QUINN’S POV
“Totoo?” marahan niyang tanong at hinila ako papalapit sa kanya. I swallowed hard when our eyes met.
Ang puso ko ay nagsisimula na namang magwala. Halos rinig na rinig ko dahil na rin sa tahimik na namuo sa pagitan naming dalawa. I wonder if he can hear my loud heartbeats for him.
“Quinn… totoo ba ang sinasabi mo?” he asked seriously that it seems a big deal to him, that it affected him. “Sinabi ko naman sayo diba, ikaw lang ang paniniwalaan ko… and I believe your words.”
Hinawakan ko ang kuwintas na suot ko at pinakita sa kanya.
“It was just a promised, Denver. Don’t worry, hindi na rin naman iyun mahalaga sa akin. Halos ilang taon na ang lumipas. Marami nang nagbago sa mga nagdaang taong iyun.”
His jaw moved, gayundin ang adam’s apple na gumagalaw sa bawat rahan ng paglunok nito.
“And what about this necklace?” he touched the rose pendant that made me flinched when his fingertips touches my bare skin.
“This is your proof of your promise.”
Tinignan ko siya sa mga mata. Binabantayan at binabasa ang reaksyon sa mukha nito. Umangat ang gilid ng labi nito at napanguso nang bumalik ang tingin sa akin.
“This is what I’m searching for, Quinn. The rose.” Lumiwanag ang kanyang mukha na tila ba naging malinaw sa kanya ang bagay bagay. “This was in my dream. Sumama ka sa akin!” Hinawakan niya ang palad ko at hinila ako palabas ng bahay.
We entered inside his car and he automatically drove away. Ang daan na tinatahak namin ay pamilyar sa akin.
Huminto kami sa abandonadong mansion na alam kong pag-aari ni Denver. It is still the same, it looks haunted but huge like the first time we came here. Lumabas kaming dalawa, kahit may pagtataka ang aking mukha ay hindi niya binitawan ang palad ko at hinila papunta sa likod ng mansion.
“Denver, bakit ba tayo nandito?”
Huminto kami sa isang puno na malak at matayog. It seems old, but the tree is still strong and firm. Pinapalibutan ito ng sandamakmak na bulaklak na tanim. The last time we came here, the flowers were dried. It looks lonely and alone. But now, I can see a little color and brightness around.
“Look.” He muttered and hold my hand, dinala niya yun sa trunk ng puno. At first, I was confused about what he is trying to point out. But then I noticed something on the trunk. Hinaplos ko ang nakaukit na rosas sa kahoy. It was perfectly engraved the rose the same design as the pendant I am wearing.
“I may not remember your face, Quinn. But I remember some vivid details.”
Nang tignan ko siya ay naabutan kong nakatitig ito sa akin, kasabay nun ang pag-ihip ng malamig na hangin. My heart suddenly beat faster, it was awakened like it always does whenever Denver is around.
“This is not just a promise. Now I get why I felt like I left something here, it was not Molino. It was not this huge mansion. It was not the past.” Napalunok siya at marahan na hinaplos ang palad ko. “It’s you, Quinn. Kaya pala nung makilala kita ay naging madalang na ang pagpunta ko rito. Simula ng makilala kita ay nakuntento ako sa syudad. Simula ng makilala kita ay mas maraming katanungan ang nabuo. But I never felt incomplete whenever I’m with you.”
My lips trembled in confusion of his confession. I know that there will always be this some strong connection between us that made us intact and unbreakable. Ngunit dahil sa rami ng nangyayari sa paligid namin ay hindi naging Madali sa kanya na pansinin ako na naghihintay sa kanya.
“What do you remember, Denver? Bumabalik na ba ang ala-ala mo?” I asked with my hopeful eyes and smile.
Hindi siya nagsalita at tinitigan lamang ako. He lifted his palm and carrassed it to my cheek gradually.
“Maghahanap ako ng trabaho malapit dito sa shelter habang nag-aaral ako. Hindi ako lalayo o aalis ng isla para mas madalaw kita ng madalas. Kapag nangyari yun at yumaman ako, babalikan kita at kukunin dito. Magpapayaman ako para mabuhay ka, Quinn. Sa ngayon, prinsesa muna kita, pero huwag kang mag-alala, darating ang panahon na gagawin kitang reyna,” he suddenly said out fo nowhere that mad e my eyebrows met in confusion.
“Anong sinasabi mo?” natatawang tanong ko sa kanya.
“Sa susunod… singsing na ang isusuot ko sayo, pangako,” he whispered on my ear and pulled me even closer to him. “Kapag dumating ang araw na mahal pa natin ang isa’t isa, pakakasalan kita,” bulong niya malapit sa tainga ko.
