เจียงหวานหว่านวุ่นในห้องครัวเล็กอยู่นาน มู่เซียงก็คอยเป็นลูกมือให้น้ำแกงบำรุงสองหม้อร้อนๆ ตุ๋นเสร็จแล้ว เพิ่มขนมก้อนรูปปลา กับขนมสมปรารถนาเข้าไปเจียงหวานหว่านยิ่งดูก็ยิ่งพอใจ"คุณหนู ไม่คิดเลยว่าฝีมือทำอาหารของท่านจะดีขนาดนี้!"มู่เซียวเอ่ยชมขึ้นมาเจียงหวานหว่านชิมรสชาติ "นำน้ำแกงกับขนมสมปรารถนานี้ส่งไปให้ฮูหยิน"ร่างกายของท่านแม่ต้องการการบำรุง พวกยาของบำรุงในจวนเจียงก็มีอยู่ไม่น้อยเลย เอามาบำรุงท่านแม่ได้พอดีจากนั้นจึงหยิบกล่องอาหารออกมา เจียงหวานหว่านนำน้ำแกงอีกส่วนและขนมก้อนรูปปลาใส่ไว้อย่างดี ปิดฝาลง"สือหลิ่ว"เจียงหวานหว่านตะโกนเข้าไปในเรือนสือหลิ่วพอได้ยินก็ออกมา"เอากล่องอาหารนี้ส่งไปที่จวนอ๋อง"เจียงหวานหว่านนำกล่องอาหารส่งให้สือหลิ่วสือหลิ่วเบ้ปาก "คุณหนู หลายวันนี้ ท่านเอาแต่ส่งของไปที่จวนอ๋อง ถุงหอมบ้าง ยาลูกกลอนบ้าง ขนมบ้าง น้ำแกงบ้าง...ท่านไม่เหนื่อยหรือไรกัน!"เจียงหวานหว่านใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากสือหลิ่ว "ถ้าไม่ใช่ท่านอ๋องมาช่วยเหลือ พวกเราจะเข้ามาในจวนตระกูลเจียงคงต้องลงแรงอีกมาก ส่งน้ำใจไปบ้างมันก็แน่นอนอยู่แล้วนี่!""คุณหนู ทุกครั้งที่ข้าออกจ
พอเห็นการแต่งกายของคนที่เข้ามา เจียงหวานหว่านรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้านี้คือคนที่ตนเองหาอยู่"แม่เล้าไช่ ตายอดเยี่ยมจริงๆ สมกับที่มองคนมานับไม่ถ้วน ข้าน้อยนับถือ!"ถูกคนมองออกว่าเป็นผู้หญิง เจียงหวานหว่านไม่ใส่ใจแม่เล้าไช่สองมือซ้อนทับด้วยกัน พูดหยอกล้อขึ้น "แม่นาง คณิกาชายของที่นี่ก็ไม่เลวนะ อยากจะลองดูเสียหน่อยไหม?"เจียงหวานหว่านพอได้ยินคำนี้ หน้าก็แดงเถือก แม่เล้าไช่เข้าใจนางผิดเสียแล้ว"แม่เล้า วันนี้ข้ามาหารือเรื่องธุรกิจกับท่าน"เจียงหวานหว่านพูดเจตจำนงที่มาอย่างชัดเจน"มาหารือธุรกิจที่หอเทียนเยว่ แม่นางเกรงว่าจะมาผิดที่เสียแล้ว!"แม่เล้าไช่ส่ายหัว เตรียมตัวจะลุกหนี"องค์ชายใหญ่แคว้นซีหลิงเซี่ยโหวอี๋มาถึงเมืองหลวงแล้ว ถ้าหากหอเทียนเยว่สามารถต้อนรับแขกคนนี้ได้ จะต้องยกระดับขึ้นอีกชั้นแน่นอน!"แม่เล้าไช่สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "แม่นางชื่อว่าอะไร?""ข้าน้อยสกุลหลิ่ว ข้ามีวิธีทำให้หอเทียนเยว่โด่งดังขึ้นในคราวเดียว กลายเป็นผู้นำแห่งหอเทียนเยว่ไปเลย"เจียงหวานหว่านปิดบังชื่อจริงตนเองแม่เล้าไช่ครึ่งเชื่อครึ่งสงสัย "แม่นางหลิ่วพูดเรื่องจริงหรือ? คงไม่ใช่แค่มาฆ่าเวลากับหญิงก
