Pumapatak ang malakas na ulan mula sa madilim na kalangitan. Ang hangin ay humahampas sa kakahoyan. Sarado na lahat ng bahay pero heto siya at nasa labas. Nagmamasid sa karagatan. Siya ang nagbabantay ngayon upang seguraduhin ang kaligtasan ng tribo. Inilibot niya ang paningin.
"Mukhang may bagyo nga..." bulong niya sa sarili at tumalikod na upang umalis.
Subalit, hindi pa man siya nakakahakbang palayo nang may narinig siyang pagsabog mula sa kalangitan. Napatingala siya. Kasabay ng kulog at kidlat ay ang pagkahulog ng isang bagay na parang isang bulalakaw. Bumagsak ito sa dagat. Dali-dali niyang inobserbahan kung ano ang bagay na iyon. Nang bigla niyang maalala ang sinabi ni Apo Milda sa kanya.
"Umiiyak ang kalangitan, galit na galit ang mga alon. Sa anyo ng isang bulalakaw, mangyayari ang nakatakda!" mariin nitong wika.
"Anong ibig niyong sabihin, Apo Milda?" nakakunot-noo niyang tanong at umayos ng upo sa silyang gawa sa kawayan.
"Makikilala mo ang babaeng itinakdang maging iyong asawa, Dakila. Sa kalagitnaan ng pag-aagaw buhay ay mapagkakamalan ka niyang si Sidapa. Iyan ang mga palatandaan na nakikita ko sa iyong hinaharap" sagot nito na nakangiti.
"Apo Milda, hindi naman iyan ang ipinunta ko rito" pag-iiba niya sa usapan.
Tumayo ang matanda at tinalikuran siya. Pumunta ito sa kusina at may kinuhang dalawang baso na may lamang kape.
"Eh, ano bang sadya mo rito, Dakila?" ibinigay nito sa kanya ang hawak na baso.
"Nais kong malaman kung may darating bang bagyo sa mga susunod na araw" aniya at tinanggap ang ibinigay nitong baso na may lamang kape at inilapag sa mesa.
"Iyan nga ang sagot" sumimsim ito ng mainit na kape, "Sa susunod na tatlong araw, may darating na bagyo, kasabay noon ang pagdating ng babaeng mamahalin mo"
"Hinulaan niyo na rin si Makisig na Kora ang pangalan ng magiging asawa niya Apo Milda, pero hindi naman nangyari" sagot niya rito at napakamot pa sa ulo.
"Dakila, hindi pa ako nagkakamali kahit ni minsan. Ramdam ko na mangyayari ang nakatakda. Sa kaso naman ni Makisig, totoo ang sinabi ko na Kora ang pangalan ng magiging asawa niya" paliwanag pa nito.
Tumango nalang siya sa sinabi ng matanda at nagpaalam na. Wala rin namang saysay kung ipipilit niya ang opinyon niya.
Kinabukasan, nagsimula na ang pag-ulan. Walang signal sa Isla kung kaya umaasa lang sila sa mga pangitain ni Apo Milda. Matagal na itong Babaylan sa Isla nila at palaging nagkakatotoo ang mga hula nito. Subalit, sa naging hula nito sa kaibigang si Makisig, nakakapagtakang nagkamali ito sa unang pagkakataon. Kaya hindi niya rin maiwasang magduda. Nabalik siya sa reyalidad nang may marinig na mahinang sigaw sa kalayuan. Nanggagaling ito sa karagatan.
"May tao ba d'yan?!" sigaw niya at inilawan ang parte kung saan niya narinig ito.
Malalaki ang alon, ang lakas pa ng ulan. Nahihirapan siyang hanapin ang pinagmulan ng sigaw. Pinakinggan niya pa ulit ang paligid ngunit tanging tunog ng kulog lamang ang naririnig niya.
"Baka, wala lang iyon"
"Isang babae! Isang babae ang iniligtas ko..."
