เมื่อก่อนฟู่เจิงไม่รู้ว่าทำไมถึงมีคนชอบสูบบุหรี่ขนาดนั้นตอนนี้เขาเข้าใจแล้วพอสูบหนึ่งมวลหมด ฟู่เจิงดับบุหรี่แล้วตากลมเย็นอีกพักหนึ่ง กระทั่งกลิ่นบุหรี่บนตัวจางหายไปแล้วจึงออกจากห้องเวินเหลียงรอเขาอยู่ชั้นล่างแล้วเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าเดี๋ยวเขาต้องลงมาแน่ทั้งสองสบตากันทีหนึ่ง จากนั้นต่างฝ่ายต่างก็เบนสายตาออกจากกันความอาลัยอาวรณ์ของเขาและความเด็ดเดี่ยวที่จะไปของเธอถูกถ่ายทอดออกมาแบบไม่ต้องกล่าววาจา“ไปกันเถอะ”“ค่ะ” เวินเหลียงลุกขึ้นยืนแล้วตามขึ้นรถอยู่ข้างหลังฟู่เจิงครั้งนี้ฟู่เจิงไม่ได้จงใจลดความเร็ว ราบรื่นตลอดทางไม่นานก็ถึงลานจอดรถของสำนักงานเขตนี่เป็นครั้งที่สองที่พวกเขามาที่นี่ฟู่เจิงและเวินเหลียงลงจากรถตามลำดับ ต่างคนต่างถือเอกสารของตัวเอง เดินเคียงบ่าเข้าไปอย่างรู้ใจ ไม่มีใครพูด เงียบจนประหลาดตอนที่เดินเข้าไป จู่ ๆ ฟู่เจิงก็จูงมือของเวินเหลียง ขณะที่เธอกำลังจะชักมือออก เขาก็พูดขึ้น “ครั้งสุดท้าย”ตลอดสามปีที่ผ่านมา เขามีโอกาสมากมายที่จะจับมือเธอ จับสายว่าวที่โอนเอนน่าเสียดายที่เขาพลาดว่าวลอยไปเสียแล้ว ออกจากคลองจักษุของเขาโดยสิ้นเชิงมือของเขายังคงอบอุ

เขาตัวสูงมาก เตียงผู้ป่วยจึงเกือบไม่พอให้เขานอนแล้วนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหมดสติ หัวใจของเวินเหลียงหยุดเต้นชั่วขณะ กระวีกระวาดไปถึงข้างเตียงฟู่เจิง จับมือของเขาแน่น “ฟู่เจิง? คุณเป็นยังไงบ้าง? คุณรีบฟื้นสิ!”หัวใจของเธอแทบจะหลุดออกมาแล้วเธอไม่เคยกลัวอย่างนี้มาก่อน กลัวว่าฟู่เจิงจะเหมือนกับพ่อที่หลังจากประสบอุบัติเหตุแล้วก็สลบ ไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเธอยังจำได้ ตอนนั้นรถบรรทุกคนนั้นมาจากทางขวา ตรงกับที่นั่งข้างคนขับที่เธอนั่งอยู่ตอนนั้นถ้าพ่อไม่ได้หักพวงมาลัยขวา ใช้ร่างกายของตัวเองปกป้องเธอก็จะไม่ตาย แต่จะเป็นเธอที่ตายแทนก็เหมือนกับครั้งนี้ฟู่เจิงรับกับอันตรายเองหรือว่าแม้แต่ฟู่เจิงก็จะจากเธอไปด้วย?!ไม่ว่าเวินเหลียงจะเรียกยังไง ฟู่เจิงบนเตียงผู้ป่วยก็ไม่มีปฏิกิริยาสักนิดเวินเหลียงกรอบตาแดง ความกลัวในใจเพิ่มทวีคูณ “ฟู่เจิง คุณจะตายไม่ได้นะ!”เธอนึกว่าเธอสามารถปล่อยวางอย่างสงบได้แล้ว แต่พอเห็นฟู่เจิงนอนอยู่บนเตียงแบบไม่มีชีวิตชีวา หัวใจของเธอก็ราวกับถูกมือใหญ่ไร้รูปกำแน่น ขยำจนเจ็บไปหมด ถ้าฟู่เจิงเกิดเรื่องจริง ๆ เวินเหลียงจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเธอเป็นตัวซวยที่นำเคราะห์ร

ฟู่เจิงเพิ่งจะรู้สึกตัวทีหลัง พวกเขาหย่ากันแล้วนี่ ไม่ต้องรายงานการเดินทางต่อกันแล้ว ไม่ก้าวก่ายชีวิตของกันและกันอีกต่อไปเธอจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีงานของตัวเองไม่แน่ว่าบางทีเขาอาจได้เจอเธอที่บ้านใหญ่สักครั้ง แต่ถ้าเธอจงใจจะหลบเขา งั้นไม่ได้เจอทั้งปีก็ปกติพอนึกถึงสถานการณ์อย่างนั้น หัวใจของฟู่เจิงก็รู้สึกขื่นขมอึดอัดเขารับไม่ได้จริง ๆ!“คุณอยากกินอะไรไหมคะ? ฉันจะลงไปซื้อข้าว” เสียงของเวินเหลียงขัดความคิดของฟู่เจิงเขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น “ซื้ออะไรมาก็ได้ ตอนนี้ฉันไม่อยากกิน”“ได้ค่ะ งั้นฉันก็ลองดู ๆ มาแล้วกัน”เวินเหลียงหยิบโทรศัพท์มือถือและออกจากห้องพักผู้ป่วยประมาณยี่สิบนาทีเธอก็หิ้วมื้อเย็นกลับมาจากข้างนอกในมือมีเสี่ยวหลงเปา ปาท่องโก๋ ไข่ไก่ น้ำเต้าหู้กับโจ๊กหมูผักเวินเหลียงวางไว้บนโต๊ะ “ฉันเอามาแล้ว คุณอยากกินอะไรคะ?”“ตอนนี้ฉันไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น”“ไม่อยากกินก็ต้องกินค่ะ คุณยังบาดเจ็บอยู่ ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไง? อีกอย่างกระเพาะของคุณก็ไม่ดี...”เวินเหลียงพูดไปได้ครึ่งหนึ่งก็หยุด จากนั้นก็เงียบแล้วไม่พูดต่อพวกเขาหย่ากันแล้วบางเรื่องอย่าล้ำเส้น มันไม่ควรออก

