บ้านพักคนชราแห่งนี้ความส่วนตัวชั้นยอด และข้อมูลผู้ป่วยจะลงนามด้วยข้อตกลงการรักษาความลับผู้ป่วยจะมีเพียงหมายเลขประจำตัว ไม่มีชื่อเธอจําเพียงหมายเลขของเธอแทนชื่อ 99และเขารู้เพียงหมายเลขของเธอหมายเลข 11เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไรหรือฟังเสียงแบบไหน แม้ว่าเขาจะพบเธอในกลุ่มฝูงชน เขาก็จําเธอไม่ได้ ความทรงจำเหล่านี้ก็เหมือนกับหนัง ปรากฎขึ้นในความจำเฉียวอีเธอยังคงมองหาผู้ชายที่ทําให้ใจสั่น แต่ชายส่วนใหญ่มักจะหายไปทันทีที่เขาปรากฏเธออยากกอดเขา แต่เอื้อมไม่ถึง ด้วยความสิ้นหวัง เฉียวอีคว้าอะไรบางอย่างและจับไม่แน่นโดยไม่ปล่อยมือเขาพึมพำด้วยเสียงต่ำ "อย่าไป ได้ไหม"หัวใจของ หลู้เหวินโจว ถูกทุบอย่างแรง และหัวใจของเขาก็เต้นแรงในขณะนี้เขาจ้องไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ประหม่าของเฉียวอี และรอยยิ้มที่จริงใจบนใบหน้าของเขา เขาลูบหัวเธอด้วยมือและน้ําเสียงปลอบโยนของเขา"โอเค ฉันไม่ไปไหน เธอรีบตื่นขึ้นมาได้ไหม"ทั้งสองคนกอดกันแน่น และประตูวอร์ดก็ถูกผลักเปิดออก คุณนายหลู้เดินเข้าไปพร้อมกับซ่งชิงหยาเมื่อเห็นฉากนี้ ใบหน้าที่ดูแย่อยู่แล้วของเธอก็นแย่ยิ่งขึ้น เธอไม่เคยเห็นหลู

"เฉียวอี มอบให้ฉัน "“หลู้เหวินโจว คุณยังทำร้ายฉันไม่พอเหรอ? คุณยังต้องเปิดเผยรอยแผลเป็นของฉันในที่สาธารณะอีกเหรอ?”ยิ่งเธอพูดแบบนี้มากเท่าไร หลู้เหวินโจวก็ยิ่งอยากเห็นมันมากขึ้นเท่านั้นเขาเพิกเฉยต่อสิ่งกีดขวางของเฉียวอี และคว้าแฟลชไดรฟ์ USB ออกจากมือของเธออย่างแรงใส่มันลงในคอมพิวเตอร์และดูมันทันทีที่ซ่งซิงหยาปรากฏตัวบนหน้าจอ เธอก็ได้ยินนางหลู้ตะโกนว่า: "ชิงหยา คุณเป็นอะไรไป เหวินโจว ชิงหยาเป็นลมหมดสติ พาเธอไปหาหมอเร็ว"หลู้เหวินโจวหันกลับมาและเห็นซ่งชิงหยานอนอยู่บนพื้น ใบหน้าของเธอซีดเซียวเขารู้ว่าเมื่อผู้ป่วยซึมเศร้าหมดสติไป นั่นหมายความว่าอาการของเขาร้ายแรงแต่ตอนนี้ถ้าเขาจากไปเขากลัวว่าจะไม่มีวันรู้ความจริงเมื่อหลู้เหวินโจวต้องการให้ใครสักคนโทรหาหมอ นางหลู้ก็ตะโกนอีกครั้ง: "เหวินโจว มานี่เร็วเข้า ชิงหยากำลังชักและอาเจียน ถ้าเธอไม่ถูกส่งไปหาหมอ เธอก็ตกอยู่ในอันตราย"ไว้คุยกันทีหลัง เฉียวอียังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม ทำไมคุณต้องยึดติดกับชิงหยา ไม่มีใครสามารถชดเชยได้ถ้ามีคนถูกฆ่าตาย”หลู้เหวินโจวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงลุกขึ้นและอุ้มซ่งชิงหยาไว้ในอ้อมแขนทันทีเขาเหล

