ฉู่เชียนหลีได้ยินแล้ว สีหน้าเย็นชาทันทีอะไรคือนางบีบคั้นกงเจิ้นหงตาย? เขาเกิดภาวะสมองตายฉับพลัน เกี่ยวอะไรกับนาง?มองดูหานอิ๋งที่ยื่นแขนออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา และถึงขั้นมีความเป็นปรปักษ์เล็กน้อย นางหัวเราะอย่างเย็นชา“นี่ก็คือท่าทีที่เจ้าคุยกับข้าหรือ?”หานอิ๋งชะงักครู่หนึ่งนายท่านของนางคืออ๋องเฉิน ไม่ใช่ฉู่เชียนหลี นางไม่จำเป็นต้องนอบน้อมถ่อมตนต่อฉู่เชียนหลี แต่มองดูท่าทางที่หัวเราะอย่างเย็นชาของฉู่เชียนหลี ความโค้งที่เย็นเฉียบตรงมุมปาก และสายตาที่ลึกมองไม่เห็นก้นบึ้ง พริบตานั้น เหมือนกับมองเห็นเงาของนายท่าน…นางเหม่อลอยครู่หนึ่ง หลังจากหวนขึ้นสติ ก็รีบเอ่ยปาก“ชีวิตของกงเจิ้นหงเป็นของนายท่าน ท่านลงมือโดยพลการ ทำลายแผนการของนายท่าน! มีเรื่องมากมายที่นายท่านยังไม่ทันได้ทำ มีคำพูดมากมายที่นายท่านยังไม่ทันได้ถาม”“นี่คือความแค้นของนายท่าน ถึงคราวที่ท่านต้องมาช่วยตั้งแต่เมื่อไร?”ฉู่เชียนหลีรู้สึกขบขันนางไม่ได้แตะแม้แต่เส้นผมของกงเจิ้นหง ท้ายที่สุดกลับกลายเป็นความผิดของนาง?น่าขำ!“ข้าจะทำอะไร ไปที่ไหน เกี่ยวอะไรกับเจ้า?” นางถือถุงที่แย่งมาจากมือกงเจิ้นหง ยกเท้าเด

นึกถึงตรงนี้ ความเร่าร้อนของฉู่เชียนหลีมอดดับทันที เหมือนกับโดนน้ำเย็นกะละมังหนึ่งราดใส่ศีรษะ หมดอารมณ์ที่จะทำอะไรแล้ว“ช่างเถอะ”น้ำเสียงเฉยเมย “ไม่จำเป็นต้องมาเสียแรงกายแรงใจกับเรื่องที่ไม่จำเป็นพวกนี้”โยนส้มกลับเข้าไปในถาดผลไม้ พร้อมกับหยิบสมุดบัญชีที่วางอยู่บนโต๊ะ ก้มหน้าก้มตาพลิกดูบรรยากาศภายในห้อง กลับผิดปกติในระหว่างความคลุมเครือ…จางเฟยมองไปทางเฟิ่งหราน เฟิ่งหรานมองไปทางจางขาเป๋ จางขาเป๋มองไปทางจิ่งอี้ ทั้งสี่ใช้สายตาสื่อสารกันอย่างเงียบๆจางเฟย : นี่คุณหนูเป็นอะไร?เฟิ่งหราน : นอกจากเรื่องของผู้ชาย ยังจะเป็นอะไรได้อีก?จางขาเป๋ : หรืออ๋องเฉินรังแกคุณหนู?จิ่งอี้มองดูใบหน้าข้างที่เฉยเมยของนาง ราวกับไม่ใส่ใจอะไรเลย แต่เขารู้ นางกำลังโมโห ยังคงคิดถึงอ๋องเฉินดูเหมือนพวกเขาจะทะเลาะกันเวลานี้ สำหรับเขาแล้ว มันคือโอกาสที่หายากในการแทรกเข้าไปแต่คำพูดมาถึงปลายลิ้น เขากลับพูดไม่ออกเขาทำไม่ได้…เขาทำเช่นนี้ไม่ได้เม้มปาก กลืนคำพูดกลับเข้าไป เรียบเรียงคำพูดใหม่แล้วกล่าว “คุณหนู การอยู่ร่วมกันของมนุษย์ คือการทะเลาะกัน เดินเข้าหากัน หยอกล้อกัน ต่างฝ่ายต่างปรับตัวอย่างต่

จวนอ๋องเฉินฉู่เชียนหลีกลับมา ไปที่ห้องหนังสือโดยตรง แต่เฟิงเย่เสวียนกำลังยุ่ง นางจึงรออยู่ที่ข้างนอก“พระชายา หรือไม่พวกเราเข้าไปเลย? ข้างนอกหนาวนะเจ้าคะ?” เยว่เอ๋อร์จับมือที่เย็นเล็กน้อยของนาง ใช้มือของตนเองถูจนเกิดความร้อนแล้วประกบ จากนั้นเป่าลมอุ่นฮ่าๆฉู่เชียนหลีใส่เสื้อผ้าเยอะ ไม่ถือว่าหนาวมากนัก“เจ้าใส่เสื้อผ้าเยอะหน่อย”“นี่บ่าวก็ใส่ห้าตัวแล้วนะ ครั้งก่อนท่านซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ให้ข้ากับอวิ๋นอิงเยอะมาก ใส่จนแทบไม่ทันแล้วเจ้าค่ะ” เยว่เอ๋อร์ยิ้มจนมุมปากแทบฉีก นางดีใจมากสาวใช้บ้านใดสามารถมีสวัสดิการที่ดีเช่นนี้?พูดถึงอวิ๋นอิง ฉู่เชียนหลีจึงจะสังเกต เหมือนไม่เห็นนางทั้งวันแล้ว“อวิ๋นอิงละ?”“เอ๋? ไม่รู้เจ้าค่ะ รู้สึกว่าไม่เห็นตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว?” เยว่เอ๋อร์มองซ้ายมองขวา และเกาศีรษะโดยไม่รู้ตัว ดังนั้น ดูเหมือนว่าอวิ๋นอิงจะหายไปนานแล้วจริงๆไม่ทันได้คิดมาก มีเสียงเปิดประตูดังมาจากทางห้องหนังสือแอ๊ด…คนที่ออกมาไม่ใช่เฟิงเย่เสวียน กลับเป็นร่างเงาที่เพรียวบางและงดงามสายหนึ่งสายตาประสานกันพริบตาที่สบตากัน เหมือนมีเจตนาสังหารที่มองไม่เห็นแผ่ซ่าน ฉู่เชียนหลีหรี่ตา ผู้ห

