One

Nagmamadali akong bumaba ng hagdan upang pumunta sa dining. Malapit na akong malate pero hindi pa ako kumakain! Ang tagal kasing umalis nila Papa kaya hindi agad ako lumabas sa aking silid.

Sa hapag ay nagliligpit na ang ilang kasambahay habang si Ate Linda naman ay hinahanda ang aking kakainin. In just three minutes tapos na agad akong kumain.

Makapasok sa sasakyan ay agad nag maneho ang aming driver, alam na nagmamadali ako. Nang makarating sa school ay agad kong tinakbo mula sa parking papunta sa hall. Habol-habol ang hininga ay huminto ako at inaayos ang nagulong buhok habang kinakalma ang sarili. Ginawa kong salamin ang reflection ng aking mukha sa cellphone at inayos ang aking bangs. 

"You look pretty, Irene," I whispered to myself bago tinago ang cellphone.

Nakita ko ang lalaking dahilan kung bakit ako nagmamadali. I flipped my hair before I continue walking, pretending that I didn't know na ganitong oras siya dadaan sa hallway.

I make sure na sapat ang distansya namin para maamoy niya ang bago kong pabango. I confidently walked towards the tall and handsome Riley Romualdez, he has a clean cut hair, and wearing his well-ironed complete uniform, a major turn-on. He was talking to his friends nang mapansin ako ng isa sa mga ito at agad sinabi kay Riley. I know they are talking about me.

Nang magkasalubong kami ay huminto siya kaya huminto rin ako. Tinatago ko ang aking ngiti kahit mabilis ang tibok ng aking puso. Sinabi niya sa mga kasamang mauna na ang mga ito at susunod na lamang. Bago siya bumaling sa akin ay may dinukot siya sa loob ng dalang bag.

"Ralvy asked me to give you this," kunot noong inabot niya sakin ang nakatuping pulang papel. I know what's in there, kinausap ko ang bunso niyang kapatid para dito.

I smiled before accepting the paper, "salamat!"

Agad umalis si Riley at humabol sa mga kasama. Naiwan ako sa gitna hawak hawak ang papel na ako mismo ang gumawa. Narinig ko ang bulungan ng mga estudyante.

"Did Riley just give her a card?" someone from the crowd.

"That red paper. Maybe that's a love letter?"

I smiled as I open the folded paper, written in all caps in my own penmanship,

MISSION ACCOMPLISHED!

I folded the paper with meaningful smile. Very successful move. Riley's famous, maraming nagkakandarapang babae sa kanya kaya paniguradong mabilis kakalat ang nangyaring ito. Everyone will talk how Riley Romualdez gave a love letter to Irene Hoopai, which is me. 

Hindi naman nila alam kung anong laman ng papel, I wrote it myself and asked Ralvy, his sister, na sabihin kay Riley na ibigay ito sa akin.

Tinago ko ang papel sa aking bag at pinagpatuloy ang pag lalakad, everyone is looking at me. Maybe asking why would Riley give such letter. Hindi mapigilan ang ngiti ng pumasok sa classroom. I sat at my usual spot, nilabas ko ang mga gagamitin sa unang subject.

Ilang araw na ang nakalipas pero laman pa rin ng usap usapan ang nangyari noong nakaraang araw. Hindi ko alam kung narinig na ba ni Riley na pinaguusapan kaming dalawa,  kahit anong aga ko pumunta sa school at maghintay sa hallway ay hindi ko siya nakikita.

I'm going to make this year memorable. Gagawin ko ang lahat para makuha ang atensyon ng isang Riley Romualdez.

Walang klase sa susunod na period kaya naupo ako sa bakanteng gazebo and I opened my laptop. Ngayong naayon na sa plano ang isa sa mga pangarap ko, oras naman ngayon upang ipagpatuloy ang pag hahanap sa school na maaring tumanggap sa akin.

I will apply for a scholarship at sana ay ma-approved. Hindi man kami ang pinakamayaman sa bansa ay hindi naman kulang ang salapi para pag-aralin ako. I just hate that my parents are against my dreams. Hindi ko maintindihan kung bakit ayaw nila akong payagan mag take ng Fine Arts sa college.

Hindi karamihan ang universities na nagooffer ng course for photography. Iilan lang ang nakikita ko at siguradong mahihirapan ako mag apply ng scholarship. Kung hindi nagring ang cellphone ko ay hindi ko mamamalayan ang oras.

Isang tawag mula sa numero ni Papa ang nasa aking screen. Hindi ko agad sinagot ang tawag, habang nagriring ito ay iniimis ko ang aking gamit. I called my driver para makauwi na kami.

Kung ano man ang dahilan ng pagtawag ni Papa ay masama ang kutob ko. Hindi naging maganda ang huling pag uusap namin kaya hindi ko sinagot ang tawag niya kanina.