ชายชุดดำก็คือหรงซีนั่นเอง เขาถูกซ่างกวนอวิ๋นเฟยลากเข้ามา"เจอร่องรอยของเซี่ยโหวอี๋บ้างไหม?"ซ่างกวนอวิ๋นเฟยโบกมือตอบว่า "ท่านอ๋อง ไม่รีบร้อน หอเทียนเยว่คึกโครมเสียขนาดนี้ เซี่ยโหวอี๋จะต้องมาแน่นอน!"หรงซีหลับตาตั้งสมาธิ ไม่สนใจเสียงโหวกเหวกของซ่างกวนอวิ๋นเฟยแม่เล้าไช่รีบร้อนวิ่งเข้ามาหาเจียงหวานหว่าน"แม่นางหลิ่ว แย่แล้ว มู่ตันจู่ๆ ก็ท้องเสีย หมดเรี่ยวหมดแรง แล้วจะขึ้นไปเต้นรำได้อย่างไร?"เจียงหวานหว่านพอได้ยิน ก็คิดวิธีแก้ปัญหาได้แล้ว"แม่เล้าไช่ไม่ต้องรีบร้อน พาข้าไปหาแม่นางมู่ตันหน่อย ข้ามีความรู้วิชาแพทย์""ได้ๆๆ แม่นางหลิ่วโปรดตามข้ามา"หลังจากจับชีพจรมู่ตันแล้ว เจียงหวานหว่านก็เขียนใบสั่งยาทันที"แม่เล้าไช่ ดื่มยาเสียหน่อย อีกหนึ่งชั่วยาม แม่นางมู่ตันก็จะดีขึ้น"แม่เล้าไช่หยิบใบสั่งยา หน้านิ่วคิ้วขมวด กระโดดเหยงๆ อย่างร้อนใจ"แม่นางหลิ่ว อีกครึ่งชั่วยามมู่ตันต้องขึ้นเวทีแล้ว จะทำอย่างไรดี!?"เจียงหวานหว่านครุ่นคิดครู่หนึ่งตอบกลับว่า"แม่เล้าไช่ ข้าจะสวมผ้าคลุมหน้าขึ้นเวทีแสดงแทนนางเอง"แม่เล้าไช่พอได้ยินคำนี้ ความกังวลบนใบหน้าก็หายไป ฉีกยิ้มเอ่ยขึ้นว่า "ถ้าเช่นนั้
ล่างเวทีมีเสียงเกรียวกราว หนึ่งล้านตำลึง นี่เป็นพวกคนที่เงินเหลือจนเอามาเผาทิ้งได้แล้วพอเห็นว่าไม่มีใครให้ราคาสูงกว่าหนึ่งล้านตำลึง แม่เล้าไช่ก็กระแอมลำคอ"สุภาพบุรุษทุกท่าน เหล่าหญิงสาวกำลังรอพวกท่านอยู่!"ในกลุ่มคนมีเสียงโห่ร้องกึกก้อง เหล่าชายหนุ่มแยกกันไปหาหญิงสาวที่ตนเองหมายปองไว้หลังจากแม่เล้าไช่ลงจากเวที ก็นำเซี่ยโหวอี๋ไปยังประตูห้องของมู่ตันเจียงหวานหว่านเดินวนไปมาอยู่ในห้อง มู่ตันทำไมยังไม่กลับมาอีกตอนนี้เองแม่เล้าไช่ก็ผลักประตูเปิดออก เซี่ยโหวอี๋เข้ามาในห้อง องครักษ์จุดธูปขึ้น จากนั้นก็ถอยตัวออกไปคุ้มกันที่ประตูกลิ่นธูปกระจายออกในห้องอย่างรวดเร็ว เจียงหวานหว่านขมวดคิ้ว ในใจแอบรู้สึกว่าแย่แล้วในควันธูปที่จุดเผาคือยาปลุกกำหนัด ที่พิษรุนแรงที่สุดธูปนี้มีผลแต่กับหญิงสาวเท่านั้น กับผู้ชายไม่มีผลคิดไม่ถึงว่าเซี่ยโหวอี๋จะระมัดระวังถึงเพียงนี้!แผนการตอนนี้คือพยายามกลั้นหายใจให้มากที่สุด!เซี่ยโหวอี๋สายตาจับจ้องยังเรือนร่างของเจียงหวานหว่าน โบกมือให้แม่เล้าไช่ออกไปแม่เล้าไช่เองก็ได้กลิ่นของธูปปลุกกำหนัดแล้ว เหลือบมองเจียงหวานหว่านอย่างกังวลเจียงหวานหว่านส่งสาย
