MIKAY
Divorce? Seryoso ba siya? Ngayon ko pa nga lang nalaman na kasal ako tapos divorce agad? Well, ayoko rin namang matali sa isang tao na hindi ko mahal, kaya good thing na rin na may plano siyang putulin ang ugnayan namin once na grumaduate ako. Divorce pala ang nais ah. Sana kasi hindi na lang siya pumayag. "May rules at say din ako sa contract," wika ko habang nakataas ang aking kilay. Lahat ng rules na sinulat niya para sa bahay at contract, siya lang ang makikinabang. At ano ako? Tanga? Hindi. Kaya hindi ako papayag na isahan niya ako sa mga ganito. Sabi nga sa kasabihan matuso man ang matsing, matsing pa rin? Ha? Tama ba? Basta yun na yun. "Huwag mo akong taasan ng kilay. Hindi mo bagay," saad niya sa isang bugnot na tinig. Panira 'to ng taray moments. Sapakin ko ito eh. Kanina sa meeting akala mo kung isang bata na oo na lang ng oo, tapos ngayon ipapakita niya sa akin ang masagwa niyang pagkatao. Napaka plastik ng lokong ito. Sarap pektusan sa veins! "Ah basta!" saad ko with pitik pa sa hangin. Tumayo ako at nakapamewang na humarap sa kanya. "Isusulat ko later tapos ibibigay ko sa'yo." May naiisip kasi ako eh. Pero kailangan kong pag-isipan pa ito ng mabuti. Hindi naman p'wede na gawin niya ang lahat ng gusto niya, por que kanya itong bahay? Oh come on! May karapatan ako dahil asawa pa rin niya ako, sa papel nga lang. "Oo nga pala, gutom na ako. P'wede ba akong magluto, Master?" sarkastikong saad ko. Tumayo siya. "Marunong ka bang magluto? Baka sisirain mo lang ang mga gamit ko. At base sa rules na isinulat ko, I hate things which not properly place on their place. Ayoko ng makalat. Ayoko ng magulo." Napamaang ako dahil sa sinabi niya. "Ang arte mo naman. Oo, liligpitin ko, huwag kang mag-alala. At saka for your information, magaling akong magluto, baka pag natikman mo ang luto ko humanga ka," pagyayabang ko. "You're too full of yourself. Sana ganyan ka sa eskwelahan mo," saad niya sa isang mapang-insultong tinig. Mukhang mamemersonal na ang ulupong na ito ah. Nakakagigil! Lahat na lang ng sasabihin niya nakakainsulto. "Noodles lang ata ang kaya mong lutuin. May cup noodles diyan." Napamaang ako nang umirap siya sa akin saka walang pasintabing nilayasan ako. Suplado. Akala mo naman gwapo! "Ang pangit mo kabonding!" singhal ko sa kanya na ngayon ay naglalakad na pataas. Inambaan ko siya ng suntok. Gigil! Bago pa ako maubusan ng pasensya sa kanya, tinungo ko na lang ang kusina. Cup noodles pala ah! Humanda ka sa akin! Matitikman mo ang bangis ng isang nursing student na iganagapang ang grades. Malademonyo akong nakangiti habang tinitignan ang mga putahe na p'wede kong lutuin. Lahat ng cuts ng mga karne ay meron siya. Unti-unti kong nilabas ang lahat. "Mag p-piyesta tayo!" masayang saad ko with evil laugh pa. Humanda talaga sa akin ang ulupong na 'yon. Huh! Akala niya maiisahan niya ako? Aba! Binangga niya ang maling tao. Si Mikay ata 'to. "Uh? Ito yung mamahaling kutsilyo ah. Bakit naka display lang dito?" tanong ko sa aking sarili. "Don't you dare use that." "Ay gago!" sigaw ko dahil sa gulat nang bigla kong narinig ang boses ni Damon. Nilibot ko ang mga mata ko sa paligid. Wala naman akong nakitang anino niya. "Stupid." Bahagyang nagtaas ang aking kilay nang mabaling ang atensyon ko sa CCTV, dahil doon nanggagaling ang tunog. Seryoso ba ang lalakeng 'to? "Ibalik mo lahat ng 'yan. Sinabi ko sa'yo na may cup noodles diyan." Nakapamewang akong humarap sa CCTV with taas kilay effect pa. "Ey! Cup noodles ba ang pawelcome party mo sa akin? Grabe ka naman master. Huwag kang mag-alala, akong bahala sa tiyan mo. Bubusugin kita. Kaya seat back and relax. Just chill," pacool na saad ko. Wala naman na akong narinig mula sa kanya. Siguro ay natauhan na ito. Kaya naman nag-umpisa na akong tirahin ang mga putahe na iluluto ko. Sa sobrang daming laman ng ref niya baka masira lang ang mga ito, kaya