Lack of Empathy - someone who has trouble putting themselves in other people's shoes. They don't empathize with other people's feelings.
═════════•°•⚠•°•═════════
Hobin's point of view
Bumabagsak na ang mata ko pero pinipilit ko pa din na magising para makinig sa seminar na pinuntahan ko, nasa tabi ko si Mr. Han na tutok ang atensyon sa babaeng nagsasalita sa harapan.
"Mommies and daddies, always remember that it's important not to hit a child. It's not good to discipline your child by hitting..."
Hindi ako nakatanggi na sumama sa kaniya sa seminar kung saan tungkol sa pagdidisiplina ng magulang ang tinuturo, hindi niya kasi sinabi na dito ang punta namin kaya wala na akong nagawa kung hindi ang tumuloy.
"Can I ask you something, mommy?" Naglahad ng kamay ang emcee sa babaeng tinawag niya, lahat ng nandito ay may mga anak na maliban sa aming dalawa ni Mr. Han.
"Are you beating your child?" tanong niya dito.
( "Are you beating your
"Are you beating
"Are you beating him?"
"I don't beat my son but I scold him when he did something bad. Why did you ask?"
My mom should only hurt me when I did something wrong.
"What the hell are you doing Hobin?!" Hinila ako palabas ng bahay ni mom nang makita niya akong may hawak na kalapati. She pushed me which is why I stumbled on the grass.
"Why are you bringing a dead animal in our house?!" she shouted, even though it was dark outside I could still see her glaring eyes.
"I took it out so we could have something to eat, I skinned him myself," inosente kong sagot sabay pakita ng kalapit, tumutulo pa ang dugo nito sa katawan.
It's already midnight but my daddy isn't home yet, we're done eating but I heard them fighting earlier on the telephone. Ang sabi ni mom wala na daw kami makakain dahil sa pagsusugal ni dad kaya naman naisipan kong kunin ang kalapati na nahuli ko noong isang araw, binalatan ko ito kanina ng buhay at ngayon patay na siya.
Nakikita ko ang pagbaba at pagtaas ng dibdib ni mom, hindi din nakawala sa mga mata ko ang pagkuyom ng kamao niya.
"You want us to play again?" she showed me a malicious smile, napalunok ako ng makita 'yon kaya tumakbo na ako agad palabas ng gate. Kahit na malayo ay nagpunta ako ng park at nagtago sa loob ng slide.
"I'm done counting, where are you now?" Narinig ko ang boses ni mom na papunta na sa park kaya tinakpan ko ang bibig ko para hindi niya ako marinig, hinihingal kasi ako dahil sa pagtakbo at bumilis din ang tibok ng puso ko.
"Found you!" Nagulat ako dahil nasa tabi ko na siya agad, hinila niya ako palabas ng slide at pinadapa sa damuhan. Narinig ko ang pagtanggal niya sa sinturon niya, wala akong nararamdaman pero narinig ko ang tunog nito nang pinalo niya ito sa akin.
Ilang beses ko nary ang malakas na pagpalo na 'yon, nawala lang ang ingay na 'yon nang mayroong dumaan na babae at lalaki na may kasamang batang babae. Nakita nila akong nakadapa sa lupa kaya nilapitan nila ako.
"What's going on here?" tanong ng babae na naglahad sa akin ng kamay para tulungan ako na tumayo.
I was about to hold her hand but I saw something in her eyes...pity.
"Bakit mo siya pinapalo? Namumula na ang mga binti niya," naiinis na sabi ng babae sa mommy ko, "Tumawag ka ng pulis," sabi niya sa lalaki niyang kasama, hawak nito sa kamay ang batang babae na walang imik sa nangyayari.
Naglabas ang lalaki ng cellphone pero agad 'yon kinuha ni mommy.
"Bakit kayo tatawag ng pulis? Ano bang pakialam niyo sa buhay ng iba? Ganito ko disiplinahin ang anak ko, anak ko'yan!"
