Chapter 7
Kinabukasan ay tanghali na 'kong nagising. It's Sunday at balak kong linisin ang kuwarto ko. Gusto kong baguhin ang arrangement ng mga stuffs ko para kahit papaano ay maging maganda naman ito.
Bumangon ako sa kama at dumiretso na sa banyo para maligo. Nang matapos ay lumabas ako at nagtungo sa walk in closet para magbihis. Merong cabinet at walk in closet ang kuwarto ko.
Pinasadya ko talagang lagyan ito dahil sa cabinet ko nilalagay ang mga old stuffs ko na hindi ko na masyadong nagagamit. Samantalang sa walk in closet ko naman nilalagay ang mga bagong stuffs ko, like dress, pants, shorts, t-shirt, sling bag and shoes.
Suot ang isang over-sized pink t-shirt and black short ay lumabas ako sa walk in closet at nagtungo sa vanity mirror. Tinignan ko ang kabuuan ko at napanguso ako nang mapagtanto kung gaano talaga ako ka pangit.
Naalala ko na naman ang nangyari kahapon sa Mall kung saan pinahiya ako at sinabihan ng pangit sa harap ng maraming tao. Hindi dapat ako nasasaktan sa gano'ng salita kasi sanay naman na ako. Pero minsan hindi ko pa rin talaga maiwasan.
Umuwi agad ako kahapon sa bahay matapos ang pangyayaring 'yon. It was the most embarrassing moment of my life. Kasi nasanay ako na palaging sa school lang ako binubully kaya hindi ko inaasahan na nangyari 'yon sa'kin kahapon.
Lumapit ako sa salamin at pinagmasdan nang maigi ang aking mukha. Mula sa kilay kong sobrang kapal na medyo makalat tignan, ang mga mata kong kulay brown na may mahabang pilik-mata, ang matangos kong ilong, ang mapula at manipis kong labi.
Medyo malaki ang pisngi ko na minsan ay nagmumukha na 'kong siopao. Napanguso ako nang makita ang kabuuang mukha ko sa malapitan.
Pero bakit ba sobrang judgemental ng mga tao?Bakit imbes na tanggapin nila ang ganitong mukha ay mas lalo pa nilang ini-insulto? Minsan hindi ko maintindihan ang mga utak nila eh.
Maputi rin naman ang balat ko at sobrang kinis katulad ng ibang babae. Pero bakit hindi pa rin ako maganda?
Napabuntong hininga na lang ako at umalis na sa harap ng vanity mirror. Nagtungo ako sa bed side table at kinuha ang salamin sa mata.
Hindi naman gano'n kalabo ang paningin ko pero hindi ako sanay na hindi nagsusuot nang salamin.
Tinali ko ang buhok ko sa messy bun at nang matapos ay lumabas na 'ko ng kuwarto.
Naabutan ko si Yaya na nagluluto nang makarating ako sa dining room.
"Ano po 'yan, Ya?" Tanong ko rito at lumapit sa ref para kumuha nang tubig.
Nilingon ako saglit ni Yaya at ibinalik din agad sa kaniyang niluluto.
"Sweet and sour, hija. Teka, gutom ka na ba? Sandali na lang at maluluto na ito,"
Lumapit ako ng bahagya sa puwesto niya at sinilip ang kaniyang niluluto. Biglang kumalam ang sikmura ko nang maamoy ito.
"Ang bango naman ho, Yaya. Mukhang masarap!" I giggled.
Natawa naman si Yaya nang mahina.
"Oo hija sobrang masarap ito. Kaya saglit na lang ay patapos na 'ko. Kung nagugutom ka na aba'y umupo ka na roon at pagsisilbihan kita,"
"Naks ang sweet naman ng Yaya ko. Hindi pa naman po ako gutom kaya take your time po muna. Maglilinis lang ako ng kuwarto ko,"
"H-ha? Maglilinis ka? Aba't h'wag na at ako ang dapat gumagawa no'n." Natataranta niyang sambit.
Nilapag ko naman sa mesa ang hawak kong mug na may lamang tubig at hinawakan si Yaya sa magkabilang balikat. Naglalambing akong humilig do'n.
"Let me do it, yaya please? Atsaka you're busy naman right now kaya ako na lang po ang maglilinis,"
"P-per---
"Wala rin po kasi akong gagawin kung sakaling ikaw ang maglilinis ng kuwarto ko, Yaya." Narinig kong napabuntong hininga si Yaya nang marinig ang sinabi ko.
"Oh s'ya sige at mukhang ika'y disidido nang maglinis," aniya at sumuko rin.
Umayos ako ng tayo sa gilid iya at patagilid din siyang niyakap.
"Thank you, Ya. You're the best!"