why not coconut na gamitin na ito baka pa mahuli ang lahat. Buti na lang talaga cookerist ako. Hahanga ka sa akin for todays vidyow ulupong na gago. Hindi mawala ang pagkakangiti ko habang kumakanta ako. Ngayon pa lang ay naeexcite na ako. --- DAMON She looks so stupid right now. Kahit pinapanood ko lang siya sa CCTV ay kitang-kita ko na ang katangahan nito. Hinayaan kong nakaopen ang mic ng CCTV para marinig ko ang sinasabi nito. Ngayon pa lang ay naiirita na ako sa nakakarinding boses niya na akala niya siguro ay sobrang ganda. Ngayon naiintindihan ko na kung bakit ngayon ay nag-aaral pa rin siya. So stupid. Ang pinakaayaw ko sa lahat ay ang mga bobong kagaya niya. Sakit lang siya sa ulo. Kitang-kita ko kung paano niya umpisahan ang pagluluto. Lahat ng mga cuts ng karne sa refrigerator ay kinuha niya. Sino naman kaya sa tingin niya ang kakain sa luto niya? Napailing na lang ako. Instead wasting my time watching her, I just diverted my eyes to my tablet which I need to study a medical case, but I couldn't focus as I still can hear her annoying voice. "Stop singing, Stupid," I ordered coldly. Muli akong napatingin sa monitor. She's standing right in front of the CCTV again. Nakatutok ang kutsilyong hawak niya sa CCTV. "Are you a murderer, Stupid?" She frowned. "Bak ikaw pa lang ang mapatay ko kung tatawagin mo pa akong bobo," saad niya. I was taken back for a second when she raised her middle finger to me. This woman is crazy! Before I literally lost my temper, I turn off the mic. Dealing with her will only waste my time. Muli ko na lamang itinuon ang atensiyon ko sa binabasa ko. Ngunit nakuha naman ng atensiyon ko ang phone ko nang tumunog ito. Damn! "Yes?" (Doc, emergency.) I took a deep breath. Hindi na ako nag salita pa. Binaba ko ang tawag at agad kinuha ang mga gamit ko. I guess, I will sleep in my office again tonight. Habang pababa ako sa hagdan ay naririyan ko pa rin ang babae na kumakanta. Hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon na lapitan siya dahil baka maubos lang ang pasensya ko sa kanya, ngunit bago pa man ako makalabas ng bahay ay tinawag niya ako. "Oy DAMONyo!" What the hell? Damon— what? Is she calling me a devil? Mariin kong na ipikit ang aking mga mata. Huminga ako ng malalim lalo na nang kalabitin niya ako. "What?" I asked annoyed, however my brows immediately furrowed when she's handing me a paper bag. "Foods, Master." She's smiling, but I know she's faking it. Sapilitan niyang ibinigay sa akin ang pagkain. "Uuwi ka ba? Mukhang hindi 'no? Pero oks lang. Sanay naman akong mag-isa." Tinalikuran niya ako. "When I got home, prepare your rules and things you want to be written in our contract," I said as I turn my back at her too. Napatingin ako sa paper bag na ibinigay niya sa akin. Does she think I will eat it? Stupid. Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras. I drive my way to our hospital. At nang marating ko ang hospital, lahat ay tumitigil upang bumati lang sa akin. "Doc! The patient has a severe bleeding in her head. We already take a CT scan, and it's now doing good." Mataman kong binasa ang patient information. "Where's her guardian? Talk to them. She needs to be operated as soon as possible." Muli ko siyang chineck. Her eyes are still responsive. "Prepare the operation room. Now." Kung tatagal pa ito ay baka mahuli pa ang lahat. --- MIKAY Hindi ko mapigilan ang paghalakhak ko. Naiimagine ko na agad ang itsura niya if ever na tignan niya ang laman ng paper bag. Huh! Akala niya ah! Lintik lang ang walang ganti. Muli ko na lang ipinagpatuloy ang aking ginagawa. Basta ako, kakain ako ng marami mamaya dahil forda gutom na ang ferson. "Dadalhan ko sila Papa mamaya ng foods. P'wede naman siguro akong umalis. Saglit lang naman." At saka wala naman akong kasama rito. Sinong kakausapin ko? Sarili ko? Sa sobrang laki ng bahay niya baka