ในค่ำคืนที่ฝนตก เสียงที่แข็งแกร่งสายหนึ่งดังฉีกอากาศทุกคนหันไปมองโดยไม่รู้ตัว เห็นเพียงชายสวมชุดผาวสีหมึกค่อยๆ เดินมา…อ๋องเฉิน?เฟิงเย่เสวียน?เฟิงเจิ้งอวี้เห็นเขา รู้สึกประหลาดใจมาก เมื่อเห็นทหารองครักษ์เงาที่ฝีเท้าพร้อมเพรียง และได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีที่อยู่ข้างหลังเขา สายตาเคร่งขรึมจนถึงขีดสุดทันทีเขาไปค่ายทหารแล้วไม่ใช่หรือ?มาเร็วเช่นนี้เลย?เขา…ถูกจับได้นานแล้ว?ฉู่เชียนหลีมองเฟิงเย่เสวียน ตะลึงงันครู่หนึ่ง คำนวณเวลาที่เขาไปกลับค่ายทหาร เป็นไปไม่ได้ที่จะมาเร็วเช่นนี้ หรือว่า…เขาไม่ได้ไปค่ายทหาร? แต่ซุ่มอยู่ที่นี่มาโดยตลอด?เช่นนี้ก็เท่ากับว่า เขารู้เรื่องที่รัชทายาทจะก่อกบฏนานแล้ว? หานเฟิงถือร่มกระดาษน้ำมัน เฟิงเย่เสวียนกุมบาดแผลที่หน้าท้อง ค่อยๆ เดินเข้ามา ทหารองครักษ์เงาที่อยู่ข้างหลังเหยียบย่ำน้ำฝน สาดกระเซ็นลอยขึ้นสูง น่าเกรงขามอย่างยิ่งเดินเข้ามาใกล้ เงยหน้า“ดึกเช่นนี้แล้ว พี่ใหญ่มาทำอะไรที่นี่?”เขาถามทั้งที่รู้อยู่แล้วสีหน้าเฟิงเจิ้งอวี้เคร่งขรึมเป็นพิเศษ เมื่อเห็นเฟิงเย่เสวียน มีความคิดที่เลวร้ายที่สุดปรากฏขึ้นในใจ…เฟิงเย่เสวียนมาแล้ว แสดงว่าเข

ฉู่เชียนหลีตะลึงงันทันที หลุบตาลงเล็กน้อย มองไปทางจดหมายที่อยู่บนโต๊ะข้างในจดหมายฉบับนี้ได้เล่าเรื่องราวที่รัชทายาทมีเจตนากบฏ จิ่งอี้เป็นคนส่งเข้าวัง คิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้สามารถคาดเดาความสัมพันธ์ของนางกับจิ่งอี้ผ่านจดหมายฉบับนี้สายตาเฉียบคมมาก!นางรีบตอบกลับทันที “ตอนที่หม่อมฉันไปจัดการโรคระบาดในเมืองตงหนิง บังเอิญได้รู้จักกับเถ้าแก่จิ่ง ศึกษายาและช่วยเหลือราษฎรร่วมกับเขา เคยมีมิตรภาพต่อกันหลายวัน”“หลังจากกลับเมืองหลวง เคยไปมาหาสู่กันหนึ่งครั้ง พวกเราเป็นเพื่อนกันเพคะ”“หือ?” ฮ่องเต้มองฉู่เชียนหลีด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ทำให้คาดเดาความคิดของเขาในเวลานี้ไม่ออกเมื่อคืน เขาได้รับข้อความสองข้อความข้อความแรกมาจากอ๋องเฉิน อีกข้อความมาจากจิ่งอี้จิ่งอี้เป็นสามัญชน เถ้าแก่ของโรงหมอแห่งหนึ่ง กลับมีใจอุทิศตนช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์โดยไม่เห็นแก่ผลประโยชน์ และยังสามารถคาดเดาการเคลื่อนไหวของรัชทายาท เกรงว่าไม่ใช่คนธรรมดาแต่เขากลับพบว่าจิ่งอี้กับฉู่เชียนหลีมีความเกี่ยวข้องกันหากฉู่เชียนหลียืมมือจิ่งอี้ มีความคิดนอกรีตอะไร…ดวงตาที่ขุ่นมัวของฮ่องเต้ขรึมลงเล็กน้อย “เขาเป็นคนฉลาด กลับไม่ยอมเข้าร

“ไร้ประโยชน์!”“ไอ้พวกลูกสุนัข”“ไอ้พวกสารเลว!”เฟิงเจิ้งอวี้เหวี่ยงกระบี่ด้วยความโกรธแค้น ฟันสิ่งของใกล้ๆ ที่สามารถสัมผัสถึงมั่วซั่ว เสื้อผ้ายุ่งเหยิง ราวกับเป็นคนบ้า“อัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวากงล่ะ? กงเจิ้งหงล่ะ! ให้เขามา!”กงเจิ้งหงเป็นมือซ้ายมือขวาของเขาหลายปีมานี้ เรื่องมากมายที่เขาทำ ล้วนวางแผนโดยกงเจิ้งหง“หากข้าเป็นอะไรไป เขาก็อย่าคิดหลุดพ้น!”“รัชทายาท…”เวลานี้เอง นอกประตู ชายวัยกลางคนสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบคนหนึ่งวิ่งเข้ามา กระชากหนวดที่อยู่บนใบหน้าทิ้ง ถอดหมวกผ้าที่สกปรกออกจากศีรษะ กลายเป็นอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวากงเจิ้งหง!เฟิงเจิ้งอวี้เห็นเขา วิ่งเข้าไปราวกับเห็นความหวังเสี้ยวสุดท้าย “ใต้เท้ากง!”เขาจับมือเขา “เร็ว! ฮ่องเต้ประกาศราชโองการปลดรัชทายาทแล้ว ยิ่งกว่านั้นจะกักบริเวณข้าสามปี ข้าจะถูกปลดเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด รีบคิดหาวิธีเร็ว!”เขาไม่อยากจบสิ้นทั้งเช่นนี้หากยึดสถานะรัชทายาท และกักบริเวณสามปี ปล่อยให้เขามีชีวิตเช่นนี้ ไม่สู้แทงเขาตายในกระบี่เดียวยังดีเสียกว่ากงเจิ้งหงกวาดมองความยุ่งเหยิงข้างนอกแวบหนึ่ง วิ่งเข้าไปในห้องหนังสือ ปิดประตูอย่างระมัดระวัง“รัชทา

