ฉู่ซืออี๋มองฟู่เจิงแบบไม่อยากจะเชื่อ ทันใดนั้นก็พูดไม่ออกปัจจุบันสภาพแวดล้อมของวงการบันเทิงในประเทศไม่ได้ใช้ความสามารถ แต่ต้องมีเส้นสายไม่รู้ว่ามีนักแสดงที่มีฝีมือตั้งเท่าไรถูกกดขี่ให้ต้องเล่นบทเล็ก ๆ ไม่ได้ลืมตาอ้าปากเพราะไม่มีเส้น และนักแสดงนำที่สวยแต่รูปจูบไม่หอมไม่มีทักษะการแสดงสักนิดกลับผุดขึ้นมาคนแล้วคนเล่าในเจียงเฉิง ตระกูลฉู่นับว่าพอมีชื่อแต่ฉู่ซืออี๋รู้ พ่อของเธอก็คนคือไม่เอาถ่านคนหนึ่ง ไม่มีประโยชน์สักนิด รู้จักแต่กินดื่มเที่ยวเล่น กลับชอบคุยโตโอ้อวดหยิ่งผยอง ส่วนลุงที่ดูเป็นมิตร ความจริงกลับเห็นแก่ตัวและเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนถ้าเธอไม่มีฟู่เจิงหนุนหลัง ลุงคงไม่แม้แต่จะรักษาน้ำใจต่อหน้าแล้วเธอจะเสียทุกอย่างในตอนนี้ไปไม่ได้!ฉู่ซืออี๋มองฟู่เจิง ปั้นหน้าเป็นทุกข์บางส่วน ความริษยาแวบผ่านดวงตา หมัดที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่น เล็บทิ้งรอยจันทร์เสี้ยวตรงฝ่ามือหลายรอย“อาเจิง คุณต้องทำอย่างนี้ให้ได้ใช่ไหมคะ? คุณแค้นฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? คุณรู้หรือเปล่าว่าพอคลิปให้สัมภาษณ์ของคุณแพร่ออกไป พวกเขาพากันด่าว่าฉันเป็นมือที่สามที่แทรกแซงชีวิตคู่ของพวกคุณ...”“หรือว่าคุณไม่เคยมีความคิดน

ฟู่เจิงเปล่งเสียงด้วยความโกรธทีหนึ่ง ใช้เท้าข้างหนึ่งถีบคนกระเด็น อีกฝ่ายกุมท้องหมอบอยู่กับพื้น กระอักเลือดปนน้ำย่อยคำหนึ่ง“พอ อย่า...” หนึ่งในนั้นคิดจะถอยตกลงกันไว้แล้วว่าให้คนแซ่ฟู่โดนสั่งสอนหน่อยเท่านั้นแต่เวลานี้คนที่เหลือต่อสู้กันจนเลือดขึ้นหน้า แต่ละกระบวนท่าดุดันรุนแรง ไม่รู้จักหยุดมือ ลืมการนัดแนะในตอนแรกไปหมดฟู่เจิงตั้งการ์ดป้องกันในตอนนี้เอง จู่ ๆ ก็มีคนถือมีดเข้ามาหาจากข้างหลัง คมมีดตรงมายังตำแหน่งหัวใจด้านหลังของฟู่เจิง“อาเจิง! ระวัง!”‘ฉึก’ เสียงหนึ่ง คมมีดแทงเข้าเนื้อกาย“อ๊า...” ผู้หญิงร้องเสียงหลง ปอดฉีกหัวใจแหลกลาญ……วันที่ยี่สิบสี่เดือนตุลาคมเวลาบ่ายสองโมงสิบแปดนาที เกิดเหตุแทงกันที่ถนนกว่างโจวเมืองเจียงเฉิง มีผู้ได้รับบาดเจ็บสองคน เวลานี้กำลังเข้ารับการรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว คดีนี้กำลังอยู่ระหว่างดำเนินการข้อความข่าวเด้งขึ้นมาเวินเหลียงกำลังตั้งใจทำงานจึงไม่ได้ใส่ใจกระทั่งผ่านไปสิบนาที ถังซือซือผู้เกาะติดกระแสข่าวแชร์ลิงก์มาให้ “อาเหลียง เธอดูผู้ชายในคลิปวินาทีที่ห้าสิบเจ็ดสิ เหมือนอีตามืดบอดนั่นหรือเปล่า?”นิ้วมือของเวินเหลียงชะงัก ใช้เม

ฟู่เจิงขมวดคิ้วเป็นปมมุ่น ดวงตามืดสนิท “เธอไม่เชื่อคำพูดของฉันเหรอ?”เวินเหลียงหลุบตาลง นิ่งไปพักหนึ่ง “ฉันเคยเชื่อคุณมาก แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว”เขาใช้ความจริงเป็นบทเรียนแก่เธอ ให้เธอเข้าใจว่าที่แท้ก็เชื่อถือคนที่ร่วมเรียงเคียงหมอนทั้งหมดไม่ได้เพราะอีกฝ่ายคือคนที่หลอกเธอได้ง่ายที่สุด เป็นคนที่หลอกใช้ความเชื่อถือเธอของเธอปั่นหัวเธอง่ายที่สุดเขาทำลายความเชื่อมั่นที่เธอมีต่อเขาเองฟู่เจิงนิ่งไป ความขื่นขมส่งมาถึงลำคอ “อาเหลียง ฉัน...”เวินเหลียงขัดคำพูดของเขา “ไม่ว่ายังไงฉู่ซืออี๋ก็บาดเจ็บเพราะคุณ คุณจะทิ้งเขาอยู่โรงพยาบาลไม่สนใจไม่ได้ ไปเยี่ยมเขาเถอะ ฉันจะกลับไปทำงานแล้ว”เธอหมุนตัวจากไปฟู่เจิงยื่นมืออยากคว้าอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายแขนเสื้อของเธอก็เคลื่อนออกจากมือของเขาไป ไม่หลงเหลืออะไรทั้งนั้นฟู่เจิงหดหู่ยืนอยู่กับที่ รับกรรมที่ก่อ……ฉู่ซืออี๋ฟื้นจากการหมดสติ โพรงจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อข้างตัวมีแต่หวังเหยียน“อาเจิงล่ะ?” ฉู่ซืออี๋ถามอย่างอ่อนแอหวังเหยียนส่ายหน้าแล้วชี้ไปนอกประตู “เขาไม่ได้มาโรงพยาบาล แต่ส่งเลขาคนสนิทมาแทน”ความผิดหวังแล่นผ่านดวงหน้าฉู่

