ALAS SAIS...Gabi na nang umalis kami ni Alexis sa bahay. Siya na ang nagpaliwanag kay Mama at kay Aling Bebang na sasama ako sa kanya pabalik sa Olongapo. Naintindihan naman ni Mama ang naging desisyon namin. Hindi ko rin alam kung tama ba ang naging desisyon. Naging padalos-dalos nga siguro ako, pero may gusto akong malaman. Marami akong gustong patunayan.Malabo man ang sa amin ni Alexis ngayon, hindi ko pa rin maitatanggi na oo... mahal ko pa rin siya. At umaasa ako na balang araw maiintindihan ko rin ang lahat. Na balang araw magkakaroon din siya na lakas ng loob na pagkatiwalaan ako sa lahat ng sekreting mayroon siya. Na balang araw malalaman ko rin ang dahilan kung bakit may kakaiba akong nararamdaman sa kanya. May takot. May pangangamba. Pero mas nangingibabaw ang pagmamahal ko sa kanya.Ayaw ko nang mag panggap. Ayaw ko nang magmatigas. Dama ko sa bawat titig niya, sa bawat haplos niya, at sa bawat araw na nag e-effort siyang magpabalik-balik mula Olongapo papunyang Masinloc m

Kahit medyo nananakit ang katawa ay bumangon ako. Nagtungo ako sa closet upang mangunga ng damit ngunit ganoon na lang ang gulat ko ng makita ang aking leeg at puno ng dibdib. Naghahalo ang pamumula at pangingitim ng leeg kong nakagat ni Alexis kagabi. May mga pulang marka rin ako sa katawan na halos hindi ko mabilang. Nang tignan ko ang mga kamay ko ay may bakas din doon gawa ng posas."Lintek! Ganoon kami ka-wild kagabi?!" namamanghang tanong ko sa aking sarili.Hindi ko na lang pinansin ang mga iyon at kumuha na lang ng t-shirt ni Alexis na susuutin ko. Pagkatapos niyon ay lumabas na ako at nagtungo sa kusina. Wala ngang iniwan si Alexis na kahit ano sa kuwarto pero may iniwan naman siyang sulat sa ref."I made breakfast, don't forget to eat and drink your vitamins."Kahit papaano ay napangiti ako. Akmang titignan ko na ang niluto niya ng may sunud-sunod na katok sa pinto. Inis na pumunta ako roon at walang pakialam na pinagbuksan ang istorbong kumakatok."Sandra?" Kumunot ang kila

"BREATHE..."My heart was still racing. My chest was still in pain like it was being stabbed by a sharp knife. Seeing Alexis in this situation made my heart ache. Mas gugustuhin ko pang makita syang nagsusungit. Maangas. Galit. Hindi 'yong ganito. Nasasaktan akong makita na mas nasasaktan siya sa mga oras na ito."I was raped! I'm gonna fucking kill them!" Iyak pa rin siya ng iyak habang nanginginig ang katawan at paulit-ulit na isinisigaw ang nangyari sa kanya noon.Pinagsusuntok niya na rin ang armchair ng sofa pati na rin ang sarili niyang dibdib. Balewala naman sa akin kahit na pilit niya akong tinutulak palayo. Patuloy ko siyang niyayakap, hinahagod ang kanyang likod."Minzi, it hurts. It hurts so much!"Napahikbi ako. "I know, I know it's painful. I'm here. You're safe..." Gaano man kakalmado at kasuyo ng boses ko upang pagaanin ang pakiramdam niya'y hindi ko pa rin mapigilan ang maiyak at gumaralgal. If I could just turn back the time, tutulungan ko siya. Gagawin ko ang lahat h

YEARS LATER... I was now a businessman. Hindi ko alam kung paano ko naisalba ang lintek na algebra, geometry at lahat ng may kinalaman sa math. Hindi naman ako bobo, pero hindi rin sobrang talino. I hate math, pero ngayon iyon pala ang inportante sa negosyo.Baguhan lang ako sa business world kaya naman naiinis ako ngayon dahil hindi ko na-closed ang deal namin sa mga De Silva. I brought the Club-V, the place where my dear friend Cherry works, and almost got in trouble. Nasangkot kasi ang Club-V na pag mamay-ari dati ng isang sindigato. Ngayon ay legit at legal na ang dating bar lang na Club-V mula sa pangalan ko. I know it wasn't a good cost, but it wasn't bad either. Pagod na pagod ako at gusto ko na lang sana matulog. But then, my anxiety attacked again. Kahit ilang taon na ang lumipas simula noong ginahasa ako'y hindi pa rin mabura sa isip ko. Pabalik-balik lang at parang kahapon pang nangyari."Denise, please send me a woman right now," utos ko sa aking assistant. Gusto ko lang

[ALEXIS POV]Nanliliit ang aking pakiramdam nang muli kong maalala ang mga nangyari. Dalawang taon mahigit na pero wala pa rin akong lakas ng loob na humarap kay Minzi matapos akong atakihin ng aking anxiety. Hanggang ngayon ay hindi pa rin kami nagkikita at nag-uusap. Dalawang taon mahigit na, kumusta na kaya siya?Of all people who could see me at my weakest point, si Minzi pa. Ayaw kong makita niya ako sa ganoong sitwasyon. Ako ang lalaki, kaya ako dapat ang malakas. Pero noong araw na iyon... sobrang hina ko.Kaya bakit siya pa? Puwed namang iba na lang.Maski sina Cherry at Ace ay hindi ko gustong nakikita ako sa ganoong sitwasyon. Mas lalo ang ibang tao. Mas lalo si Minzi. Kahit sino pa man, walang may karapatang makita ako na ganoon kahina at kamiserable.Napakapit ako nang mariin sa mesa. I could no longer remember when was the last time I had a panic attack like that. It was so intense that it took twenty minutes before it ended. I thought I would never experience it again. Ku