Three
MIKAY "Ano? Matagal na akong kasal sa lalakeng hindi ko pa nakikita?" Hindi ko maitago ang aking pagkayamot dahil sa sinabi ng attorney na nasa harapan ko ngayon. Kahit paulit-ulit niyang ipinapaliwanag sa akin ang lahat ay hindi ko pa rin ito lubos maintindihan. Noong nakaraang linggo lamang ay sinabi niyang tagapagmana ako, tapos ngayon naman sasabihin niya sa akin na kasal ako sa kung sino mang nilalang? Paano naman ang magandang dignidad ko? Kasal ako? Kanino? Sa anino ko? Konti na lang talaga maiiyak na ako sa sitwasyon ko. Tinignan ko si Papa na nanatili namang tahimik. Ni hindi siya umaangal sa sinasabi ng attorney, hindi gaya nung huli itong nagpunta rito. Natatakot na nga ako dahil baka totoo nga ang sinasabi ni Attorney at alam ni Papa ang buong nangyayari. Pero paano naman ako magiging kasal? Wala naman akong experience sa ganyan! "Paano pong nangyari na kasal ako eh hindi pa nga ako nagkaboyfriend? Nag-aabay ako pero puro pagsindi lang ng kandila ang role ko," pagmamaktol ko, kulang na lang masabunutan ko ang sarili ko dahil sa frustration na nararamdaman ko. Gusto ko na lang mag walk out kaya lang kapag gagawin ko iyon ay baka mas lalo lang akong maipit sa nakapakomplikadong sitwasyon na kinakaharap ko ngayon. Hindi ko nga pinangarap magjowa tapos sasabihin nila kasal na ako? Imposible namang kinasal ako sa panaginip tapos biglang nagkatotoo, wala namang gano'n. Kung si Ruby ang kasal, maniniwala pa ako kasi nga papalit-palit siya ng jowa, pero ako? No way! Isa akong birhen at ayokong madungisan ito base lang sa mga sinasabi nila. "At saka twenty-six pa lang ako, balak ko pong mag-asawa kapag thirty-eight na ako," saad ko ulit para naman maliwanagan sila sa sitwasyon at hindi na ipilit sa aking ang isang bagay na sobrang imposible naman. Paano na lang kung nalaman ng mga kapitbahay namin na kasal ako? Ayoko pa namang maging tampukan ng mga chismis. Mga marites pa naman ang mga tao rito sa amin. Baka kung anong masabi nila sa akin, tapos... jusko! Ano na ang gagawin ko nito? Marahas na bumuntong hininga si attorney na mas mukha pang stress kesa sa akin. Si Papa ay nanatiling tahimik. Hindi namin kasama si Mama at Ruby ngayon dahil nga private raw ang pag-uusap. Nandito kami ngayon sa office ni attorney. Kanina ko pa ngang gustong umuwi dahil puro papel at libro ang nakikita ko, eh inaantok ako. "Miss Mikael, base sa nilagdaang kasunduan ng inyong mga magulang kasama na rin ang inyong lolo, si Mr. Ynares, kapag dumating ang panahon na ikaw ay sumapit sa ika-dalawampu't limang taon, ang kontrata ay magiging epektibo," detalyadong paliwanag ni Attorney. Nilagdan ni Mama at Papa. So ibig sabihin ba nito ay totoo ang sinasabi ni Attorney at hindi niya ako pinaprank o dinodogshow? "Paano naman ako? Wala naman akong alam sa mga kontrata na 'yan. Ni wala nga akong pinirmahan...." Bahagya akong napatigil nang biglang may pumasok sa isip ko na hindi naman dapat. Jusmiyo marimar! "You also signed the contract five years ago, Miss Mikael," saad ni attorney na siyang nakapagpagunaw ng mundo ko. Hindi! Hindi 'to tama! "Niloko niyo ako! Pinapirma niyo ang kontrata sa akin," mangiyak-ngiyak na saad ko. Binalingan ko ng tingin si Papa na nanatiling tahimik sa tabi ko. "Papa, totoo ba ang sinasabi ni Attorney?" Hinawakan ko ang braso ni Papa na marahas na bumuntong hininga. Sobrang dami ng katanungan ang naglalaro sa isipan ko, at hindi ko alam kung paano buuin ito. Bobo nga siguro ako! Kaya pala noon, gano'n na lang ang galit sa akin ni Papa nang malaman niyang may pinirmahan ako. Kung totoo ang sinasabi ni Attorney, edi hindi mapapalitan na ang status ko? Single to married, agad-agad? Hindi ko pa nga naranasang mahalikan ng dahan-dahan