CHAPTER FIVE

Nasa harap na ako ng bahay nang mamataan kong papalabas si Marcio. As usual, he is wearing all black and eyeliner all over his eyes. Mukha itong kultong aattend ng daily session. Iniwas ko ang tingin ko dahil hindi siya magandang tanawin. Para siyang nababalutan ng itim na aura at lahat ng titingin sa kaniya ay magiging kasapi nito.

"Hoy!" si Marcio. "Gusto mo raw akong makausap?"

Dahan dahan ko siyang nilingon. Ito kasi ‘yong klase ng tao na hindi mo puwedeng isnabin. Gustuhin mo man ay baka manganib lang ang buhay mo. "Ah oo… noong isang araw."

Hindi ito sumagot kaya nagpatuloy ako. "Papakiusapan lang sana kita na hinaan mo ang music mo."

"Bakit?! Naririndi ka?"

Sometimes I am convinced that he is some kind of a member of a cult or a mafia. Wala yatang araw na hindi ito nag aangas at nananakot. Nagdududa na nga ako na baka front niya lang ang pagiging bandista.

"Hindi… hindi naman."

"Mabuti nang malinaw," he answered in his usual tone. "At sa susunod na magreklamo ka, unahin mo muna ‘yong pesteng water district na ginagambala na tayong lahat dahil sa kakulangan ng supply ng tubig dito sa subdivision," dagdag nito at walang sere-seremonyang umalis sa harapan ko. Right. What do I expect from him? Kinasanayan na lang ng lahat ang kabastusan nito kapag nakikipag usap. Hindi na dapat iyon kagulatan pa.

At hindi na bago sa mga taga Route 88 ang pamomroblema sa tubig. Kung masinop at responsable ka lang sa paggamit ng tubig ay hindi ka naman masiyadong maaabala. Minsan kasi ang problema ay nananatiling problema kapag hindi ka gumawa ng paraan para masolusyunan ito. At minsan kailangan din sakyan ang alon para makasabay ka sa agos ng buhay. Sana ay alam iyon ni Marcio imbes na magreklamo ng magreklamo.

I never even one second thought about complaining to any establishments or any event where I need to contradict my thoughts from what they believed in. I mean for me… that is requiring an energy to speak what is on my mind and I don't want that. Even if I want to, I can't. That is my weakness for God's sake. And explaining my side is not really my cup of tea. So I let everything as it is. Kahit na minsan ay naaagrabyado na ako.

It takes me seconds to finally brought back my senses. Pumasok na ako dahil kailangan ko pang harapin ang problemang ipinasa sa akin ni Monica. Now that I have mention it, mag iipon pa ako ng enerhiya para makagawa ng isang mala pelikulang liham na naglalaman ng pagsinta ni Monica para kay Harken. Ang tanong, magugustuhan kaya iyon ni Harken? Ayaw ko lang na masayang ang effort ko. Originally the idea was from Monica. Pero ako parin ang responsable sa kung anong laman ng sulat. Technically… the letter was really from me. Ah ewan!

Bago pa ako masiraan ng bait ay naisip kong kausapin si Syria. Strangely, kahit na mahirap sa akin ang magtiwala pero kapag may mga bagay na bumabagabag sa akin, si Syria ang nagiging takbuhan ko. At kailangan ko ang opinyon niya sa bagay na pinoproblema ko.

I-dinial ko ang numero niya at matapos ang isang minuto ay sumagot ito.

"Ano na namang ikukumpisal mo sa akin?” she boredly asks me.

"Are you a priest?" pambabara ko. Sometimes we have a stupid conversation like this.

"Malapit na. Nang mabasbasan kita," anito at saglit na umubo. "Anyway, anong kailangan mo? Bakit bigla kang napatawag?'

"I... ahmm.. I do think that you are the only human being who can help me."

"And?"

"Do you," I cleared my throat, having a hard time spilling the right words to say. "Do you have any idea about love letters?"

"Hmm... Love letters? Coming from you? Interesting."

I told her the entire story of how I ended up having a dilemma about the thing I never expected to encounter in my whole entity. Matagal ko nang tanggap na hindi ako nabibilang sa pangkat ng mga taong magmamahal. Matagal na akong nawalan ng kakayahang makaramdam ng ganoong klaseng bagay. Lahat ng pinahalagahan ko noon ay binigo lang ako. Kusa na lang sigurong napagod ang puso ko at gumawa na lang ng pader para harangin ang mga magtatangka na namang wasakin ito.

"Bakit mo naman kasi tinanggap?"

I shrug. "Natakot kasi ako eh. Alam mo naman na umiiwas ako sa mga gulo."

"At hinahayaan mo silang abusuhin ka? Nako kung kilala lang kita ay baka matagal na kitang nabatukan. Hendell, listen… it is okay to say no sometimes. Karapatan mo 'yon. No one should take that right away from you. Natatakot ka man o hindi sa taong 'yon."

"Thank God hindi mo ako kilala. Mukhang sa tono palang ng pananalita mo ay malakas kang mambatok," I joked. Trying to lighten the atmosphere.

I heard her chuckled on the other line. "I hope I will never meet you though."

I smiled. "Same here. And I am pretty sure that our roads will never cross."

"And oh! About that love letter, I have a suggestion. Ikaw bahala kung pakikinggan mo ako o hindi."

I am intrigued. "Depende. Ano ba iyon?"

"Para makagawa ng isang magandang liham, dapat ay damang dama mo ang bawat letra at salitang isusulat mo. Hindi puwedeng basta mo na lang ilalathala ang isang bagay na hindi mo naman randam, hindi ba?"

"And your point is?"

