Umupo sila sa pinakaharapan at inaabangan ang pagdating ng Cirrino Lazaro, and in just a blink of an eye ay nagsidatingan na nga ang mga ito. Hindi mapigilang kumuyom ang mga palad ni Xavion nang dumapo ang kanyang mga mata sa lalaking prenteng umupo sa gitnang upuan. Walang emosyon ang mga mata nito na nakamasid sa paligid. Muling bumalik sa kanyang alaala ang lahat, kaya mas lalong naghulagpos ang galit mula sa kanyang dibdib. Napakaaliwalas ng mukha nito. Walang pinagbago ang kanyang postura, still dressed in his style, a formal vest paired with his black pants. Nasa kaliwang kamay nito ang kanyang cigar pipe na maya't maya kung pausukin nito. Gusto niyang matawa, wala man lang siyang kaide-ideya na ang anak nitong matagal na nitong hinahanap ay matagal nang nasa lilim ng proteksyon niya, pinipigilan matagpuan niya. Hinawakan ni Draco ang balikat niya at sinenyasan itong kumalma siya. Baka bigla itong lumihis sa plano ngayong nakita na niyang muli ang lalaking kaaway sa loob ng il

In the dimly lit room, the soft glow of moonlight filtered through the curtains of the room, tumatama ng banayad na liwanag sa natutulog na anyo ni Rose. As the night wore on, a subtle movement roused her from her slumber, stirring her senses to alertness.Ang kanyang mga mata ay bahagyang kumurap, ang sensasyon ng isang malamig at metalikong bagay na dumadampi sa kanyang balat ay nagtulak sa kanya na lalo pang magising. With a flutter of her eyelids, she slowly blinked her eyes open, adjusting to the darkness that enveloped her surroundings.Rose's gaze focused on the silhouette of a figure standing beside the bed, their presence both familiar and unexpected. She squinted, sinubukang tukuyin ang pagkakakilanlan ng misteryosong tao, her heart pounding with a mixture of curiosity and apprehension."Xavion, ikaw ba 'yan?" malumanay niyang sambit.Xavion remained silent, his movements were graceful and deliberate as he reached out, his hand extending towards Rose's trembling form. With a

Habang nasisiyahan sa panonood ng pelikula si Rose sa living room, dumako ang atensyon niya sa taong pababa ng hagdan. Mas maaliwalas na ang mukha nito kung ikukumpara kaninang umaga. Mukhang kagigising lang din dahil sa buhok nitong magulo na nagpapadagdag sa kanyang angking kakisigan. Napaayos siya kaagad ng upo.Sinalubong niya ang pagbaba ni Xavion."Kumusta ka na, Xavion? Kumusta na ang pakiramdam mo? May lagnat ka pa ba? Masakit pa ba ang sugat mo?" sunod-sunod na tanong niya.Naglakad ito patungo sa kusina, nilagpasan siya pero sumunod pa rin siya."I'm fine, Rose. The fever's gone, and the wound's okay." he answered gruffly.Napangiti siya sa sagot nito. "Mabuti naman. Pero ngayon na mas maayos ka na, mayroon akong isang munting hiling." wika niya na ikinatigil ni Xavion."What is it?" nagugulumihanang tugon nito."Eh, alam mo, gusto ko sanang..." Napakagat siya sa kanyang labi.Inipon ni Rose ang sapat na lakas ng loob para sabihin ito kay Xavion. Gusto niya lang talaga saman

Biglang nagbago ang ekspresyon sa mukha ni Xavion, nagpakita ng galit sa kanyang mga mata. Napalitan ng pag-aalala ang mukha ni Rose."Anong nangyari, Xavion? Paano siya nawala? Nagkasakit?" kuryosong usisa niya.Tumalikod na si Xavion na ipinagtaka niya. "She was killed."Parang nabuwal sa gulat si Rose sa narinig. "Pinatay?" ang biglang sigaw ni Rose, hindi makapaniwala sa narinig.Inayos nito ang isang pot na parang matutumba. "Someone took her life deliberately, and I've been searching for justice ever since." wika niya, "And this garden, made me feel like I was a failure, it made me weak that it reminds me of how coward I am."Napakalalim ng damdamin ni Rose habang pinag-uusapan nila ang sakit at kahirapan. Naramdaman niya ang hagupit ng lungkot at pagkasuklam nito sa mundo. Naiintindihan niya na kung bakit ganoon na lang makitungo si Xavion sa mga tao na nakapaligid sa kanya. Hindi niya alam na ganoon kabigat iyon.Even how dangerous a monster could be, there's always be a pie

Natulala si Rose sa mga sinabi ni Nikolas, at hindi niya alam kung paano mag-rereact dahil hindi niya inaasahan ang biglaan nitong pag-amin. Hindi niya man lang naihanda ang sarili. Sa maikling panahon na nagkasama sila ay wala siyang inaasahang aabot ng ganito ang nararamdaman sa kanya ng binata.Malayo siya sa magiging tipo nito. Ano nga ba ang panama niya sa klase ng buhay na mayroon ito. A nobody like her don't deserve him."Nabibigla ka lang, Nikolas..." nasabi niya, ang kanyang mukha ay puno ng gulat at pagkabigla. "Imposible ang sinasabi mo—"Hindi natuloy ang kanyang sasabihin nang hawakan ni Nikolas ang magkabilaan niyang pisngi, ngumiti ito ng bahagya. "Gusto mo bang malaman kung ano ang dahilan kung bakit ako umalis?""Nikolas, hindi sa—""Dahil sinubukan kong kalimutan ang nararamdaman ko para sa 'yo. I tried holding back my feelings for you dahil sa pagkakaibigan natin pero narealize ko, wala naman akong dapat na ikatakot, hindi ba? Alam kong maraming proseso para magustu