ฮั่วเยี่ยนฉือไม่ได้ตอบคำถามของลู่เฉินหนานทันทีเขายังคงคิดเรื่องความฝันเมื่อเช้าทุกอย่างในฝันเหมือนจริงมากเฉียวสือเนี่ยนสวมชุดของโรงพยาบาลจิตเวช เธอผอมกระหร่อง ใบหน้าซีดเซียว แววตาที่เคยชุ่มฉ่ำกลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและสิ้นหวังริมฝีปากของเธอแสยะยิ้มราวกับกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง เมื่อเธอหยิบมีด

สายตาของฮั่วเยี่ยนฉือเหลือบมองกระดาษอันบางเฉียบแผ่นนั้นที่อยู่ตรงหน้า แล้วเขาก็นิ่งไปราวกับถูกบางอย่างสะกดไว้ โดยไม่ขยับเขยื้อนเลยฟู่เถียนเถียนแค่นเสียงเย็นอีกครั้ง ก่อนจะบอกกับฮั่วเยี่ยนฉือวันที่เฉียวสือเนี่ยนโดนทำร้ายจนต้องแท้งลูก เธอวานให้เพื่อนร่วมงานช่วยเก็บตัวอย่างเส้นผมบนผ้าเช็ดตัวที่เขาใช้

เฉียวสือเนี่ยนไม่ได้มีสติสัมปชัญญะมากนักเธอรู้สึกเพียงว่าอ้อมกอดจากด้านหลังนี้อบอุ่นมากเป็นพิเศษ ทำให้ร่างกายของเธอที่หนาวเย็นเนื่องจากความอ่อนเพลียเริ่มสัมผัสถึงความสบายคนที่อยู่ด้านหลังโอบรัดเธอไว้ด้วยความระมัดระวัง ซ้ำยังแนบชิดติดกับแผ่นหลังของเธอด้วย พร้อมกับแนบใบหน้าจรดลำคอของเธอเบา ๆเมื่ออุ

โม่ซิวหย่วนใช้สายตารังเกียจแทนคำปฏิเสธในทันทีเฉียวสือเนี่ยนพูดโน้มน้าว “ฉันเพิ่งกินอะไรไปนิดหน่อยเลยยังอิ่มอยู่ คุณกินเถอะนะ อย่าสิ้นเปลืองไปเลย”โม่ซิวหย่วนมองเธอ ก่อนจะพูดอย่างมีจุดประสงค์บางอย่าง “ถ้าเธอป้อนฉัน ฉันก็จะลองพิจารณาดูสักหน่อย”เฉียวสือเนี่ยนถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ “บาดแผลของคุณไม่ไ

โม่ซิวหย่วนในตอนนี้มีสีหน้าจริงจัง ดวงตาเปล่งประกายแสงระยิบระยับ แม้จะเป็นเฉียวสือเนี่ยนที่ออกตัวว่าจะไม่ขอข้องเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์อีก ทว่าบัดนี้เธอก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาบ้างแล้วเช่นกันเฉียวสือเนี่ยนรู้ว่าโม่ซิวหย่วนดูเป็นคนขี้เล่นแค่ภายนอก เมื่อลงมือทำเรื่องใดก็จะมีหลักการมาก และยิ่งไม