"You need to experience being with the person na pagbibigyan ng sulat para mas makatotohanan ang laman. Sa makatuwid, kailangan mong maranasan na makasama siya."

My system literally panicked. "What? Nababaliw ka na ba?"

"No? That was just my suggestion. You don't need to freak out like that."

"I am not gonna do that," pinal na sabi ko.

I stand up from my desk and stretch my arms. I would rather find a cheesy cringey sample letters from the internet than to listen to Syria's stupid idea. I had enough of human interaction lately. At ayaw ko na muna. Lalo na kung si Harken ang kakausapin ko. Hindi ko matukoy ngunit iba ang pakiramdam ko kapag nasa paligid siya. Parang nahihirapan akong huminga at nabablanko ang utak ko kaya nakakagawa ako ng mga bagay na ikapapahiya ko. Kapag ganitong may iba akong pakiramdam ay dapat na umiwas na ako.

Tama. This time, hindi ko pakikinggan si Syria. It will not do good for me anyway.

Binalikan ko na lang ang mga pinamili ko at isa isa ‘yong inalis sa supot. I bought two sets of stationery papers na magkakaiba ang design, four ball point pen, two markers, and a bottle of glue. I can't believe that I reached this point of my life where I will make an effort making a love letter for a guy. Given, it is not technically from me, but it is came from me. Minsan gusto ko na lang talaga kuwestiyonin ang mga pabigla bigla kong desisyon sa buhay.

I made some drafts until dinner. I wrote a cold, unemphatetic, weirdly made by loser love letter. Napangiwi ako. Kahit ako siguro ang makatanggap nitong sulat na ginawa ko ay baka magtatakbo na ako paalis. Okay, exaggerating much. But honestly, it will not pass any test. I hate that I don't have a sweet bone and tongue. Nagmukha tuloy iniimbitahang dumalo sa korte si Harken sa sobrang pagka pormal at literal ng sulat. Napahilamos na lang ako. Wala na talaga akong pag asang maitawid itong suliranin kong ito. Pero malalagot naman ako kay Monica. Natatakot akong baka pagsimulan ito ng hidwaan sa pagitan naming dalawa. As much as possible ay ayaw kong makipag associate sa mga tao lalo na kung sa hindi magandang dahilan.

I need to think!

Kailangan kong makahanap ng paraan para matapos na 'to. After that, I will remind myself 'NO MORE ORDERS!' from other people. It is a must policy that I should obey or else I am gonna end up like this. Lunod na lunod sa problemang hindi ko alam kung paano susolusyunan. Right. This would be the last time.

Kinabukasan ay hindi parin ako mapakali. Wala parin akong nasusulat na matino. Nakatitig lang ako sa kawalan habang nagkakape. Napabuntong hininga ako.

"Ano ba kasi ang pag ibig," naiusal ko.

"Pag aaksaya ng oras."

Mabilis akong napatingin sa bintana. And there I saw Marcio, holding an apple with his usual get-up.

"Ano?" tanong ko dahil hindi ko masiyadong nakuha ang ibig niyang sabihin.

"Nagtatanong ka kung ano ang pag ibig, hindi ba? Sumagot lang ako," balewalang sagot nito at kumagat muli sa kaniyang mansanas. Hindi ko na lang tinanong kung bakit siya nasa bintana ko.

"Eh? Bakit pag aaksaya sa oras? Sa- sabi nila, magandang pakiramdam 'yon."

Kumunot ang noo nito at eksaheradong sumimangot. "Sinong tanga ang nagsabi sa iyo niyan?"

"Iyon naman kasi ang pinaniniwalaan ng lahat."

"Well, not me. At ikaw, huwag kang papaloko sa ideya nila ng pagmamahal. Hindi 'yon masaya," pangaral niya na parang isang eksperto sa larangan ng pag ibig. At isa lang ang napagtanto ko. Bakit niya ako kinakausap?

Sinundan ko na lang siya ng tingin habang abala parin ito sa pagkain ng mansanas. Things are kind of weird these days. As I look back, lots of unusual thing happened. Different people starting to see my hidden self. Magmula lang noong dumating sa route 88 si Harken. Napapansin kong ang mga nangyayari sa akin ngayon ay may kinalaman sa kaniya. But it is just an absurd idea, right? Hindi ko dapat lagyan ng meaning ang mga pagbabagong nakikita ko. Maaaring nagkakataon lang iyon at hindi naman talaga katulad ng iniisip ko.

"Bakit? Nagmahal ka na ba?" wala sa sariling tanong ko. Agad ko namang iwinagayway ang mga kamay ko at umiling iling. "Ahh… ano wala iyon! Huwag mo nang pansinin," tarantang sabi ko kay Marcio na mukhang masama na naman ang timpla.

"Sino ba sa tingin mo ang hindi nagmamahal? Huwag mo akong tanungin ng pantanga mong tanong. Umiinit ang ulo ko."

"Sorry," I whispered.

He throw the remaining apple on the trash can near the drain. "Lalo na 'yang pagsosorry mo. Nakakairita, alam mo ba 'yon?"

Yumuko na lang ako. Wala na akong alam na salita para isagot sa kaniya. Baka lalo pa siyang mairita kapag ibinuka ko pa ang bibig ko. Malungkot akong ngumiti. Noon pa lang naman, wala na talagang natutuwa sa presensiya ko. ‘Yong pakiramdam na kahit anong sabihin ko para i-please “yong kaharap ko, sa huli hindi ko parin sila magawang gustuhin ako. I am always the ignored one way way back in my school days. And even now, I can't still find the right words to say for them to like me. I gradually accept that I will never be a cool and good conversationalist woman like the others. But sometimes, it hurts.

It is impossible to avoid the fact that once a loser is always a loser.  And I will never win.