“เพล้ง...”โถอัฐิแตกเถ้ากระดูกฝุ่นผงปนกระดูกที่ไหม้ไม่หมดสีขาวเทากระจายเต็มพื้น“ไม่!”เวินเหลียงมองทุกอย่างนี้นิ่ง ๆ สายหมอกบดบังตรงหน้า หยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมาจากกรอบดวงตาอย่างควบคุมไม่อยู่ ไหลอาบแก้ม ระคนความเจ็บแสบยุบยิบก่อนจะไหลลงไปกับเลือดพ่อ!ขอโทษค่ะ!เป็นความผิดของหนูเอง!เพราะหนูถึงทำให้พ่อตายแล้วยังต้องถูกคนลบหลู่!เวินเหลียงทุรนทุรายอยู่บนพื้นอย่างหนัก อยากลุกขึ้นยืนแต่ผู้ชายข้างหลังเหยียบหลังของเธอ เธอก็เลยขยับไม่ได้เสิ่นฮุ่ยเห็นท่าทางสิ้นหวังของเวินเหลียงพลันอารมณ์ดีมาก แค่นเสียงเย็นดังหึ “ยกให้พวกแกแล้วนะ! ทางที่ดีก็เอาให้เละไปเลย นังร่านชั้นต่ำ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าถึงตอนนั้นฟู่เจิงยังจะเอามัน!”พูดจบเธอก็หมุนตัวจากไปผู้ชายสามคนใช้สายตากะลิ้มกะเหลี่ยกวาดมองทั่วเรือนร่างของเวินเหลียง พลิกตัวเธอแล้วลูบไล้ตัวเธอพลางฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธออย่างป่าเถื่อน“นังนี่หุ่นใช้ได้เลยแฮะ! สะบึ้มจริง ๆ!” ผู้ชายลูบพลางหัวเราะหยาบโลน“นี่ผู้หญิงของฟู่เจิงเชียวนะ ได้นอนสักครั้งก็คุ้มแล้ว!”“...”แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีแสงไฟส่องมาจากที่ไกล ๆใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ตามด้วยเสียงเครื่อง

โรงพยาบาลพอไฟสีแดงของห้องฉุกเฉินเปลี่ยนเป็นสีเขียว หมอและพยาบาลก็เดินออกมาจากข้างในฟู่เจิงรีบลุกขึ้นยืน “หมอครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ?”หมอถอดหน้ากากอนามัยออกและถอนหายใจ “คนไข้ตั้งครรภ์มีภาวะแท้งคุกคาม ต่อไปต้องนอนรักษาครรภ์อยู่บนเตียง แผลที่หน้าเป็นแผลภายนอก กลับเป็นเรื่องรอง หายแล้วก็ใช้พวกยาลบรอยแผลเป็นเป็นประจำร่วมกับการใช้เครื่องมือ น่าจะไม่เหลือรอยแผลเป็นชัดนัก”คนไข้ตั้งครรภ์?ภาวะแท้งคุกคาม?ฟู่เจิงยืนอึ้งอยู่กับที่ ครู่หนึ่งแล้วจึงถามเสียงหนัก “หมอ คุณว่าอะไรนะครับ? ภรรยาผมท้องเหรอ?”หมอมองฟู่เจิงด้วยความประหลาดใจทีหนึ่ง รู้สึกอีกฝ่ายดูคุ้นหน้า แต่กลับคิดไม่ออกว่าเป็นใครแค่ย้อนถามเสียงเข้ม “คุณเป็นสามีประสาอะไร? ภรรยาคุณท้องสี่เดือนแล้วคุณเพิ่งจะรู้เหรอ??”ฟู่เจิงหน้าแข็งทื่อ ถามแบบเหลือเชื่อเล็กน้อย “สี่เดือน?”สี่เดือนก่อนฉู่ซืออี๋ยังไม่กลับมา ความรักของพวกเขายังมั่นคงมากนานขนาดนี้แล้วเหรอ?เวินเหลียงรู้หรือเปล่าว่าตัวเองท้อง?ครั้งนั้นเขาถามเธอ ถ้าพวกเรามีลูก เธอยังจะเลือกหย่าไหม?เธอตอบว่าถึงมีลูก เธอก็ไม่ให้เกิดออกมาดังนั้นเธอไม่รู้ว่าตัวเองท้องเหร

เวินเหลียงลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ สิ่งที่เข้ามาในตาคือเพดานสีขาวความทรงจำก่อนหมดสติไปไหลเข้ามาในหัว ราวกับฝันไปอย่างนั้น เธอหลับตาลง แล้วค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาลูบแก้มของตัวเอง คลำไปเจอแต่ผ้าก๊อซผืนหนึ่ง“อาเหลียง เธอฟื้นแล้วเหรอ!”เมื่อฟู่เจิงได้ยินเสียง ก็รีบสับเท้าเดินไปนั่งลงข้างเตียง “รู้สึกยังไงบ้าง?”หูของเวินเหลียงมีแต่เสียงดังหึ่ง ๆ เห็นเพียงริมฝีปากของเขาขยับ จึงถามขึ้นตามสัญชาตญาณ “คุณว่าอะไรนะ?”เมื่อเอ่ยปาก น้ำเสียงก็แห้งแหบพร่า ลำคอเจ็บไปหมดราวกับถูกมีดกรีดฟู่เจิงรีบยกน้ำมาแก้วหนึ่ง ประคองศีรษะของเธอขึ้นมา ป้อนให้เธอสองสามคำอย่างระมัดระวัง“ฉันถามหน่อยนะ ตอนนี้เธอรู้สึกยังไงบ้าง? ไม่สบายตัวตรงไหนหรือเปล่า?”ฟู่เจิงวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ แล้วขยับเข้ามาใกล้อีกหน่อย แทบจะเอาหน้าไว้ข้างหูเวินเหลียงเวินเหลียงเบือนหน้ามองเขา ไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย “ก็โอเค ทำไมคุณต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ด้วย?”“หมอบอกว่าตอนนี้อาการบาดเจ็บที่หูภายนอกทำให้แก้วหูทะลุ ประสิทธิภาพในการได้ยินของหูทั้งสองข้างลดลง แต่ต่อไปจะค่อย ๆ ฟื้นตัวเอง”“อ้อ เถ้ากระดูกของพ่อฉัน...” เวินเหลียงมองฟู่เจิง

สามวันผ่านไป เวินเหลียงออกจากโรงพยาบาลฟู่เจิงอุ้มเวินเหลียงเข้าไปในรถ หลังกลับมาถึงคฤหาสน์ก็อุ้มขึ้นไปยังห้องนอนหลักอีกครั้ง ตลอดทางไม่ให้เท้าของเวินเหลียงแตะพื้นเลยผ่านไปสองวัน เวินเหลียงแกะผ้าก๊อซที่อยู่บนหน้าออกบนหน้าหายบวมไปตั้งนานแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงรอยตกสะเก็ดสีแดงจาง ๆ สามรอยหนึ่งรอยในนั้นอยู่ตรงตำแหน่งโหนกแก้ม ขึ้นไปอีกนิด อาจบาดเจ็บไปถึงดวงตาฟู่เจิงลูบศีรษะน้อย ๆ ของเวินเหลียง ปลอบโยนอย่างถึงที่สุด “ไม่เป็นไรนะ มันจะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้”เขาจะหายาลบรอยแผลเป็นและเครื่องมือที่ได้ผลที่สุดมาให้เธอสีหน้าของเวินเหลียงกลับราบเรียบ ราวกับไม่ได้สนใจนักจะบอกว่าไม่รักสวยรักงามก็ไม่จริง เพียงแต่เวินเหลียงรู้ว่า ตัวเธอนั้นไม่ใช่คนที่จะเป็นแผลเป็นได้ง่าย หลังจากแผลตกสะเก็ดหลุดไป ผิวที่เกิดขึ้นมาใหม่จะอ่อนนุ่มกว่าผิวโดยรอบอยู่เล็กน้อย และขาวกว่าหน่อย ใช้รองพื้นและคอนซีลเลอร์กลบก็ได้แล้ว“ฉันจะไปหาพ่อ” เวินเหลียงเงยหน้ามองฟู่เจิงแล้วเอ่ย“ได้ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเธอเอง”ขณะที่ออกจากบ้าน เวินเหลียงสวมหน้ากากอนามัย บดบังส่วนใบหน้าของตัวเองมิดชิดฟู่เจิงอุ้มเวินเหลียงเข้

วันนี้ ฟู่เจิงต้องได้เห็นเวินเหลียงกินข้าวเช้าก่อน ถึงจะไปบริษัทได้ขณะที่ฟู่เจิงไปรับสาย เวินเหลียงกำลังนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่เธอเองก็ซื้อหนังสือเกี่ยวกับการตั้งครรภ์และการเลี้ยงลูกมาให้ตัวเองสองสามเล่มเช่นกันก่อนหน้านี้กลัวว่าจะถูกฟู่เจิงรู้เข้า เธอจึงไม่ได้ไปศึกษาความรู้ในด้านนี้เลย ตอนนี้ในที่สุดก็มีเวลาสักทีมีหมายเลขชุดหนึ่งโชว์ขึ้นบนหน้าจอ โทรศัพท์ใหม่ของเวินเหลียงไม่มีสมุดรายชื่อเดิมที่อยู่ในเครื่องเก่าเธอรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ?”ปลายสายพลันมีเสียงผู้หญิงแว่วมาเสียงหนึ่ง เอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยันว่า “เวินเหลียง ตอนนี้เธอคงพอใจมากใช่ไหม?! ฟู่เจิงเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเธอต่อหน้าสื่อแล้ว แถมเธอยังตั้งท้องอีก รู้สึกตัวเองโชคดีมากใช่ไหม?”เป็นอู๋หลิงฟู่เจิงดำเนินคดีกับเธอ และไล่เธอออกจากบริษัทไปแล้วแต่การดำเนินคดีนั้นต้องใช้เวลาพอสมควร ตอนนี้อู๋หลิงยังลอยนวลอยู่ในวันที่เวินเหลียงออกจากโรงพยาบาล อู๋หลิงเองก็อยู่ที่โรงพยาบาลพอดี เธอเห็นฟู่เจิงอุ้มเวินเหลียงขึ้นรถ ด้วยท่าทางระมัดระวังดูแลเป็นอย่างดีมากับตาตัวเอง มันช่างบาดตาบาดใจเธอมากจริง ๆมีสิทธิ์อะไร?