ผู้คนรอบ ๆ ต่างทนมองต่อไปไม่ได้ฉีเทียนหยวนถูกเล่นงานจนสภาพน่าสังเวช จนในที่สุดก็หมดสติไปคณะทูตจากแคว้นฉีตะวันออกมีสีหน้าไม่พอใจ พวกเขามองไปยังเย่เสวียนถิงด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรฮ่องเต้เฒ่าเหลือบมองเย่เสวียนถิง ถอนหายใจเล็กน้อยและพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ "เสวียนถิง สิ่งที่เจ้าทำมากเกินไปจริง ๆ"เย่เสวียนถิงเลิกคิ้ว สีหน้าของเขาสงบเรียบเฉย เสื้อผ้าของเขาไม่มีแม้แต่รอยยับ“กระหม่อมไม่คิดว่ามันจะมากเกินไปตรงไหน หากปล่อยให้อีกฝ่ายคิดว่ากระหม่อมอ่อนแอ แคว้นหนานเย่ก็จะถูกมองว่าอ่อนแอไปด้วย นั่นต่างหากที่เกินไป”ฮ่องเต้เฒ่ารู้ดีว่าคำพูดของเย่เสวียนถิงนั้นไม่สมเหตุสมผล แต่เขากลับไม่สามารถโต้แย้งคำพูดเหล่านั้นได้สิ่งที่เขาพูดนั้นค่อนข้างถูกต้อง หากเย่เสวียนถิงแพ้ คนที่เสียหน้าก็คือเขาเอง“แต่เจ้าก็ไม่ควรลงมือหนักขนาดนั้น”เย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นมอง “ทุกกระบวนท่าที่กระหม่อมได้เรียนรู้ ล้วนแล้วแต่เป็นกระบวนท่าปลิดชีพคน หากกระหม่อมลงมือจริง ป่านนี้อีกฝ่ายคงตายไปแล้ว”ฮ่องเต้เฒ่าหมดคำพูด “...”ที่ว่ามาก็มีเหตุผล“พอที ข้าจะหาคนไปปลอบใจองค์ชายสาม เจ้าไปได้แล้ว”“พ่ะย่ะค่ะ”เย่เสวียนถิงโ

ซูชิงอู่ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ตอนนี้หม่อมฉันยังพูดไม่ได้ รออีกไม่กี่วันจะรู้เอง”นางและเย่เสวียนถิงมองหน้ากัน ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายเย่เสวียนถิงเลิกคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาเดาได้ชัดเจนว่านางกำลังจะทำอะไรหลังจากที่ทั้งสองคนออกจากวังและเข้าไปในรถม้าแล้ว เย่เสวียนถิงก็ลดเสียงลงกระซิบข้างหูของนาง “กำลังสืบสวนราชครูเฒ่าอยู่หรือ?”ซูชิงอู่พยักหน้า “เนื่องจากราชครูเฒ่าสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเขาได้ และช่วงเวลาที่ผ่านมาก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวอื่นใด ข้าเดาว่าเขาคงกำลังวางแผนอะไรอย่างลับ ๆ”เย่เสวียนถิงจุมพิตลงบนหน้าผากของซูชิงอู่อย่างแผ่วเบา“อาอู่ฉลาดจริง ๆ”ซูชิงอู่เงยหน้าขึ้นมองด้วยรอยยิ้ม “ในยานั้นมีสิ่งที่สามารถกัดกร่อนวัสดุที่ใช้ทำหน้ากากปลอมได้ คนธรรมดาจะไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ แต่มันสัมผัสกับวัสดุพวกนั้นแล้วล่ะก็…”รอยยิ้มชั่วร้ายส่องประกายผ่านดวงตาของนาง เย่เสวียนถิงพยักหน้าและจับมือของซูชิงอู่ไว้แน่น “ข้าจะจัดให้คนในวังคอยจับตาดู จะจับพวกที่มีความผิดปกติทั้งหมดทีเดียว!”ทั้งสองคนไม่ชอบที่จะนั่งรอความตาย ราชครูปลอมที่เป็นภัยร้ายแรงขนาดนี้ จะประมาทไม่ได้เด็ดขาดยิ่งกว่า

อย่างไรก็ตาม ซูเฟยยังคิดถึงปัญหาที่เกิดขึ้นกับนางครั้งก่อน และพี่ใหญ่ของนางก็ยืนหยัดเพื่อนาง นางยังคิดถึงว่าหลินเสวี่ยอิ๋งเป็นลูกสาวคนเดียวของพี่ใหญ่ของนาง แม้จะลำบากใจแต่ก็กล่าวว่า "พี่สะใภ้ ท่านกลับไปก่อน ข้าจะหาวิธีแก้ปัญหาเอง”ฮูหยินหลินคว้าแขนเสื้อ "หม่อมฉันจะไม่กลับ เว้นแต่ท่านจะรับปาก ซูเฟยท่านต้องคิดให้ดี เสวี่ยอิงถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก หากนางถูกบังคับให้แต่งงานไปแดนไกล นางต้องรับไม่ไหวแน่!"ซูเฟยต้องการดึงมือของนางออกจากแขนเสื้อ แต่ดึงไม่ออกในทันทีท้ายที่สุดแล้วฮูหยินหลินก็รู้วิชากังฟู และแข็งแกร่งกว่าสตรีทั่วไป“นี่เป็นเรื่องใหญ่ ข้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเสวี่ยอิ๋ง พี่สะใภ้วางใจได้”“ก็ได้ หม่อมฉันจะรอฟังข่าวดีจากพระนางอยู่ที่บ้าน หม่อมฉันหวังว่าท่านจะไม่ทำให้ตระกูลผิดหวัง หากเสวี่ยอิ๋งแต่งงานออกไป พี่ชายท่านคงจะเสียใจมาก...”ในที่สุดซูเฟยก็ส่งนางกลับไปได้ นางนั่งบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า ยกมือกุมขมับและบีบนวดตรงหว่างคิ้วนางคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วในที่สุดก็ลืมตาขึ้น ก่อนกล่าวว่า "ไปเรียกพระชายามาพบข้า"กว่าซูชิงอู่มาถึงตำหนัก เวลาก็ล่วงเลยเข้ายามบ่ายไปแล้ว

เมื่อฮ่องเต้เฒ่าเห็นซูชิงอู่เข้ามา ใบหน้าของเขาก็ขรึมลง“พระชายาเสวียน บอกข้ามา เจ้าก่อเรื่องอะไรในวัง?”ซูชิงอู่แสดงสีหน้าตกตะลึงแล้วพูดอย่างเสียใจ “เสด็จพ่อ ชิงอู่ไม่รู้ว่าพระองค์กำลังตรัสถึงอะไรเพคะ”“ดูพวกนางสิ ใบหน้าของพวกนางเสียโฉมเช่นนี้ก็เพราะน้ำยาประทินผิวของเจ้า เบิกตาดูให้ดี!”เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้เฒ่าทรงกริ้วมากสตรีงามในวังหลังแห่งนี้ แม้คนที่เขาไม่เคยแตะต้อง ก็ล้วนเป็นของเขาทั้งสิ้นณ ตอนนี้ทุกคนต่างก็กลายสภาพเป็นเหมือนผีร้ายเช่นนี้จนเขารู้สึกอยากเบือนหน้าหนีซูชิงอู่เลิกคิ้ว “หากเสด็จพ่อตรัสเช่นนั้น หม่อมฉันเองก็สงสัยว่าตอนนี้คนส่วนใหญ่ในวังต่างก็ใช้น้ำยาประทินผิวของหม่อมฉัน เหตุใดพวกเขาถึงไม่เป็นอะไร แต่กลับมีเพียงพวกนางที่เกิดปัญหาเพคะ?”ฮ่องเต้เฒ่าพูดอย่างเคร่งขรึม “แล้วข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?”ซูชิงอู่เม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ในเมื่อพระองค์ก็ไม่ทราบสาเหตุ เหตุใดถึงตรัสว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับน้ำยาประทินผิวของหม่อมฉันล่ะเพคะ? ทรงมีหลักฐานอะไรบ้างหรือไม่เพคะ?”“เจ้า...เอาแต่เถียงข้าง ๆ คู ๆ !”ฮ่องเต้เฒ่ามีดวงตาขรึมเข้มและสีหน้าเย็นชาทันใดนั้นนางสนมคนหนึ่งก็เงยห

หมอหลวงซุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “บางทีผิวของพวกนางอาจไม่ต้านทานต่อคุณสมบัติทางยาของน้ำยาประทินผิวนี้ แต่ผลลัพธ์นี้อาจหมายความว่าพวกนางเพียงโชคไม่ดีเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”นางสนมหลิวหน้าถอดสี“ฝ่าบาท หมอหลวงซุนพูดอะไรน่ะเพคะ หมายความว่าเรื่องนี้จะถูกตัดสินว่าเป็นอุบัติเหตุหรือเพคะ?”เต๋อเฟยที่ตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้วว่าบริสุทธิ์ น้ำเสียงของนางก็แข็งกร้าวขึ้น“แล้วจะให้เป็นอย่างไรเล่า? เจ้ายืนกรานที่จะขอน้ำยาประทินผิวจากข้าให้ได้ ในบรรดาฝ่ายในทั้งหมด มีเพียงพวกเจ้าไม่กี่คนที่มีปัญหา คนอื่น ๆ ก็ได้ผลลัพธ์ที่ดีเหมือนกับข้า ข้าให้น้ำยาประทินผิวเหล่านั้นด้วยความหวังดีแท้ ๆ แต่พวกเจ้าก็กลายเป็นเช่นนั้นเสียเอง แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับข้าและพระชายาเสวียนเล่า?”คำพูดของเต๋อเฟยทำให้สนมหลิวตัวสั่นไปทั้งตัวนางกัดฟันและดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธสนมหลิวปิดหน้าร้องไห้เสียงดัง “ฝ่าบาท โปรดทรงจัดการเรื่องนี้ให้หม่อมฉันและเหล่าพี่สาวน้องสาวด้วยนะเพคะ ทรงอย่าปล่อยให้พวกนางปัดความรับผิดชอบ มิฉะนั้นหม่อมฉันจะขอตายในพระตำหนักหย่างซินแห่งนี้ พระองค์ต้องช่วยคลี่คลายความคับข้องใจให้เหล่าพี่สาวน้องสาวนะเพคะ..."หลัง