SIXTY FOUR

It took me four hours to land in Surigao City. Sa loob ng apat na oras na iyon ay natulog lamang ako sa eroplano dahil hindi ako nakatulog nang maayos kagabi habang magkatabi at yakap ako ni Dylan.

Nagpanggap lamang akong tulog sa mga sandaling iyon dahil ayaw kong isipin niya na maging ako ay nagdadalawang isip na umalis. Unbeknownst to Dylan, I can hear him cry last night. Ramdam ko noong niyakap niya ako at ibinaon ang aking mukha sa kaniyang dibdib upang hindi ko siya makitang umiiyak kung sakali mang imulat ko ang aking mga mata. But he’s not successful. I can sense him crying… silently.

He muttered a lot of words—he said sorry and he also told me that he will never forgive himself if he really did such thing.

“Kung hindi lang kita mahal, hindi kita hahayaang umalis.”

I heard him saying that phrase and it somehow struck me. Siguro isa rin iyon sa