KELLYPINAUNLAKAN ko ang pag-aaya ni Brandon na sabay kaming kumain ng dala niya. Judging from the paper bag, mukhang galing siya sa bayan. I can’t believe he really left me for a whole day. Sa bagay, iniwan niya nga ako nang maraming-maraming taon, iyon pa bang ilang oras? Tsk. Inilabas niya ang dalawang container mula sa paper bag at saka ipinatong sa mesa. He took two plates from the cupboard as well as utensils from the drawer while I took two bottles of water from the fridge. We looked like two married couples who just came home from a long day of work but I also know it’s far too fetched from reality. “How was your day? Did you have enough rest?” tanong niya sa akin pagkatapos uminom ng tubig. May chicken inasal at kanin siyang dala at mainit pa. “Naglinis ako. Baka mga dalawang araw na lang at matatapos ko na lahat. I just have to work long hours para makauwi na ako.”Kumunot ang noo niya. “Naglinis ka? You were sick last night. Mabibinat ka.” Napabuntonghininga siya at itin

KELLYIT’S been a couple of weeks since we parted. Wala na rin akong narinig mula kay Brandon. Actually, naging maayos naman ang paghihiwalay namin this time. I was there for work and since there was history between us, sinamantala niya ’yon para ayusin ang nangyari noon. But just like any wound that’s not fully healed, kapag binuksan ay may kirot pa rin at kung minsan ay nagdurugo. I listened to him apologize at totoo sa loob ko na pinatawad ko na siya. It was time for me to let go of the past. It’s not that I hate him because hate is a strong word, pero unang karelasyon ko siya at kahit paslit pa kami noon, inisip ko talaga na siya na ang huli. Imagine my disappointment when he thought the worst of me and my family. Funny how fate plays with our lives, dahil fifteen years later, nandito na naman siya at gustong manuyo. “Gusto kong manligaw uli.” Iyon ang sabi niya sa akin. What am I supposed to say? Siyempre, tumanggi ako. Kahit ’yong kaloob-looban ko, gusto nang matunaw.“Ma’am,

KELLYANOTHER week passed at naging regular kong ka-text si Byron. This Friday, he mentioned about taking me to the Sailing Grove. It’s a waterfront restaurant about an hour and fifteen minutes from my place. In fairness, kahit may kalayuan, mukhang masarap ang pagkain. Wala akong damit na babagay roon at umikot na ako nang umikot kahapon sa mall. ’Buti na lang at may sale. Pinili ko ang isang jumpsuit na kulay itim. May belt na iyong kasama at may accessories naman ako sa bahay. Meanwhile, Brandon would drop an e-mail once in a while and he would often send me lunch in the office. I sometimes wonder why he won’t call me. Gusto ko siyang tanungin nang deretso kung bakit niya ginagawa ito. I am so confused about him. One minute he would show me interest, and the next thing I know, he’s gone. ’Tapos magpaparamdam uli. And the cycle goes on.Okay naman sana si Byron, may anak nga lang pero wala naman sabit. Mukhang naka-move on na rin naman siya sa yumao niyang asawa. I just . . . I wor

KELLYMASAKIT alalahanin ang nakaraan. Kahit pala humingi na ng tawad si Brandon, may natitira pa ring kirot dahil ang totoo, higit na may kasalanan ang kaniyang ina. Kung tutuosin, wala naman talagang kasalanan si Brandon noon. He was a kid himself, just like me. Malupit lang talaga ang kaniyang ina sa akin . . . sa pamilya ko. Dahil sa paningin niya, dukha kami. At ang dukhang katulad ko ay walang puwang sa mundo nila. Was it wrong for my young heart to fall for someone like him? Alam kong hindi siya mahirap katulad namin. Alam kong nakaaangat sila sa buhay, pero hindi ko naman akalain na ganoon kayaman ang pamilya ng lalaking minahal ko. They are not only wealthy. They are very wealthy.Kahit yata anong pagsisikap ko ay hindi ako papantay sa yaman nila. At wala naman akong intensiyon na maging kagaya nila. Sino ba ang ayaw ng pera at umalwan sa buhay? Ang sa akin lang, gusto ko lang naman ng simpleng buhay. Iyong hindi na ako mamomroblema sa pambayad ng bills o pagkakasakit ko o n

KELLYSIMULA nang araw na ’yon hanggang sumapit ang Biyernes ay bantay-sarado ako kay Brandon. Kulang na lang, pati cell phone ko ay kunin niya. I don’t understand myself why I’m letting him. I really don’t.Pero baka rin dahil ayaw ko siyang mawala sa buhay ko. Ulit.I enjoy our daily banters kahit sa aming dalawa ako ang nauunang mapikon. I just have to make him jealous each time para makabawi sa kaniya kahit paano. “It’s Friday. Did you remember to cancel your date?” tanong niya sa akin bandang alas-tres ng hapon. He picks me up at home in the morning, stays with me in the office, and drives me home. Kulang na lang matulog siya sa apartment ko. One time, I asked him if he had nothing better to do than babysit me. Baby naman daw niya ako at tungkulin niya ’yon dahil mahal niya ako. Kaunti na lang, maniniwala na ako sa kaniya. “I already sent him a text message and he called as well. Akala niya na-wrong sent ako.”I really feel bad for Byron. Siguro kung hindi bumalik si Brandon