องครักษ์ของเซี่ยโหวอี๋ได้ยินการเคลื่อนไหวในห้อง กำลังจะเคาะประตูสอบถาม ทหารรักษาพระองค์กลุ่มหนึ่งก็เข้ามาในหอเทียนเยว่องค์รักษ์ไม่คิดจะเปิดเผยตัวเซี่ยโหวอี๋ จึงกดเสียงลงต่ำ"นายท่าน ด้านนอกมีทหารหลวงกลุ่มหนึ่งเข้ามา!"ถ้าหาาเซี่ยโหวอี๋ไม่ตอบกลับ องครักษ์ที่ประตูคงได้บุกเข้ามาแน่หรงซีจึงบีบกระเดือก เลียนแบบเสียงเซี่ยโหวอี๋ออกมา"รู้แล้ว พวกเจ้าดึงทหารหลวงออกไปก่อน ข้าจะตามไปทีหลัง!""พะย่ะค่ะ"ร่างขององครักษ์หายไปจากหน้าประตู"ท่านอ๋อง ท่านนี่เยี่ยมจริงๆ!"มือน้อยเจียงหวานหว่านลูบไล้ที่ติ่งหูของหรงซีลูกกระเดือกหรงซีขยับเล็กน้อยกลิ่นหอมบนตัวหญิงสาวลอยเข้าจมูกเขา ในใจหรงซีเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นเขาเป็นพวกรักสะอาด ไม่ชอบการเข้ามาใกล้ของหญิงสาว ไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่รังเกียจหญิงสาวตรงหน้าคนนี้ดวงตาเจียงหวานหว่านจ้องเขม็งที่หรงซีตนเองชาติที่แล้วทำไมจึงเข้าใจเขาผิดมาตลอดกันนะผู้ชายที่ดีขนาดนี้ นางกลับตามืดบอดไม่แลมอง แต่กลับไปชอบเจ้าขยะอย่างหรงมู่หานแทนในใจนางเกิดความบุ่มบ่าม คล้องคอหรงซีเอาไว้ค่อยๆ ดึงหน้าออกไป ใช้สายตาร้อนแรงมองหรงซีหนังตาหรงซีสั่นเล็กน้อย นี่เป
ตอนที่เจียงหวานหว่านตื่นขึ้นมา ก็พบว่านอนอยู่บนเตียงห้องนอนตนเองพอจับชีพจรตรวจดูพิษยาปลุกกำหนัด ก็พบว่าถูกรักษาไปแล้วพอจำเรื่องที่นางทำกับหรงซีเมื่อคืนได้ นางก็ปิดหน้าตนเอง ไม่มีหน้าไปพบใครแล้ว...สามวันต่อมา บาดแผลของเจียงหวานหว่านตกสะเก็ดแล้วชุนฮว๋าหลายวันนี้เห็นว่าเจียงหวานหว่านไม่ออกไปไหนเลย จึงร้อนรนขึ้นมา ในใจก็ไม่สงบรู้ถึงความชื่นชอบของฮูหยินใหญ่ แล้วทำไมคุณหนูจึงไม่ออกไปข้างนอกล่ะ!?ชุนฮว๋ากังวลว่าจะทำเรื่องเสีย ถ้าหากเจียงหวานหว่านไม่ออกไปไหนเลย ฮูหยินทางนั้นนางก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรนางจับตาดูการเคลื่อนไหวในห้องเจียงหวานหว่านสือหลิ่วเพิ่งช่วยเจียงหวานหว่านทายาที่ปากแผล ที่ประตูก็มีเสียงเคาะประตู"คุณหนู คุณหนูเจ็ดมาเข้าพบ!"เสียงของสาวใช้ชุนฮว๋าดังลอดเข้ามาจากนอกประตูพอได้ยินชื่อของเจียงอวิ้น เจียงหวานหว่านหน้าก็ขรึมลงทันที"คุณหนู!"ชุนฮว๋าพอเห็นในห้องเจียงหวานหว่านไม่มีการตอบกลับ จึงผลักประตูห้องเจียงหวานหว่านออกมาเอง"ซูม"เพิ่งจะผลักประตูเปิด ชุนฮว๋ายังไม่ทันตั้งตัว สือหลิ่วก็จัดการสาดน้ำสกปรกใส่ตัวชุนฮว๋าชุนฮว๋าเปียกมะลอกมะแลกไปทั้งตัวชุนฮว๋าโ