Gulat na gulat siyang nakatingin dito. Walang malay ang babae at hindi siya segurado kung buhay pa ba ito. Pumuwesto siya sa gilid at inihanda ang sarili na magsagawa ng CPR (Cardiopulmonary resuscitation). Yumuko siya para pakiramdaman kung humihinga pa ba ito o hindi na. Tinanggal niya ang basang suit nitong suot at binuksan ang tatlong butones ng suot nitong blouse para hindi maging sagabal sa paghinga nito. Then he performs 30 chest compressions and two rescue breaths.
"Binibini, gumising ka..." tinapik-tapik niya ang pisngi nito at marahang niyugyog.
Dahan-dahan nitong iminulat ang mga mata at napaubo. Tumagilid ang ulo nito para isuka ang tubig-dagat na nainom.
"Binibini, gising ka na..." tawag niya rito at kinuha ang dala-dalang flashlight upang ilawan ito.
Humihingal itong napalingon sa kanya. Napatigil ang kanyang pagsasalita nang maaninag ang buong mukha ng babaeng kaharap. May mga luntian itong mga mata na nangungusap. Malalantik na mga pilik-mata, matangos na ilong at mamula-mula na mga pisngi. Napalunok siya ng madako ang paningin sa mapupula at medyo nakabuka nitong mga labi. Ang ganda ng babae!
Para bang isa itong anghel na bumaba sa lupa at natiyempohan lang na nailigtas niya. Bumaba ang mga mata nito sa may dibdib niya at saka tumitig doon.
"Ikaw ba si Kamatayan? Sinusundo mo na ba ako?" tanong nito habang pinapagapang ang kamay mula sa tiyan niya hanggang sa leeg niya na may pintados (tattoo).
Ramdam niya ang paninigas ng kanyang buong katawan. Pinipigilan niya ang init na nararamdaman dahil sa ginagawa ng babaeng kaharap.
"Kung ikaw si Kamatayan, wala akong perang pambayad sa'yo papuntang langit" ngumiti ito sa kanya at tumitig sa kanyang mga mata na nag-aalab sa init.
Hinaplos nito ang mukha niya. Ang makakapal na mga kilay at ang mga mata niyang napapikit dahil sa sobrang lambot ng kamay nito. Sunod nitong hinaplos ang kanyang labi at ang umiigting niyang mga panga.
"Kaya ito nalang ang ipambabayad ko," wika nito sa kanya.
Iminulat niya ang mga mata at nakakunot-noong tumitig sa babae. Hinila nito ang leeg niya at walang sabi-sabing siniil ng halik sa mga labi. Na hindi niya inaasahan.
Wala pa siyang karanasan sa paghalik kaya ginaya niya lang ang palaging nakikita sa napapanuod niyang mga movies. Ramdam niya ang paninigas nito. Kahit patuloy ang pagbuhos ng ulan ay hindi niya iyon inalintana. Hindi niya ramdam ang ginaw na dulot ng malakas na hangin dahil sa mainit na dulot ng lalakeng nasa harapan niya ngayon. Malambot, mainit at nakakabaliw ang labi nito.
"So, this is what first kiss feels like..."
Ipinulupot niya ang mga kamay sa batok nito at hinila pa ito papunta sa kanya. Maya-maya pa ay gumalaw na ang labi ng lalake at lumaban na rin ng pakikipaghalikan.
"Hmmm..." ungol niya.
"It feels so good!"
"Anong nangyayari sa'yo binibini?" tanong nito saka kumalas sa pagkakahawak sa kanya.
"Ang paa ko, ang sakit!" sagot niya rito na lukot ang mukha.
Parang may nakabaon na isang matulis na bagay sa mga paa niya. Parang hinihiwa nito ng dahan-dahan ang mga kalamnan niya. Dali-dali namang inilawan ng lalake ang paa niya upang tingnan ito.
"May nakabaong matutulis na bubog sa kanang paa mo" wika nito at dahan-dahan siyang kinarga na para bang bago silang kasal.
Gusto niya sanang kiligin pero mas nananaig ang sakit na nararamdaman niya ngayon.
"Dadalhin muna kita sa bahay upang magamot ang mga sugat mo" wika nito na naglakad na ng mabilis.
"A-Amara... Amara ang pangalan ko" tiningnan niya ito sa mga mata.
"Dakila, ako si Dakila..." huminto muna ito at matipid na ngumiti sa kanya bago nagpatuloy sa paglalakad.