ฉู่เชียนหลีย่อมจำได้อยู่แล้วตอนนั้น ทุกคนก้าวออกมาตำหนินาง คิดว่านางเป็นคนจิตใจอำมหิต วางแผนทำร้ายทายาทราชวงศ์ มีเพียงพระชายาอ๋องติ้งที่พูดแทนนางและก็เพราะเรื่องนี้ นางกับพระชายาอ๋องติ้งจึงได้ผูกมิตรภาพร่วมกันแต่เพราะเหตุใดนางต้องรักษาพระชายาอ๋องเฟิงล่ะ?อาจเป็นเพราะมีศัตรูเพิ่มขึ้นหนึ่งคน ไม่สู้มีสหายเพิ่มขึ้นหนึ่งคน? หรืออาจเป็นเพราะพระชายาอ๋องเฟิงแต่งงานแปดปี อายุใกล้สามสิบปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีลูก ในฐานะที่เป็นผู้หญิง ไม่สามารถเป็นแม่คน มันไม่สมบูรณ์ คงจะประมาณว่าสงสารนาง?ฉู่เชียนหลียิ้มแย้ม “พี่อวี๋ ท่านวางใจเถอะ ข้ารู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร รู้จักแยกแยะ”พระชายาอ๋องติ้งตบหลังมือนาง กล่าวกำชับ“เจ้านี่นะ ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ไม่เช่นนั้นก็คงไม่สามารถทำให้เจ้าเจ็ดหลงหัวปักหัวปำ…โอ๊ย ไม่สนใจเจ้าแล้ว เจ้าจะทำอะไรระวังหน่อยก็แล้วกัน นิสัยของพระชายาอ๋องเฟิงโหดเหี้ยมมาก มีแค้นต้องชำระ ไม่ใช่คนดีอะไร”ท่าทางที่กำชับอย่างเอาใจใส่ของนางอ่อนโยนมาก ใจดีมาก ทำให้คนอยากใกล้ชิดนางโดยไม่รู้ตัวบนตัวนางมักจะมีกลิ่นอายเช่นนี้อ่อนโยน สบายๆเพราะตลอดหลายปีมานี้ นางไม่แย่งไม่ชิง ไม่สนใ

พลันสีหน้ากงเจิ้นหงเคร่งขรึมตอนนั้น…ตระกูลเซียว เซียวกุ้ยเฟย…ขุดเรื่องเกือบยี่สิบปีก่อนออกมาพูด ก่อให้เกิดภาพมากมาย ทำให้สีหน้าเขาน่าเกลียดอีกครั้ง“ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดอะไร!”พลันฉู่เชียนหลีหัวเราะ “มันก็จริง ท่าทางที่เป็น ‘ผู้บริสุทธิ์’ ของท่าน ไม่รู้อะไรจริงๆ”“ตอนนั้น ท่านไม่ได้ล่อลวงเซียวกุ้ยเฟย”“ตอนนั้น หลังจากเรื่องถูกเปิดเผย ท่านไม่ได้บ่ายเบี่ยงความรับผิดชอบ และไม่ได้ทำให้เซียวกุ้ยเฟย เซียวกุ้ยเฟยเป็นคนชอบท่าน นางขึ้นเตียงท่านอย่างหน้าไม่อาย ทั้งหมดเป็นความผิดของเซียวกุ้ยเฟย”นางกลับคำพูดอย่างจริตจะก้าน ทำให้สีหน้ากงเจิ้นหงยิ่งอยู่ยิ่งแลดูน่าเกลียด“ตอนนี้ ท่านก็ไม่ผิดเช่นกัน ท่านไม่ได้ออกอุบายให้รัชทายาท ไม่ได้สมคบคิดกับรัชทายาท ทั้งหมดเป็นความคิดของรัชทายาท”นางดัดเสียง กล่าวอย่างมีจริต“ปีที่แล้ว เฟิงเย่เสวียนทำสงคราม ท่านไม่ได้ซื้อตัวรองแม่ทัพของเขา ทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส ตอนปราบโจร ท่านไม่ได้สมคบคิดโจร ทำให้เขาตกหน้าผา และไม่ได้ส่งมือสังหารไปแอบลอบสังหารเขา”“เรื่องโรคระบาดของเมืองตงหนิง ก็ไม่ใช่ท่านยุยงรัชทายาท จงใจแพร่เชื้อโรคระบาด”“เรื่องเหล่านี้ไม่ใ