“Ano’ng nangyari, Dave? Where’s Keirah?” Dismayadong bumalik si Davidson sa kinaroroonan ni Leo. Bagsak ang balikat na naupo na lang siya sa table. “Ayokong maging manghuhula, Dave. Pero sa tingin ko, kailangan mong mag-paliwanag sa’kin,” ani Leo at naupo na rin sa harap niya. Nakahalukipkip ito at matamang nakatitig lang sa nakayukong si Davidson. Si Davidson nakayuko lang, nakakuyom ang dalawang palad na gulong-gulo ang isipan. Kailangan niya nga yatang mag-paliwanag sa kaibigan. Pagkatapos niyang sabihin kay Leo ang lahat, wala itong naging sagot. Bagkus, nahampas lang nito ang mesa. “Damn you, dude! Mahal ka ni Keirah pero kaya mo siyang isuko para lang sa negosyo? You are so stupid, Dave!” Parang sinasampal si Davidson sa bawat katagang binibitawan ni Leo. Oo na, tao lang siya. Mahina at nangangailangan. Tama naman si Leo, hindi deserve ni Keirah ang tulad niya. Katotohanang labis na dumudurog sa kanya. “You just made a decision, Dave. Makakaas

“Congrats Mr. Montevella from overcoming your trauma.” I sighed as my doctor told me the news. Kakatapos lang ng last session ko sa kanya. Yes, last session ko na ‘to at alam ko sa sarili ko na okay na ako. Physically, Mentally and Emotionally. Nag-paalam na din ako sa Doctor ko pagkatapos. Pagod na ako at gusto ko ng umuwi. Pero as usual, araw-araw ko pa ding nakikita ang Mom at kapatid ko dahil kapit-bahay ko pa rin sila. I started talking to my Mom, such as “Hi or hello” when we crossed each other everyday. Awkward pero hindi ko naman mapigilan ang sarili ko na batiin siya. Nanay ko pa rin naman siya. “Davidson, kunin mo ‘tong fresh lumpia. Sinobrahan ko na yung niluto ko,” sabi ni Mom habang inaabot sa akin ang glass tupperware na may lamang lumpiang sariwa. Everyday scene, hinihintay niya ako sa may pintuan ko para abutan ng pagkain. Feeling ko nga tumataba na ako eh. Hindi ko naman siya mahindian. Ewan ko ba, unti-unti na yatang gumagaan ang loob ko sa nana

KEIRAH POV Parang binalak ng pagkakataon, binigay ng panahon, kahit hindi ko hinihingi na makita ulit si Davidson. Ang lalakeng hindi ko inaasahan na labis palang mananakit sa akin. But I’m a grown up now and I can face him na professionally. Pero aaminin ko, sobrang kinakabahan ako sa mga oras na ‘to. Feeling ko may mga nag-liliparan na paru-paro sa sikmura ko. Hindi ako makapag-salita na tila ba umurong ang dila ko. Tila ba ayaw mag-sync in sa utak ko na kaharap ko siya ngayon. “Nice meeting you again, Keirah.” Ang baritono niyang boses na hindi ko inaasahang maririnig ko ulit. Akala ko kaya ko na siyang harapin, hindi pala. Sa halip na sagutin ko siya, mabilis akong tumalikod at lumabas ng flower shop. Naramdaman ko pa na hinabol niya ‘ko. “Keirah wait!” tawag niya sakin mula sa likuran. Wish ko na lang marating ko agad ang kotse ko. Pero bigo ako dahil nahawakan niya ang braso ko. I know I looked pathetic nang nakangiti akong humara

“WHAT THE HELL ARE YOU DOING?!” Inis kong itinulak si Davidson, pinigilan ko na siya sa ginawang pag-halik niya sakin bago pa tuluyang lumalim yun. Ako naman, umaahon na ang inis ko sa dibdib ko. “Anong akala mo, may karapatan ka pang gawin ang mga gusto mo?” inis kong singhal ngunit hindi ko maitago ang pamumula ng mga pisngi ko. “Hindi ako sidechick mo? Na hahalikan mo lang kung kailan mo gusto?!” “Huh, ikaw ang may sabi niyan ha, hindi ako haha,” at nagawa niya pa akong tawanan. Sa inis, at ayaw ko naman ng makipagtalo, tinalikuran ko na lang siya at nag-lakad na lang ako palayo. Nagpalinga-linga pa ako at nagbabaka-sakaling makikita ko si Melanie, pero wala ang bruha. ‘Saan kayang lupalop napadpad yun?’ “BESH!” Boses ni Melanie yun at agad kong hinanap. Nakita ko naman agad siya, palabas siya ng parking area. Parang galing yata ng restroom. “Saan ka ba galing?” agad kong tanong pagka-lapit niya. Pasimple ko ring tinanaw si Davidson. May kausap na it

“Sir, may bisita po kayo sa lobby,” binitiwan ni Davidson anv mga documents na pinipirmahan at hinarap si Sandra. “Urgent ba yan? May appointment?” “Wala po, pero gusto niya po kayong maka-usap.” Huminga ng malalim si Davidson. Weekends naman at walang masyadong trabaho. Pero marami siyang pendings na mga dokumento na kailangang trabahuhin. At wala naman pati siyang inaasahang bisita sa araw na ito. “Sir?” pukaw ni Sandra sa lumilipad niyang isipan. “Okay, sige. Bababa na ako,” aniyang napipilitan lang. “But Sir, I can re-sched it naman po-” “It’s okay Sandra. Baka importante naman ang sadya nun,” tumayo na si Davidson at nagpatiuna na ng mag-lakad kay Sandra. Wala ng nagawa ang sekretarya kundi sumunod sa kanya. —--- “Mr. Montevella, maraming-maraming salamat po sa inyo. Pasensya na kung natagalan ang pagpapasalamat ko sa inyo, ha. Magaling na po ang asawa ko, dahil yun sa tulong niyo po.” Namamangha si Davidson habang pinagmamasdan niya ang mag-asaw