“บังอาจ!”จ้าวเว่ยหมินที่กำลังนอนอยู่ในคูน้ำลุกขึ้นด้วยความโกรธ “ยิงเขาให้ตาย อย่าให้เขาทำร้ายท่าน!”แม้จะไม่รู้ว่าเหตุใดท่านผู้นั้น จึงมาพบเซี่ยซานหู่ท้ายหมู่บ้าน แต่เขาก็ยังกังวลเรื่องความปลอดภัยเขาแอบสังเกตและพบเซี่ยซานหู่มาพบท่านผู้นั้น จึงนำคนมาซุ่มโจมตีเนื่องจากอยู่ห่างไกล จึงไม่ได้ยินชัดเจนว่าทั้งสองพูดอะไรกัน เซี่ยซานหู่จึงลงมือ!ผู้ตรวจการสวี่ยืนขึ้น ชักคันธนูขึ้นแล้วยิง!ฟิ้ว!มีเสียงแหลมดังทะลุแหวกอากาศ เซี่ยซานหู่ขนลุก และกระโจนหนีไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณลูกธนูพุ่งเข้ามาเฉียดหนังศีรษะของเขา และเกือบจะทะลุขมับของเขานี่คือความระแวดระวังที่เขาพัฒนาจากการเป็นโจรมาสิบปี และหนีความตายมาหลายครั้ง เขาสัมผัสได้ถึงอันตราย“อ้าว!”เมื่อเห็นจ้าวเว่ยหมินและผู้ตรวจการสวี่ลุกขึ้น หวังหยวนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นพวกเขา“มีคนซุ่มโจมตีอยู่จริง ๆ ข้ารู้ว่าท่านมีกลอุบายมากมาย จึงไม่ได้มาเพียงลำพัง!”หลังจากรอดชีวิตอย่างฉิวเฉียด เซี่ยซานหู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และขนบนตัวเขาก็ลุกขึ้นอีกครั้งฟึ่บ!จากกองฟางที่อยู่ไม่ไกล หวังหานซานวิ่งทะลุกองฟางออกมา หล

“เก็บค่าผ่านทางหรือ?”หวงปิ้งหู่เข้าใจและส่ายหัว “เจ้าสาม บัณฑิตมีเล่ห์กลมากเกินไป เจ้าถูกเด็กสกุลหวังหลอก เรื่องนี้ฟังดูสมเหตุสมผล แต่ในความเป็นจริง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเลย แม้ว่าเราจะเชื่อเจ้า แล้วโจรคนอื่น ๆ จะเชื่อเจ้าหรือ เรามาเป็นแค่โจรธรรมดากันเถอะ อย่าเชื่อเรื่องไร้สาระของบัณฑิตคนนั้นเลย ไม่เช่นนั้นพี่น้องของเราจะอดตาย!”เซี่ยซานหู่ส่ายหัว “พี่รอง ไม่ใช่ ตราบใดที่ยืนหยัดตั้งใจ เรื่องนี้ย่อมสามารถทำได้ และจะนำความรุ่งโรจน์มาสู่บรรพบุรุษของเรา...”“เอาล่ะ เจ้าสาม!”เฮยซินหู่ที่รู้สึกเหมือนฟังเรื่องไร้สาระขัดขึ้นทันที “เหตุใดพวกเจ้าถึงกลับมาแค่สิบเอ็ดคนล่ะ? แล้วทั้งแปดคนที่อยู่ใต้การควบคุมของเจ้าอยู่ที่ไหน พวกเขาหายไปไหนแล้ว!”เซี่ยซานหู่ก้มหน้าลง “พวกเขาพักที่หมู่บ้านต้าหวัง ท่านผู้นั้นสอนวิธีการทำธุรกิจให้พวกเขา แต่ละคนทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน พวกเขาไม่ต้องการเป็นโจรอีกต่อไปแล้ว”เฮยซินหู่มองเขาเหมือนกำลังมองคนโง่อยู่!สอนโจรให้รู้วิธีทำธุรกิจ และทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน ใครจะเชื่อเรื่องเหลวไหลนี้!เจ้าสามเสียสติไปแล้ว!“พี่ใหญ่ เจ้าสามถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิงห

หลี่ซานซือรู้สึกหนาวกระดูกสันหลัง “พี่เว่ยหมิน ใครเป็นคนคิดแผนนี้หรือขอรับ?”จ้าวเว่ยหมินหรี่ตา “ข้าไปหมู่บ้านต้าหวังมาเมื่อวานนี้ นี่คือคำสอนของท่าน!”“อะไรนะ เขาเองหรือ!”หลี่ซานซือโกรธมาก “เขากล้ามากที่คิดแผนเช่นนี้ขึ้นมา นี่คือการสร้างศัตรูให้กับเหล่าขุนนางและชนชั้นสูงทั่วโลก นี่คือการทำลายอนาคตของบัณฑิต หากแผนการนี้ถูกเผยแพร่ไป แล้วคนอื่นรู้ว่าเขามีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่ พ่อของข้าจะต้องเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย และจะไม่อาจยืนหยัดได้”จ้าวเว่ยหมินขมวดคิ้ว “อย่าตกใจ สหายน้อยอู๋โยว ข้าจะจัดการเรื่องนี้ในนามของข้าเอง ข้าจะไม่เขียนชื่อเขา และมันจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่แน่นอน!”หลี่ซานซือกำหมัดและก้มศีรษะ “ขอบคุณมากขอรับพี่เว่ยหมิน!”จ้าวเว่ยหมินหรี่ตาลง “ไม่สนใจผลประโยชน์ส่วนตัว ไม่ทราบว่าสหายน้อยอู๋โยวคิดอย่างไรกับกลยุทธ์นี้ หากนำไปใช้จริงจะช่วยแก้สาเหตุอันยิ่งใหญ่ และยืดอายุของราชวงศ์ไปได้อีกสักร้อยปีหรือไม่!”“... หากกลยุทธ์นี้ถูกนำไปใช้จริง มันจะเป็นไปได้แน่นอนขอรับ!”หลี่ซานซือครุ่นคิดอยู่นาน “แต่พี่เว่ยหมิน ไม่ใช่บัณฑิตทุกคนที่เป็นเหมือนท่าน ท่านมุ่งหมายอุทิศต

“หากพวกโจรมาบุก เขามีรถม้าพาวิ่งหนีไปได้ และมีคนคอยปกป้อง ส่วนพวกเรา หากโจรจับเขาไม่ได้ ก็จะบ้าคลั่งและหันมาฆ่าพวกเราแทนแน่นอน!”หวังปี่จงส่งเสียงดังเป็นพิเศษ คนอื่นก็ตะโกนด้วย บ่งบอกว่าเห็นด้วยหวังหยวนขมวดคิ้วพวกโจรเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ เกรงจะทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนก จึงแอบเตรียมแก้ไขปัญหาไว้แล้วใครเป็นคนปล่อยข่าวคนกลุ่มใหญ่ต่างมองหน้าอีกฝ่าย!“อาจจะเป็นหวังต้าจวินกัวฉางยืนขึ้นด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “เมื่อวานนี้เฮยลวี๋กับข้า กำลังคุยกันอยู่นอกหมู่บ้านต้าหวัง หวังต้าจวินกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ในหลุมใกล้ ๆ ข้าไม่เห็นเขาจนกำลังจะเดินจากไป ข้าคิดว่าเขามาจากกลุ่มประมง จึงคิดว่าไม่สำคัญหรอก!”เอ้อหู่ขมวดคิ้วและพูดว่า “แม้ว่าไอ้สารเลวคนนี้จะกลัวโจร แต่เขาไม่ควรไปบอกหวังปี่จง ใครบ้างที่ไม่รู้ว่า ตาแก่คนนี้พูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับพี่หยวนตลอดทั้งวัน!”หวังหานซานขมวดคิ้ว “มันน่าจะเกี่ยวกับเรื่องรองหัวหน้า เมื่อไม่กี่วันก่อน หวังหยวนบอกให้ข้าเลือกรองหัวหน้า เขาแอบมาพบข้าเพื่อเสนอตัว ข้ารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยน่าเชื่อถือ จึงไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาเป็นรองหัวหน้า เขาอาจจะโกรธเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า!

ขุนเขาพยัคฆ์ดำ ค่ายซานหู่!“พี่ใหญ่ พี่รอง เหตุใดพวกท่านไม่มีสายตายาวไกลกันบ้าง ธุรกิจเก็บค่าผ่านทางดีถึงเพียงนี้ เหตุใดไม่เชื่อล่ะ ปล่อยข้า ปล่อยข้านะ ข้าไม่ได้ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง ท่านผู้นั้นไม่ได้ใช้คาถาชั่วร้ายกับข้า!”บนแท่นไม้ในบ้านหิน เซี่ยซานหู่ถูกมัดไว้แน่น โดยมีคราบเลือดติดอยู่ทั่วตัวเป็นเวลาสามวันแล้ว ที่เขาโดนเลือดหมาดำสามกะละมังราดตัวทุกวัน หากไม่ใช่ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ทุกคนคงเหม็นแทบสลบ!เกาเก้อฮั่นที่อยู่นอกประตูกล่าวว่า “เลือดของหมาดำสิบตัวถูกนำมาใช้เพื่อการนี้ สมองของนายท่านสามยังไม่ฟื้นตัว เวทมนตร์ของบัณฑิตในหมู่บ้านต้าหวังนั้นทรงพลังเกินไป!”“ใครบอกว่าไม่ใช่?”อ่ายเก้อฮั่นกระซิบ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าในช่วงสองวันที่ผ่านมา มีคนหนีออกจากหมู่บ้านของเรากี่คน”“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง!”เกาเก้อฮั่นตกใจมากเป็นเรื่องปกติที่โจรภูเขาจะหลบหนีไปบ้าง แต่ก็มีไม่มากคนที่ใช้ชีวิตบนป่าเขามาตลอด แล้วไม่สามารถอยู่รอดบนภูเขาได้ ก็ไม่สามารถอยู่รอดได้แม้ลงเขาไปแล้วอ่ายเก้อฮั่นกล่าวว่า “นายท่านสามพาคนทั้งสิบคนกลับมา และบอกว่าชายหนุ่มจากหมู่บ้านต้าหวังได้ให้สูตรลับแก่คนแปดคน พ