เวินเหลียงอุ้มปุ๊กลุกเดินลงบันไดเช้าวันต่อมา เธอจะส่งปุ๊กลุกไปที่เพ็ทช็อปก่อน แต่ตอนจะออกบ้านกลับเจอแม่บ้านกลับมาพอดี“ป้าหวัง ทำไมกลับมาล่ะคะ?”“เลขาหยางไปแล้วค่ะ คุณผู้ชายไม่ต้องให้ฉันดูแล” แม่บ้านยิ้มตอบ “คุณผู้หญิง นี่คุณจะเอาปุ๊กลุกไปไหนคะ?”“ป้าคะ ฉันหย่ากับเขาแล้ว ต่อไปไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงแล้วนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเที่ยวแล้ว อยากเอาปุ๊กลุกไปฝากเลี้ยงที่เพ็ทช็อประยะหนึ่งก่อนนะคะ”“เอาไว้นี่ไม่ได้เหรอคะ? ปุ๊กลุกคุ้นเคยกับที่นี่แล้ว ถ้าส่งมันไปเพ็ทช็อปแปลกที่มันอาจไม่ชินก็ได้ มันยังเล็กอยู่เลย”เวินเหลียงเผยความลำบากใจออกมาจากใบหน้า “นี่เป็นบ้านของเขา เอาไว้ที่นี่กลัวจะไม่ดีนะคะ”“ไม่เป็นไรค่ะ คุณผู้ชายก็เป็นคนเอามันกลับมา เลี้ยงไว้ที่นี่ก่อนสองสามวันก็ได้ คุณผู้ชายบอกว่าตอนนี้จะยังไม่ขาย เอาไว้ค่อยว่ากัน บ้านใหญ่ขนาดนี้ ถึงจะขายก็ต้องใช้เวลา ฉันก็ยังอยู่ไม่ใช่เหรอคะ? ถ้าคุณผู้ชายจะขายบ้านหลังนี้จริง ๆ ฉันจะเอามันกลับไปเลี้ยงที่บ้านสองสามวัน ยังไงมันก็คุ้นเคยกับฉัน และฉันก็ชอบมันมากเหมือนกันค่ะ”ให้ป้าหวังดูแลดีกว่าเพ็ทช็อปหน่อยจริง ๆเวินเหลียงคิดแล้วจึงตอบ “ป้าหวัง

หลังจากเกิดอุบัติเหตุ เธอไม่เคยได้รับคำขอโทษจากคนขับรถเลย มีแต่เงินชดเชยที่ศาลบังคับและเรื่องจากเวินเหลียงจะให้ลงโทษคนขับรถอย่างหนัก ดังนั้นเงินชดเชยจึงไม่มาก แต่เงินส่วนนี้แทบจะเป็นทรัพย์สินทั้งหมดของคนขับรถบรรทุกแล้วถ้าเธอเป็นแค่เด็กกำพร้าทั่วไป คิดจะเอาเงินส่วนนี้ยังไม่รู้ว่าต้องรอถึงเมื่อไรขณะนั้นเรื่องจากฐานะของพ่อจึงมีคนให้ความสนใจกับอุบัติเหตุทางรถยนต์มาก ด้วยความช่วยเหลือจากคุณปู่ฟู่และคนจากวงการต่าง ๆ รวมถึงสื่อ คนขับรถเรื่องจากดื่มสุราแล้วขับรถจนทำให้คนถึงแก่ความตายจากนั้นยังหลบหนีจึงถูกตัดสินจำคุกเจ็ดปี และนี่ก็เป็นบทลงโทษที่ค่อนข้างหนักแล้วและตอนนี้เจ็ดปีผ่านไป คนขับออกจากเรือนจำก็เป็นเรื่องปกติถึงไม่ว่าจะเป็นบทลงโทษหนักขนาดนี้ก็ชดเชยความสูญเสียจากการเสียพ่อของเวินเหลียงไม่ได้ แต่เวินเหลียงก็ไม่ได้ทำอะไรอีกเห็นได้ชัดว่าคนขับรถบรรทุกจำเธอไม่ได้ เขาเดินผ่านหน้าเธอไปและเข้าห้องน้ำชาย“อาเหลียง เธอกำลังดูอะไรเหรอ?”ถังซือซือออกมาจากห้องน้ำ เห็นเวินเหลียงเหม่อลอยจึงมองไปตามสายตาของเธอ และมองเข้าไปในห้องน้ำชาย แต่ไม่พบอะไร“ไม่มีอะไร” เวินเหลียงส่ายหน้า “พวกเราไปกั