Chapter 2 Strawberry-like

MIA, TINGNAN MO! Paulit-ulit na sigaw ng isip ko.

Agad naman na kumontra ang kabilang side ng isip ko. Like what the fuvk? Why would I? Baka nag-e-enjoy sila, masira ko pa ang moment.

Dis oras na ng gabi, pwede ba na kahit saglit, tigilan ako ng oras sa pagpapaalala na single ako?

Why do I have to hear this groaning?!

“Argh!”

Wala sa sariling nakinig ako sa bawat paghinga at d***g na pinakakawalan ng tao. It doesn’t sound like a groan of pleasure.

“Cornelia…”

Sunod na sambit ng pangalan ay nababakas ang lungkot at takot.

OMG, is he hurt?!

Kung ganoon, hindi pwedeng nakatayo lang ako rito!

Kahit hindi sigurado sa makikita ay nagpatuloy ako sa paglalakad papunta sa pinanggagalingan ng boses. Hindi nga nagtagal ay nakita ko siya. He is wearing a nurse’ uniform! May kalakihan din ito sa kanya na tila nagmamadali siya at pumulot ng damit saka sinuot.

“Sir!” tawag ko upang malaman niya na may tulong na.

Is he from our hospital? Pero hindi naman ganito ang design ng uniform ng nurses namin.

When I moved closer, I saw him holding his waist. Nagulat ako nang nakita na halos mabalot na ng pulang mantsa ang suot niya sa bandang tagiliran. Nang mahamig ko ang sarili ay agad ko siyang dinaluhan.

“I got you.” I assure him. “Malapit lang din tayo sa ospital.”

If I were to bring him to the hospital by walking, ako ang mahihirapan. I immediately dialed the desk number of the Orlyn Medical Hospital. Pero ang walang utang na loob na lalaking ito, marahas na hinawi ang kamay ko dahilan para mahulog at mabasag ang phone ko!

Hindi ba pwedeng siya na lang ang mahulog…

Sa akin?

Fuvk! Bumata yata ako ng dalawang dekada sa mga iniisip ko!

“P-Please, don’t call for help. Dalhin mo ako sa lugar na walang makakakilala sa akin…”

His voice…

No!

Her voice…

It was so cold and baritone a while ago, pero ngayon, ang sweet pakinggan. Tila ba hinehele ako sa ganda ng boses niya. Is she my guardian angel? O ang wishing star na nagkatawang tao? Kaya ba hindi pa natutupad ang wish ko kasi isa rin siyang may kakambal na kamalasan?

Mia, ayusin mo muna ang lagay niya!

I unconsciously clapped my hand once and created a sound that echoes in the building.

“Will you please quiet down? I’m on the run, and you’re calling for—argh!”

“Ok, ok! Dadalhin kita sa unit ko.”

Paano?

Dahan-dahan ko siyang itinayo pero mukhang mali.

Fuvk! I feel like I also lost my sense of duty as a doctor. Dealing with this woman is kind of out of my league. For the first time in a long time, I panicked.

Ramdam ko sa mahigpit na hawak niya sa balikat ko na namimilipit siya sa sakit.

“M-Miss, I’m sorry. You need to endure it. I mean, kakargahin kita para mas mabilis.”

What am I saying?!

“Please do. Mamamatay ako sa pagtulong mo kung babagal-bagal ka.”

Patience—this is what I need right this moment.

At dahil kailangan niya ng agarang lunas para sa hindi ko alam na kalagayan niya, basta madugo siya sa tagiliran, ay buong lakas ko siyang binuhat—in a bridal carry!

Ako dapat ang kinakarga!

“Argh!”

“I’m sorry, malapit na tayo.”

Mabilis akong naglakad. Siya ang pinahawak ko ng phone para mailawan ang daan. At nang makalabas kami sa eskinita, bumalik na ang power supply.

And this woman in my arms immediately hide her face using her black cap. Tinakip niya rin sa suot niya ang puting towel na ngayon ko lang napansin.

Nakasakay na kami sa elevator nang tila nahimasmasan ako sa mabilis na pangyayari. I’m kind of having this weird imagination about what I get myself into.

This girl is on the run, wearing a man’s clothes, and grab a towel from the motel where she and the jȇrk was having an affair. Then, nakita sila ng asawa ng lalaki at pinaputukan siya!

Saka ko na siya tatanungin. Kailangan muna siyang magamot.

Fuvk it! Kapag ako nadamay sa kalokohan ng babaeng ito, kahit maganda ang boses niya, hmp!

Nang makarating kami sa harap ng unit ko, I heard her gasped. Tila ba may tao sa paligid na nakakakilala sa kanya.

Dito ba sa eighth floor nakatira ang kalandian niyang may asawa?

Forget it.

Dahan-dahan ko siyang ibinaba para makuha ko ang susi sa bag. Nang makapasok na kami ay agad-agad akong kumuha ng panlinis ng sugat sa kusina. Good thing that I always have stocks in my unit.

Nang bumalik ako sa sala, nakita ko siya na nakatayo sa harap ng malaking TV. Wala na siyang suot pang-itaas at nakabenda ang dibdib niya. She has a fair white skin, sexy body—if I am right, her waistline is twenty-three.

“Is that how you check on your patient? Looking from a meter away? Really?”

Wala pa akong nakilala na tinutulungan na nga, kung makaasta, walang modo. At nakikini-kinita ko na ni salamat, hindi ako makatatanggap. Ipainom ko sa kanya itong alcohol eh. Bago pa ako makasagot sa katalasan ng dila ng babaeng ito, natagpuan ko na lang na salo ko siya sa bisig ko.

“Bȋtch, hurry up. Ayaw ko pang mamatay.”

“Oh, yeah, right!”

Fuvk!

Mabilis kong nilinis ang sugat niya. By the looks of it, it seems like something hit her and make a small hole on her skin.

Wait—iniisip ko pa lang ito eh!

“Were you shot?!” sigaw ko.

NEVER IN MY life would I imagine that I will experience such thing. Sa sobrang bilis ng pangyayari, natagpuan ko na lang ang sarili ko na hinahanap siya—ang babae na hanggang ngayon ay hindi ko pa alam ang pangalan.

The night was long but it was too short for me when that happened.

Matapos ko siyang gamutin ng gabing iyon, at painumin ng gamot, uminom siya ng alak.

She feels at home, walking around, looking for something to do inside my house!

Hindi ko alam ang tolerance niya sa alak, but when her eyes met mine, I can see a fuvking burning desires in her eyes. And a seductive smile formed on her lips.

What did I get myself into?!

No, that wasn’t the right question.

Why?

Why am I looking for her and wanting to do it again? I admit I loved the taste of the strawberry-like flavor of her lips.

Pero…

May Cornelia siya.