“คุณผู้หญิง เรากลับไปกันเถอะค่ะ” ในตอนที่ป้าหวังหยิบผ้าขนหนูและกล่องเก็บอุณหภูมิออกมาจากด้านใน อู๋หลิงก็ออกไปแล้วเมื่อได้เห็นสีหน้าทั้งตกตะลึงและทั้งเจ็บปวดของเวินเหลียง อู๋หลิงก็เบิกบานใจเป็นอย่างมาก ครั้นบรรลุเป้าหมายแล้วเธอก็จากไปอย่างพอใจทว่าเวินเหลียงกลับกำหมัดแน่น นั่งอยู่ที่เดิมเงียบไม่พูดไม่จาเห็นเวินเหลียงไม่ตอบสนอง ป้าหวังก็ตะโกนเรียกเสียงหนึ่ง “คุณผู้หญิงคะ?”เวินเหลียงได้สติกลับมา เธอถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ถึงจะพยักหน้า “อืม กลับไปก่อน”ป้าหวังมองสีหน้าของเวินเหลียงทีหนึ่ง รู้สึกแค่ว่าคุณผู้หญิงราวกับจะแตกต่างไปจากเมื่อครู่เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ ป้าหวังจะประคองเวินหลียงขึ้นไปข้างบน แต่เวินเหลียงปฏิเสธ เธอนั่งลงบนโซฟาแล้วเอ่ยว่า “ฉันจะรอฟู่เจิงกลับมา”ป้าหวังพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วรีบไปทำงานของตัวเองบ่ายสามกว่า ๆ รถยนต์สีดำก็แล่นเข้ามาในลานของคฤหาสน์ฟู่เจิงดับรถ พิงอยู่บนพนักพิงเบาะ พลางยกมือที่สวมนาฬิกาเหล็กขึ้นมาบีบหว่างคิ้ว ก่อนจะชักกุญแจรถออกแล้วเปิดประตูลงจากรถไปเมื่อเขาเยื้องย่างขายาว ๆ ทั้งสองเข้ามาในห้องรับแขกอย่างมั่นคง ก็เห็นเวินเหลียงนอนตะแคงอยู

ไม่มีใครตอบเธอความเจ็บปวดที่ท้องเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เวินเหลียงปวดจนมีเหงื่อไหลออกมาบนหน้าผาก สั่นเทาไปหมดทั้งตัว เส้นเสียงก็สั่นไปหมด แม้แต่เรี่ยวแรงจะยกมือขึ้นยังไม่มี“ฟู่เจิง! เปิดประตู! ฉันปวดท้องมาก ๆ...ช่วย ช่วยฉัน ช่วย ช่วยลูกด้วย...”เธออยากใช้โทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ แต่ดันพบว่าโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ชั้นล่าง“รีบเปิดประตูเร็วเข้าสิ...”“...ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย...”เวินเหลียงล้มลงไปกองกับพื้น เธอกัดฟันแน่น ขดตัวกลม เอามือกุมท้องไว้แน่น เกร็งไปหมดทั้งตัว ต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ท้องในวินาทีนี้เอง ราวกับมีมือที่ไร้รูปลักษณ์ข้างหนึ่งหยิกไปที่ท้องน้อยของเธออย่างแรง จากนั้นก็ออกแรงบิดลงไป!“...เปิดประตู...”น้ำเสียงของเวินเหลียงแหบแห้ง เสียงเริ่มอ่อนแอลงเรื่อย ๆ เธอโน้มตัวลงไปบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง นัยน์ตาประกายความสิ้นหวังออกมาเธอรู้สึกว่ามีของเหลวไหลออกมาจากร่างกายท่อนล่างของเธอ...“ฟู่เจิง เปิดประตู...” เวินเหลียงพึมพำพลางหลับตาลง น้ำตาเอ่อออกมาจากเบ้าตาลูกของเธอ...ท้ายที่สุดเธอก็รักษาเขาเอาไว้ไม่ได้......“อาเหลียง ใจเย็นลงหรือยัง?” ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

ฟู่เจิงทำเป็นฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แล้วพูดต่อว่า “ฉันจะให้ป้าหวังเอาของกินมาให้”“ฉันใช้ให้คุณออกไป ฟังที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องเหรอ?”เวินเหลียงยังคงหลับตา น้ำเสียงราบเรียบเย็นชา “ก็จริง ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่จับฉันขังเอาไว้ในห้องนอนหรอก”ฟู่เจิงชะงัก ยืนเงียบอยู่ที่เดิมนานสองนาน “ได้ ฉันจะออกไป พอป้าหวังมาเธอกินให้เยอะ ๆ หน่อยล่ะ”เขาค่อย ๆ เดินออกไปจากประตูห้องพักผู้ป่วย แล้วไปนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้อง ตาแดงก่ำเมื่อได้ยินเสียงประตูดังเอี๊ยดขึ้นมา เวินเหลียงก็ถอนลมหายใจเฮือกหนึ่ง ในตอนนี้เองถึงได้ลืมตาขึ้นมา ขอบตาแดงก่ำ นัยน์ตาคลอไปด้วยน้ำตา และไหลออกมาอย่างต่อเนื่องเผชิญหน้ากับฟู่เจิง เธอมีแต่ต้องกำผ้าปูเตียงแน่น ๆ ควบคุมตัวเองเอาไว้ ถึงจะไม่ทำให้ตัวเองสูญเสียการควบคุมเธอไม่เคยนึกเสียใจขนาดนี้มาก่อน นึกเสียใจที่ชอบฟู่เจิง นึกเสียใจที่แต่งงานกับฟู่เจิงเวินเหลียงรู้ดีว่า ตัวเองไม่มีดวงด้านครอบครัว ครอบครัวต้องมาจากไปทีละคน ๆ เหลือเพียงตัวเธอคนเดียวฉะนั้นเธอถึงต้องการลูกของตัวเองฉะนั้น แม้ว่าเธอจะหย่ากับฟู่เจิง ก็คิดจะคลอดเด็กคนนี้ออกมานี่คือลูกของเธอ!เพียงแต่คามหวังนี้ ท้

