บทที่ 155

ในช่วงเริ่มการของการแถลงข่าว ทุกคนในงานถูกขอให้ปิดโทรศัพท์มือถือ และไม่อนุญาตให้ถ่ายรูป

อวิ๋นซูปิดโทรศัพท์ ถึงเห็นถานอี้กลับมา สีหน้าของเขาดูดีขึ้นมาก แต่ดูไปแล้ววิตกกังวลมาก

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ใช่ไหม?” อวิ๋นซูหยิบยาแก้ปวดออกมาจากในกระเป๋า “คุณกินยาอันนี้ก่อนไหม?”

ถานอี้โบกไม้โบกมือแล้วยิ้มอย่างขมขื่น: “ผมไม่เป็นไร”

โชคดีที่ในเวลานี้ผู้จัดการที่รับผิดชอบดราก้อนขึ้นมาบนเวที และดึงดูดความสนใจของอวิ๋นซู ถานอี้จึงมีโอกาสได้หายใจหายคอบ้าง

ไม่รู้ว่าพี่สาวได้บอกพี่อาเยียนหรือเปล่า

เขารู้สึกกระวนกระวายใจมาก แม้แต่ฟังแนวคิดที่น่าสนใจที่สุดก็ฟังไม่เข้าหู

ด้านหลังเวที

หลี่ชวนเดินเข้ามา: “ใกล้จะถึงคิวท่านประธานแล้วครับ พวกคุณต้องเก็บความลับไว้ให้ดี ได้ยินไหม?”

ทุกคนที่อยู่ด้านหลังเวทีหยุดเคลื่อนไหว และพยักหน้าพร้อมกัน

คนเหล่านี้ล้วนเป็นลูกน้องใต้อาณัติเก่าของหลี่ชวน เรื่องความสามารถในการทำงานของพวกเขา หลี่ชวนไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย

เขาหันกลับมา เพิ่งจะเดินไปเพียงสองก้าว: “โอ้ ใช่แล้ว เอาแบบฟอร์มลงทะเบียนมาให้ฉันดูหน่อย”

พนักงานที่รับผิดชอบการลงทะเบียนมีสีหน้าที่ซีดเผือด ส่งแบบฟอร์มลงทะเบีย