อาหารเย็น ไม่เห็นอวิ๋นอิงฟ้ามืด ก็ยังไม่เห็นอวิ๋นอิงยามค่ำคืนในฤดูหนาวมืดเร็ว เมื่อฟ้ามืดก็เงียบแล้ว ช่วงกลางคืนสองทุ่มสามทุ่ม เงียบสงัดเหมือนตีหนึ่งตีสอง ฉู่เชียนหลีกลับเริ่มเป็นห่วงอย่างไม่สบายใจอวิ๋นอิงไปไหนแล้ว?แม้นางร่าเริงมีชีวิตชีวา กลับไม่เคยหายไปนานเช่นนี้ เมื่อก่อนจะไปไหนก็จะบอกนางล่วงหน้าคนล่ะ?ภายใต้ความเป็นห่วง เรียกพ่อบ้านหยางมา และยังมีบ่าวไพร่ของเรือนหานเฟิง เริ่มไล่ถามทีละคน แต่ทุกคนกลับไม่เคยเห็นอวิ๋นอิงทันใดนั้น มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีสายหนึ่งพุ่งพรวดเข้ามาในใจ…เกรงว่าจะเกิดเรื่องแล้ว!ฉู่เชียนหลีไม่มีเวลามาสนใจว่าเป็นยามราตรี นางสวมเสื้อคลุมหนาๆ ตัวหนึ่ง สับขาก็วิ่งออกไปข้างนอกเลย“พระชายา เกิดอะไรขึ้น?” หานเฟิงที่เดินผ่านมาถาม “มีอะไรให้ช่วยหรือไม่ขอรับ?”ฉู่เชียนหลีมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นวิ่งออกไปข้างนอกโดยไม่พูดอะไรสักคำหานเฟิงเกาศีรษะ “?”เหตุใดจึงรู้สึกว่าสายตาที่พระชายามองเขาห่างเหินเล็กน้อย เป็นปรปักษ์เล็กน้อย และยังเย็นชาด้วยเขาไม่ได้ล่วงเกินพระชายากระมัง?บนถนน ยามราตรีมืดมิด คนเดินถนนน้อยมาก สายลมเย็น เงียบสงัด เงาที่วิ่งผ่านของฉู่เชียน

วันนี้ ต่อให้เขาฆ่าเด็กสาวที่ชื่ออวิ๋นอิงคนนี้ ก็ไม่มีใครกล้าวิพากษ์วิจารณ์เขา!“เป็นเขา…”อวิ๋นอิงที่หมอบอยู่บนพื้นเจ็บจนสั่นไปทั้งร่าง ยกดวงตาที่แดงก่ำและปนน้ำตาขึ้น มองไปทางเฟิงเจิ้งอวี้อย่างยากลำบาก“พระชายา เป็นเขา…”น้ำตาของนางไหลออกมา“เขาแพร่เชื้อโรคระบาดในเมืองตงหนิง ทำให้พ่อแม่ข้าตาย ทำให้คนมากมายตาย…บาปของเขาหนาเกินกว่าจะให้อภัย มือของเขาเปื้อนเลือด ทำไมถึงยังไม่ถูกลงโทษ…”หรือราษฎรที่บริสุทธิ์เหล่านั้นต้องตายเปล่า?หรือชีวิตของราษฎรต่ำต้อย ไม่นับเป็นชีวิต?หรือชีวิตขององค์ชายสูงศักดิ์กว่า?ฉู่เชียนหลีกอดอวิ๋นอิงที่บาดเจ็บสาหัสอย่างปวดใจ ในใจยิ่งมีเปลวไฟแห่งความโกรธลุกโชนบัญชีแค้นบางอย่าง ถึงเวลาที่ควรชำระแล้วจริงๆ! “เจ้าคิดว่าทุกสิ่งที่เจ้าทำ ฮ่องเต้ไม่รู้อย่างนั้นหรือ!” นางเงยหน้าขึ้น มองไปทางเฟิงเจิ้งอวี้ที่หยิ่งผยองจนถึงขีดสุด นางโกรธมากกลับหัวเราะแทน“รู้ จะไม่รู้ได้อย่างไร?” เฟิงเจิ้งอวี้ยิ้มอย่างไม่เกรงกลัวไม่เพียงรู้เท่านั้น ยังเป็นใจกับเขาด้วยฮ่าๆๆ!“ฉู่เชียนหลี เจ้าคิดว่าเพราะอะไรข้าถึงบีบบังคับสละราชสมบัติ?” เขาถาม “เป็นเพราะเฟิงเย่เสวียนส่งคนลอ