Tingin lang ang naging sagot ko sa tanong ni Justin. Bukod kasi sa hindi ko talaga alam kung ano ang isasagot ko, hindi ko rin obligasyon na alamin kung karapat-dapat ba siyang mahalin. Ako nga mismo ay hindi rin alam kung karapat-dapat ba akong mahalin. “Erica! Ayos ka lang ba ha? Hindi ka ba sinaktan ng demonyong ‘yan?" tarantang tanong ni Myra na bigla nalang sumulpot sa pagitan namin ni Justin. “Maka-demonyo ka naman, Myra! Parang kitang-kita mo kung gaano kahaba ang sungay ko," sagot ni Justin, gigil na gigil na parang gustong kurutin si Myra. “Para sabihin ko sa’yo, ‘yang kaibigan mo lang ang nakakita at may alam kung gaano kahaba ang sungay ko, at kung ano ang kaya kong gawin para sa kanya,” sagot ni Justin, pero nasa akin naman ang tingin na parang tumagos hanggang kaloob-looban ko.Sandaling umawang ang labi ni Myra, at dahan-dahang nilingon ako, sabay tanong, “pinagsasabi ng demonyong ‘yan, Erica?”Sinamaan ko ng tingin si Justin na ngayon ay nakangisi na naman, saka ko nam

“Erica, tama ang hinala natin, si Shaira; siya ang walang awang bumangga sa’yo. Hindi lang pala impakta ang babae na ‘yon. Demonyo pala talaga siya! Silang lahat!" Napahawak ako sa dingding, para kasing nawalan ng lakas ang mga paa ko. Kahit may hinala na kami ni Myra, iba pa rin pala sa pakiramdam ‘yong na confirm namin mismo na siya nga ang walang puso na nagtangka sa buhay ko. Mas nakakatakot at mas nakakabahala. “Tara na, Erica. Umalis na tayo. Hindi deserve ni Reynald ang pag-aalala mo. Hindi niya deserve na bisitahin, at lalong hindi ka niya deserve.” Ang dami ng nasabi si Myra, pero ako, hindi pa rin makapagsalita. “Erica, ano ba? Tara na! ‘Wag ka nang mag-isip. Hindi dapat kaawaan si Reynald. Niligtas ka nga niya, pero pinagtakpan niya naman si Shaira. Tinatago nila sa mga pulis ang alam nila!” Umiling-iling ako. Ayokong umalis. Gusto kong makausap si Reynald. Gusto ko silang makausap. Gusto kong maging malinaw lahat.“Kaya pala hindi ka na nila ginugulo; kaya pala hindi na

Nandito na ako sa loob ng unit ko, pero dibdib ko hindi pa rin tumigil sa pagkabog. Pero kahit abot-abot ang kaba na nararamdaman ko, nagawa ko pa rin na sumilip sa siwang ng bintana at kaagad namang nagtago nang makita ang kotse na nasa harap pa rin ng gate. Ang dami agad tanong ang nabuo sa isip ko. Sino kaya ang may-ari ng kotse? Hindi kaya si Shaira ‘yon? Minamanmanan ako? Nag-aabang ng tyempo para mapuruhan ako o nagbabantay siya, if ever magpunta rito si Reynald na kinababaliwan niya. Pabagsak akong umupo sa sofa. Hilot-hilot na naman ang noo ko. Kalalabas ko lang sa hospital, pero ang dami na agad stressful na pangyayari ang na e-encounter ko. Nakakapanghina na talaga ang mga nangyayari sa buhay ko. Pati ang mga bagay na nakakapagpasaya sa akin ay hindi na ako magawang pasayahin.Matapos ang ilang minutong pag-iisip, muli akong sumilip sa bintana. Napabuga na lang ako ng hangin nang hindi ko na makita ang kotse. Lumuwag na rin ang pakiramdam ko. Kaya lang, ang mga tanong ko,

“Kumalma ka nga, Erica. Bakit ka ba takot na takot?" tanong ni Myra na imbes ay matakot din gaya ko, tumalim pa ang tingin niya sa kotse; ‘yong tingin na parang tumatagos ang paningin niya sa loob. Tinapik-tapik niya rin ang kamay ko at sandali akong sinulyapan, “dito ka lang,” sabi niya at patakbong pinuntahan ang kotse. Hindi ko na siya nagawang pigilan pa. Ang bilis niyang nakalayo at ang bilis niya ring narating ang kotse. Talagang tumayo pa siya sa harap nito. Napatakip na lang ako ng bibig habang nangangatal ang buong katawan. Paano kung mawala sa sarili ang sakay ng kotse na 'yon at sagasaan niya si Myra? Minsan wala talaga sa lugar ang tapang niya. Naghahanap siya ng ikapahamak niya. Maya maya ay kinatok na niya ang salamin ng kotse na kaagad namang nagbukas ng bahagya. Hindi ko naririnig ang usapan nila, pero basi sa galaw ni Myra at kumpas ng kamay, parang tinalakan niya ng bongga ang may-ari ng kotse na ngayon ay mabagal nang tumatakbo pero sinundan pa rin ni Myra. Ang t

Para akong sabog nang magising ako. Nakakahilo ang mga nangyari sa akin kahapon. Kung dati ay ang masakit na salita ni kuya Eman ang gumigising sa akin tuwing umaga, ngayon ay mga mukha ng mga demonyo at demonyita na. Pati nga panaginip ko ay pinapasok na nila. Dumagdag pa sa iniisip ko ang tanong ni Shaira kahapon. Anong sikreto ko? Anong mayro’n ako, bakit nababaliw ang magpinsang si Justin at Reynald sa akin?Gaya ng lagi kong ginagawa tuwing umaga, humarap muna ako sa computer at mabilis na nag-type ng mga salita sabay sulyap sa nagpapangiti at nagpapasaya sa akin kahit paano. Nang matapos ay naghanda na rin ako para simulan na naman ang araw sa labas, at haharapin na naman ang mga demonyo at demonyita na salot sa buhay ko.Katatapos ko lang maligo, at hindi pa ako bihis pero paulit-ulit na katok na ang naririnig ko mula sa labas. Hindi ko agad binuksan ang pinto, hindi naman kasi ito nagsasalita, hindi nagpapakilala. Kunot-noo akong lumapit sa bintana para silipin kung nasa lab