eh, tapos kasal na agad ako. Hindi ko man lang naranasang maligawan, mabigyan ng bulaklak at chocolates — pero nasurprise naman ako, hindi nga lang katulad ng gusto ko. "Attorney, nakita niyo na ba ang lolo ko? May number ka ba niya? O alam mo ang address ng bahay niya?" tanong ko, dahil balak ko sana itong kausapin ng masinsinan tungkol sa nangyayari. Gusto kong mas maliwanagan sa lahat. Kung tama ang pagkakaintindi ko ay ipinakasal nila ako sa lalakeng hindi ko naman kilala. Akala ko ang arrange marriage lang ay para sa mayayaman, hindi naman ako nasabihan na pati pala ang katulad ko na lumaki sa hirap ay hindi nakaligtas. "Mr. Mendoza, iiwan ko na muna kayo at bibigyan ko kayo ng pagkakataong mag-usap. Maya-maya lang din ay darating si Mr. Ynares kasama ang mga Monverde para mapag-usapan ang sitwasyon." Tumayo si Attorney. May darating pa? Monverde? Iyon na ba yung sinasabi nilang asawa ko? Mabilis akong humarap kay Papa. "Papa, ano po bang nangyayari?" tanong ko, kinakabahan na ako. "Paano po kung uugod-ugod na pala ang asawa ko? Papa, ayoko po! Hindi pa ako handa sa ganitong bagay." Halos magmakaawa na ako kay Papa. Paano kung lolo pala ang napangasawa ko tapos kalbo, may bigote, masungit, tapos pahihirapan niya ako, ikukulong, bubuntisin... tapos... hindi ko maiwasang mag-imagine ng kung ano-ano kaya mas lalo akong natatakot. Wala akong alam tungkol sa sinasabi nilang Monverde, pero tingin ko ay alam nila ang buong pagkatao ko. "Papa, umalis na lang po tayo," pagsusumamo ko. Masyado pa akong bata para mag-asawa. At saka baka laitin lang nila ako. "Anak, pasensya ka na kung itinago ko ang tungkol dito. Matagal ng kasunduan ng dalawang pamilya ang sinasabi nilang arrange marriage. Kahit ayaw namin ng mama mo ang utos ng lolo mo ay wala kaming magawa. Akala ko ay nakalimutan na nila ang tungkol dito kaya lang, hindi pala talaga mabilis makalimot ang matandang Ynares," ani Papa na para bang hirap na hirap na rin ito. Hinawakan niya ang kamay ko. Sobrang higpit na para bang ayaw nitong bitawan. "Papa, natatakot po ako," saad ko. Hindi ko alam ang magiging buhay ko pagkatapos nito. Ang daming paano ang tumatakbo sa isipan ko. Paano kung maltratuhin lang ako? "They're now here." Pareho kaming napatingin ni Papa sa pintuan nang bumukas ito, hindi nagtagal ay nagsipasukan ang mga pamilyar na mukha sa akin. Uh? Monverde? Monverde home of great doctors? Kilala ang Monverde sa medical fields, nag mamay-ari rin sila ng mga sikat na hospital. Pero sa isang lalake nabaling ang atensyon ko... anong ginagawa niya rito? Hindi naalis ang tingin ko sa lalakeng walang expression o emosyon man lang ang mukha. Para itong robot. Straight face at halatang hindi alam ang salitang smile. Kilala ko siya, actually, siguro ay kilala siya ng buong mundo, dahil siya lang naman ang pinakabatang neurosurgeon na laging successful ang operation, The Great Damon Monverde. Madalas ko siyang makita sa school, lalo na tuwing convention o mga orientation about medical terms. Iginagalang siya ng lahat dahil nga matalino ito at mayaman. May fan base nga rin siya sa school namin kaya lang ekis siya sa akin. Matalino eh. Baka kapag nag-away kami daanin niya ako sa logic, mabaliw pa ako. Pero ano naman kaya ang ginagawa niya ito? Don't tell me mag didiscuss din siya? Pero Doctor siya hindi judge o attorney sa pagkakaalam ko. Bigla akong natauhan nang bigla siyang lumingon sa akin. Tipid akong ngumiti, baka kasi sabihin niya snob pa ako. Pero sa halip na ngumiti siya pabalik sa akin ay nanatili itong walang expression. "Apo." Tumayo si Papa, kaya maging ako ay tumayo rin. May matandang lumapit sa akin saka ako niyakap. Siya siguro ang lolo ko, ang papa ni Mama. Ngayon ko