mabaliw na lang ako rito pag-uwi niya. Sa totoo lang, ayoko pa namang mag-isa. Ang lungkot kaya no'n. "Ay erase!" Pumitik ako sa hangin. Ayokong magdrama. "Mikay, mag-isip ka ng magandang memories. Bawal ang sad girl," saad ko sa aking sarili. Ang isipin ko na lang ngayon ay marami akong kakaining foods. Libre pa! Matutuwa sila papa nito kung sakali. Habang nagluluto ako ay sinasabayan ko ito ng kanta. Sobrang ganda talaga ng boses ko. I can't talaga. Tumagal ng halos ilang oras ang pagluluto ko dahil limang putahe ang niluto ko. Nakakapagod man pero worth it naman dahil sobrang sarap ng niluto ko. Isinalin ko sa limang tupperware ang ulam. Miss ko na agad ang bahay. Kinuha ko ang phone ko bago ako tuluyang lumabas sa bahay ni Damonyo. Sobrang liwanag ng paligid at sobrang tahimik. Parang pinagbabawal ang kaingayan sa lugar na ito. Magkano naman kaya ang multa? Char! Dahil alam ko naman na wala akong mahihintay na sasakyan dito, naglakad ako palabas. Halos kapusin pa ako ng hangin sa katawan dahil sa pagod bago ko narating ang gate. Jusmiyo! Hindi naman ako nainform na malayo pala ang gate. "Miss, p'wede bang malaman kung saan ka nanggaling?" Maaari ko bang tignan ang I.D mo?" tanong ni Manang security guard na humarang sa akin bago pa man ako makalabas ng subdibisyon. Huminga ako ng malalim. "Kuya wait. Taympers muna. Napagod ang lola niyo sa lakad eh. Jusme! Ang layo pala nung bahay ng ulupong na 'yon sa main gate. Hindi ako na orient ah." Naglabas ako ng panyo saka ko pinunasan ang tagaktak kong pawis. "May bottled water ka ba riyan, Kuya?" "Meron. Pero itinitinda ko. Kinse lang," saad niya. Nilabas ko ang wallet ko at naglabas ng kinse pesos. "Salamat. Ito nga po pala ang I.D ko." Pinakita ko sa kanya ang student I.D ko. Titig na titig siya sa I.D ko na parang nakakita ito ng multo. "May problema po ba, Kuya?" "Naku! Malaking problema po! Base po kasi sa ibinigay na utos sa akin, hindi ho kayo maaaring lumabas ng subdibisyon." Kumunot ang noo ko ng bongga. "Ano? Bakit? Kaninong utos?" naguguluhang tanong ko. "Utos po ni Doc." Napamaang ako sa sinabi niya. "Ni Damonyo?" Gagong 'yon. Anong akala niya sa akin preso na hindi p'wedeng mag go sa place na want ko? Aba! Hindi ako papayag sa ganito ah. "Pasensya na po. Utos lang. Mawawalan po ako ng trabaho kung lalabag kayo. Kung gusto mo Ma'am, tawagan mo siya." Yun nga ang problema! Nakalimutan kong kunin ang number niya. Nakakainis naman! Sayang naman ang effort ko sa pagluluto. "Kahit saglit lang, Kuya. Promise. Babalik din ako agad. Kailangan ko lang ibigay sa magulang ko ang niluto kong putahe," saad ko. Nagpacute pa ako para lang payagan niya ako pero hindi tumalab ang cuteness ko sa kanya. Kaya sa huli bumalik na lang ako sa bahay ni Damonyo, at ang pagkain sana na para sa magulang ko ay ibinigay ko na lang kay Kuya dahil matatapos na rin ito sa night duty niya. At least may pasalubong siya sa pamilya niya. Nakabusangot kong tinitigan ang kabuuan ng bahay ni Damonyo. Sobrang laki nito kumpara sa iba. Paano kaya niya natitiis na tumira sa ganitong kalaking bahay na mag-isa? Nalulungkot ako para sa kanya. "Siguro gusto niya rin akong malungkot kaya gusto niya dito lang din ako. Ang selfish ah," pagmamaktol ko saka ako padabog na naglakad papasok sa loob. Inopen ko ang lahat ng ilaw. Ayoko ng madilim eh. At saka mayaman naman siya, for sure na mababayaran niya ang bill ng kuryente niya. Ibinagsak ko ang aking katawan sa malaki niyang sofa. Nabaling naman ang atensyon ko sa rules at contract na nakalagay sa center table. "Humanda 'to sa akin. Matitikman niya ang bangis ng hindi pinayagang lumabas!" ---DAMON "Congratulation with the successful operation, Doc. You're indeed have the golden hands." I just nodded. Panay ang papuri nila sa akin na madalas ko namang marinig. I didn't bother to speak nor even cast them a glance, I continued walking