“ท่านน่ะหรือ?”ฮูหยินหลินขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อสิ่งที่ซูชิงอู่พูดซูชิงอู่ยิ้มมุมปาก แล้วมองดูหลินเสวี่ยอิ๋งที่เกือบจะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ถูกคนรับใช้สองคนช่วยพยุง รอยยิ้มที่ชั่วร้ายเล็ก ๆ ปรากฏบนดวงตาของนาง“แน่นอนว่าข้ารักษาได้ อีกอย่างตอนนี้ฮูหยินหลินก็คงจนปัญญาแล้ว ท่านหญิงไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว ลองดูคงไม่เสียหายอะไรหรอก”ฮูหยินหลินฟังแล้ว รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้องแต่หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว นางก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่ซูชิงอู่พูดนั้นสมเหตุสมผลอยู่บ้างใบหน้าของนางหม่นลง พูดขึ้นว่า "หากท่านไม่สามารถรักษาเสวี่ยอิ๋งได้ ข้าจะคิดบัญชีทั้งเก่าและใหม่ด้วยกันก็อย่ามาโทษข้าล่ะ!"ซูชิงอู่หรี่ตายิ้ม จากนั้นจึงพยักหน้า “โปรดให้คนอื่น ๆ ออกไปด้วย”ฮูหยินหลินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เหลือบมองลูกสาวของนาง “เสวี่ยอิ๋ง ลูกเชื่อฟังหน่อย แม่จะรอเจ้าอยู่ข้างนอก”หลินเสวี่ยอิ๋งจ้องมองไปที่ซูชิงอู่ด้วยสายตาโกรธแค้น ราวกับว่านางจะกระโจนเข้ามาได้ทุกเมื่อ“ท่านแม่ ข้าไม่อยากให้นางอยู่ที่นี่ ข้าเกลียดนาง!”ฮูหยินหลินถอนหายใจ แต่ก็ไม่รั้งอยู่ต่อเย่เสวียนถิงดูกังวลเ

เมื่อฮูหยินหลินถูกเรียกเข้าไป นางก็ได้เห็นลูกสาวของนางนอนดื่มโจ๊กอยู่ข้างโต๊ะซูชิงอู่เช็ดมุมปากของนาง ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ตอนนี้ท้องไส้ของท่านหญิงไม่ค่อยดี ดังนั้นนางอาจไม่สามารถกินปลาและเนื้อสัตว์ย่อยยากเหล่านี้ได้ แต่ฮูหยินก็เห็นแล้วว่าตอนนี้นางกินอาหารได้แล้ว”เมื่อฮูหยินหลินเห็นภาพนี้ ตอนนี้นางไม่สนใจอะไรอีกแล้ว รีบพุ่งไปกอดลูกสาวเอาไว้ในอ้อมแขนทันทีสำหรับลูกสาวสุดที่รักคนนี้ ฮูหยินหลินรักดั่งแก้วตาดวงใจ แต่ตอนนี้นางประสบกับความทุกข์ทรมาน นางเองก็ผ่ายผอมลงไปมากเมื่อหลินเสวี่ยอิ๋งเห็นแม่ของนางเป็นเช่นนี้ นางก็ตระหนักได้ว่า ก่อนหน้านี้เป็นนางที่เอาแต่ใจเกินไปเมื่อคิดไปได้ว่าแม่ของนางพยายามหาทางช่วยเหลือนาง ทำตามความปรารถนาของนางมาตั้งเท่าไร แต่นางกลับพยายามหลอกลวง บีบบังคับฮูหยินหลินอยู่เสมอ เสวี่ยอิ๋งก็รู้สึกผิด ใบหน้าแสดงออกว่าเสียใจเช่นกันซูชิงอู่ไม่อยู่รบกวนความผูกพันแม่ลูกนางติดตามเย่เสวียนถิงออกจากห้องไปนางถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ท่านยังต้องการสิ่งอื่นอีกหรือไม่?”"อะไรหรือ?"เมื่อเห็นใบหน้ามีคำถามของเย่เสวียนถิง ซูชิงอู่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดขึ้นว่า “เช่นเรื

ซูชิงอู่ก้าวไปที่เตียงเมื่อเย่หมิงเยว่ได้ยินเสียงเคาะประตูด้านนอก ใบหน้าของนางซีดลงด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่แล้วของนางยิ่งดูน่าสงสารมากยิ่งขึ้น“เจ้าอย่าเข้ามานะ หากกิดอะไรขึ้นกับข้าตอนนี้ เจ้าจะต้องมีความผิดด้วยแน่นอน!”ซูชิงอู่อดไม่ได้ที่จะยิ้ม “องค์หญิงสี่เสียชีวิตจากอาการป่วย เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย?"“เจ้า…”ดวงตาของเย่หมิงเยว่จ้องมองนางอย่างเย็นชา นางโกรธจัดซูชิงอู่ไม่สนใจสายตาของนางเลย ชิงอู่ยื่นมือไปบีบคางนาง ทำให้นางไม่อาจส่งเสียงออกมาได้“องค์หญิงสี่ ท่านอยู่ในนั้นหรือเปล่าเพคะ?”“องค์หญิง ท่านเป็นอะไรหรือ?”ดวงตาของเย่หมิงเยว่เบิกกว้าง นางพยายามดิ้นรนต่อมือของซูชิงอู่แต่กำลังของของนางไม่เทียบกับซูชิงอู่ได้ นางจึงไม่อาจหลุดพ้นจากพันธนาการซูชิงอู่ยกยิ้มมุมปาก ในพริบตาก็รู้ว่าเย่หมิงเยว่ใช้วิธีการใด“เจ้าเก่งจริง ๆ ถึงสามารถหายาเปลี่ยนแปลงชีพจรได้ภายในระยะเวลาอันสั้น ไม่น่าแปลกใจเลยว่าเหตุใดหมอหลวงจึงหาสาเหตุไม่พบ…”"อื้อ อื้อ อื้อ..."ดวงตาของเย่หมิงเยว่เบิกกว้าง เมื่อได้ยินคำพูดของซูชิงอู่หลินเสวี่ยอิ๋งที่อยู่ด้านข้างก็ดูโกรธจัด เมื่อได้ยินสิ่งนี