Sinimulan ko na ang paglilinis sa kuwarto. I swept and mop the floor, pinalitan ko rin ang mga kurtina at bed sheet ko. Inayos ko ang mini library sa kuwarto, iniba ko rin ang arrangement ng mga stuffs ko at nang matapos ay ang banyo naman ang nilinis ko.
Kaya nang matapos ay basang basa ako ng pawis. Para akong naligo dahil sa sobrang basa. Kumuha ako nang towel at pinunasan ang pawis ko sa noo, leeg at ang paghuli ay ang aking likod.
Nang hindi pa makuntento ay napagdesisyonan ko na lang na maligo ulit. Suot ulit ang isang over sized white t-shirt and jogging pants ay lumabas ako ng kuwarto at bumaba sa dining area para kumain.
Wala sina Mama at Papa ngayon kaya mag-isa lang akong kumakain. Hindi na 'ko magtataka kung busy na naman sila sa kompanya.
Binilisan ko ang pagkain at nang matapos ay umakyat na 'ko sa kuwarto. Nilabas ko mula sa bag ang aking notebook at mga libro para sagutin ang mga assignments na hindi ko pa natatapos.
It wasn't that hard anyways kaya madali ko 'yong natapos. Binalik ko ulit sa bag ang mga gamit ko pagkatapos ay nagtungo ako sa gilid ng aking cabinet para kunin ang guitara.
I went in the terrace of my room at umupo sa upuan na naro'n. Inalis ko ang malaking salamin sa 'king mata at tinali ang buhaghag kong buhok into a messy bun.
Hindi naman gano'n kalabo ang mga mata ko kaya okay lang kahit hindi ako magsuot nang salamin. Actually it wasn't my first time not to wear my glasses because I usually do it dito sa bahay.
Nagsusuot lang naman ako ng salamin sa t'wing nagbabasa ako nang libro o nasa school ako. Pero kapag nasa bahay naman ay hindi ko ito sinusuot.
Sinimulan kong i strum ang guitara. Since I don't have any plans today magmumukmok na lang ako rito sa bahay. Ayoko rin gumala ngayon kasi gusto kong umiwas sa gulo.
Facing people brings trouble. Alam ko naman na makita lang nila ako ay hindi na makakabuti pa. I still remember what happened yesterday that's why as long as kaya kong umiwas ay ako na lang ang mag aadjust.
I couldn't understand people nowadays. They were so mean and judgemental. Tila lahat ng bagay ay binibigdeal na nila.
I need to breathe and relax myself down. Pagkatapos nang ilang strum ko sa guitara ay namalayan ko na lang ang aking sarili na kumakanta.
I guess I just got lost
Being someone else
I tried to kill the pain
But nothing ever helped
Napapikit ako habang patuloy na kumakanta. Hinayaan kong liparin ng hangin ang buhok ko.
I left myself behind
Somewhere along the way
Hoping to come back around
To find myself someday
Masyado na 'kong nalunod sa kanta at hindi ko na kayang iahon ang aking sarili. Hinayaan ko lang ang sarili kong namnamin ang ganitong sandali ng buhay ko.
Pakiramdam ko bumalik ako sa panahong bata pa 'ko. That time I was so happy and everybody loves me. That time I feel loved and accepted.
Compare now. Everything changed. My life today wasn't the same anymore like before. And it hurts me so big time.
Kung noon nagawa akong tanggapin at mahalin ng mga tao bakit ngayon hindi na? Bakit hindi na nila matanggap ang tunay na ako?
Kung noon hindi nila ako kayang saktan pero bakit ngayon ay kulang na lang iparamdam nila sa akin na hindi ako sapat?
Lately I'm so tired of waiting for you?
To say that it's ok
Tell me please
Would you one time just let me be myself
So I can shine
With my own light
Let me be myself
Hindi ko namalayan na may luhang tumutulo na pala sa'king pisngi habang kinakanta ang lirikonh iyon.
I feel like the lyrics of the song was for me. Na tila ginawa ito para sa'kin.
I smiled weakly at the thought and I stopped from strumming my guitar. I slowly opened my eyes and looked at the bright sky.
Memories of the past keep on flashing on my mind. Minsan hindi ko maiwasan tanungin ang sarili ko.
Kailan ko pa ba ulit mararanasan ang pakiramdam na tanggap ka ng mga tao? Na mahal ka ng taong mahal mo?
Kailan ko pa mararanasan ang maging malaya at gawin lahat ng gusto ko?
Ang unfair ng mundo sa'kin. Bakit sa dinami dami ng tao ako pa ang napili nitong pahirapan at saktan?
Hindi madali sa'kin ang lahat lalo na't kailangan ko pang manglimos ng oras, atensiyon at pagmamahal sa mga tao.
Hindi madali sa'kin na ipagsiksikan ang sarili ko sa kanila.
