“ในโลกปัจจุบัน พลังงานทางจิตวิญญาณสามารถอนุญาตให้ผู้ฝึกฝนฝึกจนถึงจุดสูงสุดของระดับปรมาจารย์เท่านั้น หากพวกเขาต้องการไปไกลกว่านี้ พวกเขาจะต้องค้นหาสถานที่ที่พลังงานทางจิตวิญญาณของสวรรค์และโลกมนุษย์มาบรรจบกัน หรือพวกเขาสามารถค้นหาเพียงเศษซากที่เหลืออยู่ของโลกซึ่งเป็นเมืองลับแล แต่แกกลับหนีไป แกจะมีเวลาฝึกฝนจนก้าวผ่านจิตได้อย่างไร?” นักฆ่า 5 ศาสตรารู้สึกงุนงงฉู่เฉินปกติแล้วไม่มีนิสัยที่จะชอบอธิบายให้แก่ศัตรู และตอบกลับอย่างเย็นชา"ลองเดาดูสิ?"“ถึงแม้กล่าวกันว่าในสมัยโบราณมีคนที่มีพลังเข้มแข็งซึ่งสามารถกลั่นกรองพลังงานจากเมืองลับแลเข้าไปในร่างกายของพวกเขาได้ แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่แกจะทำแบบนั้นได้ ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว แกมีผลึกวิญญาณที่เกิดจากการบรรจบกันของพลังวิญญาณกับตัวแกเองใช่ไหม? ส่งมันมาให้ฉัน แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก” หลังจากเดาอยู่ครู่หนึ่ง นักฆ่า 5 ศาสตรารู้สึกว่าเขาเดาคำตอบถูกต้องแล้วแม้ว่าผลึกวิญญาณจะหายาก แต่ก็มีอยู่บนโลก“ผลึกวิญญาณเหรอ? ฉันเคยมีมาก่อน แต่ฉันได้ดูดซับมันไปแล้ว เหลือเพียงเท่านี้” ฉู่เฉินส่ายมือของเขา เผยให้เห็นหินก้อนหนึ่งที่สูญเส

ดาบโบราณบินเข้ามาใกล้ฉู่เฉินและบินวนรอบตัวเขาฉู่เฉินค้นพบว่าดาบโบราณที่อยู่ตรงหน้าเขาเคยมีความรู้สึกดึงดูดเล็กน้อยมาก่อน ในขณะนี้ เขาใช้วิชาห้าอสนีบาตความรู้สึกดึงดูดใจก็มาถึงจุดสูงสุด ฉู่เฉินยื่นมือออกไป และดาบโบราณก็ร่วงลงมาอยู่ในมือของเขาเอง“นายโชคดีมากนะเด็กน้อย ดาบศักดิ์ของนิกายสวรรค์เจิ้งอี้ ดาบสังหารปีศาจหยินหยางถูกนายดึงดูด” จวินหวู่หมิงจำดาบโบราณนั้นได้ทันที“ดาบสังหารปีศาจหยินหยาง? มันแข็งแกร่งไหม?” ฉู่เฉินตรวจสอบด้ามดาบในมือ“แข็งแกร่งเหรอ มากกว่าแข็งแกร่งอีก นี่ว่ากันว่าเป็นดาบของจางเต๋าหลิง นักพรตลัทธิเต๋าในตำนานที่มีความสามารถอันเหลือเชื่อในการต่อกรกับวิญญาณร้ายและปีศาจ มันได้รับการยกย่องว่าเป็นสิ่งประดิษฐ์อันล้ำค่าของนิกายลัทธิเต๋ามาโดยตลอด จากหลายปีที่ผ่านมา ดาบนี้อาจพัฒนาสติปัญญาของตัวเองได้อีกด้วย!” จวินหวู่หมิงพูดอย่างอิจฉาเมื่อได้ยินคำพูดของจวินหวู่หมิง ฉู่เฉินก็กำลังจะตรวจสอบดาบต่อ แต่มีร่างสองร่างบินมาจากระยะไกล พวกเขาเป็นนักพรตลัทธิเต๋าสูงอายุสองคน โดยมีจางอวิ๋นหลงตามหลัง กระโดดไปมาระหว่างศาลาต่างๆ เพื่อพยายามตามให้ทันเห็นได้ชัดว่าจางอวิ๋นหลงไม่สามารถตา