คุณพ่อเฉียวหัวเราะสองสามครั้งแล้วพูดว่า "เมื่อก่อนเธอตกน้ำเกือบตาย ดังนั้นจึงกลัวมาโดยตลอด"เขามองไปที่เฉียวอีทันทีและเปลี่ยนเรื่อง:“ยาของพ่อล่ะ? เห็นพ่อแล้วก็ไม่รีบเอาให้พ่อสักที พ่อไม่เข้าใจพวกเธอจริงๆนะที่คนหนุ่มสาวจะสนใจแค่คู่รักหนุ่มสาวที่ออกเดทกัน”เขารับยาจากเฉียวอีไปสองเม็ดหลู้เหวินโจวรู้สึกว่าพ่อของเฉียวไม่ต้องการหยิบยกหัวข้อนั้นขึ้นมา ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเหตุการณ์นี้ทำร้ายเฉียวอีมากแค่ไหนในตอนนั้นถ้าเขาเดาถูก มันน่าจะเกิดขึ้นหลังจากที่เธอลาออกจากโรงเรียน เฉียวอีไปอยู่ที่ไหนในช่วงปีกว่านั้น?เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทําให้ครอบครัวหลบเลี่ยงเรื่องนี้มาก หลู้เหวินโจวโอบไหล่ของเฉียวอีแล้วพูดว่า "เพื่อให้ลุงเฉียวหัวเราะ วันนี้ฉันว่างตอนเที่ยง ฉันจะเลี้ยงอาหารลุงเฉียว รวมทั้งผู้จัดการโครงการเหล่านั้นด้วย"พ่อเฉียวมีความสุขตามธรรมชาติและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันคิดว่าพวกเขาคงตื่นเต้นมากที่ได้ทานอาหารกับคุณจนต้องโค่นไปทางเหนือ”ดังเช่นเดียวกับที่พ่อเฉียวพูด ผู้จัดการโครงการหลายคนต่างก็มีจิตใจดีและตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่ากำลังจะไปทานอาหารเย็นกับคุณหลู้การอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เหมือน

หลู้เหวินโจวรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกฉีกออกจากกันเค้าโครงของใบหน้าหล่อเหลาแสดงให้เห็นถึงความเศร้าโศกที่ไม่เคยเห็นมาก่อนริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง และไม่ส่งเสียงใด ๆ เป็นเวลานานเพียงแค่มองไปที่เฉียวอีอย่างเงียบ ๆหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: “เฉียวอี เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ? เธอไม่รู้สึกเหนื่อยกับการที่ต้องพูดจาถากถางกับฉันแบบนี้ทุกวันเหรอ?”น้ำตาคลอเบ้าในดวงตาของเฉียวอี แต่กลับมีรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมริมฝีปากของเขา"ถ้าอย่างนั้นคุณก็หาคนมาทําให้ฉันความจําเสื่อม ให้ฉันลืมความเจ็บปวดที่ไม่สามารถหาคุณได้ในช่วงเวลาแห่งความเป็นและความตาย ให้ฉันลืมความจริงที่ว่าคุณเลี้ยงฉันเป็นนกขมิ้นมาสามปี และลืมการตัดสินใจที่คุณและซ่งชิงหยาต้องการลูกของฉัน หลู้เหวินโจว คุณทําได้ไหม"หลู้เหวินโจวมองเธอด้วยความประหลาดใจ:“ฉันหยุดใส่ใจเธอในช่วงเวลาวิกฤติของชีวิตเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันไม่ได้ช่วยเธอตอนที่เธอตกลงไปในน้ำหรอกเหรอ? การตัดสินใจเกี่ยวกับลูกอะไร? เฉียวอี ได้โปรด พูดให้ชัดเจนหน่อย"เฉียวอีผลักเธอออกไปและมองเขาอย่างเย็นชา:"อยากรู้เหรอ ไปถามคนในใจของคุณสิแล้วดูว่าเธ

ชายคนนั้นมองเฉียวอีด้วยสายตาที่จริงจังเสียงของเขาทุ้มต่ำและแหบแห้ง:" เฉียวอีฉันมีบางอย่างจะบอกเธอ "พูดจบก็อยากจับมือเฉียวอี แต่ถูกหานจืออี้ขวางไว้"คุณอยากทำอะไร? คุณอยากกลับใจกับอีอีของเราหลังจากเห็นความจริงไหม คุณหลู้มันไม่จำเป็น เมื่อคุณดึงเธอไปบริจาคเลือดให้ซ่งชิงหยาคุณก็ทำร้ายอีอีแล้วคุณรู้ไหมว่าเธอบริจาคเลือดไม่ได้เลยในตอนนั้น และเธอเกือบเสียชีวิตในโรงพยาบาลเพื่อช่วยเธอไว้ถ้าคุณไม่เชื่อเธอ ก็ลืมมันไป แถมยังเลี้ยงดูเธอเหมือนนกขมิ้น คุณเคยคิดบ้างไหมว่าเฉียวอีรู้สึกอย่างไรเมื่อบันทึกนี้ออกมา?ความทุ่มเทสามปีของเธอทําให้คุณบอกว่าเธอเป็นนกขมิ้นต่อหน้าผู้คนมากมาย ตอนนี้ฉันขอบอกคุณอย่างจริงจังว่านกขมิ้นตัวนี้ไม่ได้หายากในครอบครัวของเราและใครก็ตามที่รักมันควรจะเอามันไปจากนี้ไปอย่ากลับมารบกวนเธอ อีอีไปกันเถอะ!"หานจืออี้เป็นคนที่ชอบทำตามใจตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะตัวตนของหลู้เหวินโจวเธออยากจะเตะเขาสองสามครั้งเธอดึงเฉียวอีออกไป แต่เธอก็หลบเขาเธอมองไปที่ หานจืออี้อย่างใจเย็น:"จืออี คุณและพี่ชายไปที่รถเพื่อรอฉัน ฉันมีบางอย่างจะพูดกับเขา" "หานจืออี้ตบมือของเธอและปลอบโยน:" อ