Masakit, oo. Sobrang sakit. But do I have really a choice?
May choice pa ba ako para piliin ang sarili ko?
Kasi kung oo, handa akong gawin iyon maging malaya lang ulit ako.
Handa akong gawin ang lahat bumalik lang ang dating ako.
Because right now at this moment, I felt alone and lonely. Na wala akong masasandalan sa ganitong pagkakataon.
Muli kong pinagtutug ang gitara at hinayaan ulit ang aking sarili na lunurin ng musika.
Nang sa gano'n kahit papaano ay maramdama ko rin ang panandaliang kalayaan sa piling ng... pagkanta.
To be continued...Chapter 8Maaga akong pumasok sa school kinabukasan ng lunes. Pagdating ko sa classroom ay hindi ko nadatnan si Irish sa kaniyang upuan.Nagtataka akong napatingin sa wrist watch ko. Malapit ng mag start ang klase ba't wala pa s'ya?Kilala ko si Irish. Early bird siyang klaseng tao. Sa aming dalawa parati siya ang nauuna sa'kin sa school at minsan lang siya ma late.Pero hindi late to the point na malapit na talaga mag start ang first period.Dumiretso ako sa upuan ko at umupo. Nilabas ko ang cellphone ko sa bulsa na minsan ko lang ginagamit at chineck kung may message ba si Irish.Nang makitang may isa akong mensahe sa inbox ay mabilis ko itong binuksan at binasa.Irish:Trix, absent ako ngayon. May pupuntahan kami ni Mommy na importante. Ikaw na bahala sa teachers natin ha? Thanks!Nang mabasa ang text ay napanguso akong ibinalik ang cellphone sa bulsa. Saktong pumasok na sa loob ng room si Ms. Helena kaya umayos na 'k
Chapter 8.1Masakit.Iyon ang salitang naging dahilan nang pagkasira ko.Ang salitang iba't ibang emosyon ang binibigay sa pagkatao ko. Ang salitang nararamdaman ko ngayon.Bakit ganito? Bakit ganito ang buhay ko? Bakit ganito ang binigay sa akin ng mundo?"Mga pangit na katulad mo ay hindi dapat narito!""Lumayas ka sa school namin, malas ka rito!""PANGIT! PANGIT! PANGIT!""Ang mga pangit ay walang lugar sa mundo namin!"That's it? Just because I have that freaking ugly creature face does it mean na hindi na 'ko belong dito? Does it mean na hindi na ako nababagay sa mundong meron sila?How could people say that so easily? How could they judge the person without knowing them properly?"SHUU! SHUU! SHUU!""Bakit ba siya nakapasok dito? Hindi siya nababagay rito!""Siguro ginamit niya ang pagpapaawa effect kaya siya pinapasok dito. Gosh!""Your face is disgusting, yuck!""Mangkuku
Chapter 9I AM FREE. Free from mess. Free from everything.If it's just a dream then I don't want to wake up anymore. I'd rather live in my dreams than to live in reality.Because in my dreams, I am free. No haters, no bullies and no toxic people.If I would be given a chance to choose what I want, I would rather choose the place where I could find my own peace. A place where I could enjoy every moment of my life.Not like this one. Never in my dreams I wish to have a life like this. Nasasaktan ako sa uri ng buhay ko ngayon.Hindi ko alam kung sino ang malalapitan at ang mapapagkatiwalaan. Dahil sa totoo lang napapaligiran ako ng mga taong walang ibang ginawa kundi gawing miserable ang buhay ko.Muling umagos ang luha sa aking pisngi kaya mabilis ko itong pinunasan. Hindi ko alam kung ilang oras na akong tulala at malalim ang iniisip.Basta ang alam ko kanina pa. Kanina pa ako narito at patuloy na inaala
Chapter 10"OKAY CLASS, wear your PE uniform and proceed to the soccer field," anunsiyo ni Mrs. Romero, PE teacher namin at lumabas na ng classroom.Iyon agad ang bungad sa'min kinabukasan ng martes."Grabe naman 'yon kakasimula pa lang ng klase may PE agad," bulong ni Irish sa'king tabi nang mawala si Mrs. Romero.Nilingon ko siya at nagkibit balikat ayaw nang magsalita pa. Totoo naman kasi ang sinabi niya hindi pa man gano'n nagtagal ang klase pero may ganito na agad."Tara na magbihis na tayo," sabi ko sa kaniya at tumayo na.Kinuha ko ang dala kong paper bag at nanguna nang lumabas sa classroom. Mabilis din namang sumunod si Irish sa'kin.Habang naglalakad sa hallway papuntang CR ay walang tigil na naman ang bulongan ng mga tao sa paligid."Uy, girl alam niyo ba 'yong bagong chismis?""Anong chismis?""Iyong nangyari sa cafeteria kahapon girl, ano ka ba? Hindi mo alam?""Ako, ako alam ko ang
