“Yaya, yung mga balloons, ihilera na po sa garden. Manong Ruben, yung mga lightings at fireworks naihanda na ba?” aligagang-aligaga si Keirah sa pag-hahanda ng surpresa para sa Daddy niya. Kailangan na nilang umuwi, tatlong oras na lang ang natitira at pauwi na ang Daddy niya. Pinagmasdan niya ang kabuuan ng garden. Kumpleto naman na. Maagang dumating ang cater na inupahan niya. Kaya naman maagang nai-handa ang lahat ng pagkain. Walang kaalam-alam ang Daddy niya. Surprise nga eh ‘di ba. Sana magustuhan ito ng Daddy niya. Nag-effort kaya siya. Hindi yan lahat cater. Mayroon din siyang sariling dish. Tulad na lang ng paborito rin nitong Buttered Sugpo at Special Coffee Jelly for desserts. Hays, napaka-simple lang ng gusto ng kanyang ama. Tiningnan niya ang oras sa suot na relong pam-bisig. Quarter to seven na ng gabi. Malamang ay pauwi na ito. At hindi nga siya nagkamali. Narinig niya na ang busina ng kotse ng kanyang ama mula sa garahe. Nae-excite na pinatahi

Ang akala ni Davidson ay nakaisa na siya ng halik kay Keirah. Ngunit isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ng binata. “How dare you! What do you think you’re doing? Wala kang karapatan para halikan ako!” mahina ngunit madidiin ang mga salitang binitawan ni Keirah kay Davidson. Nanginginig ang dalaga sa inis. Hindi na siya ang Keirah dati na marupok at go with the flow. Aba! Nagkakamali ito sa inaakala niya! “I won’t regret it.” Mas lalong nag-tagis ang panga ni Keirah dahil sa halip na mag-sorry si Davidson ay pilyo pa itong ngumiti sa kanya. ‘Argh! Antipatiko!’ parang gusto niya na itong murahin. “Bakit ka ba nagagalit? We used to do that anyway,” nakangiti pa rin ang lalakeng nakatitig sa kanya. “Used. Dati yun. Pero ngayon wala ka ng karapatan!” Alam ni Keirah na namumula na ang mga pisngi niya sa pinaghalong pagka-inis at pagka-hiya. “Why? Do you have a boyfriend? May magagalit ba?” nang-aasar pang tanong ni Davidson. He crossed his arms

Sa halip na mag-isip nang mag-isip, naisipan ni Keirah na magtungo sa Montevella Corp. Matagal na siyang hindi nakakaapak sa kumpanya ni Davidson kaya malamang ay kakabahan siya. Hindi nga siya nag-kamali. Sa entrance pa lang ng Montevella Corp. Building ay nag-uunahan na ang mga tila daga sa dibdib niya. Napapalunok pa siya ng laway habang tinitingala ang mataas na gusali ng kumpanya. “Kaya ko ‘to! Kakausapin ko lang naman siya, wala naman sigurong mawawala,” pagpapa-lakas niya ng loob sa sarili. Inumpisahan niyang humakbang. Maliliit lang ang mga hakbang na ginagawa niya hanggang makarating ng pintuan. Agad na may sumalubong sa kanyang security guards. Hula niya ay mga bagong guards yun o baka naman datihan na at hindi lang siya natatandaan. Nag-tanong muna ang mga ito ng information niya bago siya pinapasok sa loob. Pansin niyang humigpit ‘ata ang seguridad sa loob ng Montevell Corp. “Good afternoon Miss, Can I speak to Mr. Montevella?” bungad niya sa receptionis

“AH!” napangiwi at natigil sa pag-lakad si Davidson at sadyang nagulat nang mula kung saan ay may bumunggo na batang lalake sa tyan niya. Umiiyak ito kaya agad niya itong sinipat kung okay lang ito. Umupo siya sa harapan nito. Baka kasi nasaktan noon nabunggo niya. “Are you okay, little man?” mahinahon niyang tanong sa umiiyak na bata. Nagpalinga-linga pa siya sa paligid at wala naman masyadong tao sa area na yun. “Are you lost?” “T-tita..m-mommy hmmh,” iyak pa rin ng bata. Mukhang nawawala nga ito at binabanggit ang ‘mommy’. “Sandra, anong oras na?” baling niya kay Sandra habang hinahagod ang likod ng bata. “It’s almost seven na po, Sir.” “Mukhang nawawala ang batang ito. Call their staff na male-late tayo ng kaunti,” utos niya kay Sandra habang tumatayo. “Gusto mo bang hanapin natin ang mommy mo?” he asked. Tila nahimasmasan naman ang bata at sumingot-singot na tumango. “Okay. Come with me.” Nang lumayo si Sandra sa kanila para tumawag, inakay na n

"Uhm, can you get your hands off me?" naiilang na utos ni Keirah kay Davidson. Mahinahon lang ang pagkakasabi niya nang hindi naman siya mag-mukhang bastos. Naiilang kasi siya, or let's just say na kinakabahan siya ngayon sa presensya ni Davidson. Weird. Mabilis naman na inalis ni Davidson ang pagkaka-hawak sa kanya. "I'm sorry." Tumahimik na lang si Keirah at tumanaw sa labas ng bintana. Hindi niya masisisi ang sarili kung bakit ganito siya ngayon. Sobrang nasaktan siya noon, ayaw niya lang maulit yun. Ilang minuto lang na byahe, narating agad nila ang bahay nila Matmat. Maingat na kinarga ulit ni Davidson ang bata para hindi magising hanggang sa makapasok sila ng bahay. "Nako, s-sir. Salamat sa pag-hatid niyo po sa kanila," hindi magkandatuto si Melanie habang nakasunod kay Davidson na karga-karga si Matmat papuntang room nito. Nagulat pa si Melanie nang ang mapag-buksan niya ng pintuan ay si Mr. Montevella na buhat-buhat ang tulog niyang anak. "Wa