"Kahit anak mo 'yan, hindi pa din tama ang pagdidisiplina mo! Halika, dadalhin ka namin sa hospital." Nilahad ulit ng babae ang kamay niya sa harap ko kaya hindi na ako nagdalawang isip na hawakan ito kaya tinulungan niya ako na tumayo.
Binawi ng lalaki ang cellphone niya kay mom at aktong tatawag ng pulis pero agad akong hinawakan ni mom sa kamay.
"Ako na lang ang natitira nilang pamilya, what right do you have to put me in jail? I have two children! Ako na lang ang inaasahan nila!" Nabigla ako sa sinabi ni mom, umarte siya na para bang hirap na hirap na siya sa buhay at nagawa niya pang banggitin si Yui na matagal ng wala.
Natigilan tuloy ang lalaki na tumawag ng pulis.
"Hayaan na natin sila," sabi nito sa kasamang babae pero hindi siya nito pinakinggan.
"Hindi ka pa din tama, hindi na makalakad ang anak mo!" sigaw pabalik ng babaeng nakayakap sa akin. Ngayon ko lang napansin na hindi ako makakatayo kung hindi niya ako inaalalayan.
"Dadalhin namin siya sa hospital at kakasuhan ka namin."
Hindi binitawan ni mom ang kamay ko kaya naman hindi ako mahila paalis ng mag-asawa.
"Umuwi na tayo Hobin, walang kasama si Yui sa bahay." Pinilit akong hilahin ni mom pero hindi ako binitawan ng babae, hindi din ako bumitaw sa kaniya.
Hindi ko nagugustuhan ang sinasabi niya tungkol sa kapatid ko pero naiintindihan ko kung hindi niya pa din ito makalimutan.
Kasalanan ko kung bakit siya nawala, dadagdagan ko pa ba ang mga nagawa ko?
I don't know what to do especially since mom has a point. We are the ones left together, our relatives have left us so there is a part of me that I don't want her to be imprisoned.
"It's not mom's fault," sabi ko habang nakatingin kay mommy na umaliwalas ang mukha dahil sa sinabi ko, "I'm the one to blame for why my leg turned red, I've been playing here since earlier that's why mommy has a belt to take me home."
"Tama 'yon, makulit talaga ang batang 'to kaya ibigay niyo na siya sa akin para makauwi na kami dahil naghihintay pa ang nakababata niyang kapatid."
Maingat akong binigay ng babae sa mommy ko, inalalayan naman ako ni mom para makatayo ako ng maayos.
"I don't believe what you're saying but when I see you hurting your son again, I won't hesitate to put you in jail," galit na sabi ng babae.
"What are you...police?!" sarcastic na tanong ni mom. Umalis na silang tatlo at hindi na ito pinansin.
Bumagsak ako sa lupa nang bitawan niya ako.
"If you think someone who takes pity on you is nice, think again. Aren't you insulted?" galit niyang tanong sa akin, "They feel sorry for you because they think you are inferior to them, do you understand?!"
Nakatingin lang ako sa kaniya at walang masabi.
"Hobin? Do you understand?!"
"Hobin?!" )
"Hobin?"
Napalingon ako kay Mr. Han nang iwagayway niya ang kamay niya sa harapan ko.
"You alright?" tanong niya sa akin. Nilingon ko ang paligid at nandito pa din pala ako sa seminar, "Malalim ang iniisip mo, kanina ka pa tulala. What's bothering you?"
Umiling lang ako at humarap ulit sa babaeng nagsasalita sa harapan.
"Teach children right from wrong with calm words, show the children the attitude you want them to adopt..."
Pagkatapos ng isang oras sa seminar ay inaya ako ni Mr. Han na kumain sa isang restaurant.
"I hope you learned something from what was taught earlier in the seminar," sabi niya habang hinihintay namin ang order naming dalawa. I wouldn't have come but he insisted but I made a condition that he agreed to, I don't want to owe anyone so I will pay my order.
"I don't understand why you have to take me there, you don't have child and so do I," I replied before drinking a glass of cold water. I don't feel hot and cold, I only know if the water is cold when there is ice and when hot it has smoke.