Isinandal niya ang ulo sa matitigas at bato-bato nitong dibdib. Ang mga kamay niya ay nakayapos sa batok nito. Ramdam niya ang mainit nitong hininga na tumatama sa leeg niya. "Bakit ako kinikilig sa lalakeng ito?!" Nahawakan na siya ng mga naging nobyo niya noon at hindi ito ang unang beses na may lalakeng kinarga siya. May mga kilig moments naman sila ng mga naging boyfriend niya pero hindi umabot sa puntong naghalikan na sila o higit pa. Ngunit, ang lalakeng ito na hindi naman niya kilala ay nagawa niyang halikan ng walang pag-aalinlangan. Hindi rin siya nakaramdam ng pagkailang dito. Para bang, matagal na silang magkakilala. O baka naman, epekto lang ito ng aksidenteng natamo niya. Baka ito na ang sign na dapat siyang lumandi? "Why not? Hindi naman ako lugi sa lalakeng ito and I'm sure, papatulan ako nito. Sa ganda kong ito, choosy pa ba siya?" Pinagmasdan niya ang lalake na seryos
"Nasa Isla ako?!" napasigaw siya at napahampas sa lamesa sa sobrang gulat, "Paano ako makakauwi nito? I'm sure, walang signal dito. I watched documentaries about ethnic groups, wala raw signal kapag nasa isa kang Isla" Natampal niya ang sarili. Nakalimutan niya yatang inaasahan na niyang sa isang Isla siya mapapadpad. Diba nga’t panay hanap niya ng Isla kanina habang palutang-lutang sa dagat? "Kapag humupa na ang bagyo, pwede kang maihatid ni Mang Isko sa kabilang Isla, sa Sabtang. May signal sila roon" sagot nito saka sumandok muli ng kanin. "Hindi mo ako sasamahan?" tumingin siya rito ng seryoso. "Sasamahan kita... Huwag kang mag-alala" nilagyan siya ng binata ng binalatan nitong hipon. "Segurado ka d'yan ha?" aniya na sumubo na ng ulam. "Oo, segurado..." "Seguradong-segurado?" Natawa naman si Dakila sa
"Pwede mo ba akong..." napalunok siya bago nagpatuloy, "Bunti– ayy!"Naputol ang dapat sanang sasabihin niya nang biglang kumulog ng malakas. Kasabay nun ay ang pagkawala ng kuryente."Dito ka na muna, Amara. Sisindihan ko lang ang mga lampara para may ilaw tayo"Tumango lang siya rito at malungkot na napasandal sa higaan niya."Ang malas naman! Wrong timing eh!"Napabuntong-hininga nalang siya sa kama. Baka nga, hindi pa oras para sabihin ko kay Dakila ang sitwasyon ko. Ang tanong, papayag din kaya ito sa alok ko?Sa konting oras na nakasama niya ang binata ay nakita niya kung gaano ito kainosente at kabuting tao. Parang lumalabas na ako ang bad influence sa kanya kapag ako ang nag-initiate ng alam mo na...“Sana nandito si Cora... Miss ko na sil
Isinarado na ni Dakila ang pintuan at nagsimulang baybayin ang tirahan ng kaibigan niyang si Makisig. Ito ang papupuntahin niya sa nayon upang sunduin ang Inang niya. Kailangan niya kasing balikan si Amara kaagad upang malinisan ang mga sugat nito sa paa. Alam niyang naguguluhan ang dalaga sa naging reaksyon niya sa sinabi nito kanina.Naalala niya bigla ang pinagsaluhan nilang halik sa tabing-dagat nang makita niya ito sa unang pagkakataon. Mukhang nakalimot siya sa panata."Hindi dapat nangyari iyon! Isang malaking pagkakamali ang lahat!"Humugot muna siya ng malalim na hininga bago kumatok sa pinto ng bahay ni Makisig."Oh, Dakila! Imu sawen (ikaw pala) Anong atin?" mukhang nagulat yata ito sa pagdating niya, “Sumdep ka, maywayaw ka... (tuloy ka, maupo ka)Ara u maisidung ku jimu? (may maipaglilingkod ba ako sa'yo?)"Hindi
"Dininig na ni Bathala ang mga panalangin natin, Mahal ko" maluha-luha namang wika ng ginang. "Masaya ako para sa anak natin, Mahal" niyakap ng Datu ang asawa saka hinagkan sa noo nito, "Gusto mo bang samahan kita sa pagbisita?" "Naku, huwag na Mahal. Magpahinga ka nalang. Alam kong pagod ka. Ako na muna ang bibisita. Dadalhin din naman ng anak natin dito ang nobya niya. Isa pa, baka magulat pa natin ang nobya niya. Hintayin nalang natin ang pagbisita nila rito sa bahay" sagot nito, " Maiwan ka na muna namin, Iho. Aasikasuhin ko na muna ang Datu" "Sige lang po" tumango siya rito ng nakangiti. Hinila na ng ginang ang Datu sa kwarto nila upang makapagpahinga. Habang naiwan naman si Makisig sa sala na naghihintay lang. Hindi naman nagtagal ay nakabalik na ang ginang na may dalang isang malaking tampipi. "Ako na po ang magdadala nito, Dayang Diwa" kinuha niya kaagad ang bitbit nito at ini
Mabigat ang pakiramdam ni Amara nang magising. It’s almost 10 am in the morning. Medyo masakit din ang puson niya. Kinapa niya ang ilalim ng panty upang malaman kung may menstruation na ba siya. “Wala naman pala. Baka PMS lang...” Sinubukan niyang igalaw ang kanang paa ngunit may kirot pa rin siyang nararamdaman. Medyo namamaga pa rin ito. Maya-maya pa ay bumukas ang pintuan at iniluwa nito si Dakila. Mukhang katatapos lang nitong maligo. May bitbit itong isang malaking kahon na hindi niya alam kung ano ang tawag. “Ano iyang hawak mo Dakila?” tinuro niya ang hawak nito. “Ah ito ba?” itinaas nito ang hawak na kahon, “Isa itong tampipi, may mga laman itong dam
Seryoso itong lumapit sa kanya at nakahalukipkip ang mga braso na nagsalita.“Ipagpaumanhin mo binibini, ngunit maaari ko bang malaman kung sino ka?”seryoso nitong tanong na nagpakaba sa kanya.Sa tono kasi ng pananalita nito ay para bang ayaw nito sa kanya. Para bang hindi nito gusto na nandito siya.Lumunok muna siya bago sumagot,“A-Ako si A-Ama–”Naputol ang sasabihin niya ng biglang dumating si Dakila galing sa kusina.“Oh Alab, narito ka pala...” wika ni Dakila saka inilapag ang dala-dalang maliit na planggana sa mesang nasa harapan niya.“Dala ko ito” bumaling ang atensyon nito kay Dakila saka itinaas ang bagahe na hawak nito, “Nakuha namin ito mula sa dagat. Mukhang inanod ng alon”Nilapitan ni Dakila ang binata at saka kinuha ang dala nito.“Ito lang ba ang nak
Kasalukuyang nasa kusina si Dakila at naghahanda ng Eskabetcheng Tuyo na ni-request ni Amara. Napangiti nalang ito nang maalala ang simpleng banat ng dalaga kanina sa kanya. Narinig niya ang sinabi nito. Malinaw. Malinaw na malinaw. Gusto niya lang asarin talaga ang dalaga na nangyari nga naman. Ang cute nitong maasar. Gustong-gusto niyang tinititigan ang dalaga. Ang ganda kasi ng luntian nitong mga mata. Dagdagan pa sa malalantik nitong mga pilik-mata. Hindi niya maintindihan ngunit naaaliw siya sa presensya ng dalaga. Ngayon lang ulit siya nakaramdam ng ganito. Para bang nagkakulay bigla ang mundo niya nang dumating si Amara. Kung dati, tahimik lang ang bahay niya, ngayon ay hindi na. Ngayon lang din siya ulit ginanahang magluto.Dati kasi, kung anong makuha lang niya sa refrigerator ay iyon nalang din ang kakainin niya. Subalit ngayon ay nag-iba na. Pinag-iisipan na niya ang mga inihahanda. Ang nakakatawa pa roo