มู่จิ่วซีขณะที่ร้องไห้ก็ก้มหน้าปาดเช็ดน้ำตาไอผู้ชายชาติหมา ดูสิว่าข้าจะจัดการเจ้าไม่ได้!มู่จิ่วซีหลังจากถูกทำให้โมโห นางก็คิดถึงการสั่งสอนผู้ชายตัวแสบคนนี้ ดังนั้นพอนางเห็นพระพันปีหลวงก็เริ่มแสดงเสแสร้ง"มู่จิ่วซี เจ้าอย่าพูดจามั่วซั่ว ข้าแค่ไปดูว่าเจ้าดื่มจนเมาแล้วหรือไม่ ไม่ได้ทำอนาจารเจ้า" ใบหน้าหล่อเหลาของโม่จุนแดงฉานจนผิดปกติ"ไม่ได้ทำ? ไม่ได้ทำแล้วเจ้าหน้าแดงทำไม เจ้า เจ้าได้เห็น...ฮือ...ข้าอยากตาย" มู่จิ่วซีร้องไห้จนจะเป็นจะตายพระพันปีหลวงพอได้ยินก็อกสั่นขวัญแขวน โม่จุนไปเห็นอะไรเข้ากันแน่?โม่จุนพริบตาก็หูแดงขึ้นมา ทำตัวเหมือนวัวสันหลังหวะ ข้าไม่กล้าจะแก้ตัวอีกแล้วจริงๆ เพราะกลัวว่ามู่จิ่วซีจะพูดอะไรที่กล้าหาญมากกว่านี้ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงไม่ได้สนใจชื่อเสียงของตัวเองเลย"พระพันปีหลวง ข้าไม่ได้ทำจริงๆ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ท่านฟังข้าอธิบายก่อน" โม่จุนได้แต่ขอร้อง"อธิบายอะไร โม่จุน ข้าขอบอกเจ้าไว้ ถ้าเจ้าไม่ปลอบซีเอ๋อร์ให้ดี หลังจากนี้ก็อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก!" พระพันปีหลวงตรัสอย่างอารมร์เสียโม่จุนก็ยิ้มอย่างขมขื่น เขามองมู่จิ่วซีและคิดอยู่พักหนึ่งพร้อมกับกล่าว : "จิ่วซ

"ถ้าข้าไม่ปลดผนึกลมปราณทั้งสองสาย ข้าจะชนะยิงธนู 100 เมตรได้ยังไง!" มู่จิ่วซีกล่าว "โม่จุน ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าถูก 6 คนไล่ฆ่า เจ้าหลอกข้าใช่ไหม?"โม่จุนตกตะลึง จากนั้นเขาก็ผลักออกด้วยพละกำลัง : "เจ้ารู้ได้ยังไง?""ที่แท้เจ้าก็ปิดบังข้า ดูจากพลังของเจ้าในตอนนี้ อย่าแต่ 6 คนเลย ต่อให้ 16 คนก็ยังไม่ใช่คู่มือของเจ้า!"มู่จิ่วซีกล่าวอย่างเย็นชา"ดูเหมือนว่าเจ้าจะฉลาดจริง ไม่เคยปกปิดอะไรเจ้าได้" หลังจากโม่จุนต่อสู้ไป 1 กระบวนท่า เขาก็ได้ระบายความโกรธไปไม่น้อย "เดินไปคุยไปแล้วกัน"มู่จิ่วซีปัดไปบนเสื้อผ้าของนาง จากนั้นก็เดินเคียงไหล่กับโม่จุนองครักษ์ที่หน้าประตูวังก็อ้าปากค้าง"สู้กันเสร็จแล้ว?""ใครชนะล่ะ?""ไปทั้งแบบนี้เนี่ยนะ? ทำไมดูไม่เห็นเหมือนโกรธโมโหกันเลย""ไม่เข้าใจเลยจริงๆ""ถ้าเจ้าเข้าใจ ป่านนี้จะยังได้มาเป็นองครักษ์หรือไง?""ที่แท้ก็เป็นคนเก่งกาจ ทำงานล้วนเหนือความคาดหมาย""อันที่จริวท่านผู้สำเร็จราชการแทนและคุณหนูใหญ่มู่ก็เหมาะสมกันมาก""ข้าว่าท่านผู้สำเร็จราชการแทนไม่ใช่ก็เร็วจะต้องเสียใจที่ถอนหมั้น!""พวกเรามาพนันกันไหมล่ะ ข้าพนันว่าท่านผู้สำเร็จราชการแทนจะต้อง

"โม่จุน ต้องเร่งมือแล้ว ไม่งั้นข้าคงช่วยนางไม่ได้" มู่จิ่วซีมองโม่จุนและกล่าวอย่างจริงจังโม่จุนหันไปมองเซียวหลิงเย่ว์ หัวคิ้วสองข้างขมวดเข้าหากันจนแน่น"ลองเลือดของคนอื่นก่อนได้ไหม?" โม่จุนถาม"ได้ แต่ว่าข้ากลัวไม่ทันการ ไปเรียกองครักษ์และบ่าวรับใช้เข้ามาหยดเลือดก่อน" มู่จิ่วซีพอรับสั่งกับพวกหมอให้เอาถ้วยใส่น้ำสะอาดมาหลายๆ ใบจากนั้นก็เอาเลือดตรงข้อมือของเซียวหลิงเย่ว์หยกลงไปหลายหยด จากนั้นก็เรียกพวกเขาเข้ามาหยดเลือดทีละคน จนโม่จุนเป็ตคนสุดท้ายที่หยดเลือด แต่ว่ากลับไม่มีเลือดของใครก็ละลายรวมกันได้เลย"จะลองมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว พระชายาสามไม่ได้มีเลือดให้ลองมากกว่านี้แล้ว มีแค่องค์ชายสามหรือองค์หญิงสือที่มีโอกาสเป็นไปได้มาก" มู่จิ่วซีบอกกับโม่จุน "ต้องรีบแล้ว!"มู่จิ่วซีหยิบเข็มเงินออกมาเพื่อประคองหัวใจของเซียวหลิงเย่ว์"รบกวนเจ้าดูแลด้วย ข้าจะรีบไป" โม่จุนพูดจบก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปหัวใจของมู่จิ่วซีราวกับถูกหมัดชก นางหายใจไม่สะดวกเล็กน้อยนางลุกขึ้นมาและเดินออกไปนั่งลงข้างนอก บ่าวคนนั้นก้ได้ถูกเรียกเข้ามา"บ่าวชิวจวี๋ขอร้องคุณหนูใหญ่มู่ช่วยพระชายาด้วย" ชิวจวี๋ร้องไห้กล่าวออก

มู่จิ่วซีกล่าวยิ้มอย่างขมขื่น: "องค์ชายสามชมเกินไป ข้าก็แค่รักษาม้าเป็นทั้งที่รู้ว่าม้าตายแล้ว" (รักษาม้าเป็นทั้งที่รู้ว่าม้าตายแล้ว หมายถึง รู้ชัดว่าไม่มีความหวังแล้ว แต่ยังมีความหวังเลือนราง ลองพยายามเต็มที่)โม่จุนกระแอมออกมาและพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ : "องค์ชายสาม องค์หญิงสือ ในเมื่อพระชายาสามได้บอกพวกเจ้าถึงชาติกำเนิดของนางแล้ว งั้นพวกท่านมีแผนว่าอย่างไร"ชั่วขณะนั้นแววตาองค์ชายสามก็ทอประกายแสงมืดมน จากนั้นก็ยิ้มกล่าวออกมา : "ท่านผู้สำเร็จราชการแทน พระชายาสามเป็นองค์หญิงเจ็ดแคว้นซีเย่ว์ของพวกเรา แน่นอนว่าต้องเชิญเดินทางกลับไป""องค์ชายสาม ท่านพูดแบบนี้ก็ไม่ถูก นางตอนนี้เปรียบเสมือนได้อภิเษกกับท่านอ๋องสามของพวกเราแล้ว ตอนนี้ได้เป็นพระชายาสามมาเป็นเวลานานแล้ว จะให้กลับแคว้นซีเย่ว์ได้อย่างไร" มู่จิ่วซีเลิกคิ้วกล่าว"แม้จะพูดแบบนี้ แต่หากเสด็จพ่อรู้ว่าเสด็จน้องเจ็ดยังมีชีวิตอยู่ เสด็จพ่อจะต้องตื่นเต้นแน่นอน ตอนนั้นเสด็จน้องเจ็ดหายไป ก็ได้ตามหามาเป็นเวลานาน ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าจะมาถึงแคว้นเกาอวิ๋น และยังได้เป็นพระชายาสาม""พวกเจ้าทราบเรื่องของตระกูลเซียวไหม? พระชายาสามมีชีวิตอยู่ ก็เพรา

มู่เจินจูตกตะลึง จากนั้นก็กล่าวอย่างดีใจ: "ท่านพี่ ท่านพูดจริงๆ เหรอ? เจ้าจะสอนศาสตร์ป้องกันตัวให้ข้าเหรอ?""อืม เจ้าคือน้องสาวของข้า ข้าไม่ได้หวังให้เจ้าเกิดเรื่องอะไรอีก" มู่จิ่วซีมองนางพร้อมกับยิ้มกล่าวมู่เจินจูทันใดนั้นก็รู้สึกตื้นตัน จากนั้นก็ปาดน้ำตาและพยักหน้าภายในเรือนก็มีเสียงของมู่เทียนซิงดังเข้ามา"ซีเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้วเรอะ?""ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?" มู่จิ่วซีพอเห็นท่านพ่อของนางเองดูเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางก็ตกใจเล็กน้อย"ถูกอัครมหาเสนาบดีไป๋เรียกไปดื่มชาแต่เช้าน่ะ" มู่เทียนซิงกล่าวมู่จิ่วซีก็กล่าวอย่างตกใจ : "ใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีหาท่านพ่อมีธุระอะไรงั้นเหรอ?""ซีเอ๋อร์ เมื่อวานพ่อไม่ใช่ว่าแพ้ให้กับเขาหรือไง" มู่เทียนซิงก็ยิ้มอย่างเขินๆมู่จิ่วซีก็เลิกคิ้วและกล่าว : "ท่านพ่อ ท่านเดิมพันว่าข้าจะแพ้ใช่ไหม?""แค่กๆๆ ก็แค่การประลองแรก ใครจะไปรู้ว่าเจ้าจะเป็นงานเย็บปักถักร้อยด้วย พ่อเองก็แพ้จริงๆ" มู่เทียนซิงถูกภรรยาของตัวเองมองขวางเข้าให้ ทันใดนั้นก็รู้สึกขลาดกลัว"ท่านพ่อ ท่านไม่ได้เชื่อใจพี่ใหญ่เลย" มู่เจินจูพอได้ยินก็พูดขึ้นมา"แค่กๆๆ พ่