"We will also get to the point of having a child, I took you there so that you will know the right thing to do when you have one," he chuckled.
"I'm only eighteen and to tell you I have no intention of having a child." I rolled my eyes before averting my gaze.
"Like I said we will also get to the point where we will have a family, sinama kita sa seminar para malaman mo ang tamang pagdisiplina na hindi nagawa sa'yo ng iyong ina." Natigilan ako dahil sa narinig mula sa kaniya.
Sinamaan ko siya ng tingin at nagtiim-bagang ako dahil sa pagpipigil ng inis, "Anong sinasabi mo dyan?" inis kong tanong.
"Minamaltrato ka ng magulang mo, tama? Kaya ka puro pasa at sugat sa katawan dahil sa kanila," mahinahong sagot ni Mr. Han.
Wala akong masabi, hindi ko maiwasan na tignan siya ng masama dahil hindi ko nagugustuhan ang tingin na pinapakita niya sa'kin.
"Naaawa ka ba?" seryoso kong tanong. Hindi ko namalayan na nakakuyom na pala ang kamao ko, napansin ko lang ito nang lumipat doon ang tingin niya.
"Based on the bruises and scars on your body, hindi normal ang pagdidisiplina nila sa'yo..."
Hindi normal?
"Tumigil ka," galit kong sabi sa kaniya.
"Hobin, you're rude but you don’t cause trouble in our school like Joon. The truth is that you are a quiet and sensible, you just don't know how to be respectful," he said calmly.
"I took you to the seminar so you would know what can happen to a child when they experience parental abuse," he added.
Bumilis ang paghinga ko dahil sa pagpipigil ng galit, "Are you saying I'm not normal?"
"Hobin, are you listening?"
He didn’t answer my question so I repeated it again.
"Are you saying I'm not normal?"
( I spent a few minutes looking at the wall of our classroom where flowers and leaves were drawn, but I know I did better before they draw a new one.
"Kim Hobin!" Naputol ang tingin ko sa pader nang tawagin ako ng teacher ko. Tumayo ako sa upuan para magtungo sa table niya.
"Hobin, I won't check your work because you're not the one who did it." Kumunot ang noo ko sahil sa sinabi niya.
We passed our assignment but he didn't check mine while my other classmates already had scores.
"Are you saying I can't draw?" tanong ko sa teacher ko. Nakanguso pa ako habang sinasabi 'yon para ipakitang malungkot ako dahil ayaw niya lagyan ng score ang gawa ko.
"Hobin, you didn't even know how to write," sagot naman niya sa akin kaya ang pinapakita kong lungkot sa mukha kanina ay nawala.
"Ouch!"
"Oh my God! Teacher Molly, are you okay?!"
"Does it hurt?"
"Hobin, we will report you to your parents!"
Nagsimulang mag-ingay ang mga kaklase ko dahil hindi nila inasahan na magagawa kong saktan ang teacher ko.
"Hobin?!" Nilayo ni Teacher Molly ang kamay niya sa akin, nagdugo ito kaya naman agad niya itong pinunasan ng panyo, "After you wrote our whole classroom with a crayon and now you stabbed my hand with a ballpen?! Hindi ka pa ba nadadala na ilang beses na napapatawag ang magulang mo sa school?!" galit niyang tanong pero hindi ko pinansin ang mga pinagsasabi niya.
I handed the red ballpen to her and laid my notebook back on the table, "Check it...mom and dad will get angry when I get zero."
Nakita ko ang takot sa mga mata ni Teacher Molly, nagtaka ako sa naging reaksyon niya dahil wala naman siyang dapat na ikatakot.
Why would she be afraid of a kid like me? I'll just want my assignment checked.
═════════•°•⚠•°•═════════
"I'm sorry for what my son did, I'll make sure it won't happen again." Yumuko si mom sa harap ni Teacher Molly, pinatawag sila sa school dahil sa ginawa ko. Naka-upo lang ako sa couch sa guidance habang nag-uusap sila tungkol sa akin.