lang siya nakita. Wala naman kasi silang sinasabi sa akin tungkol sa kung sino ang pamilya ni Mama. Tinignan ko si Papa. Tumango naman ito. Hinayaan kong yakapin ako ng papa ni Mama. "You exactly look like your mother," saad niya nang humiwalay ito sa akin. Hinaplos niya ang aking mukha. "Sa wakas, nakilala na rin kita," dagdag nito. Hindi naman siya mukhang nakakayako, kaya lang may awra ito na nagsasagabi na para bang hindi siya basta-bastang tao. Oo, kilala ang mga Ynares lalo na ang mga Monverde, kaya lang... hindi ko pa rin maintindihan ang nangyayari ngayon. Sino sa kanila ang sinasabi nilang asawa ko? "Nice to meet you po," magalang na saad ko. Ramdam ko pa rin ang malakas na pagkabog ng aking dibdib na para bang kakawala ito sa akin. "She really looks like Michelle. The Ynares blood is really on her." Nakuha ng isang lalake ang atensyon ko, mukhang kaedad lang ito ni Papa. "Pare, long time no see. Sobrang tagal na rin nung huli tayong nagkita. Kumusta ka na?" Mukhang kakilala rin talaga ni Papa ang mga Monverde. Ngumiti naman ako nang makita ang isang hindi katandaang babae na matamis na nakangiti sa akin, siguro ay ito ang Mama ni Damon Monverde... wait... bahagya akong napatigil nang bigla akong natauhan. Mas lalong lumakas ang kabog ng aking dibdib. It can't be... imposible! --- DAMON Hindi naalis ang tingin ko sa babaeng nasa harapan ko ngayon. She looks really d*mb. Nakatingin siya sa akin na para bang sinisiguro niya ang sitwasyon na kinalalagyan nito ngayon. Siguro ay prumoseso na sa isip niya kung sino ang lalakeng ini-arrange para sa kanya. "So, this is my son Mikael, Damon," mom introduced me to her. Hindi ko alam kung bakit ginawa pang formal ang pagkikita namin kung p'wede naman siyang ideretso na lang sa bahay ko. This is only a waste of time. "Damon is your husband, Hija. Alam kong kilala mo siya dahil nag l-lecture rin siya sa paaralang pinapasukan mo, tama ba?" Nanatili lang akong tahimik. Saka lang ako magsasalita kung kakausapin nila ako. Wala rin naman akong sasabihin, at kahit umayaw ako sa kung anong gusto nilang mangyari ay wala pa rin akong magagawa. "Totoo po ba ito?" Nakuha niyang muli ang aking atensyon dahil sa tanong niya. "Hindi na po ba p'wedeng magbago ito? Bakit kailangan niyo kaming itali sa ganito? Hindi nga po namin lubos na kilala ang isa't-isa at saka isa pa po hindi po namin mahal ang isa't-isa." She's really d*mb, I guess. Hindi ko naman maiwasang mapangisi. I guess, hindi lang ako ang may ayaw sa sitwasyon na ito. "Apo, tapos na ang kasunduang ito. At saka ayaw mo ba si Damon? He's a great doctor," Mr. Ynares said, trying to convince her oh-so-called-long-lost-granddaugther. She pouted. "Hindi lang naman po sa pagiging mahusay ang basehan ko, at kahit siya pa po ang pinakamagaling na tao sa buong mundo, hindi po matuturan ang puso." "So hija, you're saying that you want to just cut it off?" mom asked. Mukhang hindi ko na kailangang magsalita o gumawa pa ng bagay na tatapos nito dahil mukhang umaayon ang tadhana. "No. Our decision is final. Whether you like it or not, you're now married. Ito ang kabayaran ng ginawa ng magulang mo, Apo." ---MIKAYKabayaran ng ginawa ng magulang ko?Kanina pa iyan tumatakbo sa isip ko. Gusto kong tanungin si Papa kung ano ba ang ginawa nila para ako ang maging bayad sa kung ano man ang ginawa nila, pero ayoko ng dagdagan pa ang iisipin ni Papa dahil panigurado naman ako na gaya ko ay ayaw niya rin sa sitwasyon na kinasasangkutan ko ngayon.Hindi ko rin naman sila p'wedeng sisihin dahil sure rin ako na may dahilan ang lahat."Hija, from now on, you're going to live now to your husband's place," saad ni Mr. Ynares na kahit kanina pa niya ako sinasabihan na lolo na lang ang itawag ko ay hindi ko magawa.Kahit sobrang dami kong tanong at reklamo ay mas pinili ko na lamang na itikom ang bibig ko. Hindi rin naman sila makikinig sa akin, magsasayang lang ako ng oras at laway kung magsasalita ako.Damon Monverde? Kilalang-kilala nga siya ng lahat, dahil gaya ng sabi nila mahusay talaga siyang Doctor. Pero sa kabila ng kahusayan niya ay gano'n naman kalupit ng ugali niya sa sobrang pangit. Istrikt
