ฟู่เถียนเถียนสรุป “มนุษย์ล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่แสวงหาสิ่งที่เป็นประโยชน์ และหลีกเลี่ยงอันตราย ในเมื่อออกมาจากบ่อโคลนได้แล้ว ก็จะไม่ตกลงไปในบ่อโคลนอีก ฉันไม่อยากใช้ชีวิตที่รู้สึกเหมือนกับจะหายใจไม่ออกอีกแล้ว”ก่อนหน้านี้เฉียวสือเนี่ยนกังวลมาตลอดว่าฟู่เถียนเถียนจะแสร้งทำเหมือนว่าไม่เป็นไรแค่ภายนอก แต่

เธอปฏิเสธ “ช่างเถอะ ฉันก็ไม่ได้อยากฟังขนาดนั้นหรอก”“เฉียวสือเนี่ยน ครั้งนี้เกรงว่ามีแต่ต้องไปเท่านั้นแล้ว”โม่ซิวหย่วนพูด “ซ่งม่านน่าจะบอกเธอแล้ว ตอนนี้พ่อฉันไม่เชื่อว่าฉันมีคนที่ชอบ แถมยังส่งพี่ฉันให้มาเจอเธอด้วย”“ถ้าฉันไม่ไปล่ะ?”“ผู้ชายตระกูลโม่ล้วนมีจุดอ่อนเป็นความหัวรั้น” โม่ซิวหย่วนพูดทีเล่น

เมื่อเฉียวสือเนี่ยนและซ่งม่านกลับมาที่ห้องทำงานหลังไปพบลูกค้า โม่ซิวหย่วนก็มารอเธออยู่ก่อนแล้ว“ต้องกินข้าวมื้อนี้จริงเหรอ?” เฉียวสือเนี่ยนถามโม่ซิวหย่วน “ต้องกิน”“...”ทั้งสองคนนั่งรถไปที่ร้านอาหารจีนร้านหนึ่งที่มีประวัติมาอย่างยาวนานของเมืองไห่เฉิง ซึ่งต้องจองล่วงหน้า และหากไม่ใช่สมาชิกก็เข้าไม่

เห็นฮั่วเยี่ยนฉือที่อยู่ด้านนอก เฉียวสือเนี่ยนกลับไม่รู้สึกแปลกใจมากนักเขาตั้งใจวิ่งมาหาเธอ อาจจะอยากถามเรื่องเธอกับโม่ซิวหย่วนก็ได้และไม่ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับโม่ซิวหย่วนจะเป็นอย่างไร เฉียวสือเนี่ยนก็คิดว่าไม่จำเป็นจะต้องอธิบายกับฮั่วเยี่ยนฉือดังนั้นเฉียวสือเนี่ยนจึงไม่ตั้งใจที่จะสนใจฮั่วเยี่ย

เธอเคยตักเตือนเขาไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าเรียกร้องความสนใจจากเฉียวเล่อเยียน หยวนหงจื้อก็รู้ว่าไม่มีความหวังแล้วแต่ทำไมถึงอยากจะเจอเฉียวเล่อเยียน และขอโอกาสจากเธอ?เฉียวสือเนี่ยนปลอบใจเฉียวเล่อเยียนไม่กี่ประโยค และให้เธอต่อไปไม่ต้องทำตัวเป็นคู่รักกับหยวนหงจื้อแล้ว แค่พยายามไม่สนใจก็พอหลังจากวางสาย