I gasped when I remembered that line, bagay na sinabi niya na kailanman hindi ko makakalimutan. I looked at him and my lips trembled in joy.
“You remembered.” Maluha-luha kong sambit.
“I can’t clearly remember everything, Quinn. But it is telling me that it was you. Ngayon ko lang mas napatunayan ang lahat.”
I shook my head in confusion as I lifted my head to looked at him again.
“Why didn’t you tell me? Why you have to find Kate? Kung may parte pala sa puso mo na nagsasabi na totoo ang binitawan mong pangakong pagpapaksal sa akin?”
Napatikom siya ng labi at naging seryoso ang titig sa akin.
“Because I was waiting for you to tell it to me. Paulit ulit kong pinapaalala sayo kung gaano ako nagtitiwala sayo, Quinn. Kaya naghihintay ako na sasabihin mo ang totoo. Ayokong pangunahan ka sa alaalang hindi naman ako sigurado, hindi rin ganun kalinaw sa akin. I want you to confirmed it…” napahnga siya ng malalim. “But you never did. SO I thought I was mistaken.”
“And you saw Kate in your memories?”He puckered his lips and looked away like he made a mistake.
“Hindi. But I saw Kate’s picture on the box that Madre Jona gave me. I called her and told her about the picture of a woman she left on the box. She said that it was accidentally put it by her, pero ang larawan ay talagagng para sa akin, pinabibigay ni Kate bago raw siya umalis. Ang larawan ay simbolo ng pagpapaalam niya sa akin at sa Molino,” mahabang paliwanag nito.
“She was never in your memory,” I stated like everything become clearer now.
“Yes,” matigas niyang pag-amin. “Sinabi ni Madre Jona kung sino si Kate Thomas, kaunting detalye lang ang naibigay niya. So… I thought it was her, I somehow think that maybe she is the one whom I offered and promised a marriage. Nagbakasakali ako dahil hindi ko naman malaman sayo ang totoo. I was certain that it was not you, because if it’s you, you will tell me right away. But you didn’t.”
“Denver, ayaw ko rin na pangunahan ka. I was afraid of how might reaction you’ll give me.”
“There was never a woman in my memories. I was only desperate to know the truth."
Bigla akong nakaramdam ng awa sa kanya dahil hindi ko sinabi agad ang totoo. Kinain lamang ako ng takot sa maaaring maging kahinatnan kapag inamin ko ang lahaat.
QUINN’S POVWhen you love someone, you are ready to give everything for him. You are ready to give up even the most valuable thing left inside you. Why? Because you are hoping that in some point, he will loves you back.Napatingin ako sa lalaking nasa harapan ko ngayon, he is removing his coat with his cold deep eyes. Marahan akong napalunok nang balingan niya ako ng tingin, pinaghalong sakit, pait, at galak na makita siya sa malapitan sa gabing ito. Dahan-dahan siyang lumapit sa akin at mataman akong tinitigan.“Remove your clothes,” matigas na utos nito.Unti-unti kong sinunod ang sinabi niya. I feel like inferior in front of him, his power, money, and influence really change him. Pero umaasa pa rin ako na
QUINN’S POV(Flashback 8 Years Ago)Napaangiti ako sa bulaklak na nasa harapan ko ngayon. Umangat ang gilid ng labi ni Denver matapos makita ang reaksyon ko. Agad kong tinanggap ang isang pirasong rosas na inaabot niya sa akin. Tumikhim siya at nahihiyang umiwas ng tingin. Tahimik ang rurok ng bundok habang nakatanaw kami sa papalubog na araw. Ang mga bulaklak na nakapalibot sa amin kung noon ay pinaglalaruan lang namin, ngayon ay nagsilbing instrumento para mas maging romantiko ang paligid sa aming dalawa. “Umaasa pa rin ako na babalikan ako ng mga magulang ko,” he whispered while we are sitting on the grass. Nakataas ang isang tuhod niya at doon nakapatong ang siko
QUINN’S POV (Flashback) Nakapagtapos ako ng HRS, nagtrabaho ako sa hotel hanggang isang araw ay nakita ko si Denver sa isang magazine. Binasa ko iyun, ngunit hindi sapat ang impormasyon na naroon, sa tulong ng aking kaibigan na si Alexa ay mas napadali ang paghahanap ko sa kanya. Hanggang sa nag-apply ako bilang janitress sa isang exclusive restaurant na sabi ni Alexa ang laging pinagkakainan ng mga Salviejo. Nagbakasakali ako na makita isang araw si Denver, sa paglipas ng araw ay nakilala ko pa ang ibang angkan ng mga Salviejo mula sa pagtanaw lamang sa malayo. Hanggang sa pumasok si Denver Salviejo kasama ang mga magulang niya, doon ang unang beses kong pagkakakita sa kanya matapos ang mahabang taong paghahanap ko dito. Pumasok sila sa isang private exclusive lounge na para lamang sa mga mayayaman.