"Ilang beses na kayo napapatawag dahil sa kagagawang ng anak niyo. I'm sorry to say this but it doesn't seem to be the right school for Hobin," sabi ni Teacher Molly dahilan para tumayo ng diretso ang mommy ko. Nasa gilid niya si dad na may kinakausap sa cellphone nito.
"Are you saying my son is not normal?" seryosong tanong ni mom.
"Yes madam, I don't want him to hurt anyone other than me. So, you'd better take him to a psychiatrist because his behavior is not normal for a six years old," matapang na sagot ni Teacher Molly.
Nakita kong napangisi si mom at nagbago ang expression niya, kanina ay mabait itong nakiki-usap sa teacher ko at principal pero ngayon mukhang na-trigger nila ang totoo niyang ugali.
"So, you're saying my son is not normal." Tumango si mom at tinignan ng masama si Teacher Molly, "Wanna play?" tanong niya bago ngumiti.
"Mukhang may pinagmanahan si Hobin," hindi makapaniwalang sabi ni Teacher Molly.
"What did you say?" Aktong susugudin ni mom ang teacher ko pero agad na pumagitna si dad mula sa kanilang dalawa.
"Sorry for the inconvenience, mas mabuting tayo na lang ang mag-usap tungkol sa ginawa ng anak ko." Yumuko si dad sa harap ng teacher ko bago lumingon kay mommy.
"Lumabas muna kayo ni Hobin, I'll take care of it," sabi ni dad kaya hinila na ako ni mom palabas ng guidance.
I dont know what they talked about but all I know is that a few days later Teacher Molly left school and a new teacher took her place. )
Lumabas na ako dala ang pagkain na inorder ko, ni-take out ko ito at iniwan si Mr. Han mag-isa sa restaurant. Sa susunod na ayain niya akong pumunta sa isang lugar ay hindi na ako sasama, madami akong naaalala dahil sa ginagawa niya and I hate it.
"Hobin!"
Huminto ako sa paglalakad at nilingon ang tumawag sa akin, nakita ko si Mijin na tumatakbo palapit sa akin.
( "Are you saying I'm not normal?"
"Nakita kita na lumabas sa cr ng mga lalaki bago mapabalita na nabagok ang ulo ni Joon..." sabi ni Mr. Han gamit ang mahinang boses, para bang ayaw niya na mag makarinig nito, "...but I know you can't do that. You didn't do it, right?"
Sa hindi alam na kadahilanan ay huminahon ako bigla at tinitigan siya ng masinsinan, "Are you saying I'm not normal?" I asked him agad. I don't care what he says about Joon, I don't listen to what he says about it.
The only thing that stuck in my mind was that he took me to a seminar to let me know what was happening to a children who had a bitter experience with their parents.
"I don't know," sagot niya sa akin dahilan para paluin ko ang lamesa, nagulat siya at pinagtinginan kami ng ibang taong kumakain dahil sa ingay na ginawa ko.
"Calm down," bulong niya sabay hawak sa balikat ko. Pinikit ko ang mga mata ko para maging mahinahon.
"Pinagpartner mo ba kami ni Mijin dahil naaawa ka sa akin?" mahinahon kong tanong kahit gusto ko na mainis dahil sa mga pinagsasabi niya sa akin.
"Siya ang may gustong maging partner ka," sagot ni Mr. Han. )
"Saan ka nanggaling?" tanong ni Mijin paglapit niya sa akin, "May malapit na park dito, gusto mong kainin natin ang mga pinamili ko?" Ngumiti siya at pinakita ang dala niyang plastic bag na may laman ng mga pinamili niya.
Tinignan ko lang siya at hindi sinagot, ayaw kong maka-usap siya kaya naman minabuti ko na lang na talikuran siya at magpatuloy sa paglalakad.
"Hobin," Huminto ako sa paglalakad dahil sa paghila niya sa akin sa braso, "may problema ba?" nag-aalala niyang tanong dahilan para mas lalo akong mainis.