Chapter 10.1MABILIS na nagsimula ang huling laro. Nagtuloy-tuloy ulit ang matinding laro sa pagitan ng dalawang team. Naging mas lamang ulit ang team namin ni Irish kompara sa team ni Aubrey.Habang nasa court kami ay hindi pa rin nagbabago ang tingin ni Aubrey sa'kin. Mas lalo pang sumasama 'yon nang makita niyang malaki na ang lamang ng score namin sa kanila."We can't be lose!" Dinig kong sigaw niya sa ka teammate niya nang muling sumapit ang 5 minutes break.Uminom kami ulit ng tubig pagkatapos ay bumalik din naman agad sa court."C'mon team, we can do it!" Sigaw ni Irish nang pumito na ang referee.Nasa amin ang bola ngayon. Pumwesto si Irish sa likuran at siya ang naka assign para mag spike nang bola. Pinasa nina Je-an ang bola kay Irish at hindi naman siya pumalya sa pagtira.Napalingon ako sa team nina Aubrey at nakita kong nasangga nila ang bola at nagawang ibato pabalik sa amin. Naging alerto naman kaming lahat at ibinato r
Chapter 10.2"K-KAIRO..." sambit ko sa pangalan niya.Tinignan niya rin ako sa mga mata bago ako binigyan nang isang nakakamatay na ngiti."Let me help you, Trixie..." anito at bigla na lang hinawakan ang dalawang kamay ko at agad akong pinatayo mula sa pagkakaupo.He hold my hand tightly at akala ko ay bibitiwan na niya ang kamay ko pero nagulat ako dahil hindi 'yon nangyari.And before I could even protest ay mabilis na niya akong hinila paalis sa lugar na iyon at kinaladkad.Narinig ko ang malakas na pagsinghap nina Aubrey at ng mga kaibigan niya dahil sa ginawang paghila sa akin ni Kairo.Shit!Hindi ko magawang makapalag sa ginagawang paghila ni Kairo sa'kin ngayon. Nanatili pa rin akong gulat at hindi makapaniwala.Totoo ba talaga ito? Totoo ba talagang hinahawakan niya ang kamay ko at hinihila ako? Hindi ba 'ko nananaginip?Kasi parang ang hirap paniwalaan ang ganito.Isang Kairo Ac
Chapter 11NAKATULALA ako habang pinagmamasdan ang pagkain na nasa harapan ko ngayon. Kasalukuyan kaming nasa cafeteria ni Irish pero ang isip ko ay lumilipad sa ere.Hindi ko man lang magawang sumubo. Kanina pa may gumugulo sa isipan ko na hindi ko mawari. Napabuntong hininga ako nang malalim.Hindi ko alam kung nakakailang buntong hininga na 'ko simula pa kanina."Earth to Trixie!" Napukaw ang atensiyon ko nang pumalakpak si Irish sa aking harapan.I blinked twice before I finally realized that I'm spacing out. Napakurap-kurap ako at saka ko lang napagtanto na kanina pa nakatitig si Irish sa'kin.Napanguso ako sa kaniya."Ba't ka nakatitig?" Tanong ko sa kaniya.Naningkit naman ang kaniyang mga mata habang pinagmamasdan ako."Anong nangyari sa'yo at kanina ka pa wala sa sarili?"Napaiwas naman ako nang tingin bago umiling."Wala, napuyat lang ako," sabi ko at wala ng balak sabihin sa kan
Chapter 12"The nerve of that bitch! Anong karapatan niyang sampalin ka ng gano'n?!"Naitikom ko ang bibig sa sinabi ni Irish. Kanina pa siya bumubulong sa tabi ko at hanggang ngayon ay hindi pa rin siya makalma.Kahit nakarating na kami sa likod building ng room namin ay nanatili pa rin siyang nanggigigil sa nangyari sa caf.Sa totoo lang hindi ko pa rin magawang i sink in sa utak ko ang nangyari kanina lalo na ang ginawa ni Irish.Ibang-iba talaga siya sa kilala ko at kanina ko lang talaga siyang nakitang ganoon. Hindi ko rin maiwasang kabahan kasi baka balikan siya ni Krezha at paghigantihan.At iyon ang ikinatatakot ko ng husto kasi hindi ko kayang makitang madadamay si Irish sa gulo ng buhay ko."Kung hindi ko lang talaga napigilan ang sarili ko kanina hindi lang sampal ang inabot nang babaeng 'yon sa'kin!" ani ni Irish.Napabuntong hininga ako at mariing napapikit pagkatapos ay nagmulat din agad at nilingon siya.