บ่าวรับใช้คิดว่าตนกำลังจะตายจึงหลับตาแน่น แต่หลังจากนั้นสักพัก กลับมิได้รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด คนที่อยู่ห่างออกไปมิไกลพลันแผดเสียงร้องขึ้นมาทันที "อ๊า!" ทุกคนต่างหันไปมองตามทิศทางของเสียงร้อง พวกเขาเห็นเกาทัณฑ์สองดอกยิงใส่อาชาทั้งสองตัว ถึงแม้ว่าอาชาตัวหนึ่งจะตายไปแล้ว แต่มันก็ยังถูกเกาทัณฑ์เสียบทะลุ อาชาทั้งสองตัวนี้เป็นม้าตัวโปรดของเย่ชิวหมิงกับเย่อวิ๋นถู พวกมันได้รับการเลี้ยงดูอย่างพิถีพิถัน ทว่ายามนี้พวกมันล้วนตายหมดแล้ว น้ำเสียงของเขาทั้งเย็นชาและขรึมเคร่ง ทั้งยังมีแววทระนงผุดขึ้นในดวงตาวูบหนึ่ง จากนั้นเขาก็เก็บอาวุธในมือแล้วกล่าวกับทุกคนว่า "เวลาที่ใช้วางยามิได้นานนัก ในเมื่อมีคนบอกว่าม้าสองตัวนี้ถูกป้อนสมุนไพรสองชนิดลงไป เช่นนั้นย่อมต้องหลงเหลือสมุนไพรอยู่ในกระเพาะอาหาร ขอเพียงหมอหลวงซุนผ่าซากม้าตรวจดู พวกเราก็จะรู้เอง" ส่วนอาชาของเขา มิจำเป็นต้องตรวจดูหรอก เพราะย่อมต้องถูกวางยาเป็นแน่ เมื่อซูชิงอู่เห็นท่าทีสงบนิ่งของเย่เสวียนถิง รอยยิ้มจาง ๆ ก็ผุดขึ้นในดวงตาของนาง นางเก็บสิ่งที่ซ่อนอยู่ในมือลงไป ในเมื่อนางมิจำเป็นต้องสอดมือเข้าไปยุ่ง เจ้าสิ่งนี้ก็หามี

เย่เสวียนถิงเอียงศีรษะแล้วมุมปากที่แต่เดิมเม้มแน่นก็ยกขึ้นเล็กน้อย เหตุผลหลักที่ทำให้เขาสังหารม้าก็เพราะคำเตือนของซูชิงอู่ นางบอกเขาว่าจัดการม้าสองตัวนั้นไปแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ย่อมมิได้เกิดจากสมุนไพรที่บ่าวรับใช้ป้อนให้เป็นแน่ ฉะนั้นเขาก็จะพิสูจน์ถึงความบริสุทธิ์ของตนเองได้ทันที ขอเพียงพบเงื่อนงำก็จะเบนความสนใจของทุกคนได้ จากนั้นก็จะจัดการกับปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นภายหลังได้ง่ายขึ้นมาก ต้องขอบคุณซูชิงอู่ที่ทำให้เรื่องราวดำเนินไปอย่างราบรื่นเช่นนั้น ยามที่เย่เสวียนถิงมองนาง ดวงตาของเขาก็ฉายแววลึกซึ้งอยู่บ้างแล้วเขาก็กระดกนิ้วมือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวขึ้น ก่อนที่จะปล่อยให้ร่วงตกอีกครั้ง แต่ก่อนที่นิ้วมือจะหดกลับเข้าไปในแขนเสื้อ ก็มีมือนุ่มสอดประสานเอาไว้ นิ้วมือของพวกเขาเกาะเกี่ยวกันแล้วปลายนิ้วก็สัมผัสกับฝ่ามืออบอุ่นของกันและกัน ตอนนี้ดูเหมือนหัวใจของพวกเขาจะใกล้ชิดกันด้วย เหตุผลที่ทำให้ม้าจู่โจมเพียงแค่ฮองเฮา ก็เพราะฮองเฮามีพระอาการแพ้ละอองเกสรดอกไม้ขั้นรุนแรง ทำให้พระนางจึงต้องเสวยโอสถล่วงหน้าก่อนที่จะออกจากวังหลวง หลังจากเสวยโอสถเข้าไปแล้ว พระวรกายของพร

เมื่อฮ่องเต้มองดูก็เห็นราชองครักษ์ผู้หนึ่งกำลังนำเป้าธนูเข้ามา "ฝ่าบาท ลูกธนูดอกนี้คือลูกธนูที่ท่านอ๋องเสวียนยิงออกไปก่อนที่ม้าจะคลุ้มคลั่งพ่ะย่ะค่ะ!" เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้เข้าก็รู้สึกตกตะลึง เหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ ยังคงทำให้บรรดาผู้ที่กำลังชมดูอยู่โดยรอบรู้สึกหวาดกลัว แต่พวกเขาไม่นึกว่าลูกธนูที่คิดว่าพลาดเป้าไปแล้วจะยิงเข้าเป้าจริง ๆ นี่มันพลังอันใดกัน! เมื่อฮ่องเต้ชรามองเห็นลูกธนูได้ชัดเจนก็อดมิได้ที่จะหัวเราะออกมา พระองค์เดินเข้ามาหาเย่เสวียนถิงแล้วยกพระหัตถ์ขึ้นมาตบไหล่ของอีกฝ่าย "โอรสของข้าช่างน่าเกรงขามจริง ๆ คู่ควรให้ผู้คนขนานนามว่าเทพสงครามแล้ว ถ้าหากขาของเจ้ามิได้รับบาดเจ็บ...เฮ้อ!" ฮ่องเต้ชราทอดถอนใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความเสียดาย ขันทีข้างพระวรกายรีบเอ่ยขึ้นมาทันทีว่า "ฝ่าบาท นี่ย่อมเป็นพรสวรรค์ที่เทพเซียนก็ต้องอิจฉาเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ!" เงามืดวูบผ่านดวงตาของเย่เสวียนถิงไป เขาขยับขาซ้ายไปข้างหลังเล็กน้อยโดยไร้ซึ่งพิรุธใด ๆ ซูชิงอู่ยังคงยืนฟังฮ่องเต้ชราเอ่ยปากชื่นชมเย่เสวียนถิงอยู่ข้างกายเขา นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เย่เสวียนถิงได้รับ