until I reach my office. I massage my back as soon as I get inside my office. Such a tiring operation. Mariin kong ipinikit ang aking mga mata. I check the time. It's already 2:32 in the morning. I closed my eyes for a second, and when I open it the paperbag that she gave me caught my attention. I was about to check it when suddenly the door opens. "Dame, let's go eat." Nabaling ang atensyon ko sa pagpasok ni Caitlyn. May hawak itong paperbag na sa tingin ko ay may laman itong pagkain. Katulad ng madalas niyang gawin ay siya ang naghahatid sa akin ng pagkain o kaya naman sinasabayan niya ako sa pagkain. She knows my schedule and I know hers too. "I know you're tired with your operation, so I bought you something to eat." She placed the p
MIKAYBagsak ang aking balikat nang makauwi ako. Binagsak ko ang aking katawan sa malaking sofa saka ako humilata. Wala naman akong masyadong ginawa pero pakiramdam ko pagod na pagod ako. Sobrang bigat ng ulo ko kahit alam ko namang limitado lang space sa utak. "Mikay, ayos ka lang ba? Nagluto ako ng miryenda."Hindi mawala sa isip ko ang sinabi ng teacher ko sa akin. Naapprove ang application ko para sa internship sa pinakamalaking hospital sa bansa. Pero bakit hindi ko magawang maging masaya? "Hindi naman siguro ako naapprove dahil nalaman ng school na related ako sa Ynares di ba?" tanong ko sa aking sarili.Kinagat ko ang aking ibabang labi. Kabado bente na talaga ako. Paano kung alam pala ng mga teachers ko na isa talaga akong Ynares? Baka mag expect sila sa akin. Jusmiyo naman! "Mikay?" "Ano ng gagawin ko?" Para akong kiti-kiti sa sofa na hindi mapakali. Nasabunutan ko pa ang aking buhok. "Ah hindi!" Bumangon ako mula sa aking pagkakaupo. "Nakapasok ako dahil sa magaling... p
MIKAYPara akong natat*e na ewan. Grabe ang paghilab ng tiyan ko. Basang-basa na rin ang kamay at pinagpapawisan na ako kahit na nakatutok naman sa amin ang aircon na mukhang bago pa. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko na para bang matatanggal na ito sa katawan ko. Kanina pa ako taimtim na nagdadasal, nagmamakaawa sa mga santo at santa, at nagmamanifest na huwag gumawa si Damonyo ng isang bagay na ikakapahamak ko."Hoy! Okay ka lang?" tanong ni Juday na siniko pa ako ng malala. "Para kang natat*e na ewan," dagdag pa nito. Kung alam niya lang ang nagbabadyang panganib sa akin ay baka tulungan niya pa akong magdasal at magmakaawa. Focus na focus ang lahat. Nakikinig na akala mo naman may pumapasok talaga sa isip nila, nag t-take note... nag tatanong. Jusmiyo! Kabado bente na talaga ako sa sitwasyon ko ngayon. "As person who will going to wear white coat, we have the duty and responsibility to saves life...."Sobrang dami niyang sinasabi pero ilang porsyento lang ng sinasabi niya ang
MIKAYAlas syete na ng gabi, at kakauwi ko lang galing school dahil si Dean pinag-ayos ba naman ako ng files bilang parusa ko sa pagsagot ko ng edi wow kay Damonyo. Tch! Dapat nga minura ko na lang siya eh. Ugh! Nakakairita talaga. Ang kapal ng mukha niyang ipahiya ako ng gano'n, akala mo naman super perpect niya."Mikay, kumain ka na ba? Mukhang pagod na pagod ka ata," ani Nanay Cristy na bigla na lang sumulpot sa kung saan. Nanatili naman akong nakahiga sa sofa na para bang pagod na pagod. Wala akong energy. Pakiramdam ko ay nabugbog ako o kaya naman tumakbo ng ilang kilometro. Kasalanan talagan 'to ng Damonyo na iyon eh. Kung hindi ba naman niya ako tinarget, edi sana hindi ko naranasan ang bagsik ni Dean. Humanda talaga sa akin iyon."Maghahanda na ako ng pagkain. Mag pahinga ka na muna, tatawagin na lang kita," pagkakwa'y saad ni Nay Cristy.Walang gana akong tumango, pagkatapos ay iniwan na ako ni Nanay Cristy. Sa tuwing naaalala ko kung paano niya ako tinarget kanina, hindi k