QUINN’S POV“This is Salviejo Grand Hotel, we would like to inform you that you can start your job this Monday. You are hired as an EA of Mr. Charlton Salviejo,” the lady said formally on the phone.Napatakip ako ng bibig gamit ang palad ko. Hindi ko ba alam kung matutuwa ako o ano.“You… you mean executive assistant?” paninigurado ko.“Yes, ma’am.”“I… I didn’t apply for EA position,” sambit ko na parang hindi pa nagustuhan ang balitang natanggap.“But your profile is suited for EA position. That’s our boss wants,” she answered patiently.“O-okay. Thank you,” wala sa sariling sagot ko at nawiwindang pa rin sa nangyari.
QUINN’S POVSa sobrang inis ko ay dumiretso ako sa restroom para kalmahin ang sarili. Lalabas pa lang ako nang pumasok sa loob si Denver na ikinagulat ko ng husto. Mapaglaro ang ngisi sa labi nito nang lapitan ako.Agad akong napaatras sa di malamang dahilan.“What are you doing here? At nakapasok dito?” iritado niyang tanong at mas lumapit sa akin.Tinapatan ko ang inis niyang mukha ng matalim kong titig sa kanya.“Because I’m qualified of the Hotel’s standard. Hindi ba isa kang businessman, dapat mo rin yan,” nang-uuyam kong saad dito. I was about to walk out but he automatically grab my wrist and made me faced him.“Resign,” madiin niyang utos na ikinamangha ko. “Ayoko ng dumi sa negosyo ko.”Mariin akong napapikit habang kinakalma ang sarili ko.
QUINN’S POV INIS NA INIS akong pumunta sa table ko at padabog na umupo roon. Ngunit napatayo rin agad nang namataan si Sir. Charlton na papalapit sa akin. He smiled after seeing my annoyed face and heavy movements. Niyukuan ko siya at nahihiyang ngumiti. Ano ba naman, Quinn. Wala kana bang ibang alam kundi kapalpakan at kahihiyan? “Naghihintay po sa inyo sa loob si Mr. Denver Salviejo,” paalam ko agad sa kanya at akmang bubuksan ang pintuan para sa pagpasok niya ngunit nagsalita ito. “Again?” he uttered like there is something unusual happening with his cousin. Tumikhim ako at hindi na umimik pa ‘tsaka binuksan na nga ang pintuan. Napangiwi ako nang madatnan doon si Denver na nanatiling nakaupo sa swivel chair ni Charlton maski nakita na niya ang may ari ng opisina na papasok. How rude and unrespectful. Napailing na lang ako, dismayado mga natutuklasan na pagbabago
QUINN’S POVPabalik-balik akong naglalakad sa loob ng sala namin ni Alexa habang siya ay pinapanuod ang ginagawa ko. Hanggang sa narinig ko ang iritado nitong buntong hininga. Agad akong umupo sa tabi niya at hinawakan ang magkabilang kamay nito.“Tingin mo totoong nawala ang alaala niya? Kaya ganun na lang ang turing niya sa akin?” I asked.“Malamang. Alangan namang nagsisinungaling si Sir Charlton, tsaka totoong na-ambush ang sinasakyan noon ng isang Salviejo, nabalita iyun pero hindi ko alam na si Denver pala ang tinutukoy sa balitang yun.”I calmed myself and get excited for unknown reason.“What if he remembers me, you think we still have a chance?” I asked excitedly.Napakamot si Alexa sa buhok niya at tila nag-aalangan sa isasagot.“Makinig ka, Quinn. Walang kasiguraduhan ang sagot sa tanong mo, kung t
QUINN’S POV Tumikhim ako bago binuksan ang pinto at pumasok sa loob ng opisina ng CEO. Pagkapasok ko pa lang ay agad ng napaangat ang tingin ni Denver sa akin, binaba nito ang papel na hawak at sinuri ang suot ko hanggang sa bumalik muli sa aking mukha ang kanyang mga mata. “Approved na ang pag-transfer mo dito?” may bahid na panunuya ang boses niya. “That fast? Akala ko matatagalan at magkakaproblema pa.” Nilapag ko ang isang document sa ibabaw ng lamesa niya. “Pirma niyo na lang ho ang kailangan… Sir Denver,” I mumbled and glanced at him. Tumaas ang isang kilay nito sa huling sinabi ko at tipid na napangiti. “Alright.” Nagsimula na siyang pumirma habang ako ay nanatiling nakatayo sa harap niya, hinihintay siya at naiilang sa sobrang tahimik. “Na-tour kana ba sa buong building?” biglang tanong nito sa kalmado at malalim na boses, malayo sa lagi ni