เสี่ยวเจียงรู้สึกผิดและเริ่มค้นหาซากปรักหักพังเจตนาฆ่าในดวงตาของหนานมู่เจ๋อค่อย ๆ หายไป แต่ดวงตาของเขาดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณไป เขาแค่มองไปที่มู่ชิงชิงอย่างเงียบ ๆ"เธอยังพูดอะไรอีก?"มู่ชิงชิงส่ายหัว "ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้จริง ๆ ข้ารู้แค่ว่าเธอชอบท่านมากจริง ๆ! เธอไม่ชอบดื่มเหล้า เธอบอกว่าการดื่มเหล้าเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุด เมื่อไม่มีความสุขก็ควรหาวิธีเสริมสร้างตัวเองแทนที่จะใช้เหล้าเพื่อคลายความกังวล แต่เมื่อท่านทำให้เธอไม่มีความสุข เธอก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาเอง""ตอนแรกข้ารู้ว่าเซินเอ๋อก็คือหลิ่วเซิงเซิง คนอื่นก็ไม่รู้ ข้าช่วยเธอเก็บความลับ แต่ก็ทำให้ข้าเห็นความอ่อนแอของเธอเยอะมาก เห็นได้ชัดว่าเธอช่วยท่านไว้ แต่เมื่อเธอได้รับความคับข้องใจที่จวนเสนาบดี ท่านกลับไม่ตื่นขึ้นมา พอตื่นขึ้นมาก็เอาของปลอมไปคนหนึ่ง ส่วนเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสและต้องรับสายตาเย็นชาของท่าน""ท่านยังให้คนโบยเธออีก ทั้ง ๆ ที่เธอกำลังช่วยชีวิตคนอยู่ ท่านก็ไม่เชื่อ พวกท่านทุกคนไม่เชื่อเธอ เธอก็เสียใจเหมือนกัน! เมื่อใดก็ตามที่เธอไม่มีความสุข เธอก็จะมาท่านมาอีกแล้วคุยกับข้า แต่เพื่อปกป้องข้าและเพื่อคำนึงถึงคว

ฝนตกยาวนานกว่าครึ่งเดือนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ หนานมู่เจ๋อก็เริ่มพูดจาเพ้อเจ้อขึ้นมา บางครั้งก็ส่งคนไปค้นหารอบ ๆ ซากปรักหักพัง เขาบอกว่าเขาฝันถึงหลิ่วเซิงเซิง แล้วบอกว่าเธอยังไม่ตายเขากลายเป็นคนใจเย็นผิดปกติ ไม่ได้ติดเหล้าและไม่ได้ใจลอย แต่ทุ่มเททั้งกายและใจให้กับงาน ไล่ล่าพรรคพวกของหนานหว่านหนิงที่เหลือไปพลาง จัดการเรื่องการเมืองไปพลางแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าพูดถึงการตายของหลิ่วเซิงเซิงต่อหน้าเขา แม้ว่าทุกคนจะรู้ความจริง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหนานมู่เจ๋อ ก็กล้าพูดเพียงว่าหลิ่วเซิงเซิงหายตัวไปและคนที่หายตัวไปพร้อมกันยังมีจิ่งฉุนหนานซินขังตัวเองอยู่ในจวนและกินข้าวต้มเป็นเวลาเจ็ดวันติดต่อกัน ซึ่งทำให้สนมโหรวเป็นห่วงมากแต่เมื่อสนมโหรวมาหา เธอก็นอนอยู่บนเตียงแล้วหันหลังให้"ลูกเอ๋ย คนตายแล้วไม่อาจฟื้นขึ้นมาได้ แม่รู้ว่าลูกเสียใจ แต่...""ท่านไม่อยากให้ข้าออกไปไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ข้าไม่ออกไปแล้ว ต่อไปก็จะปลอดภัยดี ไม่สมใจท่านเหรอ?""ซินเอ๋อ การตายของพระชายาอ๋องชางไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า ทำไมเจ้าถึงต้องเสียใจขนาดนี้?""มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้า! แต่มันเกี่ยวกับท่าน! คนอื่นเป็นผู้ช่วยชี

ฟังคำพูดของพวกเขาสองคน หลิ่วเซิงเซิงก็รู้แล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่ขึ้นรถม้าที่จะจากไปแต่ระหว่างทางกลับ อี้เฉินจะชมผู้หญิงคนนั้นเป็นครั้งคราวอี้โจวรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินสิ่งนี้ "ตามที่เจ้าพูด เธอยังสามารถสร้างชื่อในยุทธภพด้วย?""แน่นอน ข้าคุยกับเธอแค่คืนเดียวก็เห็นความทะเยอทะยานของเธอแล้ว เหตุผลที่เธอรีบจากไปก็เพื่อเข้าร่วมการประชุมบทกวีที่เจียงเฉิง ท่านคิดสิ เธอถูกโจรภูเขาลักพาตัวไปแล้ว สิ่งแรกที่ทำหลังจากหนีไปคือคิดว่าเข้าร่วมการประชุมบทกวี ต้องเป็นคนที่ยอดเยี่ยมแค่ไหน?""ยอดเยี่ยมจริง ๆ ยังถูกโจรภูเขาลักพาตัวไปอีกเหรอ? พูดออกไปก็ทำให้คนตลกแล้ว""ท่านพี่ ทำไมท่านพูดจาแบบนี้?""..."สองคนที่อยู่นอกรถม้ายังคงทะเลาะกัน หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ภายในรถก็ลูบขมับตัวเองอย่างแรงถ้ารู้แต่เนิ่น ๆ เมื่อวานก็ไม่ไปนอนแล้ว อยากรู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงแบบไหนที่ทําให้หนุ่มคนนี้หลงใหลแบบนี้ได้?เมื่อไปถึงเมืองเจียงเฉิง ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้วพวกเขามาถึงร้านขายยาในเจียงเฉิงโดยตรงและอาศัยอยู่ในจวนเล็ก ๆ แห่งใหม่ภายใต้การจัดการของสมาชิกแก๊งหลังจากการเดินทางมาทั้งวัน หลิ่วเซิงเซิงก็หมดแรงและหลับไ