MIKAYDivorce? Seryoso ba siya? Ngayon ko pa nga lang nalaman na kasal ako tapos divorce agad? Well, ayoko rin namang matali sa isang tao na hindi ko mahal, kaya good thing na rin na may plano siyang putulin ang ugnayan namin once na grumaduate ako. Divorce pala ang nais ah. Sana kasi hindi na lang siya pumayag. "May rules at say din ako sa contract," wika ko habang nakataas ang aking kilay. Lahat ng rules na sinulat niya para sa bahay at contract, siya lang ang makikinabang. At ano ako? Tanga? Hindi. Kaya hindi ako papayag na isahan niya ako sa mga ganito. Sabi nga sa kasabihan matuso man ang matsing, matsing pa rin? Ha? Tama ba? Basta yun na yun. "Huwag mo akong taasan ng kilay. Hindi mo bagay," saad niya sa isang bugnot na tinig. Panira 'to ng taray moments. Sapakin ko ito eh. Kanina sa meeting akala mo kung isang bata na oo na lang ng oo, tapos ngayon ipapakita niya sa akin ang masagwa niyang pagkatao. Napaka plastik ng lokong ito. Sarap pektusan sa veins! "Ah basta!" saad ko
DAMON "Congratulation with the successful operation, Doc. You're indeed have the golden hands." I just nodded. Panay ang papuri nila sa akin na madalas ko namang marinig. I didn't bother to speak nor even cast them a glance, I continued walking until I reach my office. I massage my back as soon as I get inside my office. Such a tiring operation. Mariin kong ipinikit ang aking mga mata. I check the time. It's already 2:32 in the morning. I closed my eyes for a second, and when I open it the paperbag that she gave me caught my attention. I was about to check it when suddenly the door opens. "Dame, let's go eat." Nabaling ang atensyon ko sa pagpasok ni Caitlyn. May hawak itong paperbag na sa tingin ko ay may laman itong pagkain. Katulad ng madalas niyang gawin ay siya ang naghahatid sa akin ng pagkain o kaya naman sinasabayan niya ako sa pagkain. She knows my schedule and I know hers too. "I know you're tired with your operation, so I bought you something to eat." She placed the p
MIKAYBagsak ang aking balikat nang makauwi ako. Binagsak ko ang aking katawan sa malaking sofa saka ako humilata. Wala naman akong masyadong ginawa pero pakiramdam ko pagod na pagod ako. Sobrang bigat ng ulo ko kahit alam ko namang limitado lang space sa utak. "Mikay, ayos ka lang ba? Nagluto ako ng miryenda."Hindi mawala sa isip ko ang sinabi ng teacher ko sa akin. Naapprove ang application ko para sa internship sa pinakamalaking hospital sa bansa. Pero bakit hindi ko magawang maging masaya? "Hindi naman siguro ako naapprove dahil nalaman ng school na related ako sa Ynares di ba?" tanong ko sa aking sarili.Kinagat ko ang aking ibabang labi. Kabado bente na talaga ako. Paano kung alam pala ng mga teachers ko na isa talaga akong Ynares? Baka mag expect sila sa akin. Jusmiyo naman! "Mikay?" "Ano ng gagawin ko?" Para akong kiti-kiti sa sofa na hindi mapakali. Nasabunutan ko pa ang aking buhok. "Ah hindi!" Bumangon ako mula sa aking pagkakaupo. "Nakapasok ako dahil sa magaling... p