ฉู่เฉินไม่ได้เอาดาบสังหารปีศาจหยินหยางไปด้วย ยังไงนี่ก็เป็นสัญลักษณ์ของอารามปรมาจารย์สวรรค์ และเขายังคงต้องให้เกียรติกับปรมาจารย์สวรรค์จางหลังจากถ่ายทำฉากสุดท้ายแล้ว ผู้กำกับจางก็พอใจกับการถ่ายทำมาก และรีบกลับไปที่จินหลิงเพื่อเริ่มงานตัดต่อ“ฉู่เฉิน ไปจินหลิงพร้อมกับพวกเราเถอะ คุณเป็นนักแสดงนำชายของหนังเรื่องนี้ การโปรโมตหลังการเปิดตัวจะดำเนินต่อไปได้อย่างไรหากไม่มีคุณ” ผู้กำกับจางพยายามโน้มน้าวเขาทันทีเมื่อได้ยินว่าฉู่เฉินกำลังจะออกจากทีม“เมื่อมีอีนัวอยู่ด้วย ฉันมั่นใจว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะได้รับความนิยมอย่างมาก ฉันจึงไม่จำเป็นต้องโชว์ตัว” ฉู่เฉินปฏิเสธทันทีเมื่อมองย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เพียงแค่โน้มน้าวอีนัวให้กลับไปที่จินหลิงและให้ความร่วมมือกับผู้กำกับจาง ฉู่เฉินก็พยายามอย่างสุดความสามารถ สุดท้ายเขาต้องบอกว่าหลังจากภาพยนตร์เรื่องนี้ออกฉาย ฉู่เฉินจะไปที่จินหลิงเพื่อรับเธอกลับ และหลินอีนัวจึงตอบตกลงฉู่เฉินพูดคำอำลาอย่างไม่เต็มใจ จ้องมองด้วยสายตาของเขาเองขณะที่ลูกทีมทั้งหมด รวมทั้งหลินอีนัวขึ้นเครื่องบิน ในตอนนั้นเองที่เขาไปที่หนานเจียงเพียงลำพังขณะที่เขาลงจากเครื

"นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทําไมเฟยเสวี่ยกรุ๊ปของคุณถึงตกไปอยู่ในมือคนอื่นแล้ว" ฉู่เฉินไม่ได้สนใจหลิวเสี่ยวอวิ๋นที่หนีไป แต่หันกลับไปถามหนิงชิงเสว่เดิมทีตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา หนิงชิงเสว่ได้ส่งมอบกิจการทั้งหมดของเฟยเสวี่ยกรุ๊ปให้กับลุงของเธอ และตามฉู่เฉินไปที่จิงโจวหลังจากที่ได้พบฉู่เฉิน จากนั้นเธอก็พบกับคุณยายอสรพิษเฒ่าและถูกพาตัวไปซินเจียงทางใต้ ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ฝึกฝนวิชากับคุณยายอสรพิษเฒ่าและไม่ได้กลับไปหาตระกูลหนิงอีกเลย ซึ่งเรื่องนี้นำไปสู่ความเข้าใจผิดจากคนภายนอกหลิวเสี่ยวอวิ๋นเดิมทีเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนหางแถวของเฟ่ยเสวี่ยกรุ๊ป แต่เมื่อมีปัญหากับอุปทานบางอย่าง หนิงชิงเสว่ก็ตัดหุ้นส่วนรายนี้ออกไปตอนนี้หนิงชิงเสว่ไม่อยู่ หลิวเสี่ยวอวิ๋นก็สามารถเข้ามาสร้างความร่วมมือกับเฟยเสวี่ยกรุ๊ปได้อีกครั้งจากการฟังคำพูดของหนิงชิงเสว่ ฉู่เฉินก็เข้าใจในทันที“และการระดมกำลังคนของบริษัท เพื่อออกตามค้นหาคุณคือ?”“บางทีลุงของฉันอาจกังวลเกี่ยวกับฉันเนื่องจากฉันหายไปหลายวัน” หนิงชิงเสว่ตอบโดยไม่คิดอะไรมากหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น ดวงตาของฉู่เฉินสว่างขึ้น ได้เตือนพวกเขาไปแล้ว หากมีเจตนาอื่นแอบแฝง

หนานเจียงแตกต่างจากเมืองอื่นๆ ในต้าเซี่ยอย่างสิ้นเชิงฉู่เฉินเมื่อมาถึงสถานที่นั้น ก็ตระหนักได้ว่าเหมือนหวนคืนสู่วัยเด็กของเขาอีกครั้งไม่มีตึกสูงสักหลังเลย ไม่ใกล้สนามบินด้วยซ้ำหลังจากที่ทั้งสองออกจากสนามบิน ไม่นานพวกเขาก็พบกับทะเลทราย“พี่เจ็ด พวกเราจะไปไหนกัน?” ฉู่เฉินถามขณะมองดูทะเลทรายที่ไกลสุดลูกหูลูกตาตรงหน้าเขา“ไปที่สถานที่ที่คุณยายเคยอยู่และสอบสวนก่อน” หนิงชิงเสว่คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบ"ได้!"เมื่อไม่มีเบาะแสใดๆ ในขณะนี้ ฉู่เฉินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากติดตามการนำทางของหนิงชิงเสว่ทั้งสองคนเปลี่ยนไปใช้รูปแบบการเดินทางที่หลากหลาย เปลี่ยนจากแท็กซี่เป็นรถทัวร์ จากรถทัวร์เป็นรถมินิบัส และต่อด้วยรถสามล้อ ในท้ายที่สุด พวกเขาก็ลงเอยด้วยการคมนาคมแบบดั้งเดิม คือการขี่ม้าหลังจากใช้เวลาสองวันเต็มพวกเขาก็มาถึงชนเผ่าหนึ่งมีเต็นท์หลายหลังตั้งกระจัดกระจายอยู่ที่นี่ ซึ่งบางส่วนสามารถเห็นการพังทลายลงมาได้จากระยะไกลท่าไม่ดี!ทั้งสองสบตากันโดยตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติฉู่เฉินไม่สนใจเรื่องอื่น จากนั้นได้กระโดดไปข้างหน้าร่อนลงที่ชายเต็นท์แม้ว่าหนิงชิงเสว่จะตามหลังไปส