WALA na si Grant pero tulala pa rin si Kana. Si Kenjie ang nasa isipan niya ng mga sandaling iyon. Anong gagawin niya? Dapat willing si Grant na ibigay ang kailangan ng anak niya. Ginawa na niya ang lahat, nakiusap na sa kaibigan pero hindi nito willing na ibigay sa anak niya. Sa kanya lang if ever. At naiintindihan niya si Grant. It’s because hindi nga nito anak si Kenjie. Pero anak niya si Kenjie at kaibigan siya nito. Hindi ba pwedeng sa pagkakaibigan na lang nila ito magpokus? Hindi niya kasi talaga kayang turuan ang puso. Magkaiba ang nararamdaman niya rito at kay John. Talagang kaibigan lang ang kaya niya.Bago siya lumabas sa ospital na pinagdalhan sa kanya ni Grant, tinawagan niya si Maricel. Kailangan na niyang makabalik sa ospital kung saan naroon si Kenjie kaya nagpatulong na siya rito. Nagpapadala na rin siya ng long coat para matakpan ang braso at kamay niya.“How is Kenjie?” tanong niya kay John nang makarating sa ospital room ng anak.Matagal na tinitigan siya ni John

“DO you think, magiging masaya ang pagsasama natin bilang mag-asawa kapag pinagpilitan mo ang kasalang ito?” walang buhay na tanong ni Kana kay Grant.Nakaupo siya noon sa kama pero balot na balot ang sarili ng kumot dahil sa lagnat na nararamdaman. Bukas na ang kasal nila pero heto, masama ang pakiramdam niya.“No, Grant. I’m dying. Can’t you see?” Ngumiti pa siya nang ipakita ang mga braso. Pero gaya nang sabi niya, walang buhay. Walang kulay. “No! You will not die, Kana! Hindi ako makakapayag.” Umiling-iling pa si Grant. “Hindi.”“Nang ibigay mo ang kondisyon na ‘to kapalit ng bone marrow mo, para mo na akong pinatay. Hindi na rin kita kayang tingnan bilang kaibigan, Grant. Kaya hindi ko mapapangako sa ‘yo magiging masaya ang pagsasama natin gaya nang hiling mo. Pakiramdam ko, nasa libingan na ako”“Ganoon ba talaga ako kahirap mahalin?” puno nang hinanakit na tanong ni Grant.Natawa si Kana nang pagak. “Isa lang ang puso natin, kaya hanggang isang tao lang ang kayang i-accommodat

“Oh, sh*t!” daing ni John nang maramdaman ang tuhod na tumama sa alaga niya. Kasunod niyon ang pagbagsak ng katawan sa kanya kaya natigilan siya. Hindi naman dahil sa bigat nito kung hindi dahil sa pamilyar na amoy nito.“Kana…”Saglit na natigilan ang nasa ibabaw niya. Inangat nito ang sarili pagkuwa’y hinaplos ang pisngi niya.Lampshade lang ang tumatanglaw sa loob ng room na iyon. Pero sa paningin ni John sa babaeng nasa ibabaw niya ay klaro. Kaya ang pamilyar na kabog ng dibdib niya ay ganoon na lang kabilis.“J-John…”“K-Kana,”Akmang ilalapat niya ang kamay sa likod ni Kana nang marinig ang hikbi nito. Nabigla siya sa ginawa nito. Napasubsob din ito sa dibdib niya.Wala itong tigil kaya nag-alala siya. Pero walang lumalabas sa labi niya, bagkos, yakap ang binigay niya dito. Mahigpit na yakap.Lalong lumakas lang ang hikbi ni Kana dahil sa higpit nang yakap ng lalaking ito. Alam ni Kana na panaginip lang ito. Alam ng Diyos kung gaano niya nami-miss si John. Pero wala na silang kum

“IS there anything important on my schedule for today?” tanong ni Kana sa secretary niya nang mag-angat nang tingin dito. Binigay niya rin dito ang mga pinirmahang papeles. “Wala na po, ma’am. Na-resched po ni Mr. Willis ang meeting na dapat ay mamaya”“Good.” Tumayo si Kana. “Kailangan kong umalis nang maaga. Tawagan mo ako if may problema. Alright?” Tumingin pa si Kana sa relo nito. Kailangan niyang umabot sa party ni Francy Lou. Dahil kung hindi magtatampo na naman ito sa kanya. Pagkaalis ng secretary ay dinaanan niya ang coat. Maging ang regalo niya ay bitnitbit niya rin. Hindi pa nakakapasok si Kana sa elevator nang marinig ang boses ng secretary.“Ma’am, si Chief po, paakyat po.”“Si Daddy?”“Yes po.”Tumango siya rito. Binigay niya sa secretary ang hawak na regalo nang tinuro nito iyon. Bumalik na lang siya sa opisina at hinintay doon ang ama.Humalik si Kana sa pisngi ng ama at iginiya ito sa receiving area niya sa opisina. Sabay pa silang napatingin sa isa’t-isa matapos na

ANG buong akala ni Kana, sa apartment nito siya dadalhin. Dinala siya nito sa isang eksklusibong subdibisyon siya nito dinala. Hindi lang iyon, mataas din ang gate at hindi kita ang loob ng bahay na pinasukan nila.“K-kanino ito?” tanong niya kay John na puno nang pagtataka.“Sabi ko naman sa ‘yo, dadalhin kita sa bahay ko,” nakangiting sabi nito“A-akala ko sa apartment mo ako dadalhin.” Hindi na ito nakasagot dahil bumaba na ito. Lumipat ito sa side niya at pinagbukas siya.Walang sumalubong sa kanila na kasambahay, pero may nakita siyang ilang tao na nagbabantay sa paligid. Hindi nakaligtas sa paningin niya ang baril na hawak ng mga ito kaya napatingin siya kay John. Napansin nito ang paglunok niya kaya sinenyasan nito ang nakita niya na tumalikod.“N-nasaan ba talaga tayo, John?” aniyang nag-aalala.Ngumiti sa kanya ang dating nobyo. “‘Wag kang mag-alala, bantay natin natin sila.”Napatitig siya rito. Ganyan din ang sinabi nito nang magtanong siya sa ospital. May mali talaga— este