MIKAYPara akong natat*e na ewan. Grabe ang paghilab ng tiyan ko. Basang-basa na rin ang kamay at pinagpapawisan na ako kahit na nakatutok naman sa amin ang aircon na mukhang bago pa. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko na para bang matatanggal na ito sa katawan ko. Kanina pa ako taimtim na nagdadasal, nagmamakaawa sa mga santo at santa, at nagmamanifest na huwag gumawa si Damonyo ng isang bagay na ikakapahamak ko."Hoy! Okay ka lang?" tanong ni Juday na siniko pa ako ng malala. "Para kang natat*e na ewan," dagdag pa nito. Kung alam niya lang ang nagbabadyang panganib sa akin ay baka tulungan niya pa akong magdasal at magmakaawa. Focus na focus ang lahat. Nakikinig na akala mo naman may pumapasok talaga sa isip nila, nag t-take note... nag tatanong. Jusmiyo! Kabado bente na talaga ako sa sitwasyon ko ngayon. "As person who will going to wear white coat, we have the duty and responsibility to saves life...."Sobrang dami niyang sinasabi pero ilang porsyento lang ng sinasabi niya ang
MIKAYAlas syete na ng gabi, at kakauwi ko lang galing school dahil si Dean pinag-ayos ba naman ako ng files bilang parusa ko sa pagsagot ko ng edi wow kay Damonyo. Tch! Dapat nga minura ko na lang siya eh. Ugh! Nakakairita talaga. Ang kapal ng mukha niyang ipahiya ako ng gano'n, akala mo naman super perpect niya."Mikay, kumain ka na ba? Mukhang pagod na pagod ka ata," ani Nanay Cristy na bigla na lang sumulpot sa kung saan. Nanatili naman akong nakahiga sa sofa na para bang pagod na pagod. Wala akong energy. Pakiramdam ko ay nabugbog ako o kaya naman tumakbo ng ilang kilometro. Kasalanan talagan 'to ng Damonyo na iyon eh. Kung hindi ba naman niya ako tinarget, edi sana hindi ko naranasan ang bagsik ni Dean. Humanda talaga sa akin iyon."Maghahanda na ako ng pagkain. Mag pahinga ka na muna, tatawagin na lang kita," pagkakwa'y saad ni Nay Cristy.Walang gana akong tumango, pagkatapos ay iniwan na ako ni Nanay Cristy. Sa tuwing naaalala ko kung paano niya ako tinarget kanina, hindi k
MIKAYForda preparation ang ferson ngayon dahil nga naglabas na ang M.Y ng schedule para sa interview. Kabado bente na nga ako dahil hindi ko talaga alam kung anong gagawin ko at kung anong mangyayari sa interview. Kanina nga nanood ako ng sample interview sa website ng M.Y kaya lang dinugo utak ko dahil hindi ko rin naintindihan ang content ng interview. "Mikay, ayos ka lang?" Binalingan ko ng tingin si Nay Cristy na umupo sa harapan ako. Nandito ako ngayon sa maluwang at malaparaisong garden ni Damonyo, nagmumuni at nag e-emote dahil pakiramdam ko tatapak pa lang ako sa interview room ay babagsak na ako. "Kanina ko pa napapansin ang pagbuntong hininga mo. May problema ba?" tanong ni Nay Cristy habang mataman itong nakatingin sa akin. Marahas akong bumuntong hininga. "Sobrang laki po ng problema ko. Malapit na po kasi ang interview para sa mga mag i-intern sa M.Y, eh kinakabahan na po ako. Tapos sabi pa ni Damonyo kaya lang naman nakapasok ako ay dahil isa akong Ynares. Gusto ko
MIKAY"Family dinner?" ulit ko sa sinabi niya.Nandito ako ngayon sa pool, nagpapakasenti habang nakababad ang aking mga paa sa tubig tapos sasabihin niya sa akin na mag-ayos na ako dahil may family dinner eklabu raw."Kasama ba ang Papa ko?" tanong ko. Binalingan ko siya ng tingin. Sa totoo niyan, hindi naman ako marunong lumangoy kaya hanggang laro lang talaga sa pool ang tangi kong nagagawa."No," tipid na sagot nito. Tapos ang pagsumbat pa niya sa akin ay akala mo naman ikakabawas iyon ng pagkatao niya. Apaka suplado!"Oh bakit natawag pang family dinner kung wala naman ang papa ko? Sabihin mo pass, hindi ako gogora," saad ko pero isang matalim na tingin ang ibinaling niya sa akin, tingin na maaaring ikapahamak ko. "Oh bakit ang sama mo na namang makatingin?"Kung makatingin kasi akala mo naman kung ang laki na naman ng kasalanan ko. Mukhang lagi na lang siyang galit sa mundo."Your grandfather is the one who called for the dinner."Nanatiling nakataas ang kilay ko nang muling ba