Nilingon ko siya at nawala ang ngiti niya nang makita ang expression ko, "Don't touch me," iritado kong sagot. Binitawan niya ang braso ko at lumayo sa akin.
Tuluyan na akong naglakad palayo at iniwan siya doong nakatayo at nagtataka sa inasal ko.
( “If you think someone who takes pity on you is nice, think again. Aren't you insulted?” )
I am insulted and I really hate it.
Sympathy - a feeling of care and concern for someone who's going through something hard.═════════•°•⚠•°•═════════Hobin's point of viewTinulak ako ni Joon kaya bumangga ako sa pader ng banyo ng mga lalaki, wala akong magawa dahil kasama niya ang lima niyang kaibigan. Ang tatlo ay naninigarilyo dito sa loob habang ang dalawa ay nagbabantay sa labas para walang makapasok. Only a few days passed but he was able to return to school immediately despite his condition."Ikaw 'yon 'di ba?" he asked me once slapping my face, "Gumanti ka habang nakatalikod ako," sabi niya pa pagkatapos ay sinuntok ako sa mukha."I didn't do anything," I replied while looking into his eyes."Really?" he showed a devilish smile while repeatedly slapping my face, I still didn't take my eyes off him."Nakikita mo 'to? Ikaw ang may gawa nito," galit niyang sinabi sabay turo sa bandage na nasa ulo niya.
Compassion is putting yourself in someone else's shoes and really feeling for them. Someone who knows kindness, caring, and a willingness to help others.═════════•°•⚠•°•═════════Hobin's point of view( Napaupo ang isang lalaki dahil sa panghihina ng mga tuhod niya nang makita ang dalawang katawan na walang buhay sa isang kusina, puno ng dugo ang paligid at ganun din ang lalaking hindi makapaniwala sa nangyari, nakatingin siya sa dalawang katawan habang umiiyak.Nakatalikod siya mula sa akin pero kitang-kita ko ang panginginig ng buong katawan niya at ang ingay ng kanyang paghikbi."Wala akong kasalanan." Narinig kong sabi niya, yumuko siya at diniin ang ulo sa mga tuhod."Bata." Napalingon ako sa iba't ibang sulok ng kusina nang makarinig ng boses, nagbabakasali na makita kung sino ang tumatawag."Bata!"Hindi na ako bata.Natigilan ako sa paghahanap ng mapa
Date Auction - a fundraising event using male students for female students to bid on. ═════════•°•⚠•°•═════════ Hobin's point of view Our presentation for our research was ended, mabuti na lang at nagawa ko ng maayos ang presentation kahit wala naman akong alam sa nilalaman nito. Halos lahat ata ng tanong ng panelist ay siya ang sumagot, konti lang ang nasabi ko. Tinapos ng isang event ang ilang linggong pagpapagod ng mga estudyante. Jae High launched Date Auction: All the money raised the events will be donated to a charity. Ito ang naisip ng ilang estudyante at mga teacher para siguradong ma-excite ang mga students at hindi mabored. "Good morning, we are the students council. Nandito kami para pumili ng isang lalaki para sa gaganaping Date Auction. Meron ng mga napili sa ibang department, any volunteer?" tanong ni Seoyeon na nagtaas ng kamay habang nililibot ang mata sa mga kaklase ko. Good mood siguro
Serenity - a state of being calm, peaceful and untroubled. ═════════•°•⚠•°•═════════ Hobin's point of view "Hobin..." "Hmm?" Haru gently touched my face causing our eyes to meet. She slowly brought her face closer to mine, we could already feel each other's breath. Wala akong naging reaksyon nang halikan niya ako, pinagmamasdan ko lang siya habang sinisiil niya ako ng halik hanggang sa tumigil siya para tumingin sa akin gamit ang mga matang nagmamakaawa na halikan ko din siya, gumanti naman ako ng halik at tuluyang pumikit. Like I said I haven’t experienced dating yet so I didn’t know anything like this would happen. We were already lying on the couch, she kisses too deeply on top of me, until her tongues meet mine. She kissed me just long enough that I could inhale her breath, I can’t quite imagine this happening to me. I feel something strange, I can’t explain