หลิ่วเซิงเซิงอยากกลับไปมากแล้ว ไม่ได้ให้ความสนใจกับคำพูดของหย่งซวนมากนักแต่อี้โจวพูดไม่ออกว่า "การหายตัวไปของเด็ก ๆ ได้รับการจัดการโดยทางการ ไม่จําเป็นต้องให้ประชาชนอย่างเราต้องเป็นห่วง นอกจากนี้แม่นางก็เป็นผู้หญิง แม้ว่าจะไปเจอเจ้าเมืองจริง ๆ เจ้าเมืองก็อาจไม่มีเวลาสนใจเจ้า สู้เอาเวลาไปพัฒนาตัวเองและดูแลของขวัญที่คนอื่นมอบให้เจ้าเมื่อไม่นานจะดีกว่า"คำพูดที่เย็นชาและไร้หัวใจเหล่านี้ทำให้หย่งซวนรู้สึกเขินอายทันที "คำพูดของคุณชายหมายความว่ายังไง?""ท่านพี่ ท่านพูดอะไร?"อี้เฉินพูดไม่ออก "แม่นางหย่งซวน เจ้าไม่ต้องสนใจเขา พี่ชายของข้าหัวแข็งมาก เขาชอบพูดแบบนี้เสมอ"เห็นได้ชัดว่าหย่งซวนเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่แสดงออกมา แค่ยิ้มอย่างเชื่องช้าแต่จู่ ๆ ผู้คนบนถนนก็ถอยกลับไปทั้งสองฝั่ง โดยยังคงตะโกนว่า "เจ้าเมืองมาแล้ว" ประมาณนี้หลิ่วเซิงเซิงก็ถอยกลับไปข้างถนนและเห็นรถม้าคันหนึ่งมาในทิศทางนี้จากระยะไกล"ได้ยินมาว่าช่วงนี้เจ้าเมืองกำลังสืบสวนคดีเด็กหายตัวไปทุกวัน นี่ก็หนึ่งเดือนแล้ว แต่ยังไม่มีเงื่อนงำเลย""เห้อ เมืองข้าง ๆ ได้สูญเสียไปแล้ว หยุนตูเกือบจะตีเมืองเจียงเฉิงของเราแล้ว

ยังไม่รอให้คนเหล่านั้นเริ่มระวังตัว หลิ่วเซิงเซิงงก็โยนผงพิษออกมากำหนึ่งแล้ว เมื่อลมพัดผ่าน ผงสีขาวก็ทําให้ทุกคนหน้าซีด แต่ในพริบตา คนเหล่านั้นก็สลบตาย...หลังจากจัดการกับชายชุดดำเหล่านั้นในที่สุด ก่อนที่ หลิ่วเซิงเซิงจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก็เกิดเสียง "ป๋อม" ดังขึ้นข้างหลังเธอ ราวกับว่ามีคนตกลงไปในทะเลสาบ"อาเฉิน! เจ้าอยู่ไหน?"เสียงของอี้โจวดังมาไม่ไกล เมื่อหลิ่วเซิงเซิงหันกลับมา เธอเห็นอี้โจวกระโดดลงไปในทะเลสาบและตะโกนใส่ทะเลสาบไม่หยุดเขาจัดการคนบนเรือหมดแล้ว ด้วยวิธีนี้ เห็นได้ชัดว่าเขากระโดดลงไปด้วยตัวเอง!เมื่อเห็นร่างของอี้โจวค่อย ๆ ล่องลอยไปตามทะเลสาบ หลิ่วเซิงเซิงรีบวิ่งไปในทิศทางนั้น "อี้โจว ขึ้นมาเร็วเข้า!"ทะเลสาบไม่นิ่งและค่อย ๆ ไหลลงมาในทิศทางเดียว แม่น้ำใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลไม่รู้ว่าจะไปทางไหน หากไหลลงแม่น้ำก็จะขึ้นฝั่งได้ยาก!แต่ดูเหมือนอี้โจวจะไม่ได้ยินเสียงของเธอ จึงดำดิ่งลงไปในน้ำโดยตรง ราวกับว่าเขาจะไม่มีวันขึ้นฝั่งจนกว่าจะพบอี้เฉิน!หลิ่วเซิงเซิงกังวลมากจนเธอวิ่งไปที่เรือ"อี้โจว เจ้าได้ยินไหม? ข้าให้เจ้าขึ้นมาก่อน!"ไม่ขึ้นมาก็ไม่รู้ว่ามันจะลอยไปทางไหน...