เจียวกุ้ยเฟยพินิจพิเคราะห์สีหน้าของซูชิงอู่โดยละเอียดถี่ถ้วน แต่พระนางกลับมิพบความผิดปกติใดบนใบหน้าของอีกฝ่าย หรือว่าตนจะคาดเดาผิดไป? เจียวกุ้ยเฟยที่รู้สึกคลางแคลงใจรีบปรับสีหน้าทันที "หามีอันใดไม่ ข้าแค่รู้สึกเบื่อนิดหน่อยก็เลยคิดจะเชิญพี่ ๆ น้อง ๆ สักสองสามคนมาสังสรรค์กัน" ทันใดนั้นพระนางก็โบกมือแล้วสั่งนางกำนัลข้างพระวรกายว่า "ไปเชิญพระชายาองค์ชายสามกับท่านหญิงเสวี่ยอิ๋งมาที" นับตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่พบหลินเสวี่ยอิ๋งก็ไม่เจอกันมากว่าเดือนหนึ่งแล้ว ซูชิงอู่ก็เม้มปากเล็กน้อย เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเจตนาทำเช่นนี้และมิใช่คนดิบดีอันใดเลย ทว่านางก็หาได้ใส่ใจขุนพลพ่ายศึกทั้งสองคนนี้ หลังจากนั้นไม่นาน หลินเสวี่ยอิ๋งกับโจวหรุ่ยพร้อมด้วยเหล่านางรับใช้และหมัวมัวก็เข้ามาแสดงคำนับกุ้ยเฟย "เสวี่ยอิ๋งขอถวายบังคมฮ่องเต้กับเจียวกุ้ยเฟย รวมทั้งเสด็จป้าและพระสนมทุกพระองค์เพคะ" เมื่อเจียวกุ้ยเฟยได้ยินเช่นนี้เข้า พระนางก็ยกยิ้มมุมปาก "นับวันท่านหญิงเสวี่ยอิ๋งก็ยิ่งรูปโฉมงดงามมากขึ้นเรื่อย ๆ ข้ารู้สึกเบิกบานใจที่ได้เจอเจ้านัก" "ขอบพระทัยเสด็จป้าที่ทรงชมเพคะ เสวี่ยอิ๋งมิบังอาจรับไว้" ขณะที

แต่สิ่งที่ทำให้หลินเสวี่ยอิ๋งรู้สึกผิดหวังมากที่สุดก็คือ หามีแววอับอายหรือโทสะบนใบหน้าของซูชิงอู่แม้แต่น้อย นางเพียงแค่เลิกคิ้วด้วยท่าทีสงบนิ่ง "แค่นั้นเองหรือ?" หลินเสวี่ยอิ๋งตะลึงงันไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยกยิ้มมุมปากพลางเอ่ยวาจายั่วยุขึ้นมาว่า "เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันเล่า เจ้ากลัวว่าจะพ่ายแพ้หรือ?" ซูชิงอู่ลุกขึ้นพลางกล่าวว่า "เรื่องนี้มีอันใดให้กลัวด้วยหรือ?" ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ซูชิงอู่ก็ถอดสายคาดเอวและชุดขี่ม้าออก จากนั้นทุกคนก็ต้องดวงตาเบิกค้าง เพราะทุกคนเห็นว่าซูชิงอู่สวมกระโปรงยาวพอดีตัวเอาไว้ในชุดขี่ม้าบางเฉียบ หามีผู้ใดบอกได้ว่านางสวมเอาไว้ในนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่! ซูชิงอู่ตบรอยยับย่นอันทบทวีบนกระโปรงยาวของนาง จากนั้นก็จัดกระโปรงให้เรียบร้อยแล้วนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง นางมองสีหน้าตะลึงงันของหลินเสวี่ยอิ๋งที่อยู่ตรงข้ามกับตนพลางยิ้มแล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า "เล่นต่อสิ" หลินเสวี่ยอิ๋งตกตะลึงไปเสียแล้ว อีกฝ่ายชี้นิ้วใส่ซูชิงอู่พลางกล่าวว่า "ไยเจ้าถึงสวมอาภรณ์มากมายถึงเพียงนั้น?" ซูชิงอู่ทำสีหน้าฉงน "ยามออกไปข้างนอกจะสวมอาภรณ์ให้เยอะสักหน่อยก็ผิดกระนั้นหรือ?" ทว่า