MIKAYForda preparation ang ferson ngayon dahil nga naglabas na ang M.Y ng schedule para sa interview. Kabado bente na nga ako dahil hindi ko talaga alam kung anong gagawin ko at kung anong mangyayari sa interview. Kanina nga nanood ako ng sample interview sa website ng M.Y kaya lang dinugo utak ko dahil hindi ko rin naintindihan ang content ng interview. "Mikay, ayos ka lang?" Binalingan ko ng tingin si Nay Cristy na umupo sa harapan ako. Nandito ako ngayon sa maluwang at malaparaisong garden ni Damonyo, nagmumuni at nag e-emote dahil pakiramdam ko tatapak pa lang ako sa interview room ay babagsak na ako. "Kanina ko pa napapansin ang pagbuntong hininga mo. May problema ba?" tanong ni Nay Cristy habang mataman itong nakatingin sa akin. Marahas akong bumuntong hininga. "Sobrang laki po ng problema ko. Malapit na po kasi ang interview para sa mga mag i-intern sa M.Y, eh kinakabahan na po ako. Tapos sabi pa ni Damonyo kaya lang naman nakapasok ako ay dahil isa akong Ynares. Gusto ko
MIKAY"Family dinner?" ulit ko sa sinabi niya.Nandito ako ngayon sa pool, nagpapakasenti habang nakababad ang aking mga paa sa tubig tapos sasabihin niya sa akin na mag-ayos na ako dahil may family dinner eklabu raw."Kasama ba ang Papa ko?" tanong ko. Binalingan ko siya ng tingin. Sa totoo niyan, hindi naman ako marunong lumangoy kaya hanggang laro lang talaga sa pool ang tangi kong nagagawa."No," tipid na sagot nito. Tapos ang pagsumbat pa niya sa akin ay akala mo naman ikakabawas iyon ng pagkatao niya. Apaka suplado!"Oh bakit natawag pang family dinner kung wala naman ang papa ko? Sabihin mo pass, hindi ako gogora," saad ko pero isang matalim na tingin ang ibinaling niya sa akin, tingin na maaaring ikapahamak ko. "Oh bakit ang sama mo na namang makatingin?"Kung makatingin kasi akala mo naman kung ang laki na naman ng kasalanan ko. Mukhang lagi na lang siyang galit sa mundo."Your grandfather is the one who called for the dinner."Nanatiling nakataas ang kilay ko nang muling ba
MIKAYWala na talaga siyang bukambibig kundi puro privilege na lang. Konti na nga lang palalayasin ko na siya sa sarili niyang bahay eh."What is this trash?"Marahas niyang inilapag ang folder na hawak niya sa mesa. Galit na galit na naman ito na akala mo naman ang laki na naman ng kasalanan ko. Lagi na lang galit ang Damonyong ito. Wala pang araw na naging payapa ang loob ng bahay niya dahil sa kagaspangan ng ugali niya."Sabi mo isulat ko ang lahat ng tungkol sa akin. Isinulat ko naman ah," saad ko sa isang inosenteng tinig.Lahat na lang ng gawin ko ay pinupuna niya, pati nga maliliit na bagay nakikita niya. Apaka perfectionist akala mo naman hindi siya nagkakamali."Stupid." Mariin niyang ipinikit ang kanyang mga mata at akala mo naman katapusan na ng mundo kung makaasta ito.Napairap na lang ako nang mag walk out ito. Naku! Konti na lang talaga... konting-konti na lang ang pasensya ko sa kanya. Siya ang tipo ng tao na hindi mo kayang masikmura ang ugali dahil sa kagaspangan nito
MIKAYPalingon-lingon ako sa paligid, dahil baka biglang sumulpot ang Damonyo ay malintikan pa ako. Hating-gabi na kasi kaya naman alam kong forda galit na naman siya once na malaman niyang ngayon lang ako nakauwi. Si Adam naman kasi sobrang daldal, hindi ko tuloy namalayan ang oras, pero still, sobrang laki ng naitulong niya sa akin. Yung brain capacity ko na two gigabytes lang, feeling ko nalagyan ng madaming laman. Sana lang talaga ay hindi ito maformat bukas, kasi madalas nag r-refresh ang braincells capacity ko eh. Nang masiguro kong walang Damonyo sa paligid, hindi ko maiwasang mapangiti. Siguro ay wala rin ito, o kaya naman may duty. "Buti na lang!" masayang turan ko at bahagya pa akong napatalon sa tuwa. Pinihit ko ang doorknob ng main door ngunit napakunot ako ng noo nang hindi ko ito mabuksan."Seryoso ba 'to?" tanong ko sa aking sarili dahil kahit na anong pihit ko sa pintuan ay hindi ko ito mabuksan. "Putik!" singhal ko.Mukhang literal na inilock ang pintuan. Sobrang s