Good day! ✧◝(⁰▿⁰)◜✧ I just want to make you understand something before we move on to the story. ෆ I gave my own meaning in some punctuation marks that I will use to express my story properly. ෆ • Brackets [ ] > When there are brackets in the sentence, it means that the content is news. • Parentheses ( ) > When there are parentheses in the sentence, it means that there was a flashback that happened to the character or something entered their mind that had happened before / And what the character says in his/her mind. • Brackets & Slash [//] > When there are brackets with slash where there is a word inside, it means that it is a sound made by something. > Example: [/Brrrrrrrring/] The telephone rang < P.S. I know how to use these symbols, but because the font italic and bold doesn't work on other cellph
Hallucinogens - are drugs that work on the brain to affect the senses and cause hallucinations ═════════ •°•⚠•°• ═════════ Third Person's point of view Nagmamaneho ang isang lalaking may suot na itim na leather jacket, turtleneck long sleeve, pants, mask at cap kung saan tagong-tago ang mukha niya na para bang iniiwasan niyang may makakilala sa identity niya. Maghahating gabi na kaya wala na masyadong kotse sa madulas at basang kalsada, malamig ang simoy ng hangin dahil sa naging pag-ulan, may iilang bukas na mga building at mga taong naghihintay ng masasakyan para maka-uwi. Pinarada niya ang kotse sa malawak na parking lot ng isang luxury hotel at bumaba para magtungo sa isang elevator, pinindot niya ang 15th floor kaya nag-umpisa na itong umangat. Pagbukas ng elevator ay may lalaking nakasuot ng suit at earpiece ang sumalubong sa kaniya. "Sundan niyo po ako," sabi nito bago naunang maglakad patun
Vengeance - punishment inflicted in retaliation for an injury or offense.═════════ •°•⚠•°• ═════════"Hindi pa ba tayo papasok? Baka mahuli na naman kayo," sabi ni Hyeri na nakatakip ang ilong dahil ayaw niyang maamoy ang usok ng sigarilyo na nilalabas ng mga kaibigan niya. Nasa likod sila ng school at 30 minutes na silang late sa unang subject nila."If only I could stop going to school, I would have done it a long time ago," iritadong sagot ni Joon habang bumubuga ng usok ng sigarilyo, nakahawak siya sa baywang ni Hyeri kaya kahit gusto nito na lumayo sa kanila ay hindi niya magawa.Tahimik naman na naglalaro ng game sa cellphone si Minhyuk at Shin habang naninigarilyo din, pati si Jihyuk na panay pindot sa keyboard dahil sa dami niyang kachat na babae."May exam ngayon, kung hindi pa tayo papasok wala na tayong aabutan," sabi ni Haesuk habang winawagayway ang kamay sa hangin para itaboy ang usok na napu
Suspicion - a feeling or thought that something is possible, likely, or true. ═════════ •°•⚠•°• ═════════ Nagmamaneho ng motor sa isang madilim na daan si Woojae habang angkas niya sa kanyang likuran si Mijin, mga damo ang makikita sa gilid ng kalsada at sa dulo ng mga ito ay may mga bahay na nakatayo. "Bakit ba kailangan pa natin siya puntahan?" tanong ni Woojae habang nakatingin sa daang tinatahak nila patungo sa bahay nila Hobin, wala silang ibang bahay na nadadaanan bukod sa malaking bahay na natatanaw nila sa malayo. "I found out from Minho that he told Joon na si Hobin ang may gawa ng pagkabagok ng ulo nito," sagot ni Mijin habang pinagmamasdan ang madilim na paligid. "Ano?" Biglang hininto ni Woojae ang motor kaya napayakap sa kaniya ng mahigpit si Mijin, "Tapos pupuntahan natin ang psycho na 'yon? He's dangerous, how did he do that?" hindi makapaniwalang tanong nito. "Huwag ka ngang oa, I know Hobin just defended himself," sago