KABANATA 40: FatherNALA“A-Ano po ang sinasabi niyo?” maang-maangang tanong ko sa kaniya at napalunok.“Just like what I’ve said, I’ll help you escape, but you need to protect my grandchild in return, hija. I know that you are pregnant with Lionel’s child, and don’t try to deny it,” aniya.Umiwas naman ako ng tingin. Hindi ko kayang tingnan ang ama ni Hugo. Hindi ko magawang i-deny sa kaniya na buntis nga ako na madali ko namang na-deny kay Damian no’ng una. Masyadong malamig at nakakatakot ang prisensiya niya kaya hindi ko alam kung papaniwalaan at pagkakatiwalaan ko ba siya.Kapag tinitingnan ko siya, naalala ko ang mga sinabi sa ‘kin ni Hugo noon tungkol sa kaniya. Naalala ko ang sakit sa mga mata ni Hugo habang nagkekwento siya tungkol sa tatay niya. Habang iniisip ko ang mga ‘yon ay hindi ko mapigilang hindi masaktan.“I’m not an enemy, hija,” seryosong sabi niya nang hindi ako sumagot. “I know you already know what Lionel and I are up to and how useless a father I am, but I wan

KABANATA 42: DownfallHUGOEverything happened so fast. My heart is pounding so fucking hard, and I barely breathed while waiting outside the operating room where Nala was in. I don’t know what I’m going to do. I wanted to shout my frustration, but I don’t have enough strength.Bakit kailangang umabot pa sa puntong ito ang away namin ni Daniel Cordova? Bakit kailangang madamay pa si Nala? She’s pregnant, for Pete’s sake!I can’t help but blame myself for what happened. If I had just accompanied her earlier, she wouldn’t have been shot and would have fallen down the stairs. We wouldn’t be here in the hospital right now!I strongly pluck my hair.“Fuck!” I cursed and then punched the wall with my bare hand with so much force, not minding the pain.“C-Calm down, Mr. Fabellon. Nala will be fine, as will your baby,” she said. “All we need to do is be strong and pray for the both of them,” Tami added in a soothing tone.My jaw clenched. “How can I fucking calm down kung alam kong nasa panga

KABANATA 44: BathNALA“So, how are you feeling? Don’t you feel anything strange about your body?” tanong ni Doc Tami habang nagbabalat siya ng orange.Umiling naman ako. “Okay na ‘ko, Doc Tami. Actually, pwede na nga ‘kong ma-discharge ngayon eh,” biro ko.Doc Tami pa rin ang tawag ko sa kaniya kahit alam kong kapatid ko siya dahil hindi pa ako komportableng tawagin siyang Ate o Ate Tami. Nasabi ko na rin naman ‘yon sa kaniya no’ng pangalawang araw simula nang magising ako at naiintidihan niya naman daw. Understandable naman daw ang nararamdaman ko dahil kakikilala pa lang namin. Everything takes time nga raw sabi niya.Tumaas naman ang kilay niya. “Don’t be so sure. Baka mamaya niyan kung kaylan na-discharge ka na ‘tsaka ka naman makakaramdam ng iba.”Ngumuso naman ako. “May gano’n ba?”“Of course. Hindi naman imposible ‘yon. May mga naging patient ako dati na kakalabas lang ng hospital pero bumalik kaagad dahil may naramdaman daw na ganito tapos ganiyan,” pagkwe-kwento niya. “Here.

KABANATA 46: PainNALALumabas ako ng hospital na halo-halo ang emosiyon. Gusto kong sumigaw pero parang wala akong boses. Gusto kong umiyak pero parang wala akong lakas para humagulhol. Nanginginig ang kamay ko habang wala sa sarili na naglalakad sa tabi ng kalsada, walang pakialam kung mahagip man ako ng mga sasakyan.Mainit ang sinag ng araw pero wala akong maramdamang hapdi. Namamanhid ang buong katawan ko dahil sa aking nalaman.I felt betrayed.All this time hindi na pala ako buntis. Dalawang linggo akong walang alam sa nangyari sa anak ko! Hindi ko man lang magawang magluksa dahil pinagkait nila sa akin ang totoo!Ang sakit! Sobrang sakit bilang isang ina na mawalan ng anak. Hindi ko man lang siya nakita, nahawakan, nahalikan o ano pa man. Hindi ko man lang naparamdam sa kaniya ang alagaan ng isang ina. Hindi ko man nagawang humingi ng tawad ng mas maaga. Napabayaan ko siya. Hindi ko siya nagawang protektahan!Kasalanan ko ‘to.Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng paa ko sa

KABANATA 48: New LifeNALA“Uy, sunod ka na lang Nala, ha? Hihintayin ka namin doon,” paalala ni Jenna na nakahanda na sa pag-alis kasama ang iba pa naming katrabaho.Ngumiti naman ako at tumango sa kaniya. “Sige. Mag-iingat kayo!” dagdag ko pa.Nang makaalis na sila ay pinagpatuloy ko na ang pagliligpit ng mga gamit ko sa lamesa ko. Alas tres na ng hapon at mag-o-out na kami sa trabaho. Maaga talaga kaming nag-o-out kapag biyernes dahil walang pasok sa opisina kinabukasan. Weekdays lang kasi ang pasok namin na pinagpapasalamat ko naman.Saktong pagkapatay ko ng lampshade sa table ko ay tumunog naman ang aking cellphone na nasa loob ng aking bag. Kinuha ko ‘yon at mabilis kong sinagot ang tawag nang makita ko ang pangalan na naka-flash sa screen nito.“Hello, Tito Gael?” bungad ko pagkasagot ko.“Hello, hija. Did I disturb something?”Umiling naman ako kaagad kahit hindi niya ako nakikita. “Wala naman po, Tito. Sa katunayan po ay paalis na po ako. May ipag-uutos ka po ba?”“Can you co