Umalis na si Mikea dahil kailangan na niyang sunduin si Millie kaya naman naiwan kaming dalawa ni Enver sa loob ng opisina niya.At halos dalawang oras na nga ang lumipas nang muli kaming magkita ngunit hanggang ngayon ay wala pa ding nangangahas na magsalita sa aming dalawa.Well, on my side, hindi ko din naman alam kung ano ang sasabihin ko. Ayaw ko ding magsalita ng kung anu-ano at baka mabanggit ko pa sa kanya ang tungkol kay Millie.Hindi naman sa ayaw kong maging parte siya ng buhay ng anak namin. Karapatan pa din niya ang malaman ang tungkol dito pero gusto ko munang malaman kung hindi ba masasaktan ang anak ko kapag ipinagtapat ko na sa kanila ang totoo.Dahil iyon ang isang bagay na hindi ko kakayanin na makita, ang masaktan ang nag-iisang tao na siyang dahilan kung bakit nakayanan kong mabuhay kahit pa labis ang dagok na dinanas ko noon.Sa totoo lang ay gusto kong umatras sa usapang ito. Hindi ko kakayanin na magtrabaho kasama ang lalaking ito pero alam ko na kailangan ni M

“Milan!” Nilapitan ako ni Dashiel at agad na niyakap. “I can’t believe that I will be able to see you here.”Alanganin akong ngumiti kahit ang totoo ay naiilang ako.Well, hindi ako close sa mga kaibigan ni Enver noong nagsasama kami. Nakikihalubilo lang ako sa kanila kapag nasa bahay sila pero maliban doon ay hindi na kami nabigyan ng pagkakataon para makapagharap.Pero ang lalaking ito ay feeling close talaga kaya naiilang ako sa tuwing yayakap siya sa akin kapag bumabati.“It has been a long time, huh?” Kumalas siya ng yakap sa akin. “The last time I heard about you is that you left Enver.”“Yeah,” sagot ko. “Have a seat.” Mukha naman kasing hindi niya ako tatantanan kaya hahayaan ko na siyang magtanong kung ano ang gusto niyang itanong at magkwento. “May kasama ka ba na pumunta dito?”Umiling siya pagkuwa’y naupo sa bakanteng upuan na nasa harap ko. “I am alone today.”“Oh, great.” Iniabot ko sa kanya ang tablet. “It looks like we will be staying here for a long time so order some

Enver Andrius’ Pov“I feel like I was living in the past,” mahina kong sabi habang nakatingin kay Milan na abala sa kanyang pakikiusyoso sa mga nagtu-tune up ng makina ng isang sports car. “Hindi mo ba talaga pinlano ito?” Bumaling ako kay Dashiel na nasa tabi ko at nakatingin din kay Milan.“Ilang beses ko bang sasabihin sayo?” aniya. “Hindi ako ang nagplano nito. Ang tanungin mo ay si Castiel dahil siya ang tumawag sa store para mag-place ng reservation at siya din ang nagbigay ng reservation na iyon kay Milan.”Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. “Si Casty?”Tumangu-tango siya. “Though, I was thinking that she only gave that reservation to Milan in the hope that she would meet Lancelot there and not me.”Sina Ferry at Castiel lang ang kaibigan ni Milan. At ginawa ng dalawang ito ang lahat upang itago sa akin ang babaeng iyan.Nandoon pa ngang ginamit ni Ferry ang pangangailangan ko ng malaking halaga para maitayo ang Raiden upang siguruhin na hindi ako gagawa ng kahit ano para hanap

Enver Andrius’ PovWala kaming nagawa ni Dashiel kung hindi ang sumunod na lamang nang hilahin ni Ferry si Milan papunta sa kung saan.Inaasahan ko na naman na narito siya dahil nga hilig niya talagang sumali sa mga ganitong klaseng event pero mukhang hindi niya inaasahan na makikita niya dito si Milan.Nang makarating sila sa loob ng tent ay hindi niya kami pinayagang pumasok. Importante daw ang pag-uusapan nila and it has nothing to do with either of us.Hindi naman ganoon katagal ang naging pag-uusap nila. Nakita ko lang ang mga sandaling pagkainis ni Ferry ngunit sa huli ay niyakap niya si Milan na para bang matagal din silang hindi nagkasama.“That is my fault, right?” sabi ko kay Dashiel habang nakaturo sa dalawa na para bang miss na miss ang isa’t-isa.Walang pagdadalawang-isip na tumango ang kaibigan ko. “Kung hindi mo binabantayan ang kilos ni Ferry or Castiel, malaya sana nilang nakakasama si Milan kung saan mang lugar siya nagtatago.”Napakamot ako ng ulo. “Can they blame m

I do not come from a poor family. Both of my parents had their own job and they gave me everything I needed. Hindi naman nila napapabayaan ang bills sa bahay at hindi kami nauubusan ng pagkain. At kapag may extra ay ibinibigay nila iyon sa akin para ipunin kung sakali man na may gusto pa akong bilhin para sa sarili ko.But mostly, they only focus on things that are a necessity for our daily lives. They never bother to think of having their own car so they don’t have to commute to their work.Well, because they think that it is just another liability for them and they will only waste money to keep maintaining it.Iyan ang kinalakihan ko.Kaya nang mawala sila at naiwan akong mag-isa, with only enough funds for my college and bills, I also think about what is necessary to spend every money that I have.Hindi ako gumagastos para sa mga bagay na alam kong hindi ko naman kailangan. Kahit na gaano ko pa kagustong makuha ang isang bagay.At nang magsimula akong magkainteres sa mga sasakyan a