เดิมทีนางเป็นคนไม่รู้จักอดทนมาแต่ไหนแต่ไร แต่นับตั้งแต่นางกลับมาเกิดใหม่ ทุกสิ่งทุกอย่างในใจของนางล้วนสงบนิ่ง ดังนั้นนางจึงค่อนข้างทะนุถนอมความเงียบสงบที่อยู่เบื้องหน้าแต่เมื่อถึงเวลาพลบค่ำความสงบก็ถูกทำลายลงองครักษ์เงาเดินเข้ามาในลานจวน เมื่อเขาเห็นซูชิงอู่ก็โค้งคำนับให้ "พระชายา ที่ท่านสั่งการให้กระหม่อมติดตามทูตของแคว้นอู๋ตะวันตก บัดนี้มีการเคลื่อนไหวแล้ว เราพบว่า ตอนนี้พวกเขาได้เคลื่อนไปยังหอหมื่นบุปผาเรียกหาคนมาปรนนิบัติ ทั้งยังลอบส่งคนไปอยู่ที่ตั้งเดิมของจวนอัครเสนาบดีแต่เมื่อวนรอบหนึ่งแล้ว ไม่พบอะไรเลยจึงออกไป”ซูชิงอู่ยกยิ้มมุมริมฝีปากทันทีทันใดนั้นดวงตาของนางก็เป็นประกายแม้หลิงซื่อและซูเชียนหลิงจะชั่วร้ายเพียงใด แต่ยังมีผู้บงการที่แท้จริงอยู่เบื้องหลังคนสองคนนี้ถ้าไม่ใช่เพราะคนจากแคว้นอู๋ตะวันตกส่งพวกนางมาอยู่ในจวนอัครเสนาบดีและบงการให้พวกนางทำสิ่งต่าง ๆ ตระกูลซูของนางคงไม่ต้องลงเอยในสภาพเช่นนี้“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าให้ใครสักคนพาซูเชียนหลิงไปแต่งเนื้อแต่งตัวเสีย ให้นางสวมผ้าคลุมหน้าแล้วส่งไปให้พวกเขา ในเมื่อพวกเขาพยายามทุกวิถีทางที่จะตามหานาง ข้าก็จะใส่พานยกไปให้ถึงท

นางยิ้มหวาน แต่สิวบนใบหน้านางนับว่าดูไม่ได้จริง ๆซูชิงอู่ยิ้มตอบนาง แล้วหันหน้าหนีทันใดนั้นเอง มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกประตูอย่างกะทันหัน มีคนสองคนเข้ามาจากทางซ้ายและขวาทูตจากแคว้นอู๋ตะวันตกและแคว้นฉีตะวันออกไม่พอใจซึ่งกันและกัน บรรยากาศตึงเครียดอยู่ไม่น้อย“กระหม่อมขอถวายบังคมฮ่องเต้!”ฮ่องเต้เฒ่าพูดทันที "เชิญนั่งเถิด"มีคนเตรียมเก้าอี้ไว้แล้ว ให้ทั้งสองฝ่ายนั่งอยู่ทางซ้ายและขวาของฝูงชนเหตุการณ์เริ่มตึงเครียดในทันที และแม้แต่ฮ่องเต้เฒ่าก็ยังรู้สึกปวดหัวเมื่อเห็นฉากนี้การพบปะครั้งนี้เดิมทีควรจัดแยกกัน แต่การจะเรียกฝ่ายไหนเข้าเฝ้าก่อนก็กลายเป็นปัญหาไป แม้ว่าแคว้นอู๋ตะวันตกและแคว้นหนานเย่จะมีข้อพิพาทกันมากมาย แต่ยังไม่ถึงขั้นสู้รบ ขณะที่แคว้นฉีตะวันออกก็ไม่มีความขัดแย้งใด ๆ ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมาก็ไม่ได้ใกล้ชิดกับแคว้นหนานเย่สักเท่าไรแต่ในเมื่อเป็นพันธมิตรกันและยังมีความประสงค์จะเชื่อมสัมพันธ์ด้วยการแต่งงาน ทัศนคติของฮ่องเต้เฒ่าที่มีต่อพวกเขาจึงค่อนข้างผ่อนปรนมากกว่า“ทูตทั้งสองแคว้นมาเยือนแคว้นหนานเย่ของเรา มีจุดประสงค์อันใดก็ว่ามาตรง ๆ เถิด”องค์ชายสามแห่งแคว้นฉีตะวัน

