya ko ba sabihin sa kanya. Paano kung niloloko lang niya ako? Paano ko lilinlangin lang din niya ako? At sa huli ako pa rin ang talo, ako pa rin ang lubos na masasaktan.“Liya, trust me. This time gagawin ko na ang lahat para sa inyo ni Mireya.” Sabi niya sa akin habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko.“Akala ko noon ang ginawa niyo sa akin n

LIYANNA’S POV“Pumasok ka pa rin. Kahit hindi araw-araw ay kailangan na nandoon ka." Sabi sa akin ni Carlos."Sige," tipid na sagot ko sa kanya kahit na hindi pa ako sigurado. Nakaupo kaming tatlo sa sahig habang kumakain."Daddy, masarap po ba 'yan?" Tanong ni Mireya kay Carlos habang nakaturo sa pagkain ng daddy niya."Masarap siya, baby. Do you want to try it?" Tanong ni Carlos sa anak niya."Opo, I want some.” Sagot ni Mireya.“Here,” sabi ni Carlos sabay subo sa anak niya.“Uhmm.. masarap po. Mommy, do you want to try it?” Biglang tanong niya sa akin.“Huw—”Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil sinubuan ako bigla ni Carlos. Napatingin ako sa kanya at nakangiti silang dalawa ng anak ko. Pinanliitan ko siya ng mga mata. Napilitan akong nguyain ang sinubo niya sa akin na pagkain. “Diba mommy, masarap po?” nakangiti na tanong sa akin ni Mireya.“O—Oo, baby.” Nauutal na sagot ko sa kanya. Pero masarap naman talaga ang pagkain. Medyo nakaramdam lang ako ng hiya sa kanya. “Gusto mo

LIYANNA’S POVMaaga akong gumising pero hindi ko naabutan si Carlos. Maaga rin siguro itong umalis. Naisip ko na kailangan kong pumasok ngayon sa office. Tama siya kailangan na nandoon ako. Nung umalis ako ay tulog pa si Mireya. Nagmaneho ako papunta sa office. Maaga pa lang ay traffic na kaya alas diyes na ako nakarating. Pagpasok ko ay walang tao sa office ko, kaya lumabas muna ako. Nang lumabas ako ay nakita ko si Jessica.“Good morning, Ma’am. Nasa boardroom po si Sir Carlos.” Salubong sa akin ni Jessica na kakagaling lang sa meeting room.“Good morning, Jess.” binati ko rin siya.“May gusto po ba kayo? Nag-breakfast na po ba kayo?” Tanong niya sa akin.“Tapos na, ikaw magbreakfast ka muna ako na ang bahala dito.” sabi ko sa kanya. Alam ko kasi na ganitong oras ang breakfast niya kaya ko siya inuutusan.“Sigurado po ba kayo?” Tanong pa niya sa akin.“Oo naman, sige na kumain kana muna. Ako na ang bahala dito, office.” Sabi ko sa kanya at naglakad ako pabalik sa loob ng office ko.“

LIYANNA’S POVHindi ako makapaniwala sa nakikita. Bakit? Tama ako sa iniisip ko tungkol sa kanya. Hindi ko matanggap, mabilis akong umatras at nilisan ko ang lugar. Ganun ba siya kawalang puso? Paano niya nakayanan na gawin 'yon? Para akong wala sa sarili habang nagmamaneho. Nakarating na lang ako sa bahay ng hindi ko alam. Mabilis akong umakyat sa kwarto ko. Hindi ko nakita si Mireya kaya hindi ko alam kung nasaan siya.“What happened to you?” “Huh?” Wala sa sariling sagot ko kay Carlos at nilingon ko siya.“Are you okay? Liya, what happened?” Tanong niya sa akin at nakikita ko na nag-aalala siya.“W-Wala, okay lang ako. Where is Mireya?” Tanong ko sa kanya.“Nasa living room kami kanina. Hindi mo kasi kami pinansin kaya sinundan kita.” Sabi niya sa akin.Talaga ba na hindi ko sila napansin. Ganun ba ka occupied ang isipan ko. Kahit nandoon lang sila ay pakiramdam ko ay wala sila doon. Napahinga ako ng malalim dahil pakiramdam ko sobrang pagod ng katawan ko.“Sorry, puwede ba na ika

LIYANNA’S POV“Okay babe, pupuntahan natin siya. Tumahan kana, okay ba?” Sabi niya sa akin. Habang pinapakalma ako. Sa school ni Mireya kami pumunta. Dahil sa tingin ko pumasok si Prexie. Nang makarating kami ay hinintay namin na mag-uwian ang mga bata. Mabilis na tumakbo si Mireya nang makita niya ang daddy niya. Kinarga naman ito kaagad ni Carlos. Hinintay namin si Prexie na lumabas. Naghaharutan muna ang mag-ama at ako naman ay nakaabang para makita ko si Prexie. Nang makita niya ako ay kaagad itong lumapit sa akin at niyakap ako.“Tita Liya,” nakangiti na tawag niya sa akin.“How are you, Prexie?” Nakangiti na tanong ko sa kanya.“I’m okay po, siya po ba ang daddy ni Mireya?” Mahina na tanong niya sa akin na para bang nahihiya siya.“Opo, gusto mo bang sumama sa amin? Sabay ka sa amin na maglunch,” tanong ko sa kanya.“Okay lang po ba?” Parang nahihiya na tanong niya sa akin.“Opo, hinintay ka talaga namin. Dahil gusto ka namin makasama,” sagot ko sa kanya.“Thank you po,” nakang