Share

บทที่ 254

เวินเหลียงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ นึกถึงข่าวที่ดูเมื่อกี้แล้วถาม “ไม่ใช่ว่าคุณไปโรงพยาบาลแล้วเหรอ? ทำไมไม่ทำแผลเสียทีเดียวเลยล่ะ?”

“ใครบอกว่าฉันไปโรงพยาบาล?”

“ข่าวว่างั้น บอกว่าผู้บาดเจ็บสองคนถูกส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว”

“ฉันไม่ได้ไปโรงพยาบาล”

ฟู่เจิงเห็นเวินเหลียงยืนนิ่งไม่ขยับจึงพูดอีกรอบ “อาเหลียง เธอช่วยฉันหน่อย”

เวินเหลียงเห็นแผลคมมีดตรงบ่ากับแขนของเขา นอกจากนั้นยังมีรอยฟกช้ำดำเขียวอีกบางแห่ง

นัยน์ตาเธอแวบเสงหนึ่ง ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่ในใจกลับสนในบางส่วน

“คุณไปทำแผลที่โรงพยาบาลเถอะ?” นิ่งเงียบพักหนึ่ง แต่แล้วก็ยังตัดใจพูด

“ไม่ไป โรงพยาบาลคนเยอะ ไม่รู้ว่าจะเจอกับนักข่าวหรือเปล่า”

เขาไม่ชอบเปิดเรื่องส่วนตัวของตัวเองต่อสาธารณชน

และไม่อยากให้เวินเหลียงรู้ว่าฉู่ซืออี๋บาดเจ็บเพราะเขา

“งั้นฉันเรียกเลขาหยางเข้ามา?”

“เขาไม่อยู่ ไปทำงานอื่นแล้ว”

“งั้นเลขาคนอื่นของคุณ...”

“เธอไม่สมัครใจก็ช่างเถอะ ฉันทำเอง”

ฟู่เจิงหลุบตาลง หัวเราะเยาะเย้ยตัวเองทีหนึ่ง ก่อนจะเปิดกล่องยาตรงหน้าแล้วรื้อหายากับผ้าพันแผล

เขาถูยาบนแผลสะเปะสะปะ แล้วพันผ้าเป็นเงอะ ๆ งะ ๆ บูด ๆ เบี้ยว ๆ

กว่าจะพันได้ส
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status