Bukas na ang nasabing gaganapin na welcoming party pero hindi niya man lang magawang tumulong dahil ayaw ni Xavion na pakialam pa siya sa ganoong bagay na hindi niya naman responsibilidad in the first place. "You'll just exhaust my child,"Umikot ang mga mata niya dahil sa mga paalala nitong masyadong exaggerated. Hindi naman siya magbubuhat ng isang toneladang mesa. Matagal din siyang nagtrabaho bilang waitress kaya hindi na siya bago doon. A little help will do.Pero sa huli ay nagtagumpay si Xavion kaya wala rin siyang nagawa. Mas lalo lang siyang na-stress na wala siyang ginagawa. Nababagot lang siya lalo.Napagdesisyunan niyang umakyat na lang sa terrace at magpahangin. Bitbit ang isang mangkok na may lamang gummies ay tinungo na niya iyon. Napapikit siya nang sumalubong sa kanya ang maaliwalas na hangin. Mula sa kinatatayuan niya ay tanaw niya ang kabuuhan ng bakuran kung saan ang venue ng party.Nilapag niya sa lamesa ang mangkok at akmang uupo na nang mapansin niya ang isang

Rose took a deep breath as she watched how glamporous the set-up for the party was, and she could admit that the person involved in every table came from the wealthiest and influential families in the country. Kung titignan pa lang sa mga suot ng mga ito at kung paano sila umakto, nakakapanliit. Pakiramdam niya ay hindi na siya dapat na lumabas pa ng bahay na ito, facing them one by one feels like she might pass out. She gripped on Xavion's arm, causing the latter to look at her. "Something wrong?" Kinagat niya ang kanyang labi habang ang mga mata ay nakamasid pa rin sa nangyayari sa labas. Habang lumilipas ang bawat minuto ay mas lalong dumadami ang mga taong nakakapasok sa malawak na bakuran ng mga Nero. "Kailangan ko ba talagang harapin sila lahat?" kinakabahang aniya. "For the sake of the show. You don't want to ruin everything, right?" Tama nga naman. Ano nga ba ang rason kung bakit siya nandito ngayon? Hindi siya nagsasakripisyo para sa wala. Eventually, ang bata nasa sin

"Saan ba kasi tayo pupunta?" Hindi mapigilang maitanong ni Rose kay Xavion.Hindi nagsalita ang lalaki at piniling isentro ang atensyon sa pag-aayos sa kabayo niya. Simula pa kanina nang yayain siya nito ay hindi pa ito nagsasalita.Napagod na rin siya sa pangungulit kaya hindi na siya nagsalita. Bagkus ay napatingin siya sa kabayong sasakyan nila, kakailangan na naman niyang labanan ang takot at kaba habang nakasampa riyan. Hindi niya alam kung kaya niya pa ulit.Pinasadahan niya ng tingin ang napakagandang kabayo na iyon. Kulay itim ito at napakaalaga, mahahalata iyon sa kakintaban ng kanyang balahibo. Napakamanly tignan nito at parang nagmana na nga sa amo. Hinaplos niya ng marahan ang balahibo, and couldn't bear to smile as the horse starts making whiny sounds.Napapitlag siya nang may matipunong braso na pumulupot sa kanyang beywang. "I guess he likes you, he looks excited." Xavion whispered on her ear, halos magtayuan ang mga balahibo niya.She gulped nervously, "Saan ba tayo p

Nagtataka na si Rose habang pinagmamasdan ang mga taong nagsisilagpasan sa harap ng mansyon. Ilang araw na niyang hindi nakikita si Nikolas. Huling beses niya itong nakasama ay sa welcoming party pa ni Don Miguel, simula noon ay hindi na niya muling mahagilap pa ito.Naisip niya baka busy sa law firm o baka may mga kailangang asikasuhin na ibang bagay. Kung tutuusin rin naman kasi ay hindi naman umiikot ang mundo nito sa Elsurro. May buhay rin ito sa labas ng probinsya. Nakakalungkot lang kasing isipin na wala na siyang makakausap kapag malungkot siya.Kahit anong pag-strum niya sa kanyang ukulele ay wala siyang makapa na himig. Nawalan na rin siya ng gana na tumugtog. Dinaig niya pa ang preso sa labis na pangungulila. Pakiramdam niya ay mag-isa lang siya sa mansyon. Abala rin kasi ang tatlong kasambahay na malapit sa kanya kaya bagot na bagot siya.Inilapag niya sa mesa ang ukulele na hawak niya at bumaba na. Wala na rin naman kasi siyang magawa na sa terrace, sawang-sawa na siya sa

Sinalinan ni Draco ng whisky ang baso ni Xavion at hindi man lang siya nito dinapuan ng tingin. Masyadong malalim ang iniisip nito. Sa loob ng tatlong araw na pananatili niya sa Mafia Grounds ay wala na siyang ibang ginawa maliban sa pagkatitigan ang litrato ng kanyang yumaong lola. Lumaki siya sa puder nito dahil palagi wala ang mga magulang niya para alagaan siya at pagtuunan ng pansin. Ito ang naging sandalan niya sa lahat ng bagay at hinding-hindi niya makakalimutan ang kabutihan nito sa kanya. Kaya ganoon na lamang ang galit niya nang paslangin ito ng lider ng Cirrino Lazaro na si Don Stevino Alarcon. Tumatak ang galit sa puso niya na hindi kailanman magagawang hilumin ng panahon. Nanahimik siya ng ilang taon at minanmanan ang bawat kilos nito. Napag-alaman niyang nagkaroon ito ng pamilya. Doon mas lalong bumugso ang ngitngit sa kanyang puso habang pinagmamasdan ang masasayang ngiti sa mga labi nito habang nilalaro ang kanyang unica hija na kasisilang pa lamang noon. Ang san