แต่ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว คิดจะเป็นคนที่อยู่เหนือคน ที่แท้ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณนายฟู่ แต่ขึ้นอยู่กับฟู่เจิงต่อให้ฉู่ซืออี๋ได้เป็นคุณนายฟู่ แต่ถ้าฟู่เจิงไม่ชอบเธอ เธอยังต้องเกลือกกลั้วอยู่ข้างล่างอยู่ดีก็เหมือนกับที่ฟู่เจิงถอดนางเอกเมืองอวิ๋นสุ่ยของฉู่ซืออี๋ ถอดแอมบาสเดอร์ของฉู่ซืออี๋ งานอื่น ๆ ในมือทั้งหมดก็พลอยยกเลิกสัญญาไปด้วย เธอทำทุกวิถีทางเพื่อรั้งเอาไว้ กลับทำอะไรไม่ได้เลย คำพูดของหวังเหยียนราวกับการตีแสกหน้า ทำจนฉู่ซืออี๋มึนงงอยู่กับที่ “หวังเหยียน เธอจะทิ้งฉันเหรอ? เธออย่าเพิ่งไปจากฉันสิ ฉันยังไม่ยอมแพ้นะ!”ฉู่ซืออี๋น้ำเสียงร้อนรน พยายามลุกขึ้นนั่ง กลับกระชากถูกแผล เจ็บจนเธอจำต้องนอนลง“หัวใจของฟู่เจิงไม่ได้อยู่กับเธอ ทำอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ความจริงเธอไปเมืองนอกก็ดี ไม่แน่ว่าจะเป็นโอกาสได้ลุกขึ้นยืนใหม่ แต่ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอไม่ได้ เธอดูแลตัวเองดี ๆ เถอะ”พูดจบ หวังเหยียนก็ออกจากห้องพักผู้ป่วยเธอไม่อยากติดคุก ต่อไปต้องใช้ชีวิตแบบเจียมเนื้อเจียมตัว“หวังเหยียน! หวังเหยียน...” ฉู่ซืออี๋ร้อนรน ตะโกนเรียกชื่อของหวังเหยียนฉู่ซืออี๋เห็นหวังเหยียนออกไปพลันตาโต ดวงตาแดงก่ำ

“เดี๋ยวค่ะ ฉันแค่เตือนคุณเฉย ๆ อาจเข้าใจผิดกันก็ได้! คุณอย่าบอกเขานะคะว่าฉันบอกคุณ”อีกฝ่ายรีบตอบ “ทราบแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่เตือน ฉันจะไม่บอกว่าเป็นคุณแน่ค่ะ!”หลังจากจบการสนทนากับฉู่ซืออี๋ เธอก็โทรไปหาเลขาอู๋ทันที “คนแซ่อู๋ นายสารภาพกับฉันมาซะดี ๆ นะว่ามีกิ๊กอยู่ข้างนอกใช่ไหม?”“ที่รัก เธออย่าใส่ความฉันนะ ฉันไปมีข้างนอกตั้งแต่เมื่อไร?”“ฉันใส่ความนายยังไง? เพื่อนฉันบอกว่าวันที่สิบเจ็ดเห็นนายอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง โอบ ๆ กอด ๆ กัน กลัวว่านายจะทำผิดต่อฉันก็เลยตามไปดู ใครจะรู้ว่านายไปแผนกสูตินรีเวช ถึงกับท้องแล้ว! นายอธิบายมาให้ชัดเลยนะ!!”“อยู่กับผู้หญิงอะไร? ท้องอะไร? ไม่มีเรื่องอย่างนี้สักหน่อย!”“นายแน่ใจนะ เพื่อนฉันไม่จำเป็นต้องโกหกฉันหรอก ฉันจะไปสืบที่โรงพยาบาลฮาร์โมนี่เดี๋ยวนี้แหละ...”“เดี๋ยว! ยาหยี ฉันนึกออกแล้ว!”พอได้ยินว่าโรงพยาบาลฮาร์โมนี่ เลขาอู๋ก็สะดุ้ง จะให้เธอไปสืบไม่ได้นะ“งั้นนายยังไม่รีบพูดมาอีก?”“วันที่สิบเจ็ด...ความจริงมันเป็นความเข้าใจผิดทั้งเพ! ครั้งนั้นฉันผ่านแยกเฉียนเจียง ใจลอยกำลังคิดอะไรอยู่ ลืมมองถนนเกือบถูกรถชน ตอนที่หลบไปชนกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้า แต่