ทว่าในจังหวะนี้เอง จู่ ๆ เวินเหลียงก็โยนถ้วยไปบนโต๊ะ เลิกผ้าห่มออกแล้วพุ่งตัวลงไปจากเตียง อาเจียนลงไปในถังขยะฟู่เจิงตกตะลึง เขารีบเปิดประตูเข้าไป แล้วรีบวิ่งไปข้างกายเวินเหลียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตบหลังเวินเหลียงเบา ๆโจ๊กที่เวินเหลียงเพิ่งกินไปได้ไม่กี่คำ ถูกอาเจียนออกมาจนหมดหลังอาเจียนเสร็จ เวินเหลียงอยากไปล้างปากที่ห้องน้ำ ทว่าฟู่เจิงกลับอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพากลับไปบนเตียงเลย “อย่าขยับ”พูดเจ็บเขาก็รีบเทน้ำอุ่นมาแก้วหนึ่ง แล้ววางลงตรงหัวเตียง จากนั้นก็ยกถังขยะขึ้นมาเวินเหลียงไม่มองเขา แต่หยิบแก้วมาดื่มน้ำล้างปาก และบ้วนลงในถังขยะ ก่อนจะยกถ้วยโจ๊กมากินอีกครั้งฟู่เจิงเองก็ไม่พูดไม่จา ยืนมองเวินเหลียงกินข้าวอยู่ไกล ๆทว่านึกไม่ถึงเลยว่า หลังเวินเหลียงกินไปอีกสองสามคำก็เป็นอันต้องวางถ้วยลงอีกครั้ง และพาดตัวอาเจียนอยู่ข้างเตียง อาเจียนจนน้ำย่อยออกมา น้ำตาไหลออกมาตรงขอบตาโดยอัตโนมัติอย่างไม่ขาดสายฟู่เจิงรีบเข้ามา ขมวดคิ้วพลางตบหลังเวินเหลียงเบา ๆ แล้วยกถ้วยไปวางไกล ๆ “อย่าเพิ่งกิน เดี๋ยวฉันไปเรียกหมอมาก่อน”ฟู่เจิงสาวเท้ายาวก้าวออกไป ไม่นานเบื้องหลังก็มีหมอท่านหนึ่งเดินตามมาด้ว

“จำได้” ลูกกระเดือกของฟู่เจิงกลิ้งขึ้นลงตอนที่เวินเหลียงถูกคนสร้างข่าวลือ เขาไม่ได้ชี้แจงให้เธอ ทั้งยังจะปกปิดเรื่องนี้กับเธอเพราะเธอประสบอุบัติเหตุดวงตาเห็นไม่ชัดอีก ดังนั้นตอนนั้นเขาจึงบอกว่าจะรับปากคำขอของเธอเรื่องหนึ่ง“คุณรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันคิดอะไร?” เวินเหลียงนึกใจลอยละล่องนึกถึงตอนนั้น “ตอนนั้นฉันคิด ยังไงพวกเราก็ต้องหย่ากัน และเรื่องที่ฉันท้องก็คงปิดไม่อยู่ ดังนั้นฉันอยากจะใช้คำขอนี้แลกกับการให้คุณสละสิทธิ์ในการเลี้ยงดู ฉันต้องการเด็กคนนี้! ดังนั้นในตอนที่ฉันอยากจะหย่าที่สุด ฉันก็ยังไม่ยอมใช้สิทธิ์นี้เลย...แต่... ”เวินเหลียงสะอื้น ไม่ได้พูดประโยคสุดท้ายออกมา ไม่มีโอกาสได้ใช้สิทธิ์นี้แล้ว!ถ้อยคำที่พูดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจปานมีดที่ทิ่มแทงหัวใจของฟู่เจิง ตอกย้ำเขาอย่างชัดเจนว่าเขาเคยทำอะไรลงไปบ้าง!ที่แท้เธอก็วางแผนให้ตัวเองกับลูกตั้งแต่ตอนนั้นแล้วและเขากลับมัวแต่รักษางานของฉู่ซืออี๋ ไม่รับรู้ความอยุติธรรมของเธอเลยแม้แต่น้อยไม่รอให้ฟู่เจิงพูด เวินเหลียงพูดต่อ “คุณรู้ไหมว่าตอนที่ฉันถูกด่าว่าเป็นมือที่สาม แฟนคลับของฉู่ซืออี๋พูดอะไร? เขาบอกว่า เขาสาปให้ฉันมีลูกไม่ได้ตล