รถม้าของจวนอ๋องเจวี้ยนเดินหน้าต่อเข้าไปในเมืองหลวงผ่านถนนยาวอย่างเอิกเกริก ควบตรงไปยังจวนอ๋องเจวี้ยนอ๋องเจวี้ยนกลับเมืองหลวงแล้ว!ข่าวนี้เพียงไม่นานก็ลือไปทั่วทั้งเมืองในวังหลวง องค์จักรพรรดิไม่ได้ลับการตอบกลับจากองครักษ์ลับมาโดยตลอด พอได้ยินว่าอ๋องเจวี้ยนเดินทางกลับมาจวนอ๋องเจวี้ยนแล้ว ก็โมโหจนแทบลมจับเขาส่งคนไล่ไปตามทางเพื่อออกหาองครักษ์ลับเหล่านั้นทันที ผลคือวันที่สองจึงพบพวกเขาบนหาดริมน้ำข้างทางคนเหล่านี้บางคนก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ก็จับไข้ตัวร้อน มึนๆ งงๆ แค่แรงจะแก้มัดก็ยังไม่มีเป็นถึงองครักษ์ลับของจักรพรรดิ นอนอยู่ที่หาดริมน้ำเหมือนคนพิการถึงสองวันเต็ม！ เกือบจะสามวัน!ถ้าไม่ใช่ข้างทางมีแม้น้ำ พวกเขายังพอคลานไปกินน้ำกันได้ ไม่เช่นนั้นคงกระหายน้ำตายกันหมดแล้วข่าวนี้ส่งมาถึงในหูองค์จักรพรรดิ ภาพตรงหน้าเขากลับไปหมด เซนั่งลงบนเก้าอี้ ริมฝีปากสั่นระริก ไม่พูดไม่จาไปครึ่งวันองครักษ์ลับเหล่านั้นแม้จะยังมีชีวิตอยู่ แต่ปราณชี่ก็บาดเจ็บหนัก ยังไม่รู้ว่าต้องพักฟื้นนานเท่าไรจะจึงกลับมาใช้ได้อีกหรือก็คือในช่วงนี้เขาขาดลูกมืออย่างจริงจังแล้วเว้นเสียแต่เขาจะส่งราชองครักษ์ออ

ผู้เฒ่าฟู่พอเห็นฟู่จาวหนิงปลอดภัยกลับมา ก็ผ่อนคลายลงเป็นอย่างมาก"หงจั๋วกับเฝิ่นซิงสองสาวใช้นั้นชอบหลอกข้า บอกว่าพวกเจ้าจะคอยส่งจดหมายกลับมา พูดเอาไว้เสียดิบดี ตอนแรกเองข้าก็เชื่อไปแล้วด้วย"ผู้เฒ่าฟู่เอ่ยกับฟู่จาวหนิง และเพราะคิดว่าเป็นจริง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้กังวลร้อนใจนัก เพราะสองสามวันก็จะส่งจดหมายกลับมาที พูดเอาไว้ดิบดีแล้ว จึงไม่มีเรื่องอะไรแต่เมื่อวานตอนค่ำๆ หลังจากเขากินข้าวเสร็จแล้วถูกเสี่ยวเฟยประคองออกไปเดินย่อยในลานบ้าน แล้วไปได้ยินพวกผู้ดูแลกำลังคุยกัน พูดดูแลนั่นถอนใจโล่งออกมาเฮือกใหญ่ผู้ดูแลบอกว่า ดีเหลือเกิน ท่านอ๋องกับพระชายาในที่สุดก็กลับมาแล้ว หายไปไม่มีข่าวตั้งนมนาน ทำเอาพวกเรากังวลกันไปหมด คนใช้ทั้งจวนอ๋องล้วนกลุ้มกันเหมือนผ่านไปแรมปีตอนนั้นผู้เฒ่าฟู่จึงเพิ่งรู้ ว่าที่แท้เฝิ่นซิงกับหงจั๋วพวกนางมาหลอกเขา"เมื่อวานเพิ่งจะรู้ว่ามาหลอกข้า" ผู้เฒ่าฟู่ตำหนิขึ้นมา ถลึงตามองหงจั๋วกับเฝิ่นซิงสองสาวใช้คารวะให้เขา จากนั้นก็คารวะกับฟู่จาวหนิง"ท่านผู้เฒ่าโปรดให้อภัยด้วย พระชายาโปรดให้อภัยด้วย"ฟู่จาวหนิงยิ้มๆ โบกไม้โบกมือให้พวกนาง จากนั้นก็ประคองท่านผู้เฒ่า "ท่านปู