รอยยิ้มบนหน้าเจียงอวิ้นดูจอมปลอมขึ้นมาทันที"เสื้อผ้าเหล่านี้ท่านย่าเตรียมมาให้ ท่านพี่ไม่ชอบ น้องเอากลับไปก็จบแล้ว ทำไมต้องย่ำยีความเมตตาของท่านย่าเช่นนี้ด้วย!"สาวใช้ชิวจวี๋เดินกระฟัดกระเฟียดไปเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาเจียงหวานหว่านไม่สนใจคำพูดของเจียงอวิ้น สายตายังคร้านจะยกขึ้นมาด้วยซ้ำ"เฮ้อ!น้องคนนี้ก็ไม่รู้จะไปบอกกับท่านย่าอย่างไรแล้ว ท่านพี่พักผ่อนเถิด!"พูดจบ เจียงอวิ้นก็พาสาวใช้หมุนตัวเดินจากไป มือในแขนเสื้อกำหมัด เจ้าพวกไม่รู้จักความหวังดีของผู้อื่น!สือหลิ่วมองแผ่นหลังเจียงอวิ้น ถ่มน้ำลายออกมา บ้าอะไรกัน!"คุณหนู คุณหนูเจ็ดเหมือนจะออกไปฟ้องแล้ว!"เจียงหวานหว่านร้องเชอะ "ตัดคำว่าเหมือนจะออกไปเลย นางก็จะไปฟ้องนั่นล่ะ!"และก็เป็นไปตามที่เจียงหวานหว่านคาด เจียงอวิ้นร้องห่มร้องไห้ไปฟ้องฮูหยินใหญ่จริงๆเพียงไม่นานฮูหยินใหญ่เจียงก็สั่งให้ไปพบนางที่เรือนซูจิ่งเพื่อถามไถ่เจียงหวานหว่านพอเข้าประตูไปก็เห็นเจียงอวิ้นยืนอยู่ข้างๆฮูหยินใหญ่เจียงหลังจากโค้งเข่าคารวะฮูหยินใหญ่เจียง เจียงหวานหว่านก็ยืดตัวตรง"หวานเจี่ยเออร์ ทำไมจึงทำลายเสื้อผ้าทิ้งเสียล่ะ?"ฮูหยินใหญ่เจียงเอ่ยขึ้นด
ฮูหยินใหญ่เจียงโบกมือไปทางเจียงหวานหว่าน ให้นางออกไปตั้งแต่เจียงหวานหว่านกลับมาที่จวนไม่กี่วัน ฮูหยินใหญ่เจียงก็รู้สึกว่าตนเองชีวิตสั้นลงไปหลายปี เหมือนตัวซวยกลับชาติมาเกิดเลยฮูหยินหลิ่วนิสัยอ่อนโอน บีบคั้นได้ง่าย ถ้าหากไม่มีเจียงหวานหว่าน ฮูหยินหลิ่วก็คงทำอะไรไม่ได้มันน่านัก!ฮูหยินใหญ่เจียงแผ่ความเย็นเยียบออกมาทั้งร่าง เพื่ออนาคตของลูกชาย ต้องหาวิธีจัดการเอาแม่ลูกสกิลหลิ่วเข้ามาอยู่ในกำมือเสียแล้วเจียงอวิ้นสังเกตคำพูดและสีหน้า พอเห็นความรังเกียจขยะแขยงของฮูหยินใหญ่เจียงต่อเจียงหวานหว่าน ในใจก็แอบยินดีท่านย่าเกลียดชังเจียงหวานหว่านที่ท้าทายต่ออำนาจนางขอแค่ท่านย่าอยู่ข้างท่านแม่ แม่ลูกสกิลหลิ่วก็ไม่มีอะไรต้องกังวล!เจียงอวิ้นมุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่สังเกตได้ยากฮูหยินใหญ่เจียงกวาดสายตาไปทางเจียงอวิ้น ความโกรธในใจไม่ลดลงแต่กลับเพิ่มขึ้น"อวิ้นเจี่ยเออร์ ดวงตาก็อย่าได้ตื่นเขินนัก!"เจียงอวิ้นได้ยินคำเตือนของฮูหยินใหญ่เจียง ก็แสร้งทำตัวว่าง่ายขึ้นในพริบตา"ท่านย่า ข้าคิดไม่รอบคอบ ข้าจะไปขอขมาท่านพี่เดี๋ยวนี้!"ฮูหยินใหญ่เจียงโบกมือให้นางออกไป ไม่อยากจะตำหนิให้มากนัก ถ