Nang makarating sa bahay hindi pa man ako tuluyang nakakapasok ay dinig ko na ang pag tatalo ni Mama at Papa. Kagaya ng dati ay tungkol ito sa negosyo, ang negosyong pinipilit ni Papa na pag-aralan ko.

Tuluyan akong pumasok sa living room kung saan nagtatalo ang aking mga magulang. Agad akong nakita ni Papa, kita sa kanyang kunot na noo at salubong na kilay kung gaano siya namomroblema.

"Irene!" my father called me.

"Neo, shut it!" pigil ni Mama sa kung ano mang sasabihin ni Papa.

"You'll take over our business-''

"No, napag-usapan na natin to, Pa!" I cut him off.

Kita ko ang galit na dumaan sa kanyang mga mata. Alam kong stress na siya sa negosyon pero hindi noon mababago ang desisyon ko. I will pursue photography. Hindi ako papayag na hindi matupad ang pangarap ko.

"You will. Mark my words, Irene." 

"Nasaan ba ang pinag-mamalaki mong panganay, Pa? Bakit lagi na lang ako? Bakit hindi siya ang kulitin niyo?"

My father raised his hand, kung hindi siya napigilan ni mama ang siguradong masasampal niya ako. Pinapakalma siya ni mama kaya umakyat na ako sa aking kwarto.

Pigil ang luha kong sinara ang pinto. I can't believe that Papa can slap me. Tinakpan ko ang aking bibig nang unti unting kumakawala ang aking mga hikbi. My hands are trembling, naging mabigat ang aking paghinga. Hindi ko maintindihan kung bakit pero napaupo na lang ako at humagulhol.

Nagtatampo man kay Papa ay alam kong hindi ko siya matitiis sa gusto niya. I'm really torn right now, I've been in love with photography since I was nine but I don't want to fail nor disappoint my Papa.

Isang mahirap na desisyon ang hinihingi niya ngayon. It's a choice between my passion or the responsibility my father asked me to take because my older brother can't run the business properly.

Hindi ko alam kung anong oras ako natulog kagabi o kung madaling araw na ba 'yon. Pumasok ako sa school ng matamlay, at sa unang pag kakataon ay nairita sa tingin at bulungan ng mga estudyante. Ni ang hintayin o hanapin si Riley ay hindi ko na nagawa, agad akong pumasok sa classroom na hindi umiimik kahit kanino.

Nang sumapit ang lunch ay hindi ako sa canteen pumunta. I went to the gazebo upang magpahangin at mag isip. At kung minamalas ka nga naman occupied ang mga gazebo, mga grupo ng estudyante gumagawa ng school works ang naroon.

Nilibot ko ang aking paningin, sinisigurado kung wala na talagang bakante. I spot one kaya dali dali akong naglakad patungo roon. Kasabay kong tumapak mula sa kabikang bahagi ang isang lalaki. Napairap ako nang makilala kung sino iyon.

Nakatitig sa akin ang masungit na mukha ni Clymer Fegalquin, isa sa elites ng eskwelahang ito. Akmang uupo na siya nang magsalita ako, "I got here first, you better find other unoccupied gazebo, Fegalquin" pinataasan niya lang ako ng kilay at umupo pa rin doon.

"I said-"

"I heard you, Irene. And no I got here first. So..."

Ayaw kong magpatalo kaya naupo rin ako at binuksan ang laptop, itinuloy ang naantalang paghahanap ng university kahapon. Walang umiimik sa amin. Tahimik lamang si Clymer na naka unan ang ulo sa sandalan. The tip of his wavy hair is almost touching his closed eyes. Is he sleeping? 

Nang mapansin kong nakatitig ako sa kanya ay agad ko iyong binawi. Ano at tinititigan ko ang rival ni Riley sa lahat ng bagay? I should stay loyal with him, hindi man kami pero kay Riley ang suporta ko.

I finally found a school that offers scholarship for Photography. As I read their guidelines, naramdaman kong bumangon si Clymer sa kanyang pag kakahiga at pinagpag ang damit. He looked at me, hindi ko man kita pero alam ko. It made me concious kasi, naupo ako ng maayos habang dinadownload ang application form mula sa website ng university.

I closed my laptop and looked at him. Nakipagtitigan ako sa kanyang mapanuring mga mata. Una siyang bumitaw sa tingin kaya napangiti ako. I gently clean the mess I made on the table. 

I fixed my hair before I stand up. Binalingan ko ng tingin si Clymer, hindi ko gustong magpaalam kaya inirapan ko na lang siya.

"What's with your eyes rolling?" he asked with a ghost of smile.

"Nothing." Tinalikuran ko siya at umalis na roon. I heard him chuckled. 

Babalik na ako sa classroom dahil tapos na ang lunch, ngunit naagaw ng atensyon ko ang nakatitig na si Riley, umiiling at tumalikod bago naglakad palayo.