การถูกจับจ้องด้วยสายตาหลายคู่ทำให้มีเหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากของนางหลินเสวี่ยอิ๋งอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซูชิงอู่ นางคิดว่าซูชิงอู่จะกลัวหรือเป็นกังวลบ้าง แต่นางก็ตรวจไม่พบอารมณ์ใดใดจากสีหน้าของอีกฝ่ายซูชิงอู่มองนางอย่างนิ่งสงบ ราวกับไม่ว่าตนจะตอบอย่างไรนางก็ไม่สนใจแม้แต่น้อยหลินเสวี่ยอิ๋งรู้สึกเหมือนกำลังไต่เชือก หากนางเลือกทางผิด ผลที่ตามมาก็คือหายนะหัวใจของนางเต้นแรง ทำให้แก้มของนางแดงก่ำ หลินเสวี่ยอิ๋งรวบรวมความกล้าและเงยหน้าขึ้น “มะ...หม่อมฉันขอให้นางมาเพคะ!”แม้เป็นเพียงคำพูดไม่กี่คำ แต่ยามที่พูดออกมาก็หนักแน่นราวกับทองคำพันชั่งหลินเสวี่ยอิ๋งรู้สึกว่านางได้ใช้ความกล้าหาญทั้งหมดในชีวิตของตัวเองหมดแล้วนางเริ่มรู้สึกเสียใจหลังจากที่พูดออกไปนางจะทำอย่างไรหากไทเฮาทรงตำหนินาง?ไทเฮาทรงมีสีหน้าประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด พระนางคาดไม่ถึงว่าหลินเสวี่ยอิ๋งที่ปกติไม่กล้าแม้แต่จะพูดจาเหลวไหลต่อหน้าตนจะพูดเช่นนั้นฮองเฮาเงยหน้ามองหลินเสวี่ยอิ๋ง “ตอนนี้ท่านหญิงก็ยังจะพูดช่วยนางอยู่อีกหรือ เจ้าลืมความเสียใจในงานเลี้ยงครั้งก่อน อีกทั้งเรื่องที่นางแย่งชิงคนที่เจ้ามีใจให้ไปแล้วหรือ?”

หลินเสวี่ยอิ๋งไม่เคยเห็นการต่อสู้เช่นนี้มาก่อน ในฐานะท่านหญิง นางถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก จึงมีน้อยคนที่กล้าลงมือกับนางแต่ถึงอย่างไรไทเฮากับฮองเฮาก็ไม่ได้ทรงสนพระทัยว่านางจะอยู่ในฐานะใดนางจึงรู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่งในสถานการณ์ตอนนี้ซูชิงอู่ยังคงไม่พูด แม้นางจะเห็นคนเหล่านั้นเดินมาหา นางกลับไม่ได้ขยับเท้าด้วยซ้ำทันใดนั้น…“ฝ่าบาทเสด็จ ซูเฟยเสด็จ...”เมื่อมีเสียงป่าวร้องดังมาจากด้านนอก ทุกคนในโถงใหญ่ก็เปลี่ยนสีหน้าซูชิงอู่เลิกคิ้วเล็กน้อยพลางมองออกไปข้างนอก นางเห็นฮ่องเต้เดินเข้ามาพร้อมกับซูเฟย เต๋อเฟย ฮุ่ยเฟยและคนอื่น ๆ เดินเข้ามาด้วยนางยิ้มมุมปากนางก็มีคนหนุนหลังเช่นกันไทเฮาทรงมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา พระนางจ้องมองไปยังกลุ่มคนที่เดินเข้ามาฮองเฮารีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วและซ่อนตัวอยู่ด้านหลังไทเฮาพลางแอบมองฮ่องเต้อย่างเงียบ ๆ ด้วยสายตาคับข้องใจเและคะนึงหานางถูกขังอยู่ในตำหนักเย็นมานาน แม้แต่พระพักตร์ของฝ่าบาทก็ยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำฮ่องเต้เฒ่าทรงยืนอยู่ที่ทางเข้าโดยเอามือไพล่หลัง “ไทเฮาทรงมาที่นี่ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”ไทเฮาทรงหลุบตาลงแล้วตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ห