เพราะซูชิงอู่ให้ความรู้สึกว่านางสามารถพึ่งพาและไว้ใจอีกฝ่ายได้อย่างเต็มที่ฮ่องเต้เฒ่าโบกมือ "มอบหมายให้คนมาดูแลองค์หญิงสี่ให้ดี แล้วส่งนางลงไปก่อน""พ่ะย่ะค่ะ!"ขันทีที่อยู่ด้านข้างรับคำสั่งและส่งเย่หมิงเยว่ออกไป องค์ชายสามยืนอยู่กลางห้องโถงด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย“ฝ่าบาท กระหม่อมมาที่นี่เพื่อขอให้มีการแต่งงานระหว่างทั้งสองแคว้น แต่กระหม่อมไม่อาจแต่งงานกับองค์หญิงที่ป่วยและอ่อนแอเช่นนี้ได้ หากนางเสียชีวิตโดยบังเอิญระหว่างทางและการแต่งงานยังไม่สมบูรณ์ ถึงเวลานั้นอาจเกิดความเข้าใจผิดที่นำไปสู่สงครามระหว่างสองแคว้นได้!”สิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นค่อนข้างสมเหตุสมผล ดังนั้นฮ่องเต้เฒ่าจึงพูดว่า "จริงด้วย เช่นนั้นองค์ชายสามจะแต่งงานกับองค์หญิงอีกคนหรือไม่?"ริมฝีปากขององค์ชายสามกระตุกเล็กน้อยดวงตาของเขามีฉายแววโกรธเกรี้ยว “เช่นนั้นฝ่าบาทมีองค์หญิงอีกกี่พระองค์?”ฮ่องเต้เฒ่าลูบคางแล้วพูดว่า "หลิงจูไง"ร่างกายของเย่หลิงจูสั่นเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม “หม่อมฉันอยู่นี่…”“ขออภัยที่กระหม่อมปฏิเสธ!”ฮ่องเต้เฒ่าอึ้งไป "..."การถูกองค์ชายสามปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ ทำให้ทุกคนในโถ

ซูเชียนหลิงเงยหน้าขึ้นและมองดูทุกคนในที่นั้นด้วยความหวาดกลัว ทันใดนั้นสายตาของนางก็หยุดลงที่อู๋หลางซึ่งยืนอยู่กลางห้องโถง ดวงตาของนางหดตัวลงด้วยความกลัวและกรีดร้อง!“กรี๊ดดด…”นางดิ้นรนด้วยความตื่นตระหนก จากนั้นจึงรีบมุดเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะข้าง ๆ ทันทีอู๋หลางชะงัก ดวงตาของเขาก็ค้างอยู่ครู่หนึ่งเขาเคยเห็นรูปเหมือนของซูเชียนหลิงมาก่อนแล้ว แม้ว่าสตรีที่ถูกพาเข้ามาจะผอมกว่ามาก แต่ก็ยังคงมีลักษณะเด่นที่ชัดเจนอู๋หลางเดินเข้ามาหาซูเชียนหลิงทันที“เชียนหลิง ข้าเป็นพี่ชายเจ้า...”“อย่าเข้ามา อย่ามาแตะต้องข้า กรี๊ด...”เพียงแค่เห็นเขา ซูเชียนหลิงก็นึกถึงฝันร้ายเมื่อคืนก่อนอีกฝ่ายไม่ได้มองนางเป็นคนด้วยซ้ำใครจะคิดว่า ชายที่ภายนอกดูดีคนนั้น ข้างในจะเลวร้ายและโหดเหี้ยมเช่นนี้!ใบหน้าของอู๋หลางมืดมน เขามองไปที่ซูชิงอู่และถามว่า "น้องสาวของข้าเป็นอะไรไป?"ซูชิงอู่เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มที่ชั่วร้ายจะฉายแววขึ้นในดวงตาของนาง“นางเป็นอะไร เกรงว่าท่านคงต้องถามตัวเองก่อน”อู๋หลางตกใจและไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของซูชิงอู่เลยซูชิงอู่เตือนอย่างกรุณา "เมื่อคืนนี้องค์ชายใหญ่ดูมีความสุขม

“แน่นอน!”ซูชิงอู่ปิดตาของนาง ในใจอธิษฐานให้กับองค์ชายสามนางอ้าปากและเตือนว่า “ท่านอ๋อง โปรดหยุดเถิดเอาแค่พอสมควรนะเจ้าคะ”เย่เสวียนถิงพยักหน้าเล็กน้อย “นั่งลงเถอะ ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร”ซูชิงอู่พยักหน้าและนั่งลงข้าง ๆ เย่หลิงจูเมื่อเห็นฉากนี้เย่หลิงจูก็ลดเสียงลงและกระซิบข้างหูของซูชิงอู่ “พี่สะใภ้ แล้วองค์ชายสามผู้นี้คงไม่ใช่ว่าตกหลุมรัก…ท่าน…?”ซูชิงอู่เลิกคิ้ว “เขาก็แค่หาภาระใส่ตัว”เย่หลิงจูอดไม่ได้ที่จะกลั้นหัวเราะ “ดูสิ พี่รองของข้าโกรธมาก องค์ชายสามนั่นกล้าดียังไง? ในเมื่อข้าเป็นสาวงามที่นั่งอยู่ที่นี่แต่เขากลับไม่มองข้าจิ๊ จิ๊...”ซูชิงอู่หรี่ตา “เจ้ายังอยากแสดงต่ออีกหรือ?”ไหล่ของเย่หลิงจูสั่นเล็กน้อย นางหัวเราะจนตัวสั่น“ท่านไม่เห็นประโยชน์ของเรื่องนี้หรือ แทนที่จะปล่อยให้คนอื่นรังแกข้า ข้าก็ยังดีกว่าที่จะเริ่มรังเกียจคนอื่นมันเยี่ยมมากข้าเลือกที่จะไปรังแกคนอื่นก่อน มันน่าสนุกจริง ๆ!”ซูชิงอู่เงียบ “...”นางสงสัยว่านางทำอะไรผิดหรือไม่ ที่ทำให้เย่หลิงจูเข้าสู่เส้นทางแปลก ๆ อย่างไม่อาจหวนกลับ?เมื่อฮ่องเต้เฒ่าได้ยินคำขอของคนทั้งสองแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผ