CHAPTER 22

It took her minutes before she was able to move from where she was standing. Slowly, Tamara stepped her feet forward. Nakasunod si Lorenzo sa bawat hakbang na gawin niya, bagay na labis pang nakapagpailang kay Tamara. Pakiramdam niya, bawat titig nito ay nag-iiwan ng baga sa kanyang katawan at nagsisimula ng apoy.

Ano ba ang mayroon sa lalaking ito at labis ang epekto sa kanya? And damn, just his stares made her so uneasy.

Pilit niyang binalewala ang ginagawa nitong paninitig. Naglakad na siya patungo sa kabilang panig ng kama at sa sandalan ng upuang malapit roon ay isinabit niya muna ang maliit na tuwalyang ginamit niya kanina.

Matapos niyon ay tuluyan na siyang naupo sa gilid ng kama habang inaayos ang comforter sa may panig niya. Ang balak niyang ignorahin ang binatang kasama ay hindi nagtagumpay sapagkat agad siyang napalingon dito nang marinig ang marahan nitong pagbuntong-hininga.

"Why do I feel like you are so uncomfortable with me, Tamara?" narinig niyang sabi nito.

"I-I am n