ผุ้เฒ่าฟู่เองก็คอยข่าวคราวสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินอยู่ตลอด"ท่านปู่ ตอนนี้พกวเราตรวจสอบเรื่องครั้งนั้นมาได้ส่วนหนึ่งแล้ว แต่ยังต้องตรวจสอบต่ออีก"ฟู่จาวหนิงคิดคิดแล้วจึงรู้สึกว่าควรปลอบใจผู้เฒ่าฟู่เสียหน่อย "พิษในอดีตตอนนั้น เป็นสิ่งที่กลุ่มสำนักที่ชื่อว่าลัทธิเทพทำลายล้างวางลงมา หรือก็คือกลุ่มสำนักที่วางยาพิษใส่จงเจี้ยนนั่นเอง ตอนนี้พวกเราต้องตรวจสอบจุดนี้ ว่าพ่อแม่ของข้าในอดีตได้ไปเข้าร่วมกลุ่มสำนักนี้หรือไม่"ผู้เฒ่าฟู่พอได้ยินคำพูดนางก็ตื่นเต้นขึ้นมา"จริงหรือ? เช่นั้นถ้าหากตรวจมาได้ว่าพวกเขาไม่ได้เข้าร่วมลัทธิเทพทำลายล้าง ก็อธิบายได้ว่าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาใช่ไหม?""โดยพื้นฐานคือใช่"ฟู่จาวหนิงพยักหน้า "ดังนั้นท่านปู่เองก็ต้องคิดอย่างละเอียดด้วย ตอนนั้นพวกเขามีเจอกับคนแปลกๆ บ้างไหม พูดอะไรมาบ้าง อย่างเช่นในบ้านจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ หลังจากนี้จะมีอนาคตแบบนั้นแบบนี้""คำพูดเหล่านี้พ่อแม่เจ้าไม่เคยพูดเลย"ผู้เฒ่าฟู่ยืนยันจุดนี้ออกมาทันทีเขาถอนหายใจ มองฟู่จาวหนิง "ที่เจ้าถามเรื่องนี้ นั่นเพราะเจ้าไม่เคยเจอพ่อแม่ของเจ้า แล้วหลายปีนี้ข้าเองก็ไม่ค่อยเอ่ยถึงพวกเขากั

อันชิงเชื่อมั่นในตัวฟู่จาวหนิง ไม่ใช่แค่เชื่อมั่นในการเป็นคนของนาง แต่ยังเชื่อมั่นในวิชาแพทย์นาง และยังเชื่อในสายตาของนางด้วยดังนั้นเรื่องนี้นางจึงนึกไว้หลายวันแล้ว ฟู่จาวหนิงก็กลับมาเมืองหลวงพอดี นางดีใจมาก ทันเวลาพอดี ไม่เช่นนั้นนางก็คงอยากจะจะประวิงเวลาการพบหน้ากับคุณชายติงคนนี้ต่อไปเป็นแน่"ตอนไหนล่ะ?""พรุ่งนี้ตอนเที่ยง พี่ชายบอกว่าคุณชายติงจะไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารชิงเว่ย ถึงตอนนั้นให้ข้าเองก็ไปด้วย ที่นั่นมีห้องรับรองที่มีฉากบังลมกั้นเอาไว้ให้"อันเหนียนเองก็รักน้องสาวคนนี้มาก ไม่อยากให้นางต้องแต่งงานโดยไม่รู้อะไรของอีกฝ่ายเลย อยากให้นางไปเห็นด้วยตนเอง ชอบไม่ชอบแล้วค่อยว่ากันฟู่จาวหนิงมองนางแล้วยิ้มขึ้น "สกุลติงหรือ?""ใช่ ฐานะบ้านของเขาก็ถือว่าดีอยู่ แต่ในบ้านไม่มีคนเป็นข้าราชการ เปิดร้านอยู่หลาย ร้านที่ใหญ่ที่สุดเป็นร้านหนังสือ พี่ชายบอกว่าคุณชายติงเขียนหนังสือละครแล้ววางขาย ได้รับความนิยมในหมู่ปัญญาชนในเมืองหลวงด้วย""พี่ชายบอกว่า พวกเราจะไม่ร้องขอให้อีกฝ่ายต้องเป็นข้าราชการ ยังต้องดูที่บุคลิกประจำตัวเขาอีก"คำพูดเหล่านี้อันชิงไม่ได้พูดกับใครเลย พอเจอฟู่จาวหนิงก

ฟู่จาวหนิงรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนอ๋อง จะต้องปิดบังเซียวหลันยวนไว้ไมไ่ด้นางเดิมทีก็คิดจะบอกเรื่องนี้กับเขา"ถูกต้อง"นางยื่นจดหมายส่งให้เขาดูส่วนชีพจรเขา ก็ดูอ่อนแอลงไปพอควร เลือดลมย่ำแย่ทั้งคู่ แต่ร่างกายของเขาก็ไม่ดีมาตลอดอยู่แล้ว ถึงอย่างไรก็ไม่ถือว่าเลวร้ายลงเซียวหลันยวนรับจดหมายไปมองผาดหนึ่ง "เจ้าจะไปต้าชื่อหรือ?""ใช่ ควรจะไปเสียรอบหนึ่ง"เซียวหลันยวนขมวดคิ้ว"ตอนไหนล่ะ?""อีกสองสามวันกระมัง จัดการแก้พิษให้ท่านก่อน อย่างน้อยต้องรอให้ท่านอาบน้ำยาสักสองสามวันก่อน ส่วนพิษที่เหลืออยู่ ต้องไปหาเอ็นมังกรหยกต่อ"เซียวหลันยวนได้ยินนางพูดเช่นนี้ ในใจก็หวานชื่นอย่างประหลาดในใจนางเขายังอยู่อันดับแรกอยู่ใช่ไหม? แม้กระทั่งออกไปก็ยังจะเพื่อไปหายาให้เขา"ข้าจะไปกับเจ้าด้วย""ไม่ได้" ฟู่จาวหนิงปฏิเสธขึ้นอย่างไม่คิด"เจ้าไปคนเดียวข้าไม่วางใจ"นี่ไปไกลถึงต้าชื่อเลยนะ มีเรื่องอะไรขึ้นมาจะตามไปไม่ทัน ยิ่งกว่านั้นห่างกันตั้งนานขนาดนี้ แค่คิด เซียวหลันยวนก็รู้สึกใจร้อนรนขึ้นเสียแล้ว"หลังจากท่านเริ่มอาบยาจะหยุดกลางคันไม่ได้ ทุกวันต้องอาบยาำนี้ แต่บ้านตระกูลเสิ่นทางนั้นต้องการให